คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : Story 5 Prince Cassanova รักนายเจ้าชายขี้เก๊ก{KyuHyuk}Part 5...
Chapter 5
“เห้ย นายก็ไปกลุ่มอื่นสิ” เสียงของคนที่ยืนอยู่ด้านซ้ายดังขึ้น แต่ซีวอนกลับยักคิ้วขึ้นข้างขวาขึ้นเป็นการท้าทายทำให้คยูฮยอนกระชากคอเสื้อซีวอนเข้าหาตัวด้วยมือซ้ายที่ว่างอยู่
“หยุดนะ!!” ผมตวาดขึ้นทำให้ผู้ชายสองคนที่กำลังจะแลกหมัดผละออกจากกัน
“ฉันจะไปอยู่กับคนอื่น ฉันไม่ชอบดูคนกัดกัน” ผมพูดต่อแล้วปรายตามองทีละคนก่อนที่จะพยายามแกะผ้าผูกข้อมือนั้นออกแต่ผ้ากลับยิ่งแข็งขึ้นทำให้ผมหันไปมองหน้าซีวอนอย่างไม่เข้าใจ
“แกะออกไม่ได้หรอกครับ เพราะเป็นนวัตกรรมใหม่ของทางโรงเรียนเพื่อป้องกันการทะเลาะวิวาทยิ่งแก้มันจะยิ่งเปลี่ยนสภาพเป็นของแข็ง” ซีวอนร่ายยาวและนำมือขวาที่ว่างอยู่มาจับมือผมออกจากผ้าแสนอันตรายนั้น
“แล้วจะเอาออกได้ไงอ่ะ” ผมถามต่อทันที
“ไปค่าย แล้วเล่นเกมส์ทุกคนจะได้รับรหัสมาเพื่อปลดมันออก” ซีวอนบอกแล้วยิ้มให้ ผมเลยได้แต่ก้มหน้ารับชะตากรรมก่อนจะถูกหนุ่มหล่อสองคนลากไปคนละด้าน
“ไปทางเดียวกันเซ่ ฉันเจ็บนะ” ผมบอกแล้วดึงมือทั้งสองข้างเข้าหาตัว ผมจึงจัดการเลือกทิศทางเดินเองเพราะความซวยที่ได้อยู่ตรงกลางไม่มีมือข้างใดได้รับอิสระเลยซักนิด แต่บรรดาสาวๆและเคะที่เหลือกลับมองผมด้วยความอิจฉา
อยากให้เธอลองมาเป็นผม...เธอจะทรมานแค่ไหน... นั่นคือเพลงที่ผมอยากร้องให้พวกเขาฟังจัง ผมเดินไปยังรถบัสที่จอดอยู่ ก่อนที่จะให้ซีวอนเดินนำขึ้นไปก่อนตามด้วยผมและคยูฮยอน ดูไปดูมามันก็ลำบากพิลึกเลยนะเนี่ย พอขึ้นไปถึงผมก็ต้องขมวดคิ้วมุ่นเพราะที่นั่งบนรถบัสกลับมีเพียงแถวละสองคน แล้วทุกกลุ่มมีสามคนจะนั่งยังไงกัน ผมมองไปยังนักเรียนคนอื่นๆที่ขึ้นมาก่อนแล้วก็พบว่าส่วนใหญ่จะนั่งเบียดกัน บางส่วนก็มีคนเสียสละซึ่งเป็นผู้ชายยืนบริเวณทางเดิน ผมเดินเลยไปด้านหลังตามการลากของซีวอนมาเบาะที่ว่างอยู่ทางด้านหลัง ก่อนที่ซีวอนจะพาตัวเองเข้าไปนั่งด้านในผมเลยนั่งตามแต่ก็มีปัญหาอยู่ที่ว่าชายหนุ่มอีกคนไม่สามารถนั่งได้นี่สิ
“ฉันยืนก็ได้ ไม่เป็นไรหรอก” คยูฮยอนพูดขึ้นแล้วยืนนิ่งอยู่กับที่ ร่างสูงพยายามย่อตัวลงเพื่อไม่ให้ผ้านั้นบาดข้อมือผม
“นี่นายนั่งก็ได้นะเบียดๆกันไป” ผมพูดแล้วขยับตัวไปชิดซีวอนมากขึ้น
“ไม่ล่ะที่เท่ามดนอน”
“แต่มันก็นั่งพอนะ” ผมเถียงแล้วเบียดซีวอนเพิ่มมากขึ้น
“นายจะให้ฉันนั่งตักเหรอไงเล่า” คยูฮยอนพูดขึ้น แต่ว่า....ปิ๊งป่อง ผมมีไอเดียอันบรรเจิดแล้ว
“ไม่ ฉันจะนั่งตักนายเอง” ผมพูดแล้วลุกขึ้นยืนเพื่อรอให้คยูฮยอนนั่งลงแต่โดนซีวอนดึงให้นั่งลงไปบนตักก่อน ทำให้คยูฮยอนถูกดึงให้นั่งลงข้างๆ ซีวอนใช้มือขวาที่ว่างอยู่โอบเอวผมไปด้วยเพื่อเป็นประคอง
“นี่นาย”
“อะไรเหรอ”
“มานั่งตักฉัน” เสียงทุ้มเข้มขึ้นตามอารมณ์ที่กำลังพุ่ง
“ก็นั่งตักใครมันก็เหมือนกันนี่ ยังไงก็ได้นั่งสามคน” ผมบอกออกไป
“แต่นายบอกว่านายจะนั่งตักฉันนะ” เสียงคยูฮยอนดังขึ้นในขณะที่รถกำลังเคลื่อนตัวออก ทำให้นักเรียนที่อยู่แถวนั้นหันมามองอย่างอยากรู้อยากเห็น
“ก็ได้ๆ” ผมจำยอมด้วยเพราะกลัวจะเป็นเรื่องใหญ่กับนิสัยเอาแต่ใจของคนด้านซ้าย แต่พอผมจะลุกขึ้นซีวอนกลับรัดเอวผมแน่นขึ้นไปอีก
“ซีวอน...” ผมเรียกชื่อเขาอย่างไม่เข้าใจ
“นั่งนี่แหละ” ร่างสูงพูดแล้วหันออกไปนอกหน้าต่างอย่างไม่ใส่ใจทันที
“เห้ย...” ผมร้องเสียงหลงเมื่อถุกคยูฮยอนดึงไปจากอ้อมแขนของซีวอนอย่างแรงทำให้ผมเสียหลักพุ่งไปด้านหน้าชนกับอกกว้างอย่างจัง ก่อนที่ผมจะค่อยๆตั้งตัวและพบว่าได้ย้ายที่นั่งกิตติมศักดิ์มาเสียแล้ว ท่ามกลางความไม่พอใจของซีวอนที่หันมามองคยูฮยอน
“เอ่อ...เอางี้ดีกว่านะ ฉันนั่งตรงกลางและกันนะ” ผมพูดแล้วลุกขึ้นยืนเพื่อที่จะนั่งตักของชายหนุ่มสองคนคนละข้าง เฮ้อ...แล้วผมจะรอดจากค่ายนี้ไหมเนี่ย
“เมารถไหมนายน่ะ” คยูฮยอนที่นั่งเงียบได้ชั่วอึดใจถามขึ้นผมเอียงหน้าไปมองก่อนที่จะส่ายหัว
“เวียนหัวก็บอกนะ” ซีวอนที่นั่งอยู่อีกด้านพูดขึ้น ผมเลยพยักหน้ารับ
“หิวรึเปล่าน่ะ เมื่อเช้าไม่ได้กินอะไรเลย” คยูฮยอนถามขึ้นทำให้ผมต้องเอียงไปหาคู่สนทนาอีกด้าน
“ยังอ่ะ อยู่บ้านข้าวมื้อแรกก็เที่ยงอ่ะ”
“ง่วงรึเปล่าครับ” เสียงของซีวอนดังขึ้นทำให้ผมหันกลับไป
“ก็นิดนึงอ่ะ” ผมตอบแล้วเริ่มรู้สึกพะอืดพะอม ซึ่งเป็นอาการประจำตัวของคนเมารถกำเริบขึ้น ผมเลยเอียงตัวไปทางซีวอนเพื่อมองออกไปนอกหน้าต่าง
“นายเมารถแล้วเหรอเนี่ย ยังออกมาไม่ถึงสิบนาทีเลยนะ” คยูฮยอนพูดขึ้น
“ก็พวกนายเล่นคุยกับฉันอยู่ได้ ฉันเลยต้องหันซ้ายหันขวามันเลยเมารถเร็วขึ้นไงล่ะ” ผมเถียงแล้วอยากจะหยิบยาดมจากกระเป๋ากางเกงที่พกติดตัวตลอดเวลาแต่ว่าไม่สามารถทำได้เพราะมือที่ผูกติดกัน
“อยากได้ยาดมไหมฮยอกแจ” เสียงนุ่มของซีวอนดังขึ้นในขณะที่มือขวาของซีวอนถูกเจ้าของยกขึ้นมา รองศีรษะผมไว้ทำให้ผมเอียงไปได้เต็มที่ไม่เมื่อยเพราะต้องทรงตัว ผมพยักหน้าน้อยๆเป็นการตอบ ซีวอนจึงเอามือขวาของตัวเองยกเรียกพนักงานบนรถ ไม่นานนักยาดมก็ถูกส่งมาที่มือของซีวอน แล้วซีวอนก็ส่งยาดมมาให้ผม ผมเลยรู้สึกเหมือนเพิ่งขึ้นสวรรค์อีกครั้ง
“ไหวไหมนั่นน่ะ” เสียงกวนประสาทของใครบางคนดังขึ้นทำให้ผมหันไปมอง
“ยังไม่ตายง่ายๆหรอก”
“งั้นก็ดี ฉันนอนล่ะ” ร่างสูงพูดจบก็พิงหัวตัวเองไปกับพนักแล้วหลับตาลง ผมหันไปมองบรรยากาศรอบตัวต่ออย่างตื่นเต้น โดยที่ซีวอนนั่งบรรยายไปด้วย ไม่นานนักคนที่พูดจ้อยๆก็เงียบเสียงลงทำให้ผมหันไปมองก็พบว่าตาคมได้ปิดลงแล้ว ผมอมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะมองบรรยากาศรอบๆตัวต่อไปไม่นานนักผมก็เริ่มง่วงเนื่องจากภายในรถตอนนี้นักเรียนแทบทุกคนได้หลับกันหมดแล้ว ผมง่วงมากเลยเอาหัวไปพิงกับพนักด้านหน้าแล้วผมก็ต้องลืมตาขึ้นมามองเมื่อมีมือข้างหนึ่งดึงผมให้เอนลงไปพิงกับอกกว้าง
“นายหลับไปแล้วนี่คยูฮยอน” ผมถามเสียงเบาด้วยความเกรงใจคนอื่นๆบนรถ แต่ร่างสูงกลับส่งเสียงในลำคอแล้วเลื่อนมือลงมาโอบเอวผมไว้แทน ผมขี้เกียจเถียงเลยนั่งเฉยๆไม่นานนักผมก็หลับไป
รีสอร์ทตระกูลชเว…
ป้ายใหญ่ยักษ์ที่ตั้งตระหง่านเรียกเสียงฮือฮาจากนักเรียนทั้งรถได้เป็นอย่างดี ยกเว้นคนที่เป็นเจ้าของอย่างชเวซีวอน
“อู้หู สวยชะมัดเลย” เสียงตื่นเต้นดังขึ้น จนผมต้องงัวเงียขึ้นมาจากอกของคยูฮยอนแต่กลับถูกมือกว้างกดเอาไว้จนแน่น
“นอนๆไปเถอะ ไม่มีอะไรน่าดูหรอก” เสียงทุ้มพูดขึ้น ในขณะที่ผมทำหน้างงน้อยๆแต่ก็ยอมนอนนิ่งอยู่แบบนั้น
จะว่าไปอกของไอ้เจ้าชายเน่าของโรงเรียนผม ก็อุ่นดีเหมือนกันนะ
“เราจะนอนยังไงล่ะเนี่ย” ผมบ่นออกมา เมื่อมายืนเข้าแถวรอที่จะเอาเต๊นท์เพื่อไปกางนอนกันสามคน แค่กางเต๊นท์นอนผมยังคิดไม่ออกด้วยซ้ำว่าจะกางมันยังไงดี
“ก็นอนเหมือนเดิม” ร่างสูงข้างกายตอบ
“นอนยังไงของนาย” ผมหันไปถาม
“นายก็นอนบนอกฉันไง”
พระเจ้า!
เขาพูดมันออกมาได้หน้าตาเฉย แต่ผมนี่สิ ยืนอึ้งไปแล้วพร้อมกับความร้อนวูบวาบบนใบหน้าของตัวเอง
“ไปเถอะครับ” ซีวอนก้มลงมาพูดกับผมอย่างสุภาพ ผมเลยเดินตามซีวอนไปโดยที่มีคยูฮยอนเดินตามมาติดๆ ก็เพราะว่าข้อมือติดกันแบบนี้ ฮือๆๆ ทำไมเทคโนโลยีต้องล้ำหน้าถึงขนาดทำให้ผ้ากลายเป็นของแข็งได้ด้วยเนี่ย
ลีฮยอกแจ อยากจะบ้า
“เอาล่ะเด็กๆ เกมส์แรกของเรา หึหึ” เสียงของอาจารย์ดังขึ้นเมื่อแต่ละกลุ่มเดินไปยืนรวมกลุ่มกัน ผมมองเห็นดงเฮที่ยืนอยู่ทำตาละห้อยมาที่กลุ่มของผมด้วย แต่เสียงหึหึของอาจารย์ทำให้ผมเรื่อมเสียวหลังวาบๆ
“เราจะให้ทุกคน ข้ามแม่น้ำนั่นไป โดยที่สัมภาระเราจะเอาไปให้ แต่ว่าตัวของพวกเธอทุกคนต้องลงไปในน้ำ” สิ้นคำประกาศ ผมก็เบิกตากว้าง ให้ลุยลงน้ำพร้อมกันสามคนทั้งๆที่มือติดกันแบบนี้อ่ะเหรอ คิดได้ยังไงเนี่ย บอกผมทีว่านี่โรงเรียนอะไร T_T
ปี๊ด…
ยังไม่ทันที่ผมจะหาทางออกให้กับตัวเองได้ เสียงหวีดแหลมของนกหวีดที่อาจารย์คาบอยู่ก็ดังขึ้น ผมถูกซีวอนกระตุกมือให้เดินตามไปเงียบๆ
“อ้อ ถ้าใครข้ามไปถึงแล้วเราจะปลดล๊อคให้คู่ละหนึ่งอัน” อาจารย์ตะโกนไล่ตามหลังมา นั่นเป็นแรงฮึดอย่างดีเลย
“ลงเลยนะครับ” ซีวอนหันมาบอกผมอย่างสุภาพอีกครั้ง ผมได้แต่พยักหน้าน้อยๆโดยที่คยูฮยอนก้าวลงไปก่อน ผาลืมตาโพลงเมื่อเห็นว่าน้ำที่มีอยู่มันสูงเกือบถึงคางของคยูฮยอน แล้วผมล่ะ จะเอาอากาศหายใจจากไหน ไม่ต้องรอลุ้นว่าผมจะกล้าลงไป
จ๋อม…
เพราะตอนนี้ตัวของผมลงไปอยู่ใต้น้ำซะแล้ว แล้วผมจะขึ้นไปยังไงเนี่ย
พ่อจ๋า แม่จ๋า ช่วยหนูฮยอกด้วย
-----------------------------------------------------
Katomnam Talk:
อัพแล้วค่าาาาาาาาาา
รักทุกคนนะคะ
จุ๊บๆๆๆๆ
ความคิดเห็น