คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : Story 9 HBD LeeHyukjar Unlucky boy or not....All x Hyuk
Unlucky Boy or not….
“ฮยอกแจ นายมาช่วยฉันยกโต๊ะหน่อยสิ” มินอาสาวสวยผมแดงประจำห้อง เอ่ยขึ้นพร้อมกับกวักมือเรียกเป็นการเร่งไปในตัว
“แปปนึงนะ ฉันช่วยอึนจองกวาดพื้นอยู่” เสียงหวานๆตอบกลับมา ใบหน้าขาวใสเกาะพราวไปด้วยเม็ดเหงื่อ นักเรียนหญิงในห้องต่างยกยิ้มมุมปากขึ้นมาอย่างสมเพช
“อย่าช้าล่ะ ฉันตัวเล็กนิดเดียว” มินอาสะบัดเสียงตอบกลับมา ร่างอวบจ้องมองฮยอกแจด้วยความเฉยชา ก็แค่เรื่องปกติที่พวกเธอจะคอยจิกใช้ ฮยอกแจ ทุกวันแบบไม่ปรานี
คนที่อ่อนต่อโลกขนาดนี้
ต่อให้ใช้ไปตายก็คงจะไป
“นี่พวกเธอรู้ข่าวรึเปล่า ว่าพวกไอดอลบอย ของประเทศเราถูกจับมาเรียนที่โรงเรียนเรา” เสียงโหวกเหวกดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับเสียงกรีดร้องของหญิงสาวที่ดังมากขึ้นเรื่อยๆ พวกเธอหันไปสนใจกันเองมากกว่าที่จะสนใจผู้ชายตัวเล็กๆอย่างฮยอกแจ
“ฉันทำงานเสร็จแล้ว กลับก่อนนะ” ร่างบางเอ่ยขึ้น แต่ดูท่าว่าสาวๆพวกนั้นจะไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย ฮยอกแจเบี่ยงตัวหลบออกมาเงียบๆ ขาเล็กค่อยๆก้าวเดินไปอย่างคุ้นชิน ดวงตาสดใสเรียบเฉย ปากอิ่มเหยียดเป็นเส้นตรงอย่างไม่แสดงอารมณ์ใดๆ
เมื่อไหร่กันที่ ลีฮยอกแจคนนี้จะไม่ถูกโขกสับบ้าง
“อ๊ะ! ขอโทษฮะ” ร่างบางอุทานขึ้นเมื่อเดินชนเข้ากับใครอีกคนอย่างจัง
“ฮยอกแจ นายคิดว่าแค่ขอโทษมันจะพอรึไง” เสียงแหลมวีดลั่น ร่างสวยกระทืบเท้าอย่างไม่พอใจ
“เอ่อ ซันนี่ ฉันขอโทษ ฉันไม่เห็นเธอจริงๆ”
“ไม่เห็นงั้นเหรอ คนทั้งคนนายจะไม่เห็นได้ยังไง” ซันนี่โวยออกมาอีกครั้ง
“แล้วนายจะให้ฉันทำยังไง” ฮยอกแจเอ่ยถามเสียงเรียบ
ไม่ว่าจะกี่คน ก็ต้องหาเรื่องเอาเปรียบฮยอกแจกันทั้งนั้น
“นายทำให้น้ำหวานหล่นใส่รองเท้าฉัน ก้มลงไปเลียให้หน่อยสิ” ทันทีที่ประโยคโหดร้ายสิ้นสุดลง ตาหวานก็เบิกกว้างอย่างคาดไม่ถึง มือเล็กกำแน่น
“ฉันทำไม่ได้”
“นายต้องทำ หรืออยากจะโดนแอนตี้ทั้งโรงเรียน” ซันนี่กอดอกพูดอย่างเหนือกว่า
“แต่…”
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ” เสียงทุ้มดังขึ้น พร้อมกับการปรากฏตัวของเหล่าไอดอลบอยที่มีใครบางคนในกลุ่มเกิดอยากจะเดินเล่นในโรงเรียนใหม่ก่อนเข้าเรียนจริง
“นายก็เห็นอยู่ฮันกยอง ว่ายัยเตี้ยคนนั้นกำลังหาเรื่องคนสวยคนนั้น” ซีวอนชี้นิ้วมายังจุดเกิดเหตุพร้อมกับคำพูดที่ทำให้ซันนี่ยืนอึ้ง
ยัยเตี้ยคนนั้น
หมายถึงใครกัน
แต่ถ้าคนสวย
ต้องเป็นเธอแน่นอน
แต่ตอนนี้ นักเรียนทุกคนที่ยังไม่กลับบ้านต่างพากันออกมาดู ไอดอลบอย ประจำประเทศของตัวเองด้วยสีหน้าเพ้อฝัน
หากแต่ไอดอลบอย กลับมองมาที่ร่างบอบบางของใครอีกคนนิ่งงัน คนตัวเล็กผิวขาวอมชมพู ปากอิ่มสีหวานที่ทำให้คนมองอยากชิม พร้อมดวงตากลมโตสดใส แก้มขาวซับสีเรื่อตามธรรมชาติเรียกให้อยากจะฝังจมูกลงไปบนผิวเนื้อนุ่ม
น่ารัก..
เหมือนองค์หญิงตัวน้อย
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ” แทมินโผล่หน้าออกมามองจากด้านหลังเมื่อเรียกสติได้ ตามองมาที่คนสองคนที่ยืนนิ่ง ฮยอกแจยืนนิ่งเพราะไม่คุ้นหน้าของผู้มาเยือน ส่วนอีกคนที่นิ่งเพราะตะลึงในความหล่อจนจะเป็นลมเสียให้ได้
“ไม่รู้เหมือนกันน่ะ” คีย์ตอบรับแล้วส่ายหัวดุกดิก
“เข้าไปถามหน่อยสิ” อีทึกเอ่ยออกมาเรียบๆ ทำให้อนยูกับมินโฮรับหน้าที่เดินเข้าไปหา
“มีอะไรเกิดขึ้นเหรอครับ” มินโฮเอ่ยถามเสียงนุ่ม ตาคมจับจ้องเพียงแค่หน้าหวานๆของใครอีกคนเท่านั้น ไม่ต่างกับอนยูแม้แต่น้อย
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวนะ” ฮยอกแจรีบพูดออกมา ขาเล็กเตรียมก้าวหนีไปอีกทาง หากแต่มือของ อนยูกลับจับข้อมือเล็กเอาไว้ก่อน
“นายกำลังโดน ผู้หญิงคนนี้รังแกใช่ไหม” คำถามของอนยูทำให้ซันนี่หน้าซีดเผือด
“ไม่ใช่นะคะ มันต่างหากที่เดินมาชนฉัน” เสียงแหลมแทรกตอบทันที
“เพื่อนฉันถามเธอเหรอไง” ฮีชอลตอบกลับมาอย่างไม่พอใจ
“ตกลงนายกำลังถูกเขาแกล้งใช่ไหม” จงฮยอนเดินเข้ามาสมทบแล้วออกปากถามอีกคน
“ไม่หรอก เขาไม่ได้แกล้งฉัน” ฮยอกแจตอบเสียงเบา ใบหน้าหวานก้มงุด
“งั้นก็แล้วไป” อนยูพูดพร้อมกับปล่อยข้อมือเล็กออกจากการเกาะกุม ร่างสูงทั้งสามคนเดินกลับเข้ามารวมกลุ่มอีกครั้ง
“หึหึ ยัยตัวเล็กนั่น น่าสนใจ” คิบอมเปรยออกมาเบาๆ
“พวกเรากลับก่อนดีกว่าไหม” เยซองเสนอ ไม่ได้สนใจสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าแฟนคลับแม้แต่น้อย
“ก็ดีเหมือนกัน” คยูฮยอนรับคำเพื่อน แล้วก้าวเดินนำออกไป คนอื่นๆเลยรีบเดินตาม
“นายว่าเขาจะมีแฟนรึยัง” ดงเฮถามขึ้นหลังจากกินอาหารเสร็จเป็นคนแรก
“ใคร…” ซองมินย้อนถามเพื่อนงงๆ
“คนสวยคนนั้นไง” ดงเฮตอบกลับทันที ในความทรงจำยังคงติดตาภาพคนตัวเล็กๆปากแดงๆ ผิวขาวอมชมพูที่เหมือนจะเรืองแสงได้
“หึหึ ชอบเขารึไง” คยูฮยอนย้อนถามเสียงเรียบ มือแกร่งวางช้อนลงไปกับจานเป็นการบอกว่ามื้ออาหารมื้อนั้นสำหรับตัวเองหยุดลงแล้ว
“ถามแปลกๆ น่ารักขนาดนั้นไม่ชอบก็บ้าแล้ว” ดงเฮตอบกลับ ใบหน้าหล่อกำลังยกยิ้มน้อยๆ
“แต่เขาเป็นผู้ชายนะ” คยูฮยอนเถียงกลับแต่มุมปากกลับยกยิ้มขึ้นมาเมื่อนึกถึง
“ไม่สนอยู่แล้ว”
“เขาดูน่าสงสารเหมือนกันนะ” แทมินเปรยขึ้นมาอีกคน
“ยังไง” ฮีชอลย้อนถาม
“ก็ดูเขาไม่ค่อยมีความสุขเลย เหมือนเขาจะตกเป็นเหยื่อของนักเรียนหญิงบ้าผู้ชายพวกนั้น” แทมินตอบไปเบ้หน้าไปอย่างไม่ชอบใจ
“พูดแบบนี้นี่ต้องการอะไรกันแน่” ฮันกยองถามกลับมา ก่อนจะเลิกคิ้วน้อยๆรอคอยคำตอบ
“ก็คงอยากจะดูแลล่ะมั้ง” คิบอมตอบออกมาแทน
“ฉันคิดเหมือนไอ้บอมนะ ฉันอยากดูแลเขา” ซีวอนโพล่งออกมา ทำให้ทั้งโต๊ะเงียบกริบ
“ฉันไม่ได้แค่อยากดูแลเขานะ ฉันว่าฉันหลงรักเขาไปแล้วว่ะ” เยซองอีกคนที่ทำให้การทานอาหารมื้อนั้นหยุดชะงักไปโดยปริยาย
“เรารอดูสถานการณ์กันก่อนดีไหม” อีทึกท้วงเบาๆแม้จะเห็นด้วยกับคนอื่นก็ตาม
“เพื่ออะไร” มินโฮถามกลับ
“ก็เพื่อความแน่ใจไง ว่าเขาเหมาะสมที่จะเป็นคนๆนั้นของเราจริงไหม”
“ของเรางั้นเหรอ” คีย์ทวนคำเสียงสูง จ้องตาเพื่อนคนอื่นๆเพื่อรอคำตอบ
“นายมีอะไรรึเปล่าคีย์” จงฮยอนถามเพื่อนอย่างสงสัย
“เชอะ งั้นฉันก็อดเป็นเคะอันดับหนึ่งของไอดอลแล้วสิเนี่ย ฉันสวยขนาดนี้พวกนายยังจะทิ้งฉันไปหายัยตัวเล็กนั้นอีกเหรอ” คีย์ดัดเสียงแหลมสูงก่อนจะร่ายยาว ใบหน้าสวยของคีย์ยุ่งเหยิงตามคำพูด หากแต่ถ้าเทียบกันดีๆแล้ว คีย์สูงกว่าฮยอกแจมากทีเดียวการที่ฮยอกแจจะมากดคีย์นั้น
มีเปอร์เซ็นต์เป็น 0!
“เลิกแอ๊บเคะได้แล้วแกน่ะ เห็นแล้วรำคาญ” ฮันกยองพูดออกมาอย่างระอา
“โธ่เอ๊ย นึกว่าอยู่หน้ากล้องนี่นา” คีย์เถียงกลับแล้วนั่งตัวตรงเหมือนเดิม
“พรุ่งนี้ค่อยสรุปอีกทีแล้วกัน”
“ฮยอกแจ นายเอาการบ้านไปส่งอาจารย์หน่อยสิ” ยุนอาเดินมากระแทกสมุดเล่มเล็กลงตรงหน้าพร้อมกับออกปากสั่งอย่างเคยชิน
“เอ๋ ได้สิ” รับคำอย่างว่าง่ายเช่นเคย
“เอาของพวกเราไปทุกคนเลยนะ” แทยอนตะโกนมาจากหน้าห้อง ร่างบางลุกขึ้นเดินไปตามโต๊ะของเพื่อนๆในห้อง พร้อมกับโอบสมุดมากมายเอาไว้บนท่อนแขนเล็ก
“งั้นไปนะ” เสียงใสเอ่ยอีกครั้ง มีเพียงแค่ไม่กี่คนที่หันมาโบกมือไล่ ขาเล็กพาร่างบอบบางกับสมุดหนักอึ้งออกไปด้านนอก ฮยอกแจเดินตรงไปตามทางเดินอย่างทุลักทุเล
ปึก…
หนังสือมากมายหล่นลงพื้น พร้อมกับหญิงสาวอีกคนที่มองมาที่ฮยอกแจอย่างไม่พอใจ
“ฮยอกแจ ทำไมนายถึงได้ซุ่มซ่ามขนาดนี้นะ” ยูริต่อว่าออกมาทันทีที่เห็นว่าเป็นใคร
“ขอโทษนะ พอดีฉันมองทางไม่เห็นน่ะ” ร่างบางตอบกลับค่อยๆย่อตัวลงไปเก็บสมุดการบ้านขึ้นมาจากพื้น ซูยองเลยช่วยเหลือเล็กน้อยด้วยการเอาเท้าเขี่ยสมุดเข้ามาให้
“ไม่ต้องขอบใจฉันหรอกนะ” เสียงแหลมพูดขึ้น ปากอิ่มเม้มแน่นในขณะที่มือพยายามเก็บสมุดมาไว้ในอ้อมกอดให้เร็วที่สุด
“เอ่อ ยูริเธอเหยียบสมุดอยู่น่ะ” เสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างเกรงใจ ตากลมจ้องเพียงแค่สมุดเล่มเล็กอีกหนึ่งเล่มที่ถูกอีกฝ่ายเหยียบอยู่เท่านั้น
“อ่าวเหรอ นายก็มาดึงออกไปสิ” ทำหน้าไม่รับรู้แล้วตอบออกมา
“ยูริ ไอดอลบอยมาโรงเรียนแล้ว” ซูยองหันไปบอกกับเพื่อนสนิทที่ยืนอยู่เมื่อมองเห็นกลุ่มหนุ่มหล่อ 14 คนก้าวเข้ามาตามทางเดิน ยูริยืนบิดตัวไปมาด้วยความเขินเมื่อได้สบตากับหนุ่มหล่อหลายคนที่มุ่งตรงมาที่ที่ตัวเองยืนอยู่
“ฮยอกแจ…” น้ำเสียงอ่อนโยนดังออกจากปากของอีทึก ร่างโปร่งย่อตัวลงไปเพื่อเคียงคู่กับร่างบางที่ยังคงโอบสมุดเอาไว้เต็มอ้อมแขน
“เอ๋ คุณรู้จักผมด้วยเหรอ” เสียงหวานเอ่ยถามกลับไปด้วยความงุนงง
“แค่รู้จักชื่อน่ะ” มินโฮก้าวเข้ามาตอบ ก่อนจะก้มลงไปถือสมุดมากมายเอาไว้แทน
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันถือเองได้” มือเล็กพยายามจะแย่งเอามาถือไว้เอง แต่มินโฮก็เบี่ยงตัวหลบไปอีกทาง
“ลุกขึ้นเถอะ” คีย์เข้ามาประคองข้างขึ้นมา ท่ามกลางสายตาริษยามากมายจากคนที่มองมาตรงนั้น
“แล้วเธอ ก้มลงหยิบสมุดมาด้วย” ฮีชอลพูดกับยูริเสียงเรียบ ไม่แม้แต่จะมองหน้าหญิงสาว
“ทำไม ให้ฮยอกแจมาหยิบเองสิ” ยูริเถียงกลับเสียงดังอย่างไม่ยอมแพ้ ทำไมคนขี้แพ้อย่างฮยอกแจถึงได้รับการใส่ใจมากกว่าเธอที่คู่ควรมากกว่า
โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับพวกไอดอลบอย
ทำไมคนอย่างฮยอกแจถึงได้แย่งความสำคัญไปต่อหน้าต่อตา
“เธอ ก้มลงไปหยิบซะ!” ซีวอนเอ่ยเสียงเหี้ยม ตาคมดุจ้องมองร่างหญิงสาวอย่างรังเกียจ
“ทำสิ” อนยูเองก็ต้องออกปากกระตุ้นอีกคน
“ฮึ่ย!” หญิงสาวสะบัดหน้าไปมาอย่างโมโห หากแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากลดตัวลงไปหยิบสมุดเล่มเล็กมากระแทกใส่มือของฮยอกแจ
“ไปได้แล้ว” คิบอมออกปากไล่ทันทีที่เห็นว่า ยูริยังยืนอยู่ตรงนั้น ร่างสูงทั้งสิบสี่คนเดินผ่านหน้าเธอไปราวกับเธอไม่มีตัวตน
“ไอ้นี่ส่งที่ไหนเหรอ” ดงเฮกับซองมินวิ่งกลับมาถามอย่างร่าเริง ฮยอกแจเอียงคอมองกระพริบตาปริบๆ ลืมไปเลยว่าตัวเองต้องเป็นคนไปส่งการบ้าน
“ฉันไปส่งเองดีกว่า” ฮยอกแจเอ่ยรับยิ้มๆ
“โน ตัวเล็กขนาดนี้จะไปแบกหามอะไรหนักๆได้” ซองมินยกนิ้วชี้ขึ้นมาส่ายไปมา มืออวบดึงสมุดอีกเล่มจากฮยอกแจมาถือเอาไว้
“ตกลงเอาไปส่งที่ไหนครับ” ดงเฮถามออกมาอีกครั้ง
“ห้องของอาจารย์ชินดงน่ะ” ร่างบางตอบออกไปงงๆ ซองมินกับดงเฮหยิกแก้มใสคนละข้างอย่างเอ็นดูแล้ววิ่งกลับเข้าไปรวมกลุ่มเช่นเคย มือเล็กยกขึ้นจับแก้มทั้งสองข้างของตัวเอง ใบหน้าหวานแดงก่ำ ครั้งแรกในโรงเรียนนี้ที่ทำให้ฮยอกแจรู้สึกว่า
ตัวเองมีค่าในสายตาคนอื่น
รู้สึกว่ามีคนที่ปกป้องตัวเองได้
รู้สึกว่าไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว
…
บนโลกใบนี้
…
“ฮยอกแจ นายปีนเก็บหนังสือให้ฉันหน่อย” ทิฟฟานี่เรียกเสียงดัง เจ้าตัวยืนอยู่ที่หน้าตู้เก็บหนังสือใหญ่ในห้องสมุด
“ฉันเหรอ” นิ้วเล็กชี้หน้าตัวเองงงๆ
“ใช่นายนั่นแหละ จะให้ฉันใช้คนอื่นเหรอไง” ทิฟฟานี่เริ่มเท้าเอวอย่างหาเรื่อง
“แต่ฉันก็เก็บไม่ถึงหรอก” ฮยอกแจบอกกลับเสียงเบา ร่างบางเงยหน้ามองชั้นที่ต้องเก็บหนังสืออย่างคิดไม่ตก
“ฉันถึงได้บอกให้นายปีนไง” หญิงสาวย้อนกลับอย่างหงุดหงิด
“ก็ได้” ร่างบางรับคำ ขยับก้าวออกไป พร้อมกับหันไปมองหาเก้าอี้ด้วย มือเล็กยกเก้าอี้มาวางไว้ตรงหน้าฉันทำให้ทิฟฟานี่และเพื่อนๆยิ้มอย่างถูกใจ
“อ่ะ เอาไป” มือเรียวกระแทกหนังสือใส่มือเล็กของฮยอกแจ ใบหน้าหวานก้มลงมองหนังสือในมือแล้วตัดสินใจปีนขึ้นไป
“หึหึ นายนี่มันหลอกง่ายจริงๆฮยอกแจ” ทิฟฟานี่เอ่ยเสียงเรียบ พร้อมกับมือเรียวที่จับเก้าอี้ตัวนั้นเอาไว้แน่นแล้วออกแรงผลักสุดแรง
“อ๊ะ!”
โครม…
มีเพียงแค่เก้าอี้เท่านั้นที่ร่วงลงพื้น แทมินกับจงฮยอนที่เข้ามาเห็นเหตุการณ์พอดีเข้ามารับร่างของฮยอกแจเอาไว้ทัน ร่างบางตกอยู่ในอ้อมแขนของแทมิน ในขณะที่จงฮยอนมองกลุ่มคนตรงหน้าอย่างชิงชัง
“มันเกินไปไหมที่ทำกันถึงขนาดนี้” เยซองที่เดินตามมาทีหลังออกปากถามเสียงเรียบ ค่อยๆรับฮยอกแจออกจากอ้อมแขนของแทมิน
“พวกนายอย่ามายุ่ง ไอดอลอย่างพวกนายไม่สมควรจะมายุ่งกับหมอนั่น” ทิฟฟานี่ตวาดลั่นอย่างไม่พอใจ
“ไม่สมควรจะยุ่งกับเขา แต่สมควรจะยุ่งกับเธอเหรอไง” จงฮยอนสวนกลับแล้วโอบเอวฮยอกแจออกไป ทิ้งไว้เพียงแค่ความริษยาจากคนที่มองตามหลัง
“ขอบใจนะ” ฮยอกแจเบี่ยงตัวหลบท่อนแขนของจงฮยอน ร่างบางโค้งน้อยๆอย่างรู้สึกขอบคุณจริงๆ
“ไม่เป็นไรหรอก” แทมินรับคำด้วยรอยยิ้มกว้าง ยิ่งดูฮยอกแจก็ยิ่งน่ารัก
ยิ่งดูก็ยิ่งน่าทะนุถนอม
ยิ่งดูก็ยิ่งหลงรัก
เหมาะสมเหลือเกิน
กับผู้คุมหัวใจของพวกเขา
ลีฮยอกแจ…
เหมาะสมที่สุด
“ล๊อคห้องซะ” แทยอนตวาดลั่น พร้อมๆกับที่อินยองและอึนจองรีบวิ่งไปปิดประตูห้องเอาไว้ได้ทันก่อนที่ฮยอกแจจะก้าวออกไป
“ถอยหน่อยได้ไหม ฉันจะกลับบ้าน” เสียงหวานเอ่ยออกมาเบาๆ เบี่ยงตัวหลบนักเรียนหญิงในห้องไปอีกทาง หากแต่ก็ถูกขวางเอาไว้ได้
“กลับบ้านหรือไปอ่อย ไอดอลบอยกันแน่” ยุนอาย้อนถามเสียงสูง
“ไอดอลบอยเหรอ” คนตัวเล็กหันกลับไปถามงงๆ
“อย่ามาทำหน้าไร้เดียงสาไปหน่อยเลยฮยอกแจ นายก็แค่แอ๊บไปวันๆ” ยูริเดินเข้ามาพร้อมกับใช้นิ้วชี้ผลักไปที่ศรีษะเล็กจนหน้าหงาย
“พวกเธอพูดอะไรกันน่ะ” ฮยอกแจย้อนถามงงๆ ก่อนจะถูกซันนี่ผลักเข้ามาในวงล้อม พร้อมกับนักเรียนชายอีกหลายคนที่ล้อมด้านหลังเอาไว้อีกที
“ในเมื่อนายอยากจะอ่อยมากขนาดนี้ พวกเราก็จะสนองให้ไง” ซูยองย่อตัวลงไปพูดด้วยเสียงเย็นเยียบ ก่อนจะถอยออกมา เพื่อให้นักเรียนชายที่อยู่ด้านหลังตรงเข้าประชิดตัวร่างเล็กที่ยังคงกองอยู่กับพื้น
“จะทำอะไรน่ะ” ฮยอกแจร้องลั่น เขยิบตัวถอยหนีไปแต่ก็ติดขาของคนที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง
“หึหึ ฝากด้วยแล้วกัน” ฮโยยอนพูดปิดท้ายเอาไว้ แล้วเดินออกประตูหลังไป
“เรามาสนุกกันเถอะคนสวย” เสียงหื่นๆเอ่ยขึ้นพร้อมกับเสื้อนักเรียนที่ถูกกระชากออกจนเห็นแผ่นอกเนียนขาว
“ฮึก ไม่เอานะ ออกไป!” เสียงหวานตะโกนไล่ มือเล็กพยายามขยุ้มเสื้อเข้าหากันอย่างหวาดกลัว น้ำตาใสค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย
“จุ๊ๆ ไม่เอาน่า อย่าร้องไห้เลย”
“…”
“เปลี่ยนจากเสียงสะอื้นมาเป็นเสียงครางดีกว่าไหม” อีกคนพูดออกมา พร้อมกับแขนขา ที่ถูกกางออก ใบหน้าหื่นก้มลงไซร้ลงไปบนซอกคอขาวหอมกรุ่น ปากอิ่มเม้มแน่นอย่างทรมาน อกบางกระเพื่อมขึ้นลงตามแรงสะอื้นไห้
ไม่นานนักสติทั้งหมดก็ดับลง
ดับลงไปพร้อมกับความหวาดกลัว
และทรมาน
ปึง…
“พวกมึงถอยออกมาซะ” เสียงตวาดลั่นพร้อมกับร่างสั่นเทาของเจสสิก้า หนุ่มหล่อทั้งสิบสี่ยืนหน้าตาถมึงทึง พร้อมกับที่ซีวอนผลักร่างของเจสสิก้าออกห่าง
หมดประโยชน์…
แล้วเขี่ยทิ้งก็เท่านั้น
“พวกแกเข้ามาได้ไง” คนที่กำลังคร่อมอยู่บนร่างบางผงะออก ถามอย่างตกใจ
“กูบอกให้พวกมึงถอยไป!” ฮันกยองตะคอกลงมาอีกครั้ง พร้อมกับขายาวที่เสยคางอีกฝ่ายจนฟุบ การตะลุมบอนเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว คยูฮยอนกับคิบอมถลาพรวดเข้าไปประคองร่างไร้สติที่นอนอยู่บนพื้น ร่างบอบบางมีรอยแดงช้ำน่าขยะแขยงแต่งแต้ม ดวงหน้าขาวใสบอบช้ำจากการโดนทารุณ คิบอมถอดเสื้อนอกออกมาคลุมร่างกายเอาไว้ คยูฮยอนช้อนร่างบางเข้ามาในวงแขน แล้วพาเดินออกไป
“อย่ามาแตะต้องเขาอีก” ฮีชอลหันมาตะคอกอีกรอบใช้เท้าเขี่ยร่างสะบักสะบอมของคนที่หมอบอยู่บนพื้นอย่างไร้ค่าแล้วเดินตามออกไปเป็นคนสุดท้าย
ส่วนพวกตัวต้นเรื่อง
ก็ให้คนอื่นจัดการซะ
“เป็นไงบ้าง” อนยูออกปากถามหลังจากเห็นดงเฮกับเยซองเดินออกมาจากห้องนอนด้านใน
“ยังไม่รู้สึกตัวเลย” ดงเฮตอบเสียงเบา
“น่าสงสารจัง” คีย์เปรยออกมาอีกคน
“ทำไมฮยอกแจถึงได้ถูกแกล้งแบบนี้ตลอดเวลา” อีทึกตั้งข้อสังเกต
“ก็เพราะว่าเขาอ่อนต่อโลก พอเขายอมครั้งนึง ครั้งต่อๆไปเขาก็ต้องยอมเหมือนเดิม” มินโฮตอบเพื่อนออกไป
“แล้วแกรู้ได้ไง” คิบอมย้อนถาม
“ฉันสนใจเขา ฉันก็ต้องหาข้อมูลของเขาน่ะสิ” มินโฮเถียงกลับ
“เออว่ะ” หลายๆคนรับคำอย่างเห็นด้วย
“พ่อกับแม่ล่ะ” ซีวอนถามออกไปอีกครั้ง
“อยู่ต่างประเทศ เลยไม่รู้ว่าลูกโดนอะไรบ้าง” มินโฮตอบเพื่อนอีกครั้ง
“ตกลงเราดูกันมาพอรึยังว่าเขาผ่านไหม” จงฮยอนถามออกมาอีกคน
“เขาผ่านตั้งแต่เราคุยกันจบวันแรกแล้ว” เยซองเป็นคนตอบ ลุกพรวดเข้าไปด้านในหากแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อคยูฮยอนพูดออกมา
“พรุ่งนี้วันเกิดเขา เราควรทำอะไรให้เขาดีไหม”
4 เมษายน
“ฮยอกแจ กินข้าวก่อนนะ” ซองมินยกข้าวต้มหอมกรุ่นเข้ามาด้านใน มีดงเฮเดินตามเข้ามาด้านในอีกคน
“เจ็บตรงไหนรึเปล่า” ดงเฮถามออกมาอย่างอ่อนโยน มือแกร่งไล้ไปบนแก้มนุ่มแผ่วเบา
“ขอบคุณนะ” เสียงหวานเอ่ยบอก ตากลมรื้นไปด้วยน้ำตา
“อย่าร้องนะครับคนดี ไม่เป็นอะไรแล้วนะ” ซองมินเอ่ยปลอบค่อยๆโอบกอดร่างบางเข้ามาในอ้อมแขน ดงเฮยิ้มรับแล้วตักข้าวต้มมาเป่าไปจ่อที่ริมฝีปากอิ่ม
“ทำไมพวกนายถึงได้ดีกับฉันนัก” เสียงหวานเอ่ยถามออกไปอีกครั้ง
“เพราะนายเอาหัวใจไปจากพวกเราตั้งแต่วันแรกที่เจอ” คำตอบของดงเฮทำให้ใบหน้าหวานแดงเรื่อ ทำให้แก้มใสดูน่ากดจมสูกลงไปซักฟอด
“คุยอะไรกันอยู่” คนอื่นๆทยอยเดินเข้ามาด้านใน มองเจ้าหญิงน้อยที่นั่งทานข้าวต้มด้วยสายตาอ่อนโยน
“นินทาแกมั้ง” ซองมินย้อนบอก
“เดี๋ยวจะโดน” คีย์ย้อนกลับขำๆ ทรุดตัวลงนั่งไปอีกข้างที่ว่าง คอยเช็ดปากให้อย่างทะนุถนอม
“แนะนำตัวหน่อยดีไหม” อีทึกพูดขึ้นอย่างร่าเริง ทุกคนรีบไปยืนเรียงแถวหน้ากระดานค่อยๆแนะนำตัวทีละคนเหมือนเด็กอนุบาล โดยที่คุณครูคนสวยเอียงคอมองตาแป๋ว พยายามจดจำชื่อของคนตรงหน้าเข้าไปให้ได้มากที่สุด
“ไหนคนสวยลองบอกหน่อยสิว่าผมชื่ออะไร” ฮันกยองเอ่ยถาม
“อ่า ฮันกยอง” เสียงหวานเอ่ยตอบอย่างไม่มั่นใจ
“ถูกต้อง” หนุ่มจีนยกยิ้มอย่างชอบใจ ตรงเข้าไปหอมแก้มนุ่มฟอดใหญ่ แต่กลับทำให้ฮยอกแจผวาเฮือก ร่างบางซุกตัวเข้าไปที่อกอุ่นของคิบอมอย่างหวาดกลัว
“แกทำอะไรวะ” ซีวอนหันมาว่าเพื่อนเซ็งๆ
“ลืมไปว่ะ โทษที”
“ไม่มีใครทำอะไรแล้วนะ ฮยอกแจ ไม่มีอะไรแล้วนะ” เยซองบอกเสียงนุ่ม มือหนาลูบไปที่ไหล่บอบบางเบาๆ
“ใช่ ไม่มีใครทำอะไรนายได้แล้วนะ” เสียบสนับสนุนจากทุกคนทำให้คนตัวเล็ก พยักหน้ารับ ปากอิ่มค่อยๆแย้มยิ้มน้อยๆ
“มาเป็นคนดูแลหัวใจของพวกเราเถอะนะ” อนยูเอ่ยถาม
“ใช่ ช่วยมาดูแลหัวใจของพวกเราที” คยูฮยอนสำทับลงมาอีกคน
“ฉันคงไม่คู่ควร”
“…”
“ฉันโดนข่ม…”
อุ๊บ…
ปากอิ่มถูกปิดด้วยนิ้วเรียวของแทมิน ตากลมมองมาอย่างไม่เข้าใจ
“นายยังไม่ถูกทำเรื่องแบบนั้น” คิบอมค่อยๆอธิบาย มือกว้างของดงเฮเกาะเกี่ยวอยู่กับมือนิ่มของฮยอกแจเพื่อให้กำลังใจ
“ยังอยู่เหรอ” คนตัวเล็กออกปากถามอีกครั้ง
“หืม อะไรอยู่” จงฮยอนย้อนถามขำๆ ทำให้ใบหน้าหวานก้มงุดอีกครั้ง แก้มใสแดงเรื่อฟ้องว่าคนถูกถามกำลังเขินหน้าแดงอีกครั้ง
“ไปแกล้งฮยอกทำไมวะ” ซองมินตีไปบนแขนของจงฮยอนเสียงดัง เรียกเสียงหัวเราะได้จากทุกคน รวมไปถึงเสียงหัวเราะใสของฮยอกแจด้วย
“ยิ้มให้เราดูหน่อยได้ไหม” เยซองถามขึ้น เขารู้สึกอยากเห็นรอยยิ้มของคนตรงหน้าจริงๆ
“ฉันเหรอ” นิ้วเล็กชี้เข้าหาตัวงงๆ
“อื้ม ยิ้มให้เราดูซักครั้งได้ไหม” คำอ้อนดังออกมาจากปากของมินโฮ
“ได้สิ” รับคำเสียงหวาน ค่อยๆแย้มยิ้มออกมาราวกับเทพธิดาตัวน้อย คนมองอีกสิบสี่คนได้แต่มองตาค้าง
สวย
น่ารัก
และ
น่าฟัด!
“หุบยิ้มก่อนก็ได้นะ” ซีวอนพูดขึ้น
“ทำไมเหรอ” ย้อนถามเสียงเบา
“ก็เพราะว่า วันนี้อาจจะยิ้มจนไม่หุบเลยน่ะสิ” คยูฮยอนเป็นคนตอบ มือกว้างยื่นไปตรงหน้าเพื่อรอให้ฝ่ามือนุ่มของอีกฝ่ายวางทับลงมา แม้จะไม่รู้ว่าคนตรงหน้าจะทำอะไร
แต่ฮยอกแจก็เลือกที่จะวางมือลงไปบนฝ่ามือนั้น
วางไปอย่างเชื่อใจ
และ
ไว้ใจ…
พรึ่บ..
ไฟในห้องดับลง พร้อมกับที่ซองมินและอีทึกที่ประคองเค้กก้อนใหญ่เข้ามาด้านใน เทียนเล่มเล็กหลากสีหลายเล่มถูกปักลงไปตรงหน้าตามอายุของเจ้าของวันเกิด ฮยอกแจเบิกตากว้าง เพราะลืมวันเกิดของตัวเองไปเสียสนิท
“ตกใจขนาดนี้ ลืมวันเกิดตัวเองล่ะสิ” คิบอมเอ่ยเหย้าอย่างรู้ทัน
“อื้อ” รับคำอย่างน่ารัก มือซ้ายถูกจับจองด้วยอนยู มือขวาถูกจับจองด้วยซีวอนที่เนียนเข้าไปจับตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“อธิษฐานก่อนนะ แล้วเป่าเทียนเลย” ทุกคนพูดขึ้นมาพร้อมกันก่อนเสียงเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์จะดังลั่น พร้อมกับแสงเทียนที่ดับลงไป
พร้อมกับคำอธิษฐานที่เป็นจริง
“ฮยอกแจวันนั้นขออะไรบอกหน่อยสิ” แทมินเอ่ยถาม โยกเอวบางไปมาจนเกิดเสียงหัวเราะใส
“ไม่บอกหรอก” ตอบกลับเสียงใส
“งั้นต้องถูกลงโทษ” แทมินพูดขึ้น กดจมูกลงไปบนแก้มนุ่ม
“น้อยๆหน่อยหาเรื่องเนียนตลอดเลยนะ” อีทึกเดินมาจิ้มที่หน้าผากของแทมิน ดึงฮยอกแจออกไปอีกทาง
“นายก็เหมือนกันนั่นแหละ” คีย์เปรยขึ้นมาอีกคนเมื่อเห็นอีทึกกอดฮยอกแจแน่น
“มันก็พอกันหมดนั่นแหละ” ฮีชอลพูดออกมาอีกคน เรียกเสียงหัวเราะจนดังลั่นห้อง ส่วนคนเสียเปรียบได้แต่อมยิ้มมองอย่างมีความสุข
หนึ่งเดือนแล้วที่ทุกคนเฝ้าถามว่าวันเกิดขออะไร
และเขาเองก็ไม่เคยคิดจะบอก
“ตกลงจะไม่บอกจริงๆเหรอ” คิบอมถามออกมาอีกครั้ง จับคนตัวเล็กนั่งลงบนตักของตัวเอง ดงเฮรีบถลามานั่งที่พื้นวางใบหน้าหล่อลงบนตักนิ่มอย่างออดอ้อน
“ไม่บอกหรอก” ยังคงยืนยันคำเดิม
“บอกเหตุผลหน่อยได้ไหม” อนยูเอ่ยถามเสียงนุ่ม
“ก็ฉันกลัว”
“…”
“กลัวว่า ถ้าบอกออกไป แล้วคำขอมันจะไม่เป็นจริง” ความคิดไร้เดียงสาดังออกมาจากปากสีหวาน คนฟังเพียงแค่ยิ้มรับอย่างเข้าใจ
“งั้นเราไม่ถามแล้ว องค์หญิงน้อยจะได้สบายใจ” จงฮยอนรับคำ ในขณะที่คนตัวเล็กพยักหน้ารับอย่างชอบใจ ทำให้แก้มนุ่มๆถูกฉกฉวยความหอมอีกหลายครั้ง
“พอแล้ว แก้มฮยอกช้ำหมดแล้ว” ฮยอกแจยกมือขึ้นปิดแก้มของตัวเองเอาไว้ ในขณะที่เยซองกำลังจะเข้ามาหอมบ้าง
“ฮ่าๆๆๆ” เสียงหัวเราะปิดท้ายความสุขของวันอีกครั้ง ฮยอกแจยิ้มร่าอย่างมีความสุข
…
ผมขอให้หัวใจของพวกเขา อยู่กับผมไปนานๆ
…
----------------------------------------------------
Katomnam Talk:
อัพ วันเกิดของลูกสาวคนสวย
คิกๆๆๆ เป็นชอตฟิคที่ยาวมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ขอให้ฮยอกแจอปป้า มีความสุขมากๆๆๆๆๆๆ
เป็นที่รักของทุกคนไปนานๆๆๆๆๆ
ตอนนี้ก็เป็นสาวเต็มตัวแล้ว
ขอให้หนุ่มๆมาขอในเร็ววัน
ความคิดเห็น