คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : Story 11 Detain Heart3...{Donghae x Hyukjae x Minho}
P.3
“ฮยอกแจมานี่” ดงเฮกระชากเสียงห้วนเมื่อคนรักตัวเล็กเอาแต่เดินคุยกับมินโฮจนไม่สนใจตัวเองแม้แต่น้อย คนตัสเล็กหันมามองคนรักงงๆ
“อะไรดงเฮ”
“นายไม่คิดจะสนใจฉันเลยเหรอไง” ถามกลับมาอย่างไม่พอใจ มือเล็กเริ่มจะดึงออกจากการเกาะกุมของคนรักอย่างขุ่นเคืองเช่นกัน
“ฉันก็สนใจน่ะสิ ถามอะไรแปลก”
“นายเอาแต่คุยกับมินโฮไม่สนใจฉันเลย” ดงเฮบีบมือเล็กแน่น
“เห้ย ดงเฮใจเย็นๆดิวะฉันเดินนำไปก่อนแล้วกัน” มินโฮร้องห้ามอยากจะแกะมือของดงเฮออกจากมือของคนข้างกาย หากแต่ก็รู้ดีว่าไม่สมควร
“แกอย่ามายุ่ง!”
“เอ๊ะ ด๊องทำไมพูดแบบนี้กับมินโฮ” ฮยอกแจกระชากมือออกเพราะหมดความอดทน เข้าใจว่าดงเฮขี้หึงแต่นี่มันมากเกินไป
จะหึงหวงอะไรแม้กระทั่งเพื่อนสนิท
“นายปกป้องมันเหรอ” ตาคมตวัดมองคนรักทันที
“ดงเฮ เป็นอะไร ทำไมถึงได้อารมณ์เสียแบบนี้” ฮยอกแจใช้เสียงอ่อนเอ่ยขึ้น ก่อนจะเดินเข้าไปจับมือของดงเฮเอาไว้ทั้งสอง
“ฉัน…” ร่างหนาอึกอัก เลือกที่จะดึงตัวคนรักเข้ามาโอบกอดเอาไว้แทนคำขอโทษทั้งหมด เขายอมรับว่าวันนี้เขาขี้ระแวง เขาหงุดหงิด
เขาไม่อยากให้ฮยอกแจอยู่ใกล้ใคร
แม้กระทั่งคนที่ไว้ใจมากที่สุดอย่างมินโฮ
“ไปเรียนเถอะ” ดงเฮเอ่ยบอก ผละออกจากตัวคนรักด้วยอารมณ์ที่สงบลง ฮยอกแจขยับยิ้มรับแล้วก้าวเดินนำออกไป มินโฮเพียงแค่ยืนมองตามแผ่นหลังเล็กเท่านั้น
“แกไม่ได้คิดอะไรกับแฟนฉันใช่ไหม” เสียยงเรียบๆของดงเฮดังขึ้น มินโฮละสายตาออกจากร่างของเพื่อนรักเพื่อมาสบตากับดงเฮ
“มัวแต่หึงฉัน ถ้าไม่มีฉันเมื่อวานจุนโฮคงลากฮยอกแจไปไหนแล้ว” ร่างสูงกระแทกเสียงใส่อย่างโกรธเคือง ก่อนจะเดินชนไหล่ดงเฮออกไป
“จุนโฮเหรอ”
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ” ฮยอกแจหันมาถามมินโฮอย่างตกใจ เมื่อไปถึงโรงอาหารที่นัดกับดงเฮเอาไว้กลับมีนักศึกษามากมายส่งเสียงโหวกเหวก ราวกับมุงดูอะไรอยู่
“ไม่รู้เหมือนกัน” มินโฮก้มลงมาตอบคำถามนั้น แล้วดึงให้ร่างบางเดินตามเข้ามาดูด้านใน แต่ภาพตรงหน้ากลับทำให้ฮยอแจยืนช๊อค
ดงเฮกำลังต่อยเตะจุนโฮไม่ยั้ง
“ลีดงเฮ หยุดนะ” ร่างบางปราดเข้าไปกอดเอวหนาของคนรักด้วยความรวดเร็ว ดงเฮที่ตอนนี้กำลังหน้ามืดสะบัดฮยอกแจออกจากตัวอย่างไม่ใยดี
“อ๊ะ..” ร่างบางอุทานขึ้นด้วยความตกใจ ก้นนิ่มๆกระแทกลงไปกับพื้นปูน ในขณะที่มินโฮปราดเข้ามารับเอาไว้ไม่ทัน ทันทีที่ได้ยินเสียงคุ้นเคย ดงเฮก็หยุดขาที่กำลังจะซ้ำลงไปบนรอยแผลของจุนโฮหันไปมองคนรักที่นั่งอยู่บนพื้น
“ฮยอกแจ”
“ทำอะไรน่ะดงเฮ ต่อยจุนโฮทำไม” ร่างบางไม่สนใจว่าตัวเองกำลังเจ็บ ไม่สนแม้แต่แววตาสำนึกผิดของดงเฮ มือหนาเอื้อมมาประคองร่างบางขึ้นจากพื้น
“ไม่มีอะไร” ก้มหน้าตอบเสียงเบา
“ไม่มีได้ยังไง นายทำอะไรลงไปเนี่ย” คนตัวเล็กกระชากเสียงกลับ จ้องหน้าคนรักอย่างเอาเรื่อง ในขณะที่มินโฮเข้าไปช่วยประคองจุนโฮขึ้นมาจากพื้น อาการบาดเจ็บปางตายนั้นทำให้มินโฮต้องพาร่างคนเจ็บไปส่งโรงพยาบาล
“แต่ว่ามันแตะตัวนาย” ร่างหนาเอ่ยบอก ฮยอกแจส่ายหน้าระอาดึงตัวดงเฮออกจากคนพลุกพล่านตรงนั้น
“แล้วไงแตะตัวฉันแล้วไง”
“ฮยอกแจ ขอโทษ” อ้อนแขนแข็งแรงโอบร่างบางเข้ามากอดอย่างรู้สึกผิด แค่มองเห็นรอยวูบไหวในดวงตาหวานก็ทำให้ดงเฮอยากจะย้อนเวลากลับไปแก้ไข
“อย่าหึงฉันขนาดนี้สิดงเฮ”
“…”
“มันทำให้ฉันอึดอัดนะ” จบประโยคก็เหมือนมีน้ำเย็นมาสาดใส่หน้าของดงเฮ ใบหน้าหล่อซุกแน่นไปที่ซอกคอขาวของคนในอ้อมกอด หลับตาแน่นเพื่อหลบความรู้สึกต่างๆเอาไว้ด้านใน จนแขนบอบบางยกขึ้นโอบกอดตอบ
อีดงเฮ ถึงใจเย็นลงอีกครั้ง
“มินโฮจะเก็บของไปไหนน่ะ” ฮยอกแจต้องร้องลั่นเป็นรอบที่สองของวันเมื่อเข้ามาในห้องนอนของเพื่อนสนิทแล้วพบว่ากำลังจัดเสื้อผ้าเข้ากระเป๋าของตัวเองอย่างไม่รีบร้อน
“ฉันจะย้ายออก” และคำตอบของร่างสูงก็ทำให้ตาหวานเบิกกว้าง ร่างเล็กพุ่งเข้าไปยื้อมือกว้างเอาไว้ ปัดกระเป๋าออกไปให้ห่างตัว
“ย้ายไปไหน”
“ไปนอนที่อื่นน่ะ” ตอบกลับพยายามจะเอื้อมไปเอากระเป๋ามาจัดของต่อ แต่ฮยอกแจก็เอาตัวมาขวางไว้
“เกิดอะไรขึ้นน่ะมินโฮ” เสียงหวานเอ่ยถามแผ่วเบา จ้องตากับเพื่อนสนิทอย่างรอคอยคำตอบ
“ฉันไม่อยากเห็นนายมีปัญหากับดงเฮน่ะ” สิ่งที่อัดอั้นมานานถูกเอ่ยบอก คนตัวเล็กชะงักนิ่ง แค่ปัญหาวันนี้เขาก็มองเห็นเหมือนกันว่าอนาคตจะเป็นเช่นไร
“นายเลยเลือกที่จะทิ้งฉันเอาไว้คนเดียวงั้นเหรอ” เสียงเหวานถามแผ่วเบา น้ำตาเริ่มเอ่อคลอที่ขอบตาเล็ก
“ฮยอกแจ แต่ถ้าฉันอยู่นายจะอึดอัด” มินโฮรีบบอก รั้งร่างบางเข้ามาในอ้อมกอด คนตัวเล็กก็ไม่ได้ขัดขืนกลับซุกหน้าไปอกกว้างของมินโฮอย่างอุ่นใจ
“แต่ถ้านายไม่อยู่ ฉันก็เสียใจเหมือนกัน”
“พูดอะไรน่ะ ถ้าดงเฮได้ยินฉันโดนอัดเหมือนจุนโฮแน่” ร่างสูงพูดติดตลกแม้จะรู้ว่าฮยอกแจไม่ได้หมายความอย่างที่คิด
แต่ดงเฮน่ะ
เวลาโมโหหึงก็ไม่เลือกหน้าเหมือนกัน
“ฉันเสียใจจริงๆนี่นา” เงยหน้าหวานขึ้นตอบ
“เดี๋ยวเราก็เจอกันที่ห้องเรียน”
“ไม่เอา ฉันอยากเดินไปเรียนพร้อมนายนี่”
“…”
“ลืมไปแล้วเหรอไง ว่านายไม่เคยปล่อยฉันเดินไปเรียนคนเดียวเลย” คนตัวเล็กเอ่ยย้ำ หากแต่คนฟังได้แต่ยิ้มกลับมาอย่างข่มขืน
แล้วทำไมนายถึงปล่อยให้ฉันเหงาอยู่คนเดียวล่ะฮยอกแจ
“ฮยอกแจรู้ไหมว่ายิ่งอยู่ฉันก็ยิ่งเจ็บ”
“เจ็บเหรอ”
“ฉันเจ็บ เจ็บตรงนี้รู้บ้างไหม” มินโฮพูดขึ้น จับมือนิ่มมาทาบลงไปตรงตำแหน่งหัวใจ เพื่อนตัวเล็กเงยหน้ามองนิ่ง
“มินโฮ” เสียงหวานครางแผ่ว เขาไม่โง่จนไม่รู้อะไรเลย แต่มันก็ยังไม่ชัดเจน
“ที่ฉันต้องไปเพราะฉันรักนาย”
“…”
“ช่วยเข้าใจแล้วปล่อยฉันไปเถอะ”
“รักแบบไหน” ปากอิ่มขยับแผ่วเบา หัวใจดวงน้อยทำงานหนักหน่วง
ทำไมเขาไม่เคยรู้เลย
“แบบนี้…” จบคำเรียวปากได้รูปก็ก้มลงประกบริมฝีปากอิ่ม แตะย้ำความรู้สึกทั้งหมดผ่านเรียวลิ้นร้อน ในขณะที่ร่างบางยืนนิ่งรับ ตาหวานเบิกโพลงด้วยความตกใจ
ในขณะที่ประตูห้องถูกเปิดอ้าออกพร้อมกับความผิดหวังมหาศาลของคนมอง
------------------------------------------
Katomnam Talk:
ว๊ากกกกกกกกกก
เรื่องเข้มข้นขึ้นแล้วสิเนี่ย
อ๊า!!!!
จะเป็นไงต่อนะ
ความคิดเห็น