คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #79 : Story 23 พลาดท่ารัก 5 {Honggi x Hyukjae}
พี่ฮงกิเปลี่ยนไป คือความคิดของฮยอกแจตอนนี้ ร่างเล็กนั่งมองฮงกินิ่ง โต๊ะอาหารมีแต่ความเงียบเข้ามาปกคลุม จนยงฮวาต้องหันไปมองหน้ากับยูอีเพื่อหาคำตอบ แต่ทั้งแม่และลูกก็ได้แต่ส่ายหน้าให้กันและกันเบาๆ
เหมือนจะเกิดสงครามเย็น
“ฮยอกแจอาหารไม่อร่อยเหรอลูก” แล้วก็เป็นยูอีที่ทนไม่ได้ต้องเอ่ยทำลายความเงียบออกมา ใบหน้าน่ารักเงยขึ้นมองแล้วส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“ฮงกิล่ะลูก ทำไมไม่กินอะไรเลย” หันมาหาลูกชายคนเล็กอีกที
“ผมไม่หิว” ตอบเสียงเรียบ
“งั้นฮยอกแจเอาขนมไหม เดี๋ยวพี่ไปหยิบมาให้” ยงฮวารีบถามออกมาอีกคน
“ไม่เป็นไรฮะ ฮยอกแจไม่หิว” พูดจบก็ลุกเดินออกไปจากห้องอาหาร ฮงกิได้แต่ยื่นปากมองตามไปนิ่งๆ
เรียกร้องความสนใจจากยงฮวาอีกแล้ว
“เป็นอะไรของแกวะฮงกิ” พี่ชายคนโตออกปากถาม
“เซ็ง”
“เซ็งอะไร เพศเมะกับเคะในตัวแกมันตีกันเหรอไง” ย้อนถามด้วยน้ำเสียงกวนประสาท แต่กลับทำให้ฮงกินิ่งคิด
หากเป็นทุกทีคงอาละวาดแล้วประกาศปาวๆว่าตัวเองเป็นเคะ
แปลกไปจริงๆด้วย
“พี่!!” อยู่ดีๆคนที่ก้มหน้าคิดกับตัวเองก็เรียกคนตรงข้ามเสียงดังลั่น จนยูอีสะดุ้งตกใจ
“อะไรของแก”
“พี่ว่าผมเป็นเมะหรือเคะ” ถามจบก็ลุกขึ้นยืนให้คนเป็นพี่ชายดูรูปร่างของตัวเอง
“แม่ว่าไง” ยงฮวาโยนถามต่อให้กับคนหัวโต๊ะ ยูอีมองร่างกายลูกชายนิ่งๆ จะว่าเตี้ยก็ไม่เตี้ย แต่ก็ไม่ได้สูงเท่ายงฮวา จะว่าบอบบางรึก็ไม่ แต่ก็ไม่บึกบึนเท่ายงฮวา หน้าก็ไม่หวาน แต่ก็ไม่หล่อเท่ายงฮวา มองรวมๆแล้วก็อยู่กึ่งกลาง
“แล้วฮงกิอยากเป็นเพศอะไรล่ะลูก” ยูอีถามกลับมาเสียงอ่อนโยน ร่างโปร่งลงนั่งไปที่เดิมก่อนจะนิ่วหน้าคิด
“ตอนแรกผมอยากเป็นเคะมากเลยครับแม่”
“แล้ว”
“แต่ตอนนี้ผมอยากเป็นเมะ ผมอยากดูแลใครซักคน” ทันทีที่คำสารภาพออกมาจากปากของลูกชายคนเล็กยูอีก็ได้แต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“แล้วลูกกลุ้มอะไรล่ะ”
“ผมไม่หล่อเท่าเมะคนอื่นนี่ครับ”
“ไปตัดผมสั้นซะสิ แค่นั้นแกก็หล่อแล้ว”
“แต่ว่าผมยังไม่แมนเลยนี่พี่”
“จะแมนไปทำไม แค่นี้แกก็เมะให้ฮยอกแจได้แล้ว” ยงฮวาขัดออกมาก่อนจะต่อให้จนจบประโยค ฮงกิได้แต่มองหน้าพี่ชายนิ่งๆ
“รู้ได้ไง”
“คิดว่าพวกฉันไม่มีตาเหรอไง!”
“วันนี้ไปปฐมนิเทศก่อนเปิดเทอมเหรอฮยอกแจ” ยงฮวาเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือพิมพ์ทักทายน้องชายตัวเล็กที่อยู่ในชุดสีสันสดใสเหมาะกับวัย
จะว่าไปก็เหมือนลูกเจี๊ยบสีเหลืองตัวน้อยๆเลย
ร่างบอบบางสวมเสื้อยืดขนาดพอดีตัวสีเหลืองอ่อนที่ขับให้ผิวขาวสว่างไสว กางเกงยีนส์สีซีดขายาวลีบตามท่อนขาเรียวสวย กระเป๋าสะพายข้างยี่ห้อดังกับรองเท้าผ้าใบ ทำให้ดูน่ารักขึ้นอีกเป็นกอง
“ใช่ฮะ” รับคำสดใส เดินมาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆยงฮวา
“กินอะไรดี ขนมปังทาแยมสตอร์เบอร์รี่ดีไหม” พี่ชายหันมาถามเสียงนุ่ม
“ฮะ” ตอบเสร็จก็นั่งดูนั่นนี่ไปตามประสา ในขณะที่ยงฮวารีบพับหนังสือพิมพ์เก็บ แล้วเอื้อมมือไปหยิบขนมปังมาทาแยมให้กับเจ้าตัวเล็กแทบจะทันที
“นี่ครับ” ยื่นขนมปังหน้าตาน่าทานมาจ่อให้ คนตัวเล็กยกมือรับยิ้มแย้มอย่างดีใจ
“ขอบคุณฮะ” ปากอิ่มกัดขนมปังเข้าไปกินด้วยใบหน้ามีความสุข จะไม่มีความสุขก็คนที่เพิ่งเดินลงมาจากข้างบนเห็นบรรยากาศสดใสของคนทั้งคู่นั่นแหละ
“มีอะไรกินบ้าง” ใบหน้าบูดบึ้งพร้อมกับวางหนังสือกระแทกลงบนโต๊ะทำให้คนตัวเล็กหยุดกินไปดื้อ ตาสวยก้มลงมองตักของตัวเองแทน
“ถามดีๆดิวะ ไปกินรังแตนที่ไหนมา”
“แล้วผมถามไม่ดีตรงไหน” ย้อนถามพาลๆ กระแทกตัวลงนั่งไปตรงข้ามกับร่างเล็ก มือน้อยเลื่อนมาวางขนมปังที่เหลือลงในจานตรงหน้าเหลือบมองฮงกิหวาดๆ
ไม่รู้ไปอารมณ์เสียมาจากไหน
“ฮงกิ น้องกลัวแกหมดแล้ว” ยงฮวาเอ่ยว่าน้องชาย ก่อนจะหันมาโอบไหล่บางเข้าหาตัวแล้วลูบศีรษะเล็กเบาๆ
“เหอะ ก็ผมมันไม่สุภาพ อ่อนโยนแบบพี่นี่”
“บ้าอะไรของแก ไปกันเถอะฮยอกแจเดี๋ยวพี่ไปส่งนะ” ย้อนถามน้องอย่างไม่เข้าใจ ดึงมือเล็กมากุมเอาไว้แล้วพาเดินออกจากห้องอาหาร ใบหน้าน่ารักหันมามองฮงกิเพียงครู่เดียวแล้วหันกลับไปตามเดิมเพราะไม่กล้าพูดอะไร
ร่างโปร่งลุกขึ้นยืนมองตามไปอย่างไม่ชอบใจ
เมื่อวานยังนอนกอดเขาอยู่เลย วันนี้ก็ไปกับยงฮวาอีกแล้ว
“เดี๋ยวก่อนพี่!!!”
“ขอบคุณฮะ” เสียงใสเอ่ยบอก ลอบมองเสี้ยวหน้าของคนที่ขับรถมาส่งเพียงเล็กน้อย มือเล็กเปิดประตูก้าวลงจากรถ ท่ามกลางสายตามากมายจากนักเรียนชายที่ยืนอยู่บริเวณนั้น
“ฮยอกแจ”
“ว่าไงคยูฮยอน” คนน่ารักหันไปตามเสียงเรียก ก่อนจะแย้มยิ้มกว้างเมื่อพบว่าเป็นเพื่อนสนิทของตัวเอง แทนคำตอบร่างบางถูกรวบเข้าไปกอดเอาไว้แน่น คยูฮยอนหอมทั้งแก้มซ้าย แก้มขวาจนไปมาหลายรอบจนหนำใจ แต่รถที่มาส่งฮยอกแจก็ยังไม่ขับเคลื่อนไปไหนเสียที
“คิดถึง” ระบายรอยยิ้มกว้างเต็มใบหน้าหล่อ
“คิกๆ คิดถึงเหมือนกัน” น้ำเสียงร่าเริงตอบกลับ มือเล็กดึงมือแกร่งเพื่อให้โน้มตัวลงมาบ้าง ซึ่งคยูฮยอนก็ยอมย่อตัวลงมาแต่โดยดี
จุ๊บ…
แทนที่ปากอิ่มจะได้วางบนแก้มของเพื่อนรักกลับกลายเป็นวางบนแก้มของคนขับรถจำเป็นที่มาส่งซะนี่ มือเรียวดึงตัวฮยอกแจให้ออกห่างจากคยูฮยอนแทบจะทันที
“พี่ฮงกิ”
“ไปยืนนิ่งๆให้มันหอมแก้มแบบนั้นได้ยังไง” ฮงกิถามหน้าเครียด จ้องมองแก้มขาวใสทั้งสองข้างที่แดงเรื่ออย่างไม่ชอบใจ
หนอย
บังอาจ หอมจนแก้มน้องช้ำหมด
“ขอโทษนะครับ แต่ผมก็หอมแก้มฮยอกแจเป็นประจำ” ตัวต้นเหตุยกมือขึ้นก่อนจะพูด ร่างโปร่งตวัดตามองอย่างขุ่นเคืองแล้วหันมามองหน้าหวานต่อ
“ห้ามทำอีกนะ”
“ห้ามทำอะไรฮะ”
“ห้ามให้คนอื่นหอมแก้มอีกนะ” ฮงกิแทบจะตะโกนให้ดังลั่น พลันเหลือบเห็นนักเรียนชายหน้าหล่ออีกคนยิ้มกว้างเดินตรงเข้ามา
“ฮยอกแจ” เสียงทุ้มรื่นหูเอ่ยเรียก
“มินโฮ” และดูเหมือนว่าคนถูกทักจะแย้มยิ้มกว้างไม่แพ้กัน
ฮงกิ คนนี้หงุดหงิดจริงๆให้ตายเถอะ โรงเรียนนี้จะไม่มีคนขี้เหร่เลยเหรอไง
ที่สำคัญไม่มีเคะเลยซักคน
--------------------------------------------------
Katomnam Talk:
ฮาโหล มีคนอยู่ไหมคะ
หายเงียบกันไปเลยอ่า
งุงิงุงิ
ความคิดเห็น