คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : Story 10 Too late...{Kihae???}
ร่างโปร่งก้าวเท้าขึ้นมาสูดอากาศบนดาดฟ้าของโรงเรียนเป็นครั้งแรก ใบหน้าเรียวเงยรับลมจนแก้มชา ก่อนจะหมุนตัวไปรอบๆอย่างมีความสุข หากแต่กลับไปสะดุดกับใครอีกคนที่เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือในมือ ดวงตาคู่คมสะกดคนมองเอาไว้กับที่
ไม่มีใครไม่รู้จักคิมคิบอม
นายแบบหนุ่มที่โด่งดังที่สุดในเกาหลี และเป็นที่หมายปองของสาวๆในโรงเรียน และที่สำคัญเรียนอยู่ห้องเดียวกันแต่ไม่เคยคุยกันซักครั้ง
ร่างโปร่งยิ้มเจื่อนก่อนจะค่อยๆหุบแขนที่อ้าออกรับลมมาแนบลำตัว
“ขอโทษนะ ไม่คิดว่าจะมีคนอยู่” โค้งศรีษะลงต่ำอย่างรู้สึกผิด
“ตามสบายเถอะ ฉันไม่ใช่เจ้าของดาดฟ้า” อีกคนตอบกลับ ก่อนจะก้มหน้าลงไปอ่านหนังสือในมือของตัวเองต่อ ปล่อยให้อีกคนมองใบหน้าหล่ออย่างเพ้อฝัน
วันนี้เขาได้คุยกับคิมคิบอม
คิมคิบอม นายแบบหนุ่มในฝัน
“จะมองหน้าฉันอีกนานไหมลีดงเฮ” ทันทีที่คำถามแสนเย็นชาจบลง ร่างโปร่งก็สะดุ้งเล็กน้อย
“รู้ชื่อฉันด้วยเหรอ” ชี้นิ้วเข้าหาตัวเองงงๆ หากแต่ก็แอบอมยิ้มอย่างดีใจ
“ฉันจำชื่อเพื่อนทุกคนในห้องได้” ตอบกลับอย่างไม่ค่อยใส่ใจ
“เหรอ”
“ขอตัวนะ” พูดจบร่างสูงก็ลุกขึ้นเดินออกไปรับโทรศัพท์ ไม่หันมามองคนด้านหลังที่กำลังแย้มยิ้มหวานอยู่แม้แต่น้อย
“ด๊อง แกพูดอะไรออกมาน่ะ” เรียวอุคร้องถามเพื่อนเสียงดัง
“อะไรของแก เบาๆหน่อยสิ” ดงเฮเอ็ดเสียงดุ
“แกบอกว่าจะจีบคิมคิบอมงั้นเหรอ” ร่างเล็กกระซิบถามแทน ในขณะที่เพื่อนรักยิ้มกว้าง
“อืม ทำไมอ่ะ เขาหล่อมากเลยนะ”
“แต่เขาเย็นชา”
“ไม่หรอก ฉันจะละลายน้ำแข็งเขาเอง” ตอบกลับอย่างมั่นใจ
“มีแต่คนบอกว่าเขาไม่มีหัวใจ”
“แกจะรู้ได้ไง” เถียงเสียงแข็ง
“เขาไม่เคยยิ้มเลยนะ”
“เขารอฉันสร้างรอยยิ้มอยู่ต่างหาก” ยู่หน้าเถียงแล้วผลักหัวเรียวอุคออกไปห่างๆอย่างหมั่นไส้ เพราะไม่ว่าจะพูดอะไรเรียวอุคก็คอยแต่จะขัดตลอดเวลา
“เหอะๆ เพ้อเจ้อ” เรียวอุคว่าออกมาอีกครั้งก่อนจะปล่อยให้ดงเฮ นั่งเพ้อฝันไปคนเดียว
“คิบอมฉันทำข้าวกล่องมาเผื่อ” ดงเฮเดินลัลล้าขึ้นมาที่เดิมที่เคยเจอคิบอม และร่างสูงก็นั่งอยู่ตรงนั้นจริงๆ
“ขอบใจ” เงยหน้าขึ้นมาตอบรับแต่มือกลับไม่เอื้อมออกไปรับของมาแม้แต่น้อย ร่างโปร่งเลยนั่งลงวางข้าวกล่องไว้ข้างตัวคิบอม ก่อนจะถือวิสาสะลงนั่งไปข้างๆ
“…”
“…” ต่างคนต่างเงียบ
“นี่คิบอม” เสียงใสเอ่ยขึ้น
“หืม” ขานรับในลำคอแต่ตายังคงอ่านหนังสือในมือไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้เบื่อ
“นายเอ่อ…”
“…” เมื่อเห็นอีกคนติดอ่าง คิบอมเลยเงยหน้าขึ้นมามอง
“นายมีคนที่ชอบแล้วรึยัง” คำถามตรงๆของดงเฮจุดรอยยิ้มเล็กๆบนมุมปากของคนฟังได้เป็นอย่างดี มือแกร่งปิดหนังสือลง ยกแขนรองศรีษะเอนพิงไปด้านหลังอย่างสบายอารมณ์
“ไม่มีหรอก”
“อ่าฮะ ไปล่ะ” รับคำแล้วนรีบวิ่งลงไปอย่างร่าเริง นายแบบหนุ่มได้แต่มองตามก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมากดโทรออกตามเวลาเดิม
5 วันต่อมา..
“จะไปอีกแล้วเหรอ” เรียวอุครั้งเพื่อนเอาไว้ก่อนที่ดงเฮ จะได้หอบข้าวกล่องมากมายขึ้นไปประเคนให้กับคิบอม
“ทำไมล่ะ”
“เหนื่อยบ้างไหมน่ะ” อีกคนถามกลับเสียงเรียบ ก่อนจะดันตัวเพื่อนให้นั่งลงตามเดิม
“ทำไมต้องเหนื่อย”
“ที่ตามจีบเขาอยู่เนี่ย ไม่เหนื่อยเหรอ”
“ไม่เลย ดีออก เดี๋ยวนี้คิบอมคุยกับฉันมากขึ้นเยอะเลยนะ” ดงเฮตอบกลับพร้อมรอยยิ้มหวาน เรียวอุคได้แต่มองหน้าเพื่อนอย่างปลงตก
“แล้วแกบอกชอบเขารึยัง”
“จะบ้าเหรอ เขินเป็นนะ” ตอบกลับพร้อมแก้มแดงเรื่อ
“แกน่าจะลองบอกเขาดูหน่อยนะ”
“เรียวแกจะบ้าเหรอ นี่มันเพิ่งห้าวันเองนะ” เถียงกลับอย่างงุนงง
“อ้าว แล้วพวกสาวๆคนอื่นที่มาสารภาพรักล่ะ ไม่เห็นมีใครได้เดินหน้าจีบเลย” ร่างเล็กให้เหตุผลจนอีกคนเริ่มคล้อยตาม
“แต่ฉันอยากให้คิบอมแคร์ฉันมากกว่านี้ก่อน” ตอบเพื่อนเสียงอ่อย
“แล้วเขาแคร์แกมากขึ้นรึยังล่ะ” อีกคนเท้าคางถามกลับอย่างเหนื่อยหน่าย
“นิดนึงแล้ว เขาเริ่มยิ้มให้ฉันแล้วด้วย”
“เออ จะไปไหนก็ไปเลยไป ไอ้ปลาเพ้อเจ้อ”
“คิบอม ฉันมาแล้วโทษทีนานไปหน่อย” ดงเฮส่งเสียงร่าเริงเข้าไปแต่ไกล ก่อนจะเห็นว่าคนที่นั่งอยู่ตรงที่เดิมของคิบอมไม่ใช่คิบอม หากแต่เป็น
ลีฮยอกแจ
ผู้ชายคนเดียวที่ได้อยู่ห้องปริ๊นเซส ห้องสำหรับเจ้าหญิงตัวน้อยๆ
ใบหน้าหวานมองผู้มาเยือนก่อนจะเอียงคอมองน้อยๆอย่างน่ารัก
“มาหาคิบอมเหรอ” เสียงหวานเอ่ยถาม ในขณะที่ดงเฮยังคงยืนมองนิ่งๆ
“อืม ฮยอกแจเห็นคิบอมไหม” รับคำเรียบๆ
“เดี๋ยวคงมา” เสียงเอ่ยตอบ แจกยิ้มหวานอีกครั้ง แล้วหยิบหนังสือเล่มคุ้นเคยขึ้นมาอ่าน ดงเฮยืนนิ่งมองหนังสือในมือของฮยอกแจเปรียบเทียบกับของคิบอมที่เคยเห็น
เล่มเดียวกันเหรอ…
คงไม่ใช่หรอก
“คนดี รอนานไหม” เสียงทุ้มคุ้นเคยดังขึ้น พร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาที่โผล่เข้ามาพร้อมรอยยิ้ม ยิ่งตอกย้ำความสัมพันธ์ของคนตรงหน้าเป็นอย่างดี
“ไม่หรอก คิบอมเพื่อนมาหาน่ะ” ฮยอกแจรับคำลุกขึ้นเดินมาสวมกอดเอวหนาเอาไว้แน่น ตาคมเหลือบมองดงเฮแล้วเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม
“ไม่มีอะไร แค่เอาข้าวขึ้นมาให้” พูดเสียงติดขัด น้ำตาพาลจะไหลออกมาเสียให้ได้
มาช้าเกินไปงั้นเหรอลีดงเฮ
“อ่อ ขอบใจนะ” คิบอมรับคำเดินเข้ามารับข้าวไปจากมือ ก่อนจะก้มลงยิ้มใส่ตาคนตัวเล็กที่เกาะแขนเขาอยู่
“ทานข้าวด้วยกันไหม” รอยยิ้มราวกับนางฟ้าถูกจุดขึ้นบนใบหน้าหวานของฮยอกแจอีกครั้ง หากแต่ดงเฮกลับมองว่ามันไม่งดงามแม้แต่น้อย
“ไม่ล่ะ คิบอมฉันมีเรื่องจะคุยด้วย” ร่างโปร่งตวาดกลับ ก่อนจะหันมาพูดกับอีกคนอย่างจริงจัง
“คิบอม เดี๋ยวฮยอกไปรอข้างนอกแล้วกัน” คนตัวเล็กเงยหน้าบอก หากแต่แขนแกร่งกลับโอบรอบเอวบางเอาไว้แน่นกว่าเดิม
“ไม่ต้องหรอก เรื่องของฉันก็คือเรื่องของนาย” เสียงทุ้มเอ่ยบอกจริงจัง
“มีอะไรว่ามาสิ” คิบอมเอ่ยถามอีกคนเสียงเรียบ
“ไหนนายเคยบอกว่านายไม่มีคนที่ชอบไง” ดงเฮถามกลับมาก่อนจะกำมือแน่นเมื่อเห็นว่าคู่รักตรงหน้า รักกันมากเหลือเกิน
ใครหลายๆคนคงบอกว่าเหมาะสม
แต่ลีดงเฮ ไม่เห็นว่าจะเหมาะกันแม้แต่น้อย
“ก็ใช่ เพราะฉันไม่ได้ชอบฮยอกแจ”
“…”
“แต่ฉันรักฮยอกแจ” จบคำตอบ ดงเฮก็วิ่งหนีออกไปจากตรงนั้น น้ำตามากมายไหลออกมาไม่ขาดสาย
เจ็บปวดที่มาช้าเกินไป
หากเขาเจอคิบอมก่อนหน้าฮยอกแจอาจจะไม่เป็นแบบนี้ก็ได้
แต่ลีดงเฮ ลืมอะไรไปรึเปล่า
หัวใจไม่เคยบังคับได้
และพรหมลิขิตบังคับไม่ได้ยิ่งกว่า
หากว่าคิมคิบอมเกิดมาเพื่อลีฮยอกแจ
ก็จะอยู่เพื่อลีฮยอกแจเท่านั้น
“อ่า เขาเป็นอะไรน่ะ” คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นถามคนรัก ในขณะที่คนมองยิ้มจนแก้มป่อง จมูกโด่งกดลงบนแก้มนุ่มอย่างหมั่นเขี้ยว
“ไม่มีอะไรหรอก คงรีบลงไปหาเรียวอุคน่ะ”
“เหรอ ดูเหมือนเขาจะไม่ชอบฉันเลย”
“มีใครเกลียดนางฟ้าน้อยของผมด้วยเหรอไงกัน” จบประโยคหวานๆนิ้วเล็กก็หยิกหมัยไปที่แขนแกร่ง ซุกใบหน้าไปกับอกกว้าง เพื่อซ่อนรอยแดงบนแก้มขาว
ก็บอกแล้ว
ว่าคิมคิบอมเกิดมาเพื่อลีฮยอกแจเท่านั้น!!!
Katomnam Talk:
พลอตมันมาแบบนี้อ่ะค่า
กร๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ป่วงค่ะ
ไม่ทอล์คแล้ว หนีไปนอน
ความคิดเห็น