[SJ Yaoi] Katomnam's Short Fiction{ HaeEun,KyuHyuk,BumHyuk,Wonhyuk} On Air

ลำดับตอนที่ #128 : Story 38 Ugly Lovely 3 (HaeEun, KyuHyuk, BumHyuk, WonHyuk)

Part Hyukjae

ผมเกลียด!!!

เกลียดไอ้พวกรวมเดือนสี่ตัวนั่นมากที่สุด เปลี่ยนชื่อผมเป็นขี้เหร่ แถมยังบังคับนู่นนี่ เอาแต่ใจ แต่ที่ผมไม่เข้าใจคือทำไมต้องเป็นเฉพาะกับผมคนเดียว ซองมิน เรียวอุค ฮีชอลไม่เห็นโดนบ้างเลย

แถมเมื่อวานยังตะโกนใส่หน้าผมแบบพร้อมเพียงกันอีก

“ขี้เหร่จะตาย”

เหอะ...

แค่คิดน้ำตาก็รื้นมาที่ขอบตา จะบอกว่าชินก็ไม่เชิง แต่ที่ผมรู้สึกได้คือผม

น้อยใจ...

ผมกอดฮีชอลร้องไห้มาตลอดทางจนถึงบ้าน พอไปถึงบ้านผมก็ลากเพื่อนสนิทอีกสามคนให้ค้างที่บ้านพร้อมกับโทรตามช่างทำผมส่วนตัว และมีฮีชอลเป็นคนเลือกทรงผมและสีผมให้ พอๆกับที่ซองมินและเรียวอุคขับรถออกไปซื้อคอนแทคเลนส์มาให้ผม

ตอนนี้ผมเลยต้องนั่งตัวลีบอยู่ที่โต๊ะใต้ตึกคณะ กับหัวสีแดงเข้มดัดหยิก กับคอนแทคเลนส์ใส คนที่ผ่านไปมาได้แต่มองหรือจ้องมาทางผม จนผมต้องยกมือขึ้นไปจับหัวจับหูตัวเองด้วยความสงสัย

ก็ฮีชอลบอกว่าน่ารักมากแล้วนี่นา

แถมพี่โซรายังชมออกหน้าออกตาขนาดนั้น แต่ทำไมคนในมหาวิทยาลัยมองผมเหมือนตัวประหลาดงี้ล่ะ ความมั่นใจที่พกมาตั้งแต่อยู่บ้านค่อยๆริดรอนจนแทบไม่เหลือ

“เมื่อไหร่ พวกฮีชอลจะมาล่ะเนี่ย” ผมก้มหน้าบ่นกับตัวเองเบาๆ ไม่รู้ว่าพวกนั้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันถึงไหน ถึงได้มาช้าแบบนี้

“น้องฮยอกแจ” เสียงนุ่มๆดึงให้ผมเงยหน้าขึ้นจากสมาร์ทโฟนเพื่อมาสบตากับคนดังของมหาวิทยาลัย

พี่ฮยอนจุง คณะแพทยศาสตร์ ปี 3

หล่อ รวย เรียนเก่ง อ่อนโยน สุภาพ สารพัดจะมีแต่ข้อดีที่ทำให้ใครต่อใครต่างเต็มใจมอบตำแหน่งขวัญใจไปให้ครอง

ว่าแต่ พี่ฮยอนจุงมาทำอะไรที่คณะวิศวะ

“ครับ” ผมขานรับงงๆ ก็เห็นคนตัวสูงลงนั่งมาข้างๆพร้อมกับสายตาของนักศึกษาหลายคนที่แอบชำเลืองมองมาด้วยความอยากรู้ขั้นสุด

“ทำผมสีนี้แล้วน่ารักมากเลยนะครับ” เสียงนุ่มตอบกลับ แถมด้วยรอยยิ้มบางๆที่ริมฝีปาก ผมกระพริบตาปริบๆ ด้วยความงุนงง

ผมไปสนิทกับพี่เค้าเมื่อไหร่ละเนี่ย

“เอ่อ ขอบคุณครับ” ผมได้แต่มองไปรอบๆด้วยความอึดอัดเล็กๆ พี่ฮยอนจุงก็นั่งยิ้มหวานอยู่ข้างๆเท่านั้น ไร้บทสนทนาใดๆจากเราทั้งคู่ แต่ผมรู้สึกได้ว่าพี่เค้าจ้องผมไม่วางตา จนผมรู้สึกเขินขึ้นมาบ้างแล้ว

“หน้าผมมีอะไรติดรึเปล่าครับ” ผมเป็นฝ่ายทนไม่ได้จนต้องออกปากถาม หนุ่มขวัญใจมหาชนขยับยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่มือกว้างจะยกขึ้นมาแตะที่แก้มผมแผ่วเบา

แต่แค่นั้นก็ทำให้ผมรู้สึกร้อนที่หน้าได้

“มีความน่ารักเต็มไปหมดเลยครับ”

“อ่า...” จะไม่เขินก็จะไร้อารมณ์ไปหน่อยแล้ว มีหนุ่มหล่อมานั่งชมขนาดนี้ คิดแล้วก็แค้นไอ้พวกสี่คนนั้น ขนาดพี่ฮยอนจุงยังชมว่าผมน่ารักเลยเหอะ

มีแต่พวกนั้นที่เรียกผมว่า...

“ขี้เหร่!!!!!” เสียงประสานดังลั่น ทำให้ผมหันไปมองอีก 4 คนที่วิ่งเข้ามาตรงที่ผมนั่งอยู่ ผมมองนิ่งไม่แสดงอาการใดๆ เรื่องเมื่อวาน

ผมยังโกรธอยู่นะ

“ขี้เหร่ ไปกินข้าวเช้ากัน” มาถึงซีวอนก็จับแขนผมให้ลุกขึ้นยืน คิบอมคว้าเอากระเป๋ากับหนังสือของผมไปถือไว้ ในขณะที่พี่ฮยอนจุงลุกขึ้นมามองงงๆ

“ไม่ไป” ผมสะบัดตอบเสียงห้วน พร้อมกับดึงแขนออกจากมือของซีวอน

“ขี้เหร่อ่า ยังงอนอยู่อีกเหรอ” ซีวอนถามผมเสียงเศร้า หน้าหล่อๆนั่นก็พลอยหมองไปด้วย

“ไม่ได้งอน”

“...”

“แต่ไม่ไป” ผมพูดเรียบๆ จะบอกว่างอนก็ได้ ผมพาตัวเองไปยืนข้างพี่ฮยอนจุง อย่างน้อยก็ไม่ต้องอยู่ใกล้สี่คนนั้น พี่ฮยอนจุงลูบไหล่ผมไปมาคงเพราะเห็นว่าเหตุการณ์ดูไม่ปกติเท่าไหร่

“ใครอนุญาตให้พี่หแตะขี้เหร่” ดงเฮร้องขึ้นมาดังลั่น ตัวหนาๆก็แทบจะถลาเข้ามาแยกผมออกจากรุ่นพี่

“แล้วนายเป็นอะไรกับฮยอกแจ” น้ำเสียงนุ่มนวลดังขึ้นอีกครั้งอย่างคนใจเย็น มือของพี่ฮยอนจุงยังวางนิ่งอยู่บนไหล่ผม ช่างแตกต่างกับหน้าของอีกสี่คนที่มองมา

“เป็นเพื่อนร่วมคณะ” คยูฮยอนตอบออกมาแทบจะทันที ผมมองใบหน้าหล่อนิ่งงัน พร้อมๆกับที่หัวใจของผมมันเริ่มรู้สึกหน่วงๆขึ้นมา คิบอมตบหัวคยูฮยอนอย่างแรงก่อนจะหันมามองหน้าผมด้วยความเป็นห่วง

“เป็นอะไรไม่สำคัญ แต่พี่ปล่อยขี้เหร่ได้แล้ว” คิบอมพูดออกมาเสียงเย็น แต่พี่ฮยอนจุงกับกระชับมือให้แน่นมากขึ้น ผมช้อนตามองคนด้านข้างด้วยความไม่เข้าใจ

“ฮยอกแจยังไม่ว่าอะไรเลย พวกนายเดือดร้อนทำไม”

“ถ้าพี่พูดไม่รู้เรื่องแบบี้ ผมต่อยคว่ำเลยนะ” ซีวอนเดินมาประจันหน้า ผมมองเหตุการณ์ที่เริ่มบานปลายอย่างวิตก ผมดันมือพี่ฮยอนจุงออกจากไหล่ มองคนสองฝั่งไปมาก่อนจะตัดสินใจเดินหนีออกมาจากตรงนั้น และทิ้งสายตาผิดหวังไว้ทางฝั่งคนที่มากกว่า

เป็นเพื่อนร่วมคณะ

แล้วมาหวงออกนอกหน้าทำไม...

“กระเป๋าไปไหนน่ะฮยอกแจ” ฮีชอลทิ้งตัวลงนั่งข้างผมก่อนจะมองหากระเป๋าใบเก่งของผมไปด้วย ซองมินกับเรียวอุคเองก็นั่งไปยังเก้าอี้ที่เหลือด้วยความเหนื่อยจัด ก็คงจะตามหาผมไปทั่วเพราะผมไม่ยอมขึ้นเรียนแถมยังหลบมานั่งในห้องสมุดอีก

“ไม่รู้สิ อยู่ที่ใครซักคน” ผมตอบ ไม่ได้ต้องการกวนประสาทแต่ไม่รู้จริงๆ ตั้งแต่เดินออกมาก็ไม่ได้เจอใครอีกเลย กระเป๋าสะพาย โทรศัพท์มือถือก็ไม่มี มีแต่ตัวจริงๆ

“เป็นอะไร” ซองมินถามผมเสียงอ่อน ก่อนจะเอื้อมมือมาลูบไหล่ผมไปมา

“เปล่า”

“โกหก” ร่างอวบสวนกลับทันควันจนผมได้แต่มองค้อนเคืองๆ

“เป็นอะไรทำไมหลบมาอยู่นี่ ไอ้พวกบ้านั่นวิ่งหากันให้วุ่น”เรียวอุคพูดออกมาอีกคน ทำให้ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ

“ไม่รู้สิ”

“...”

“อยู่ดีๆไอ้ความรู้สึกบ้าๆนี่ก็เกิดขึ้น อยู่ดีๆฉันก็น้อยใจ” และผมก็ต้องยอมรับกับเพื่อนสนิทเสียงอ่อย มีอีกสามคนมองมาด้วยความเข้าใจ

“พวกมันก็แค่ปากหมาน่า” ฮีชอลเอ่ยออกมาคนแรก ผมเงยขึ้นไปสบตาเพื่อนนิ่งๆ

“ใช่ ดูจากการกระทำพวกมันแทนสิ” ซองมินเสริม มีเรียวอุคยิ้มให้กำลังใจผม

ดูจากการกระทำงั้นเหรอ

-------------------------

Katomnam Talk:

มาแล้ววววววววววววววววววววววววววววว

ขี้เหร่มาแล้ววว