คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : Story 5 Prince Cassanova รักนายเจ้าชายขี้เก๊ก{KyuHyuk}Part 3...
Chapter 3
“ไหวไหมครับ” เสียงทุ้มของคนที่นั่งอยู่ด้านข้างถามขึ้นด้วยภาษาอังกฤษซึ่งเป็นภาษากลางที่ใช้ในการสื่อสารกัน
อ่า เขาเป็นคนประเทศอะไรกันนะ…
“จะอาเจียนแล้วครับ เมาเครื่อง” ผมตอบในขณะที่ยกยาดมขึ้นมาสูด ไม่ไหวแล้ว เวียนหัว-!-
“เดี๋ยวผมขอยาจากพนักงานให้นะครับ” พูดจบผมก็หันไปมองร่างสูงที่มีผิวขาวละเอียดด้านข้าง ก่อนที่จะเห็นเขายกมือเรียกพนักงานแล้วผมก็ต้องหันออกไปมองทางด้านนอกทันที เมื่อผมมองการเคลื่อนไหวของคนในเครื่องบินแล้วยิ่งทำให้เวียนหัวมากขึ้น
“ยาครับ...นี่น้ำครับ” ผมหันกลับไปตามเสียงเรียกก่อนจะรีบรับน้ำและยากรอกเข้าปาก
“ไปทำอะไรที่โซลครับ” อยู่ๆ ร่างสูงด้านข้างก็ถามผมขึ้น
“เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนภาษาและวัฒนธรรมอ่ะ” เอ๋...เมื่อกี้เค้าพูดภาษาเกาหลีนี่
“อ่อ ครับ”
“เป็นคนเกาหลีเหรอครับ”
“ใช่ครับ” ใบหน้าหล่อหันมามองแล้วยิ้มให้ก่อนที่เราจะคุยกันอย่างสนุกสนาน ทำให้ผมได้รับรู้ว่าเค้าก็เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมที่กำลังจะกลับจากเชจูไปเกาหลี ทำให้เค้ามีความรู้ทางด้านภาษาอังกฤษไม่น้อยเลยทีเดียว
“คุยให้มันเบาๆ หน่อยสิ รำคาญ” เสียงคุ้นหูดังขึ้นมาจากเบาะที่อยู่เยื้องทางด้านหน้า ก่อนที่ใบหน้ากวนประสาทจะเหล่มามองนิดนึง
“นั่นมันก็เรื่องของฉัน”
“แฟนคุณคงจะหึง”
“ไม่ใช่แฟนผมครับ หน้ายังกับจิ้งเหลน แก้มก็สากๆผมไม่เอาหรอกครับ” ผมหันไปตอบคนข้างตัวก่อนจะหันไปแลบลิ้นให้คยูฮยอนที่หันมามองอยู่ก่อนแล้ว
“ขอโทษครับ” เสียงทุ้มของคนด้านหน้าดังขึ้นก่อนที่พนักงานหนุ่มจะวิ่งเข้ามา
“ขอผมย้ายที่นั่งครับ ผมจะนั่งกับแฟนผมครับ” คยูฮยอนพูดขึ้นก่อนจะยักคิ้ว แผล็บ ให้ทีหนึ่ง โดยที่พนักงานรีบจัดแจงย้ายที่นั่งให้ทันทีโดยไม่สอบถามเหตุผลและความสมัครใจของคนด้านข้างผมเลยแม้แต่น้อย
ผมเลยหันไปยิ้มแหยๆ ให้คนด้านข้างแทนคำขอโทษแทนไอ้ผู้ชายเอาแต่ใจ
“ผมชื่อชเวซีวอน เรียกผมว่าซีวอนนะครับ” ร่างสูงพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนแล้วส่งมือมาให้ก่อนที่เสียงดังคล้ายเครื่องบินตกจะเกิดขึ้น ผมได้ยินเสียงพนักงานประกาศว่าให้ทุกคนนั่งประจำที่แล้วคาดเข็มขัดพร้อมกับกดหัวให้ต่ำลงไว้ แต่ว่าผู้ชายตรงหน้าผมสองคนลงนั่งไม่ทันซะแล้วทำให้ ซีวอนเซถลาตามแรงกระแทกของเครื่องบินที่ตกหลุมอากาศมาชนผม โดยที่ริมฝีปากบางจรดลงบนแก้มซ้ายผมอย่างจัง ทำให้ทั้งคนหอมและคนถูกหอมนิ่งอึ้งไปตามๆกัน -///- ก่อนที่ทุกอย่างจะกลับไปสู่สภาวะปกติ
“ไปนั่งหน้าเลยนะ” เสียงของคยูฮยอนที่ตอนนี้ทรงตัวได้แล้วดังขึ้นพร้อมกับดันซีวอนให้ไปนั่งข้างดงเฮ
“ขอโทษนะครับ” ซีวอนหันมาบอกผมแล้วหน้าแดง น่ารักชะมัดเลย แต่คยูฮยอนดันหลังซีวอนไปก่อน ผมเลยได้แต่ยิ้มแหยๆ ไปให้
“นอนดีกว่า” พอคยูฮยอนลงนั่งผมก็หันหน้าออกไปนอกหน้าต่างแล้วหลับตาลง แต่เนื่องจากเครื่องบินตกหลุมอากาศทำให้ผมอยากอาเจียนชะมัด ไม่ใช่ผมคนเดียวนะทั้งลำเลยต่างหาก
“อ่ะ” ผมหันกลับไปมองคนที่นั่งอยู่ด้านข้างก็เห็นว่ายื่นถุงเปล่ามาให้ ผมยิ้มให้จนตาหยีแล้วรับถุงมาอาเจียนอย่างเอาเป็นเอาตาย ถ้าเอาตับ ไต ไส้ พุงออกมาได้ผมคงเอามันออกมาด้วยแล้ว คนที่นั่งอยู่ด้านข้างก็คอยลูบหลังให้ ผมเงยหน้าออกมาสูดอากาศหลังจากที่อาเจียนจนหมดไส้หมดพุง คนด้านข้างก็หยิบทิชชู่มาส่งให้ทันทีแต่พอผมหันไปมองกลับมีทิชชู่ส่งมาให้สองทางนี่สิ ผมเลยตัดสินใจรับไว้จากทั้งซีวอนและคยูฮยอนเพื่อเป็นการตัดปัญหา ซีวอนยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยนก่อนจะหันกลับไป
“ชอบรึไง” เสียงกวนประสาทดังขึ้นด้านข้าง ผมเหล่ตาไปมองนิดนึงก่อนจะทำเป็นไม่สนใจ
“ถามน่ะตอบเซ่”
“แล้วนายจะมาคาดคั้นฉันทำไมเล่า” -*-
“ฉันถามนายก็ตอบมาเซ่”
“ใช่ชอบ” ผมตอบแล้วหันหลังให้หมอนั่นทันที
จุ๊บ...ริมฝีปากอุ่นกดลงมาบนแก้มผมอย่างจงใจทำให้ผมกระเด้งพรวดขึ้นมานั่งมองหน้าผู้กระทำอย่างอาฆาตแค้น
“ก็ไหนบอกว่าชอบไง” คยูฮยอนลอยหน้าตอบหน้าตาเฉย
“ไม่ใช่ชอบแบบนี้โว้ย” *///* เอาอะไรคิดเนี่ย
“อ้าวแล้วนายชอบอะไร”
“ไม่ชอบอะไรแล้ว จะนอน” ผมตัดบทแล้วล้มตัวลงนอนอีกครั้ง แต่ว่าคราวนี้นิ้วเรียวของคนด้านข้างกลับจับศีรษะของผมไปวางแหมะไว้บนตักของตัวเอง แล้วกดด้วยแรงเพียงนิดทำให้ผมขยับไม่ได้
“นอนไปเซ่”
“แล้วจะดุทำไมเล่า”
“อย่าได้ใจไป ฉันเห็นว่ามันนอนลำบากหรอกนะ”
“ชิส์! ฉันไม่ได้ขอนะ” ผมเถียงแล้วหลับตาลงอย่างอ่อนล้า ไม่นานนักผมก็หลับสนิทโดยที่ผมรู้สึกว่ามีมืออบอุ่นของใครบางคนคอยจับศีรษะผมไว้ไม่ให้เคลื่อนไปไหน
“ถึงแล้วไอ้ขี้เซา” เสียงทุ้มปลุกผมให้ออกมาดูโลกภายนอกอีกครั้ง ตอนนี้ทุกคนกำลังคาดเข็มขัดเพื่อเตรียมจะให้เครื่องบินลงจอด แต่ด้วยสมองที่ประมวลผลช้าเพราะเพิ่งตื่นนอนทำให้คนด้านข้างอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือมาดึงเข็มขัดไปคาดให้ผม
“ขอบใจนะ” ผมพูดแล้วยิ้มให้แต่หมอนั่นกลับหน้าแดง จะว่าไปก็น่ารักดีนะเวลาเขินเนี่ย อิอิ ^-^
“ไม่เป็นไร เห็นลูกหมาน่าสงสารน่ะ” ชิส์! ผมขี้เกียจต่อปากต่อคำเลยเดินเลี่ยงไปยืนรอกระเป๋าอยู่ข้างๆซีวอนแทน แต่ทว่าร่างบางของดงเฮที่กำลังเดินมากลับเซทำให้ผมรีบเข้าไประคองอย่างอัตโนมัติ ทำให้รู้สึกถึงแรงผลักมหาศาลของดงเฮทำให้ผมถลาไปชนกับกับอกของซีวอนซึ่งรับผมไว้ทัน ก่อนที่ผมจะเห็นดงเฮเซไปซบลงบนอกกว้างของคยูฮยอน ที่ปล่อยกระเป๋าผมทิ้งลงพื้นทันทีก่อนที่จะช้อนร่างของดงเฮขึ้นไว้ในวงแขน ผมมองร่างบางที่นอนไม่ได้สติงงๆ คนจะเป็นลมอะไรมีแรงผลักผมออกมาขนาดนั้น - -*
“เป็นอะไรไหมครับ” คนที่ประคองผมอยู่ถามขึ้นทำให้ผมละสายตาจากภาพตรงหน้าไปมองซีวอน
“ไม่เป็นไรอ่ะ แต่ว่า..”
“ผมเห็นๆ ท่าทางจะอยากให้แฟนคุณเป็นคนมารับน่ะ” ซีวอนพูดแล้วหัวเราะน้อยๆ ผมเลยเดินไปหยิบกระเป๋าเดินทางของผมลากออกไปโดยทิ้งให้คยูฮยอนอยู่กับดงเฮสองคน
“นี่นาย ไม่คิดจะช่วยกันเลยเหรอไง” คยูฮยอนร้องท้วงขึ้น
“ไม่มีทาง ฝันไปเถอะ” -3-
“ไม่มีน้ำใจเลย”
“เออ ฉันไม่มีน้ำใจ”
“อยากไปสวีทกับไอ้หมอนั่นก็บอกมาดีๆ สิ” คยูฮยอนพูดขึ้นแล้วกระชับอ้อมแขนเข้าไปอีก เชอะ...นายก็อยากจู๋จี๋กับดงเฮใช่ไหมล่า ผมทำหน้ามุ่ยก่อนจะเดินลากกระเป๋าใบใหญ่ผ่านหน้าหมอนั่นไป โดยที่ไม่ลืมจะจับมือซีวอนเดินออกมาพร้อมกัน
“แล้วจะไปไหนล่ะ ฮยอกแจ” ร่างสูงที่เดินตามออกมาเงียบๆถามขึ้นเมื่อออกมานอกสนามบิน เออ..นั่นสิผมจะไปไหนล่ะเนี่ย - -^
“ไม่รู้อ่ะ” ผมตอบแล้วหันไปยิ้มให้ซีวอน
“แล้วมาเรียนโรงเรียนอะไรอ่ะ”
“แหะๆ ไม่รู้อะ” ^-^!
“เวรกรรม” ซีวอนพูดแล้วยิ้มที่มุมปากขันๆ หนสุดท้ายผมก็ต้องเกาะซีวอนไปพักชั่วคราวที่บ้าน เอ่อ...ไม่มั้งคฤหาสน์มากกว่า ผมมองบริเวณบ้านที่มีเนื้อที่มากกว่าสิบไร่ตาค้าง ไหนจะรถลีมูซีนที่ซีวอนให้คนขับไปรับที่สนามบิน พอก้าวเท้าลงจากรถก็มีคนรับใช้หญิงชายกว่าห้าสิบคนยืนต้อนรับ ทำให้ผมทำอะไรไม่ถูกซีวอนจึงแตะข้อศอกผมเพื่อให้ออกเดินอย่างสุภาพ
“ผมรู้นะว่าฮยอกแจต้องเรียนที่ไหนแล้วก็พักที่ไหน” พอเข้ามาในตัวบ้านซีวอนก็พูดขึ้น
“แล้วที่ไหนอ่ะ”
“โรงเรียนเดียวกับผม โรงเรียนฮันซาง แล้วฮยอกแจก็ต้องพักที่บ้านผมพร้อมกับสองคนนั้นด้วย”
“ไหงเป็นงั้นอ่ะ” -*- ผมถามแล้วเอาคิ้วมาผูกกันตรงกลาง ร่างสูงยิ้มน้อยๆก่อนจะยื่นนิ้วชี้มาจิ้มที่กลางหน้าผากของผม
“นั่นไงมากันโน่นแล้ว” ซีวอนพูดพร้อมกับมองเลยไปทางด้านหลัง ทำให้ผมหันหลับไปมองปลิง เอ่อ..ไม่ใช่ดงเฮที่เดินเกาะแขนคยูฮยอนเข้ามา
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ ชเวซีวอน ประธานนักเรียน ที่มีฉายาว่าเจ้าชายแห่งฮันซาง” คยูฮยอนเดินเข้ามายื่นมือออกไปข้างหน้าซีวอน ซีวอนก็ยื่นมือออกมาจับตามมารยาททันที ทำให้ผมได้มองผู้ชายตรงหน้าสองคนได้อย่างพิจารณา ผิวที่สวยพอๆ กันกับผมดำสนิท ทุกส่วนถูกวางลงบนใบหน้าอย่างเหมาะเจาะ ถ้าถามผมตอนนี้ว่าให้เลือกใครผมคงจะตอบไม่ได้แน่ๆ เลย แต่สองคนนี้มีส่วนต่างกันที่แววตา แววตาของคยูฮยอนฉายวายเอาแต่ใจสุดๆ แต่ของซีวอนกลับดูอ่อนโยนน่าค้นหา
“ฉันหิวแล้วแหละ” อยู่ๆ ร่างบางที่เกาะแขนคยูฮยอนก็พูดขึ้นทำให้ทั้งสองปล่อยมือออกจากกัน
“งั้นเชิญทางนี้ครับ” ซีวอนพูดพร้อมกับผายมือเชิญทั้งสองคนไปสู่ห้องอาหารใหญ่ โดยที่ซีวอนก็ไม่ลืมจะจับมือผมเดินตามไปด้วย
“ดงเฮอยากทานจานนั้นน่ะ คยูฮยอน ตักให้หน่อยสิ” เสียงใสของดงเฮดังขึ้นทำให้ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง คยูฮยอนหันมามองผมแวบนึงก่อนจะหันไปเอาใจดงเฮต่อ -3-
“อิ่มและ” ผมพูดก่อนจะรวบช้อน
“ฉันนอนห้องไหนอ่ะซีวอน” ผมหันไปถามซีวอนที่กำลังดื่มน้ำอยู่
“ห้องข้างๆ ห้องผม ส่วนห้องของคยูฮยอนกับดงเฮก็อยู่ถัดออกไป” ซีวอนตอบแล้วชี้มือขึ้นไปยังห้องนอนด้านบน ผมเลยขอตัวไปจัดแจงเก็บของบนห้องโดยมีคนรับใช้เดินถือของนำขึ้นไปบนห้อง ผมทิ้งตัวลงนอนกลิ้งบนเตียงนุ่มทันทีที่คนรับใช้เดินออกไป
-------------------------------------
Katomnam Talk:
อัพแล้วค่า ไม่ได้หายไปไหนน๊า
รักทุกคนค่าาาาาาาาาา
ความคิดเห็น