คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #70 : Story 24 Why I love them?{HBD LeeHyukjae}
ใครยังไม่เคยอ่านไปอ่านกันก่อนนะคะ
---------------------------------------------------------------------
Why I love them??
หนังสือพิมพ์ฉบับใหม่ของมหาวิทยาลัยชื่อดัง ได้เวลาที่จะขายหมดแผงอีกครั้ง เพราะภาพใบหน้าน่ารักที่เด่นหราอยู่บนหน้าแรกพร้อมข้อความใต้ภาพ
‘Happy Birthday my princess’
หนังสือพิมพ์ฉบับนี้ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ แค่จัดทำขึ้นเพื่อเจ้าหญิงน้อยของทุกคน ภายในบรรยายรายละเอียด สัดส่วน ของโปรด เลยไปถึงไซส์เสื้อผ้า แบบละเอียดยิบ
และที่สำคัญมีบทสัมภาษณ์ของฮยอกแจลงไว้ในนั้นเป็นกรณีพิเศษด้วย
นักข่าว : ทำไมคุณฮยอกแจถึงได้รักพวกเขาครับ
ฮยอกแจ : ผมต้องไล่ตอบเป็นคนๆไปนะฮะ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ฮันกยอง : เพราะเขาคือสีสันของผม
“ฮ่าๆๆ ฮันพูดผิดอีกแล้วนะ เมื่อไหร่จะพูดถูกหมดล่ะ” เสียงใสเอ่ยถามอย่างน่ารัก ก่อนจะยกนิ้วหยิกไปที่แก้มของคนตัวสูงกว่า
“นี่ก็พูดดีขึ้นมาเยอะแล้วนะ” เถียงกลับหน้าง้ำ
“ก็ใช่ แต่มันอดขำไม่นี่นา ฮันอย่างอนสิ” ร้องบอกอย่างร้อนรนเมื่อเห็นหน้าหมองๆของอีกฝ่าย
“ฮยอกแจชอบหัวเราะเยอะฉัน”
“เห…”
หัวเราะเยอะ?
อ่า อีฮยอกแจอยากขำอีกแล้วนะ
ปากอิ่มเม้มแน่นแก้มแดงปลั่งเพราะกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้
“ฮยกแจทำหน้าแบบนั้นหมายความว่ายังไง” ฮันกยองถามเสียงหลงเมื่อเห็นอาการน่ารักของคนตรงหน้า
“ก็ ฮ่าๆๆ ฉันขำฮันอีกแล้วน่ะ” พูดจบก็ปล่อยเสียงหัวเราะใสออกมาไม่หยุด หนุ่มจีนตีหน้าบึ้งก่อนจะเดินหนีไปอีกทาง
“ฮันอ่า อย่างอนสิ”
“…”
“ฮันอ่า ฮยอกแจขอโทษ”
“…”
“ฮยอกแจผิดไปแล้วจะไม่ขำฮันอีกแล้วนะ” เสียงหวานๆตะโกนตามหลังก่อนจะอมยิ้มขำ ที่เห็นฮันกยองยอมหยุดเดินเสียที
“แน่นะ?”
“อื้อ”
“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย” ส่ายหน้าหล่อไปมาก่อนจะเดินกลับมาหาคนรักที่ยืนอมยิ้มมองอยู่ก่อนแล้ว
“โธ่ ฮันอ่ะ”
“…”
“อย่างน้อยก็มีคำนึงนะที่ฮันไม่เคยพูดผิดเลย”
“หืม” ร่างสูงขานรับในลำคอ โอบแขนไปรอบเอวบางของคนรัก ในขณะที่แขนเรียวเล็กยกขึ้นโอบรอบลำคอแกร่ง
“ก็ฮันรักฮยอกแจไง ฮันไม่เคยพูดผิดเลย”
ดงเฮ : เพราะดงเฮคือความสดใสของผม
“ฮยอกแจ เค้กสตอร์เบอร์รี่” มือแกร่งยื่นเค้กชิ้นสวยหน้าตาน่าทานมาให้กับคนตัวเล็กตรงหน้า ทั้งๆที่อาจารย์ก็สอนอยู่แต่อีดงเฮก็ไม่ค่อยจะสนใจเท่าไหร่
ก็เขาเก่งนี่
ไม่เรียนก็เข้าใจ
“ไปเอามาจากไหน” เงยหน้าถามตาแป๋ว
“ให้แม่บ้านทำมาให้ รับรองว่าอร่อย” ยืนยันออกมาด้วยสีหน้าท่าทางมั่นใจ จนร่างเล็กเผลอหัวเราะออกมาเสียงใส
“ฉันเชื่อ”
“…”
“อะไรที่ดงเฮให้ก็อร่อยหมดแหละ” ตอบรับเสียงหวาน เปิดกล่องเค้กขึ้นใช้ช้อนจิ้มกินอย่างอารมณ์ดี อาจารย์สาวหน้าห้องได้แต่มองแล้วส่ายหน้ายิ้มๆ
เอาเถอะ
ถึงไม่เรียนฮยอกแจก็ได้เอตลอด
ไม่รู้ว่าเจ้าหญิงน้อยฉลาด
หรือมีคุณครูพิเศษดีกันแน่
“นมสตอร์เบอร์รี่” ดงเฮยื่นกล่องนมสีสวยให้อีกครั้งเมื่อคนตัวเล็กกินเค้กจนหมดก้อน
“เห…”
“ก็ฮยอกแจชอบกินนี่ ฉันเลยหาซื้อมาให้” อธิบายออกมาอีกครั้งพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ มือบางเอื้อมออกไปรับมาเจาะดูดแล้วอมยิ้มไม่ต่างกัน
อีดงเฮใส่ใจเขามากจริงๆ
“อ่ะ นี่ลูกอมรสสรอร์เบอร์รี่มันออกใหม่ เห็นแล้วเลยนึกถึงฮยอกแจ” มือแกร่งยื่นลูกอมเม็ดเล็กมาอีกครั้ง คนตัวบางหัวเราะน้อยๆ
“ดงเฮเห็นฉันเป็นสตอร์เบอร์รี่ลิซึ่มขนาดนั้นเลยเหรอ” ร้องถามเสียงใส อาจารย์สาวที่ยืนสอนอยู่หน้าห้องได้แต่ปรายตามองนิ่ง
ตกลงว่านี่มาเรียนหรือมาปิดนิคกันแน่นะ
“ก็ไม่ใช่หรอก แต่เห็นฮยอกแจชอบกิน”
“ก็ชอบกิน มันอร่อยดีนี่”
“แต่ฉันว่าฮยอกแจอย่าเป็นเลย สตอร์เยอร์รี่ลิซึ่มเนี่ย”
“เห…”
“มาเป็นดงเฮลิซึ่มดีกว่า”
“ดงเฮบ้า!!”
อ่อไม่ได้มาปิคนิคกัน
แต่มาเดทกันในคาบวิชาของเธอนี่เอง
ฮีชอล : เพราะเขาทำให้ผมเป็นคนสำคัญ
“ฉันบอกให้ทำตรงนั้นไง ทำไมมาทำตรงนี้ก่อน” เสียงสั่งกึ่งดุดังขึ้นเมื่อฮีชอลเห็นผลงานที่ไม่พอใจของเพื่อนร่วมรุ่น ร่างสูงเสยผมไปด้านหลังลวกๆอย่างไม่สบอารมณ์
“ฮีชอลแต่ว่าตรงนั้นมีคณะอื่นทำอยู่แล้วนะ”
“เขาแค่มาช่วยไม่ได้เป็นเจ้าของงาน!” ตะคอกกลับเสียงดัง
“…”
“ฉันสั่งต้องไปทำ อย่ามาขัด”
“เอ่อ…”
“มีอะไรอีก ไม่เห็นรึไงว่างานมันเร่งรีบๆไปทำได้แล้ว” ว่าออกมาทั้งๆที่ยังไม่ยอมหันไปมองด้านหลัง คนตัวเล็กยืนมองกระพริบตาปริบๆ
สงสัยฮีชอลจะอารมณ์ไม่ดี
“ฮีชอล” เสียงหวานลองเอ่ยเรียกอีกครั้ง
“มีอะไรก็พูดมา เรียกแล้วเงียบหมายความว่ายังไง” ถามกลับเสียงเหี้ยม มือเรียวยังคงง่วนกับการเขียนโปรแกรมตรงหน้า
“ก็แค่คิดถึงนี่” เสียงใสพูดกลับมาเบาๆ ร่างสูงชะงักมือนิ่งตาเบิกค้าง
“…”
“ฮีชอลไม่ว่างฉันกลับก่อนแล้วกัน” พูดจบก็หมุนตัวเตรียมเดินออกไป แต่อ้อมแขนแข็งแรงของคนด้านหลังก็โอบเอวเอาไว้ได้ทัน
“ขอโทษครับ ฉันไม่รู้นี่ว่าเป็นฮยอกแจ” ร้องบอกร้อนรนที่เห็นอาการขัดขืนของคนในอ้อมกอด
“ฮีชอลน่ะชอบอาละวาด”
“เปล่านะ”
“ก็ได้ยินอยู่ ขนาดฉันยังตวาดใส่เลย” ยู่ปากงอนๆ
“ไม่ใช่ๆ ฉันนึกว่าเพื่อนมาถามงาน”
“นั่นแหละ ตวาดเพื่อนก็ไม่ได้”
“แต่…”
“ฮีชอลงานตรงนั้นมันมีปัญหานิดหน่อยน่ะ” เพื่อนอีกคนเดินเข้ามาหา ฮีชอลตวัดตาดุๆมองแต่ก็ตอบออกไปเสียงเรียบ
“เดี๋ยวจะไปดูให้”
“เห็นไหม พูดดีๆก็ได้ ทำไมต้องดุ” คนน่ารักหมุนตัวกลับมาชม ยกยิ้มหวานให้กับคนรักไปอีกที
“พวกมันชอบกวนประสาท”
“ไม่เอาน่า ฮีชอลอย่าดุเพื่อนสิ เพื่อนกลัวหมดแล้วนะ”
“แล้วฮยอกแจกลัวรึเปล่า”
“เห…”
“ฉันน่ะ คนอื่นไม่สนหรอก สนแค่ความรู้สึกของฮยอกแจคนเดียวพอ”
ซีวอน : เพราะเขาคือผ้าเช็ดหน้าของผม
“ฮยอกแจเป็นอะไรครับ” ร่างสูงถลาเข้ามาหาคนที่นั่งทรุดเข่าร้องไห้อยู่ที่หน้าประตูห้องของตัวเองด้วยความร้อนรน
“ฮึก ซีวอน”
“ฮยอกแจเป็นอะไร ร้องไห้ทำไมครับคนดี” ถามเสียงนุ่มประคองร่างบอบบางขึ้นมาจากพื้น ใบหน้าหวานซุกซบไปที่อกกว้างปล่อยให้น้ำตาไหลริน
“ฮึก ฮือ” ไม่มีคำตอบนอกจากเสียงสะอื้นของคนตัวเล็ก
“โอ๋ๆ ไม่เป็นไรนะครับ เกิดอะไรขึ้น”
“ปุกปุย ฮึก”
“หืม ปุกปุยเป็นอะไรครับ”
“ปุกปุยตายแล้ว ฮือ ซีวอน” มือน้อยๆขยุ้มเสื้อเชิ้ตตัวหรูจนยับ มืกว้างคอยลูบกลุ่มผมนุ่มปลอบโยน
“ไม่เป็นไรนะครับ ไม่เป็นไรนะ”
“ฮือ”
“ฮยอกแจอ่าอย่าร้องไห้สิครับ” ปลอบเสียงนุ่ม กอดร่างเล็กแน่นมากขึ้น
“ฉันคิดถึงปุกปุยอ่ะ”
“…”
“ปุกปุยน่ะ ฉันเลี้ยงมากับซีวอนเลยนะ”
“…”
“มันเป็นลูกของเราเลยนะซีวอน” เงยหน้าหวานช้ำขึ้นมอง น้ำตาใสไหลเอื่อย ใบหน้าหล่อโน้มลงจูบซับแผ่วเบาพร้อมรอยยิ่มละมุน
“ซีวอนให้ฉันเหรอ” คนตัวเล็กร้องออกมาอย่างดีใจ มือน้อยเอื้อมออกไปรับลูกหมาตัวเล็กสีครีมมาไว้แนบอก
“ใช่ ฉันซื้อมาให้ฮยอกแจไง”
“น่ารักจังเลย เจ้าชอคโก้”
“…”
“ซีวอนมันชื่อชอคโก้นะ” เงยหน้ายิ้มหวานมาให้ ร่างสูงเพียงแค่ยิ้มรับแล้วหัวเราะเบาๆในลำคอ ฮยอกแจหายเศร้าซักที
“รักมันให้มากๆนะฮยอกแจ”
“…”
“เพราะว่ามันเป็นลูกคนใหม่ของเราไง”
คยูฮยอน : เพราะเขาคือคนที่ช่างตามใจ
“คยูฮยอน ไปร้านนี้ดีไหม”
“…”
“เอหรือร้านนั้นดีกว่า” คนตัวเล็กยืนชี้ไปมาอย่างเลือกไม่ถูก ส่วนอีกคนพอร่างเล็กพูดอะไรก็พยักหน้ารับไปหมดไม่คิดจะแย้งแม้แต่น้อย
“…”
“คยูฮยอนอ่า ช่วยกันคิดหน่อยสิ”
“แล้วแต่ฮยอกแจเลย ฉันยังไงก็ได้” พูดด้วยท่าทางสบายๆหมายความตามนั้นจริงๆ ฮยอกแจจะกินอะไรเขาก็กินได้หมดแหละ
“ไม่เอาซี่ คยูฮยอนช่วยฉันเลือกนะ” มือบางที่กจับกับมือแกร่งเอาไว้ละออกก่อนจะเลื่อนมาเกาะแขนออดอ้อนแทน
“ฉันก็ตามใจฮยอกแจไง” ใบหน้าหล่อก้มลงมองพร้อมตอบเสียงนุ่ม
“งั้นฮยอกแจจะตามใจคยูฮยอนบ้างดีไหม” เงยหน้าถามเสียงใส
“ไม่ดีหรอกครับ”
“อ่าว…”
“ให้ฉันตามใจฮยอกแจแหละดีที่สุดแล้ว” ยืนยันออกมาด้วยใบหน้าจริงจัง คนตัวเล็กมุ่ยหน้าแล้วลากแขนร่างสูงให้เดินเข้าไปในร้านอาหารจีนแสนแพง
“งั้นจะกินร้านนี้”
“เอาสิครับ” ตอบกลับอย่างไม่ทุกข์ร้อน
เออหนอ อีฮยอกแจลืมไปว่าโจวคยูฮยอนน่ะรวยล้นฟ้า
แต่จะว่าไปคนอื่นก็ไม่เห็นจะจนตรงไหนเลย
“เอาอาหารแพงๆนะ” ถามออกมาอีกครั้ง
“ครับ เอาสิ” รับคำอย่างว่าง่าย จนคนโดนที่ตามใจเริ่มหงุดหงิด
“งั้นขอเด็กเสิร์ฟหล่อมาคอยปรนนิบัตินะ”
“ฮยอกแจ…” เสียงทุ้มเอ่ยปราม ตวัดเอวบางเข้าหาตัวกอดแสดงความเป็นเจ้าของ ตาคมดุจ้องคนหน้าหวานนิ่ง
“รู้แล้วล่ะน่า” เสียงใสเอ่ยกลับก่อนจะหัวเราะคิกคัก
“ฮยอกแจอยากตามใจฉันบ้างเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ”
“ถ้าบอกแล้วต้องทำนะ” ถามออกมาอีกรอบด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์
“ทำตามอยู่แล้ว บอกมาเลย” กอดเอวหนาคืนบ้าง เงยหน้าน่ารักมองอ้อนๆ
ฮยอกแจก็แค่อยากจะเอาใจคยูฮยอนบ้างนี่นา
“ถ้าอยากตามใจฉัน ก็รักฉันให้มากๆนะ”
คิบอม : เขาคือความอบอุ่นของผม
“คิบอม~”
“…”
“คิบอมมมม~~”
“…”
“คิบอม!”
“หืม” คนเล็กยิ้มกว้างทันทีที่อีกคนตอบรับ แม้จะแค่ในลำคอก็ตาม มือน้อยๆเลื่อนไปจับมือแกร่งของคนรักเอาไว้
“นึกว่าจะไม่ตอบซะแล้ว”
“^_^” ไม่ใช่คิมคิบอมไม่ได้ยินที่อีกคนเรียก แต่ไอ้ท่าทางน่ารักพร้อมกับตาแป๋วทำให้เขากลืนทุกคำพูดหายเข้าไปในลำคอ
“ยิ้มอีกแล้ว ไม่คิดจะพูดกับฉันอีกแล้วนะ” ว่ากลับหน้างอง้ำ
แต่เอาเถอะ
แค่ยิ้มให้ฮยอกแจ
คนก็อิจฉาทั่วมหาวิยาลัย คิกๆ
“^_^” ก็ยังคงยิ้มต่อไป
“มาหาฉันเพื่อมายิ้มให้เหรอ”
“…”
“ฉันได้รับรอยยิ้มของคิบอมแล้ว กลับไปได้แล้ว” เอ่ยออกมางอนๆ หน้าหวานสะบัดเชิดไปอีกทาง ร่างสูงรั้งเอวบางเข้ามากอด กดจูบเบาๆที่ขมับเล็ก
“มากอดด้วย” เสียงทุ้มเอ่ยชิดริมใบหูเล็ก คนน่ารักหน้าแดงซ่าน หยิกไปที่เอวหนาเบาๆแทนการทำโทษ
แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าอบอุ่นมากจริงๆ
“ทีงี้มาทำเป็นพูดดี” ว่ากลับเสียงเง้า
“รักนะครับ” บอกรับริมใบหูเล็กอีกที
แค่นี้อีฮยอกแจก็แทบจะละลาย
“รู้แล้ว”
“ไม่บอก?” ร้องถามเบาๆให้อีกคนบอกกลับ
“ไม่เอาหรอก”
“ทำไม”
“เขินนี่” จบคำตอบน่ารัก ปากเล็กก็ถูกจูบเบาๆ
“แค่นี้ก็รู้แล้ว ^_^” แล้วเรื่องแบบนี้คิบอมจะพูดทำไมกัน
อีฮยอกแจเขินจนจะแดงไปทั้งตัวแล้วนะ
นักข่าว : วันเกิดได้ของขวัญเป็นอะไร
ฮยอกแจ : อ่า นี่ไงฮะ
ยกนิ้วขึ้นมาให้ดูแทนคำตอบ
4 เมษายน
“สุขสันต์วันเกิดฮยอกแจของเรา” เสียงของทั้งหกคนดังขึ้นพร้อมกัน คนตัวเล็กแย้มยิ้มหวาน ก้มลงไปเป่าเทียนจนดับพร้อมกับอธิษฐานที่แสนจะน่าอิจฉา
ขอให้ผมมีความรักมากขึ้น
จะได้รักพวกเขามากกว่านี้
แต่มีอีกอย่างที่คนตัวเล็กแอบคิดเอาไว้ในใจ
“ของขวัญฉันล่ะ” แบมือขอด้วยท่าทางน่ารัก
“งกไปได้น่า” ฮันกยองว่าออกพร้อมกับหัวเราะน้อยๆ
“ว่าฉันล่ะพูดชัดเชียวนะ”
“อ่ะ ของขวัญวันเกิดครับ” ทั้งหกคนพูดออกมาพร้อมกันก่อนจะหันไปมองหน้ากันเองตาเหลือก
ก็ไอ้ที่อยู่ในมือน่ะ
กล่องกำมะหยี่สีแดง
ด้านในเป็นแหวนเพชรขนาดเล็กที่มีดีไซน์สวยหรูพอๆกัน
“อ้าว…” เจ้าของวันเกิดร้องออกมางง
“ฮยอกแจใส่ของฉันนะ” ร่างสูงอีกหกคนพูดออกมาพร้อมกัน
“แล้วฉันจะใส่แหวนยังไงหกวงล่ะ”
“ของฉันใส่นิ้วนางซ้ายของคนอื่นแล้วแต่ฮยอกแจ” ฮีชอลพูดออกมาอย่างเอาแต่ใจ
“ไม่ได้เว้ย ของฉันก็ต้องนิ้วนั้น” ซีวอนแย้งออกมาทันที
“ของฉันต่างหาก” คยูฮยอนอีกคนที่ร้อนรนทนไม่ได้
“ของฉันด้วย” ตามมาด้วยดงเฮ ส่วนคิบอมยืนมองนิ่งๆแต่เป็นอันรู้กัน
“จะให้ฉันใส่แหวนหกวงไว้ที่นิ้วเดียวเหรอ” ร่างบางร้องถาม ปากแดง อ้าค้างอย่างตกใจ
เออหนอ แล้วจะใส่ได้ยังไง
“เอางี้ดีกว่า” ดงเฮร้องออกมาแล้วลากตัวเพื่อนๆออกไปนอกห้องเพื่อทำตามที่ตัวเองคิด ร่างบางเอียงคอมองตามไปงงก่อนจะลงนั่งเล่นชอคโก้ระหว่างรอ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“วงนี้ล่ะ” หายไปร่วมสองชั่วโมงก็พากันกลับมาพร้อมกัน แต่คราวนี้มีแหวนแค่วงเดียวในมือ ไม่มีเพชรมีแต่ตัวอักษร
‘BKWCHH’
หมุนไปรอบวงก็พบตัวษรหกตัว
“อะไรเหรอ” ใบหน้าน่ารักเงยขึ้นมาถามงง
“บอมคยูวอนชอลเฮฮัน” คิบอมเป็นคนตอบ ก่อนจะส่งแหวนอีกวงไปให้กับคนตัวเล็ก
“เห…”
“แหวนของเราไง ใส่ให้หน่อยสิ” ยื่นมือออกไปรอคนน่ารักพลิกแหวนดูบ้างก่อนจะยิ้มเขิน
‘Hyukjae’
“ถ้าขายไม่ออกกันจะมาโทษฉันไม่ได้นะ” บอกเสียงเบา ก่อนจะสวมให้คิบอมอย่างว่าง่าย แก้มใสถูกหอมจนบุ๋ม ตามติดมาด้วยอีกห้าคนที่เหลือ
ก็แปลกดี
มีแฟนตั้งหกคน
ปีนี้อีฮยอกแจมีความสุขที่สุดเลย
นักข่าว : ขอพรอะไรในวันเกิดครับ
ฮยอกแจ : ขอแฟนเพิ่มอีกคนฮะ จะได้ครบเจ็ดพอดี(กระซิบ)
THE END!!!
---------------------------------------------------Katomnam Talk:
ยาวมากๆๆๆ
ขอให้ลูกสาวมีความสุข
ขอให้เป็นที่รักของทุกคนแบบนี้ไปนานๆนะจ้ะ
มีภาพหลุดสวีทออกมาเยอะ คึคึ
รักลูกสาวที่สุดในโลกหล้า
มีความสุขในวันเกิดน๊า
ความคิดเห็น