คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : Story 11 Detain Heart7...{Donghae x Hyukjae x Minho}
P.7
“มินโฮเหรอ ฉันจุนโฮนะ” จุนโฮแอบตัวเข้ากับกำแพง เมื่อมองเห็นว่าดงเฮกำลังจะเดินเข้าไปในห้องเรียน
“ว่าไง”
“ดงเฮ มาเรียนแล้ว นายไปช่วยฮยอกแจได้” จุนโฮกระซิบบอก มองซ้ายขวาอย่างระวังตัว
“ขอบใจมาก” มินโฮรีบกดวางสายก่อนจะยกยิ้มอย่างโล่งใจ
ร่างสูงก้าวไปที่ห้องนั้นอย่างคุ้นเคย มือแกร่งกำกุญแจแน่นอย่างหวาดกลัว ตาคมมองซ้ายขวาไปเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่หน้าบานประตูห้อง
มือแกร่งเสียบคีย์การ์ดเข้าไป
ก่อนจะใช้กุญแจไขตามอีกชั้น
บานประตูค่อยๆเปิดออก ภายในห้องเย็นเยียบ ราวกับดงเฮจงใจเปิดแอร์มากกว่าฮีทเตอร์ ตาคมกวาดมองไปทั่วบริเวณห้องแต่ก็ไม่พบรีโมตที่ใช้ทำการปิด เปิดแต่อย่างใด
ถ้าเดาไม่ผิด
เจ้าของห้องคงเอาไปด้วย
แต่เมื่อเวลาไม่อำนวย ขายาวจึงพาเจ้าของร่างไปที่ประตูห้องนอนของดงเฮกับฮยอกแจ กระชากเปิดออกอย่างแรงแต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า ร่างสูงหันกลับไปยังอดีตห้องนอนของตัวเองก่อนจะเบืกกว้างเมื่อมองเห็นกุญแจดอกใหญ่คล้องเอาไว้จากด้านนอก
ปึงๆๆ
มือแกร่งทุบลงไปอย่างแรง
“ฮยอกแจ ได้ยินฉันไหม” เสียงทุ้มตะโกนดัง ก่อนจะแนบใบหูไปที่ประตูเพื่อรอฟังคนด้านใน
เงียบ…
ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ
“ฮยอกแจ โธ่เว้ย!” มินโฮหันซ้ายขวาอย่างหงุดหงิด ในห้องนี้ไม่มีอะไรที่จะใช้ทำลายประตูได้เลย ร่างสูงรีบวิ่งเข้าไปในห้องครัวหยิบจับของทุกอย่างที่คิดว่าพอจะช่วยได้ออกมา
เสียงกระแทก และเสียงทำลายกุญแจ ไม่ได้ทำให้คนที่สลบอยู่รู้สึกตัวขึ้นมาแม้แต่น้อย
ปัง…
ประตูเจ้าปัญหาถูกเปิดออก พร้อมๆกับที่มินโฮเองก็ยืนนิ่งไปเช่นกัน
ภาพที่ร่างบอบบางนอนสลบอยู่บนพื้นเย็นเฉียบ ริมฝีปากอิ่มกลายเป็นสีม่วงคล้ำ ร่างกายที่เคยขาวอยู่แล้วตอนนี้ซีดจนน่ากลัว
แล้วโซ่ทึคล้องข้อเท้าเล็กเอาไว้อีก
มันคืออะไรกัน…
มินโฮได้แต่ยืนนิ่งมองอย่างตกใจ ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหน้าเรียกสติ
“ฮยอกแจ อย่าเป็นอะไรนะ” เสียงทุ้มคอยบอกอยู่ข้างหู กอดกระชับให้ความอบอุ่นกับร่างบางแนบแน่น ปากอุ่นพรมจูบไปทั่วใบหน้าหวาน
“ฮยอกแจ ฟื้นเถอะ ขอร้อง” มินโอพร่ำบอก ค่อยๆวางร่างเล็กลงไปบนพื้นอีกครั้ง ก่อนจะหันกลับมาจัดการกับโซ่ที่พันธนาการคนตัวเล็ก
แขนแกร่งโอบอุ้มร่างบางขึ้นแนบอกแล้ววิ่งออกไปทันที ตาคมคอยก้มมองคนในอ้อมแขนอย่างห่วงใยตลอดเวลา
อีดงเฮ มันมากเกินไปรึเปล่า
“รีบกลับไปไหนน่ะ” จุนโฮก้าวออกมาขวางไว้ทันทีที่เห็นว่าใครอีกคนจะเดินไป
“แล้วแกยุ่งอะไรด้วย” ตาคมตวัดกร้าวมามอง แม้จุนโฮจะกลัวอยู่ไม่น้อย หากแต่เขาก็อยากได้รู้ข่าวว่าฮยอกแจปลอดภัยเสียก่อน
“ฉันก็แค่ทักทาย” ยักไหล่ตอบกลับ
“งั้นถอยไป ฉันรีบ” ดงเฮว่าเสียงกร้าว ผลักอกคนตรงหน้าเบาๆ
“ทำไมวันนี้ฮยอกแจไม่มาเรียน” ขาเรียวหยุดชะงักทันทีที่คำถามของจุนโฮจบลง ใบหน้าหล่อหันกลับมามองตาขวาง
“เขาไม่สบาย”
“เป็นอะไรมากรึเปล่า” จุนโฮแสร้างถาม
“อย่ายุ่ง!”
“ถ้าเขาเป็นอะไรมาก ทำไมนายไม่เอาเขาไปหาหมอล่ะ”
“แล้วแกเสือกอะไรด้วย!” อีกครั้งที่ดงเฮตวาดลั่น ร่างโปร่งตรงเข้าขย้ำคอเสื้อของอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ
ทำไมใครๆถึงได้เป็นห่วงเป็นใยคนรักของเขานัก
นั่นคนรักของเขานะ
คนอื่นไม่มีสิทธิ์มาแสดงความห่วงใยแบบนี้
“ไม่เอาน่าดงเฮ ฉันแค่ถามดีๆ” จุนโฮปัดมือดงเฮออก ก่อนจะถอยห่างเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง
“อย่าพูดถึงฮยอกแจอีก”
“…”
“ฮยอกแจเขาเป็นของฉัน คนอื่นไม่มีสิทธิ์เอ่ยชื่อเขา” บอกกลับมาด้วยดวงตาเลื่อนลอย ก่อนจะเดินกลับไปทางเดิม จุนโฮได้แต่มองคนตรงหน้าตาค้าง
“มันมีความลับอะไรรึเปล่า” จุนโฮพึมพำกับตัวเองก่อนจะมุ่งหน้าไปยัง ฝ่ายทะเบียนนักศึกษา
เรื่องผิดปกติพวกนี้
เขาต้องรู้ให้ได้
“อื้อ…” เสียงครางแผ่วดังขึ้น ก่อนที่เปลือกตาบางจะค่อยๆเผยอขึ้น ใบหน้าคุ้นเคยของคนที่นอนฟุบกับมือของตัวเองทำให้คนมองอุ่นหัวใจ
“มินโฮ” น้ำเสียงแหบแห้งเอ่ยเรียก และปฏิกริยาตอบสนองก็คือร่างสูงที่เด้งพรวดขึ้นมานั่ง
“เป็นไงบ้าง ปวดตรงไหนหรือเจ็บตรงไหนรึเปล่า” เอ่ยถามอย่างห่วงใย ใบหน้าหวานแย้มยิ้มน้อยๆพร้อมกับร้องไห้ออกมา
“มินโฮ”
“ครับ”
“มินโฮจริงๆใช่ไหม ฮือ” ร่างเล็กโผเข้ากอดคนตรงหน้าเอาไว้เต็มอ้อมแขน ความอบอุ่นที่ได้รับยิ่งทำให้น้ำตามากมายพลั่งพรูออกมา
“ฮยอกแจร้องไห้ทำไม” มือแกร่งลูบศีรษะเล็กปลอบโยน
“กลัว ดงเฮน่ากลัว”
“…”
“ฮึก นึกว่านายจะไม่มาช่วยฉัน” นิ้วเรียววางทาบลงมาบนปากอิ่มหยุดคำพูดทั้งหมด
“ฉันต้องมาช่วนายสิ เราเคยสัญญากันแล้วไง ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันพร้อมที่จะไปหานายเสมอ” เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงอบอุ่น ใบหน้าน่ารักพยักหน้าน้อยๆอย่างจำได้
“ดีใจจัง ดีใจที่มินโฮอยู่ตรงนี้” เสียงหวานเอ่ยบอก แหงนหน้ารับสัมผัสนุ่มละมุนที่ริมฝีปากอิ่มอย่างเต็มใจ
ถ้าเขารักมินโฮตั้งแต่ต้น
คงจะไม่เจอเรื่องร้ายๆแบบนี้ใช่ไหม
“ไม่จริง!” ดงเฮยืนช็อคอยู่หน้าประตูห้อง สภาพกุญแจที่ถูกทำลายอยู่ตรงหน้าพร้อมกับร่างของฮยอกแจที่หายไป ร่างโปร่งทรุดฮวบลงกับพื้น ก่อนจะร้องไห้อย่างหนัก
“ฮยอกแจกลับมาหาฉันเถอะ”
“…”
“ฮึก ฉันทำร้ายนายใช่ไหม ฉันทำมากเกินไปใช่ไหม”
“…”
“ฮือ ฮยอกแจ กลับมาเถอะ ฉันรักนาย อึก มากนะ” มือแกร่งเลื่อนมากอดเข่าของตัวเองอย่างเลื่อนลอย ตาคมกวาดมองไปทุกที่ที่เคยใช้อยู่ด้วยกัน
“…”
“ทำไมทำแบบนี้กับฉันล่ะฮยอกแจ”
“…”
“ขอแค่นายบอก จะให้ฉันทำอะไรนายถึงกลับมา ฉันก็จะทำ”
---------------------------------------
Katomnam Talk:
ตอนหน้าจบแล้วนะคะ
เจอกันที่วานเคเอฟซีนะคะทุกคน
ต้มอยู่บูธ A15 นะคะ
ไปเจอกันได้เลย
ความคิดเห็น