คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Story 5 Prince Cassanova รักนายเจ้าชายขี้เก๊ก{KyuHyuk}Part 1...
1
“ไม่น๊า...............”
“อะไรของแกฮยอกแจ”
“ฉันไม่ยอมไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมที่โซลเด็ดขาด ม่ายยยยยยยยยยยย”
ทุกคนคงจะสงสัยใช่ไหมครับว่าไอ้บ้าที่นั่งโวยวายอยู่ในโรงอาหารนี่เป็นใครกัน ผมเองครับ ผมชื่อฮยอกแจ เรียนอยู่ไฮสคูลปีสาม แล้วดวงซวยๆ ของผมก็พาให้ผมได้ไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมที่เกาหลี มันสมควรจะเป็นเรื่องดีใช่ไหมครับแต่พระเจ้าดันกลั่นแกล้งให้หนุ่มน้อยอย่างผมต้องไปพร้อมกับดงเฮและคยูฮยอน ผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าชายของโรงเรียน ซึ่งผมไม่ชอบหน้าหมอนั่นเอาซะเลยให้ตายสิ ~_~!
“ดีออกแก ได้ไปกับปริ๊นซ์ด้วยนะ” ซองมินเพื่อนสนิทของผมพูดขึ้นพลางทำท่าเพ้อฝัน
“ปริ้นท์สีหรือขาวดำล่ะ ไอ้บ้า”
“โหยแกนี่น๊า...” -*-
“ฉันทำไม ถ้าแกอยากไปฉันสละสิทธิ์ให้เอาไหม”
“จะบ้าเหรอ ฉันนี่ไม่เอาอ่าวเลย แกไปเหอะดีแล้ว”
“ยังกับช้านเก่งนักนี่ ทำไมต้องเป็นช้านไม่เข้าใจเลยจริงๆ” T_T ปุบๆ เพื่อนรักเดินเข้ามาตบหลังผมเป็นการให้กำลังใจแต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ผมเลยฟุบหน้าลงกับโต๊ะแทนด้วยอารมณ์เซงจัด
“ใครคือฮยอกแจครับ” เสียงทุ้มที่เอ่ยขึ้นทำให้ผมยกศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยกลุ่มผมสีน้ำตาลเข้มขึ้นมามอง
“ปริ๊นซ์ ปริ๊นซ์จริงๆ ด้วย” ไอ้ซองมินกรี๊ดขึ้นมาทำให้นักเรียนแทบจะทั้งโรงอาหารเดินมามุงตรงบริเวณที่ผมนั่งอยู่ทันทีพร้อมด้วยประกายตารูปหัวใจ มันหล่อตรงไหนฟร่ะ - -!
“ฉันเอง มีอะไร” ผมถามกลับแล้วเสไปมองทางอื่นโดยที่ไม่ได้ใส่ใจคนพูดซักนิด
“ฉันจะมาทำความรู้จักไว้น่ะ เพราะว่าเราต้องไปใช้ชีวิตด้วยกันเทอมนึง” รอยยิ้มที่ส่งมาให้นั้นแทบจะกรีดใจของไอ้ซองมินให้ขาดกระจุยแต่ไม่ใช่ผม
“อย่ามาพูดว่าใช้ชีวิตด้วยกันนะ ฉันไปเรียนของฉันส่วนนายก็ไปเรียนของนายไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันซักนิด”
“นี่แก อย่าพูดจาแบบนั้นกับปริ๊นซ์สิ” ไอ้ซองมินที่ยืนอยู่ด้านข้างกระตุกมือผมเป็นการเตือนก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆแล้วเจอกับสายตาอาฆาตนับร้อยคู่
“อย่าไปว่าฮยอกแจเลยครับ เค้าคงยังไม่ชินน่ะ” หนอยบังอาจยิ้มแบบนั้นนึกว่าผมจะใจอ่อนยวบเป็นพวกชะนีพวกนี้เหรอไงฮะ -*- ไอ้หน้าจิ้งเหลนเอ๊ย
“เออ แล้วฉันก็ไม่คิดจะชินด้วย”
“อ๊ะ....” ผมร้องเสียงหลงเมื่อถูกคนที่อยู่ฟังตรงข้ามกระชากตัวผมเข้าไปหา จนตอนนี้หน้าของผมกับหมอนั่นอยู่ห่างกันแค่คืบ
“ปริ๊นซ์จะทำอะไรน่ะ”
“ไม่รู้สิ”
“อย่าบอกนะว่าจะจูบไอ้นี่น่ะ” โอ้ว....ม่ายนะ พวกนายอย่าคิดอย่างงั้น T_T
“บ้าเหรอ ปริ๊นซ์ไม่คิดสั้นหรอก”
“อย่าดื้อกับฉัน ฉันไม่ชอบ” เสียงทุ้มที่ถูกเจ้าตัวกดต่ำแค่ให้ได้ยินสองคนดังขึ้น ผมจ้องหน้าคยูฮยอนอย่างงงจัดกับบุคลิกที่ขัดกับเมื่อครู่จนสิ้นเชิง
“ฉันกลัวนายมากเลย ให้ตายเหอะ” ผมส่งเสียงกลับไปในระดับเดียวกันก่อนที่จะพยายามแกะมือแข็งแรงนั้นออก
“อย่าอวดดีกับฉัน”
“แล้วนายจะทำอะไรฉันได้”
“ทำให้นายเงียบยังไงเล่า”
“โอ๊ย.....ฉันกลั….” ทุกถ้อยคำถูกกลืนหายไปเมื่อริมฝีปากได้รูปของคยูฮยอนกดทับลงมาบนปากของผมโดยที่ผมยังไม่ทันตั้งตัว มือแข็งแรงตวัดให้ร่างของเขาบังผมจนมิด จนผมไม่คิดว่านักเรียนคนอื่นๆ จะเห็นการกระทำจาบจ้วงนั้น โลกทั้งโลกแทบจะหยุดหมุนก่อนที่ริมฝีปากนั้นจะถูกถอนออกไป ผมเสียหลักเซลงไปนั่งหมดสภาพอยู่บนเก้าอี้ตัวที่ใกล้ที่สุดทันที ก่อนที่จะมองเห็นรอยยิ้มเย้ยหยันจากริมฝีปากนั้น แล้วเจ้าตัวก็เดินอ้อมมายังฝั่งที่ผมนั่งอยู่
“ฮยอกแจแกเป็นอะไรอ่ะ อยู่ดีๆ ก็เซ”
“ฉัน ฉัน....” โอ๊ย ทำไมถึงพูดไม่ออกวะว่าโดนจูบน่ะโดนจูบ
“คงจะเป็นลมน่ะครับ วันนี้อากาศร้อนมากซะด้วยสิ” ไอ้หน้าหนอนเอ๊ย แกมันแหลเห็นๆ แต่ดูโดยรวมแล้วผมเงียบจะดีกว่าเพราะท่าทางไม่มีใครอยู่ฝ่ายเดียวกับผมซักคน
วืด....
“เฮ้ย ทำอะไรของนายน่ะ” ผมโวยลั่นเมื่อร่างของผมถูกอุ้มขึ้นมาลอยอยู่กลางอากาศ
“จะพาฮยอกแจไปห้องพยาบาลไงครับ” เสียงอ่อนโยนกับรอยยิ้มที่ส่งไปให้คนอื่นๆทำให้ผมได้แต่แค้นอยู่ในใจ
“ปริ๊นซ์นี่น่ารักจังเลยนะ”
“ใช่ๆ ไอ้นี่ก็ไม่เห็นจะดีกับปริ๊นซ์เลย” เออ...สรรเสริญกันเข้าไป คยูฮยอนยิ้มรับก่อนจะเดินอุ้มผมออกไปทันที
“เงียบนะ ฉันขี้เกียจฟัง” นายนั่นพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าผมทำท่าจะอ้าปาก
“ทำไมฉันต้องเชื่อนายด้วยฮะ”
“ฉันคิดว่านายคงรู้เหตุผล” นายนั่นพูดแต่ตากลับมองจ้องมาที่ริมฝีปากของผม ใครก็ได้เอามันไปไกลๆที T_T
“เฮอะ”
“เข้าใจง่ายดีนี่” เข้าใจง่ายงั้นเหรอ แกรู้จักฉันน้อยไปแล้วไอ้เจ้าชายเฮงซวย
หมับ...........ผมกัดเข้าเต็มๆให้ที่แขนของนายนั่น
“โอ๊ย...” หมอนั่นร้องเสียงดังลั่นแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยผมลง จนเดินมาถึงห้องพยาบาลร่างสูงจึงโยนผมลงบนเตียง
“ไอ้บ้า แกนี่มัน...”
“ฉันทำไม”
“ไอ้ผู้ชายสองหน้าเอ๊ย”
แอ๊ด.........เสียงเปิดประตูดังขึ้นขัดการด่าของผม ก่อนที่ร่างท้วมของอาจารย์ประจำห้องพยาบาลจะเดินเข้ามา คยูฮยอนโค้งลงอย่างนอบน้อม
“มาทำอะไรที่นี่น่ะปริ๊นซ์” เสียงของอาจารย์ถามขึ้นอย่างอ่อนโยน
“เพื่อนเป็นลมน่ะครับ” พูดเพราะแล้วยังยิ้มหวานด้วย ไอ้ผู้ชายคนนี้นี่มัน....ฮึ่ม!!!!
“หายแล้วครับอาจารย์ ขอตัวเลยนะครับ” ผมพูดก่อนแล้วรีบเผ่นออกจากห้องแต่ช้ากว่ามือของนายนั่นที่จับมือผมเอาไว้
“อย่าฝืนเลยฮยอกแจ หน้านายยังซีดอยู่เลยนะ” กระแสเสียงอ่อนโยนก็จริงแต่มือหมอนั่นกลับบีบแน่นจนผมเจ็บ
“งั้นผมก็นอนพักซักครู่นะจ้ะ เดี๋ยวครูกลับมา ฝากด้วยนะปริ๊นซ์” ^-^
“ครับ” ไม่น๊า...คุณครูกลับมาก่อน อย่าปล่อยผมไว้แบบนี้ ผมก็ทำได้แค่เพียงร่ำร้องอยู่ในใจเท่านั้นแหละ
“ปล่อยฉันนะไอ้บ้า”
“...”
“เฮ้ ฉันจะไปเรียนแล้วไงปล่อยเซ่” ผมพูดแล้วพยายามสะบัดมือออก
“...”
“เงียบซะทีสิรำคาญ”
“นายก็ปล่อยฉันไปสิ จะได้ไม่ต้องมาทนฟังฉันแหกปากน่ะ”
“ปล่อยให้โง่น่ะสิ ฉันขี้เกียจเรียนภาษาอังกฤษจะตายกว่าจะหาทางโดดได้” 0.0
“เนี่ยะนะเหตุผลของนาย แย่ชะมัด”
“แล้วไงล่ะ”
“นายก็ถอนตัวซะ เกลียดภาษาอังกฤษขนาดนั้นก็ถอนตัวออกจากนักเรียนแลกเปลี่ยนซะ”
“ฉันไม่ได้บอกว่าเกลียดภาษาอังกฤษ”
“ก็นาย...”
“ฉันบอกว่าฉันขี้เกียจเรียน” มันต่างกันตรงไหนฟระ 0.o
“อย่าพยายามเลยยังไงนายก็ต้องไปพร้อมกับฉันอยู่ดี”
“ฉันจะไปสละสิทธิ์”
“อย่าให้ฉันรู้ว่าเป็นแบบนั้น” นายนั่นพูดก่อนจะเหวี่ยงผมขึ้นไปนั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนเตียง ผมเลยนอนลงไหนๆก็ไม่ได้เรียนนอนดีกว่า เชอะ นั่งบ้าไปคนเดียวเลยนะไอ้เจ้าชายนรก ไม่นานนักผมก็หลับสนิท
-------------------------------------------------------------
Katomnam Talk:
อัพค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาา
อัพฉลองวันเกิด คยูฮยอน คิกๆๆๆๆ
ไม่ได้ลืมบอมฮยอกนะคะ
แต่ลืมว่ามีวันเกิดคยูฮยอนอยู่อ่ะค่าาาาาาาา
บอมฮยอก ขอเลื่อนไปหน่อยน๊า
ไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะจบตอนไหนอ่ะดิ กร๊ากๆๆ
เพราะยังแต่งไม่เสร็จ
แต่เจอกับชอตฟิคบอมฮยอกแบบตอนเดียวจบได้ในวันเสาร์นี้นะคะ จุ๊บๆๆๆ
ความคิดเห็น