[SJ Yaoi] Katomnam's Short Fiction{ HaeEun,KyuHyuk,BumHyuk,Wonhyuk} On Air

ลำดับตอนที่ #123 : Story 39 : Be your boy 3 KyuHyuk

“นอนได้แล้ว” ผมพูดขึ้นเมื่อเห็นคนข้างๆเอาแต่นอนมองผมตาแป๋ว ทำไมผมถึงมานอนอยู่บนเตียงของฮยอกแจได้น่ะเหรอ ก็เพราะคู่หูตัวเตี้ยมันบังคับมา เพราะมันสองคนจะไปต่อกับพวกดงเฮอีกผับจนถึงเช้า ถึงได้ฝากคนเมาเอาไว้กับผม

แล้วผมจะปล่อยให้ฮยอกแจนอนคนเดียวได้เหรอ

คนน่ารักตอนนี้ใส่ชุดนอนสีฟ้าอ่อน ส่วนผมใส่สีน้ำเงินเข้ม ผมตะแคงข้างมองใบหน้าใสที่อยู่ไม่ห่างนัก พร้อมๆกับข้อนิ้วที่เกลี่ยไปบนแก้มนุ่มของคนเมา

“หมาโจว” เสียงใสครางเรียกผม ปากแดงๆนั่นยังคงเจ่ออยู่นิดหน่อย

“หืม...”

“เสียดายไหม” ผมเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆเมื่อได้ยินคำถาม แถมตากลมๆนั่นก็เริ่มสั่นไหวจนผมต้องช้อนร่างเล็กขึ้นมานอนก่ายบนตัวผม ฮยอกแจตัวร้อนหน่อยๆเพราะยังคงมีแอลกอฮอล์อยู่เต็มร่างกาย

“เสียดายอะไร”

“ที่มึงไม่ได้จูบกับซูจี” พอได้ยินคำอธิบาย พร้อมกับใบหน้าน่ารักที่ยกขึ้นมามองผม ผมได้แต่หัวเราะในลำคอให้กับท่าทางหงอยๆของคนบนตัว

จุ๊บ

แล้วมันอดไม่ได้จริงๆที่ต้องผงกหัวขึ้นไปกดจูบหน้าผากคนคิดมากเบาๆ ฮยอกแจแก้มแดงแต่ก็ยังสบตาผมอยู่อย่างนั้นเพื่อคาดคั้นเอาคำตอบ

“กูไม่เสียดาย”

“...”

“เพราะกูได้จูบคนที่กูอยากจูบไปแล้ว” ผมพูดเสียงเรียบ แต่ดวงตาของผมกำลังสะท้อนภาพของคนบนตัวออกมาอย่างชัดเจน ปากอิ่มระบายยิ้มหวาน

รอยยิ้มที่ผมชอบมองก่อนที่อีกคนจะซบหน้าแนบไปกับอกของผม

“กูเมาจริงๆสินะคืนนี้” เสียงพึมพำของคนบนตัวเรียกเสียงหัวเราะจากผมได้เป็นอย่างดี มือของผมลูบไปที่แก้มนุ่มกล่อมให้คนที่บอกว่าตัวเองเมาหลับฝันดี

“กูชอบนะ ที่มึงเมาแล้วเป็นแบบนี้” ผมพูดออกมาเบาๆ แล้วกอดร่างน้อยแนบแน่น ฮยอกแจขยับตัวขยุกขยิกจนผมคลายอ้อมกอดออกก่อนที่ร่างเล็กๆจะกลิ้งลงจากตัวผม ผมนอนมองนิ่งๆด้วยความไม่เข้าใจ

“นอนไม่ถนัด” คนน่ารักพูดออกมา ตาใสจ้องมองผมนิ่งๆ แต่ผมคงทำหน้าหงอยคนมองถึงได้ระบายยิ้มออกมา ก่อนที่แขนเล็กจะเป็นฝ่ายกอดเอวของผมเอาไว้ แถมท้ายด้วยการจับแขนผมกางออกแล้วเลื่อนหัวมานอนทับ ผมยิ้มกว้างแล้วพลิกตัวมากอดร่างเล็กแนบแน่น

“กูละเมอนะเมื่อกี้” และอีกประโยคของคนน่ารักทำให้ผมต้องกดจูบหนักๆที่ผมนุ่มแล้วได้แต่หัวเราะในลำคอให้กับความน่ารักของอีกคน

จะเมาหรือละเมอ ก็เอาเถอะ

กูเต็มใจอยู่แล้ว

“พวกมึง!!!” ทันที่ผมกับฮยอกแจก้าวเท้าเข้ามาบริเวณคณะเสียงเรียกโวยวายก็ดังขึ้น พร้อมกับเพื่อนสนิทอีกสี่คนที่แทบจะวิ่งเข้ามา จนผมต้องดึงไหล่บางเข้าหาตัวกันพวกมันชน

“อะไรของพวกมึงเนี่ย” คนตัวเล็กออกปากว่าคนที่วิ่งหน้าตั้งเข้ามา แต่ก็ยอมยืนนิ่งๆในอ้อมแขนของผม

“พวกมึงมาช้าจะมาโทษพวกกูไม่ได้นะ” ชางมินออกตัวเป็นคนแรก อีกสามคนพยักหน้ารับตามไปด้วย

“อะไรวะ” ผมถามออกไป แต่ยังเนียนโอบแขนไปรอบไหล่เล็กของคนข้างๆไปเรื่อยๆ

“เมื่อกี้อาจารย์โบอาให้จับกลุ่ม 7 คน” ดงเฮเหมือนคนมีสติที่สุดพยายามอธิบายออกมา

“แล้วยังไง”

“ก็พวกเรามี 6 คน”

“ก็ทำ 6 คนไม่ได้เหรอ” คนน่ารักเป็นคนถาม เมื่ออีกสี่คนเอาแต่อึกๆอักๆจนเริ่มน่ารำคาญ

“กูก็กะไว้อย่างนั้น แต่อาจารย์ไม่ยอม แล้วดันมีคนเสนอตัวมาอยู่กับเรา” เฮนรี่พูดรัวเร็ว ก่อนจะมองหน้าขาวใสอย่างหวาดกลัว จนผมรู้สึกว่าเรื่องนี้มันต้องไม่ดีกับฮยอกแจแน่ๆ

“ใคร...”

“อึนจอง”

ชิบหาย....

ทันทีที่รู้ว่าเป็นใครผมรีบปล่อยไหล่เล็กออกเปลี่ยนมากอดเอวคอดแทบไม่ทัน เมื่อคนตัวเล็กแทบจะถลาเข้าไปในตึกคณะด้วยความโมโห จนดงเฮต้องเข้ามาช่วยผมรั้งฮยอกแจเอาไว้อีกแรง

“ฮยอกแจ มึงใจเย็นก่อน” มินโฮเดินเข้ามาขวาง พยายามลูบไหล่อีกคนอย่างปลอบโยน

“กูไม่เย็น กูเกลียดมัน!” เสียงกระด้างเอ่ยตอบ ก่อนจะหอบหายใจหนักเนื่องจากพยายามออกแรงดิ้นมาซักระยะ ผมยิ่งกระชับกอดให้แน่นขึ้น ดงเฮเห็นว่าผมเอาอยู่ถึงได้ผละออกไปยืนทำหน้าเครียด

“ก็แค่เอาชื่อมาใส่ ไม่ต้องร่วมงานกันหรอก” ชางมินพยายามอธิบายอย่างใจเย็น ตาหวานตวัดมองอย่างขุ่นเคืองก่อนจะหมุนตัวกลับมาหาผมจนผมสะดุ้งไปเล็กน้อย

“มองหน้ากูทำไม” ผมถามงงๆ ก่อนที่มือเล็กจะวางทาบลงมาบนแก้มของผมทั้งสองข้าง

“มึง...”

“...”

“ห้ามอยู่ใกล้มัน กูขอสั่งเป็นคำขาดเลย” คำสั่งห้วนๆเอ่ยออกมา ผมจ้องตาคนตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจ แต่ก็ยอมพยักหน้ารับ

ผมรู้ว่าอึนจองชอบผมมาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว

แต่ผมไม่เคยให้ความหวังเธอซักครั้ง

“โอ้โห โมโหแทบตายที่แท้หวงผัว” เฮนรี่สบถออกมาเบาๆ แต่ก็ดังพอที่คนในอ้อมกอดผมจะได้ยิน ร่างเล็กดิ้นปั๊ดเพื่อออกจากแขนผม แต่ผมไวกว่ารั้งเอาไว้ได้ทันก่อนจะเกิดเหตุการณ์นองเลือด

แต่ฮยอกแจไม่คิดจะแก้คำพูดของเฮนรี่

มันยิ่งทำให้ผมอยากยิ้มกว้างๆ ก่อนจะกระซิบใบหูขาวของคนในอ้อมกอด

“ถ้าหึงมากนัก จับกูจูบแบบเมื่อคืนก็ได้นะ”

“อะ ไอ้บ้า!!!”

อึดอัด...

เป็นคำๆเดียวที่ตอนนี้พวกผมกำลังรู้สึกอยู่ ผมได้แต่นั่งมองสบตาพวกดงเฮไปๆมาๆ เราเงียบกันซะจนได้ยินเสียงมดหายใจ อึนจองนั่งอยู่ทางซ้ายมือของผมในขณะที่ฮยอกแจนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม จ้องหน้าหญิงสาวคนเดียวราวกับจะกินเลือดกินเนื้อจนพวกผมเผลอกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ

“คยูฮยอนคะ เราแบ่งงานกันดีไหม” อยู่ดีๆอึนจองก็หันมาพูดกับผมเสียงหวาน แถมด้วยมือที่เกาะมาที่แขนของผมอ้อนๆ ผมเผลอเหลือบมองใบหน้าน่ารักของคนฝั่งตรงข้ามหวาดๆ

แล้วก็ไม่ผิดหวัง

เมื่อฮยอกแจจ้องหน้าผม พร้อมเม้มปากแน่น มีชางมินกับดงเฮคอยจับไหล่เอาไว้คนละข้าง

“ไม่แบ่ง!” เสียงใสตวาดกร้าวจนพวกผมแอบสะดุ้งไปเล็กน้อย

“ทำไมล่ะฮยอกแจ แบ่งงานไปทำคนละส่วนไง แล้วค่อยเอามารวมกันเร็วจะตาย” เหมือนอึนจองจะลืมฤทธิ์เดชของฮยอกแจไปแล้วถึงได้กล้าพูดจาแบบนี้

“...”

“ฮยอกแจนี่ฉลาดน้อยจัง มิน่าต้องคอยให้คยูฮยอนติวให้ตลอดเลย” พูดออกมาอีกครั้งพร้อมเหยียดปากหน่อยๆ ผมได้แต่มองคนตรงข้ามอย่างหวาดหวั่น มือเล็กกำแน่นจนเส้นเลือดปูด แต่ติดที่ว่าถูกจับยึดเอาไว้ถึงได้ไม่ถลาข้ามฝั่งมาตบอีกคน

“อมตีนหน่อยไหม ปากจะได้ไม่ว่าง”

“อู้ว...” พวกผมแอบร้องกันออกมาเบาๆเมื่อคนน่ารักหนึ่งเดียวพูดจบ

“คยูฮยอนดูสิคะ ฮยอกแจหยาบคาย” อึนจองหันมาจีบปากจีบคอฟ้องผม แถมท้ายด้วยถูใบหน้ามาที่แขนของผมอีก

“ไอ้หมาโจว!!!” คนน่ารักตะโกนเสียงดังลั่นจนผมเองยังตกใจ

“ครับ” ตอบรับไปแบบอัตโนมัติ

ลูกผู้ชายอย่างผม

กลัวว่าที่เมียอยู่แล้ว T_T

“มึงรู้ใช่ไหมว่าตอนนี้มึงต้องทำอะไร” ประโยคคำถามสั้นๆ ทำให้ผมเหงื่อตกได้ไม่ยาก ตาหวานจ้องมองผมแกมบังคับในที และไม่ต้องให้คนน่ารักพูดซ้ำสอง

ผมจัดการแกะมือปลาหมึกออกจากแขน พร้อมกับ ลุกพรวดออกจากเก้าอี้ก้าวเดินไปหาคนที่ทำหน้าบึ้งแทบไม่ทัน ผมยกมือขึ้นลูบแพรผมนุ่มเพื่อให้คนตัวเล็กใจเย็น ก่อนจะเลื่อนมาลูบเบาๆที่แก้มใส ซึ่งตอนนี้เพื่อนสนิทอีกสี่คนได้แต่นั่งมองเงียบๆ

เพราะบรรยากาศแบบนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะมาแซวกัน

ต้องเอาศัตรูตัวร้ายของฮยอกแจออกไปก่อน

“นั่ง!” คนตัวเล็กลุกขึ้นยืนก่อนจะใช้สายตามองไปยังเก้าอี้ที่เพิ่งผละมาเมื่อครู่ และผมก็ลงนั่งอย่างรวดเร็วด้วยความงุนงง ฮยอกแจกระแทกตัวเดินมาตรงหน้าผม แล้วทรุดตัวลงนั่งบนตักผม ผมโอบแขนไปรอบเอวคอดทันที แต่สายตายังจับจ้องใบหน้าน่ารักเอาไว้

ผมอยากจะยิ้มกว้างๆ

แต่แก้มแดงๆของคนบนตักทำให้ผมต้องกลั้นยิ้มเอาไว้ โดยที่มีสายตาล้อเลียนจากอีกสี่คนส่งมาไม่ขาด

“คยูฮยอนกับฮยอกแจ...” อึนจองมองมาที่เราสองคนพร้อมเบิกตากว้าง ชี้มือชี้ไม้ไปมาระหว่างผมกับฮยอกแจ ใบหน้าขาวเชิดขึ้นเยาะเย้ย ปากแดงเหยียดออกอย่างผู้ชนะ

“จะถามอะไร ถามมาสิรอตอบอยู่” เสียงใสพูดแทรกออกไปเมื่อดูเหมือนอึนจองจะสติหลุด ไปแล้ว

“พวกนาย คบกันเหรอ” พอหญิงสาวหาเสียงเจอ ก็ถามออกมาเสียงเบา คำถามที่ผมเองก็อยากได้ยินคำตอบเหมือนกัน

“แล้วเธอคิดว่าไง”

“...”

“ต้องจูบให้ดูไหมถึงจะเลิกยุ่งกับคนของฉันซักที”

อ่า >///<

คนของฉัน...

ถึงแม้ฮยอกแจจะพูดเพื่อเอาชนะอริของตัวเอง แต่มันก็ทำให้หัวใจของผมเต้นแรง แขนเรียวยกขึ้นโอบรอบลำคอผม ผมเงยขึ้นสบตาถึงทำให้มองเห็นแก้มสีระเรื่อของอีกคน

ฟอด...

ถือซะว่าผมเล่นเนียนละกันก็ผมอดไม่ได้นี่นาที่จะกดจมูกลงไปบนแก้มใสนั่น ฮยอกแจนั่งอมยิ้มน้อยๆไม่ว่าอะไร แถมยังแนบแก้มลงมาบนหน้าผากของผมอีก มือน้อยๆนั่นก็จับผมของผมขึ้นมาเล่นไปด้วยแก้เขิน

“ฉันต้องตาฝาดแน่ๆ วันนี้กลับก่อนละกัน” หลังจากที่นั่งอึ้งไปนานอึนจองก็กระวีกระวาดกวาดของตัวเองมาหอบไว้ แถมท้ายวิ่งออกไปอย่างเร็ว คนบนตักผมหัวเราะเสียงใส แต่ก็ไม่ขยับลุกออกจากตักผมแม้แต่น้อย

“เหมือนจริงมาก” เฮนรี่พูดออกมาคนแรก

“นี่ถ้ากูไม่รู้ว่ามึงกำลังไล่อึนจองกูเชื่อละนะ” มินโฮเสริมออกมาอีกคน

“กูแม่งขนลุกเลย” ชางมินอีกคนที่ลูบแขนตัวเองไปมาประกอบคำพูด

“ผัวเมียชัดๆ” ดงเฮปิดท้าย

.

.

.

.

.

“แน่ล่ะสิ ไม่งั้นกูไม่อยู่เอกการแสดงหรอก” ฮยอกแจตอบด้วยรอยยิ้มกว้าง แต่คนฟังอย่างผมรู้สึกห่อเหี่ยวขึ้นมาถนัดตา มือของผมปล่อยออกจากเอวเล็ก และตาของผมคงจะเศร้ามากจริงๆ จนทำให้คนบนตักหุบยิ้มแล้วมองผมด้วยสายตาห่วงใย มือน้อยๆเลื่อนขึ้นมาขยี้ผมของผมไปมา ก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้หัวใจของผมกลับมาเต้นอีกครั้ง

“แต่การแสดงมันก็ต้องมีความรู้สึกร่วมด้วยไม่ใช่เหรอ”

------------------------------

Katomnam Talk:

ลงเฉยๆ อยากลงค่ะ เผื่อมีคนเห็นเนาะ

เลิฟๆ