[SJ Yaoi] Katomnam's Short Fiction{ HaeEun,KyuHyuk,BumHyuk,Wonhyuk} On Air

ลำดับตอนที่ #102 : Story 35 : Do you mind 6 (KyuHyuk)

“เป็นอะไรน่ะฮยอกแจ” ดงเฮพาร่างที่ยังมีกลิ่นเหล้าคลุ้งมาวางแปะไปข้างๆเพื่อนตัวเล็กที่เอาแต่นั่งเงียบตั้งแต่กลับมาจากส่งรายงานที่มหาวิทยาลัย

“ไปอาบน้ำก่อนไป เหม็น” มือขาวผลักไสใบหน้าหล่อของเพื่อนสนิทออกห่างก่อนจะยู่จมูกน้อยๆ ดงเฮขำออกมาดังลั่นแล้วยอมลุกออกไปทำตามที่อีกคนบอก

ก่อนจะปิดประตูห้อง ตาคมเหลือบมองร่างของเพื่อนรักเล็กน้อย

อีฮยอกแจ รัก โจวคยูฮยอน

ทำไมเรื่องแค่นี้ดงเฮจะไม่รู้

ร่างโปร่งรีบอาบน้ำแต่งตัว ก่อนจะวิ่งไปนั่งข้างๆเพื่อนรัก พร้อมส่งสายตาห่วงใยไปให้อย่างปิดไม่มิด

“มองหน้าฉันมีอะไร” ฮยอกแจหันมาถามคนที่นั่งจ้องตัวเองเงียบๆมาเป็นเวลานาน ก่อนจะชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นสายตาห่วงใยชัดเจน

“จะเล่าดีๆหรือจะให้ถาม” น้ำเสียงนุ่มที่เอ่ยออกไป ทำให้หัวกลมๆพิงไปที่ไหล่หนาอย่างจนถ้อยคำจะแก้ตัว

ถึงจะเพิ่งรู้จักกันตอนมัธยมปลาย

แต่ดงเฮกลับรู้จักฮยอกแจดีกว่าเจ้าตัวซะอีก

“แกรู้ แล้วจะถามทำไม”

“ตัวแค่นี้ ริอาจมีความรักเหรอ” นิ้วยาวๆจิ้มไปที่หน้าผากขาวเบาๆอย่างหยอกล้อ แต่ก็ทำให้คนที่ซึมเศร้ามาทั้งวันขยับยิ้มออกมาได้นิดหน่อย

“ไม่ได้อยากมีปุบปับแบบนี้หรอก”

“...”

“แถมคนที่ฉันรัก เค้ายังเกลียดเกย์อีกต่างหาก” คำบอกเล่าของเพื่อนตัวเล็กทำให้ดงเฮขมวดคิ้วมุ่น ใช่ว่าเขาจะไม่สังเกตเห็นอาการกระสับกระส่ายของไอ้เดือนคณะนั่นเวลาที่ไม่เจอฮยอกแจ

แต่ก็ไม่แน่ใจ

ว่าไอ้ที่กระสับกระส่าย

เกิดจากอะไรกันแน่

ก็อีกคนเล่นประกาศปาวๆว่ารังเกียจ แต่ไอ้สายตาเวลาที่แอบมองเพื่อนตัวเล็กของเค้าเนี่ย

มันห่างไกลจากคำว่ารังเกียจไปมากโข

“ก็ลองคบกับซีวอนดูสิ เผื่ออะไรมันจะชัดเจนมากขึ้น” มือกว้างขยี้แพรผมนิ่มของคนด้านข้างไปมาก่อนจะเสนอไอเดีย

“ไม่เอาหรอก แกคงไม่อยากเห็นฉันถูกด่าหรอกใช่ไหม” หน้าหวานส่ายไปมาพัลวัน ดงเฮทำได้แค่กลับมาคิดอีกครั้งก่อนจะดีดนิ้วเปาะ

“ซอฮยอนโทรมาเล่าให้ฉันฟัง”

“...”

“แกก็ลองเปิดใจให้นิชคุณดูสิ เผื่อไอ้คยูฮยอนปากหมานั่นมันจะเลิกสับสนซักที” ทันทีที่ดงเฮพูดจบ คนด้านข้างก็ยกหัวขึ้นมามองเพื่อนงงๆ

อีดงเฮมันมีญาณทิพย์ป่าววะ

มันถึงได้รู้ว่าคยูฮยอนก็สับสนเหมือนกัน

“ดงเฮจะแข่งแล้วไปวอร์มสิ” คนตัวเล็กออกปากไล่ พร้อมๆกับที่มือทั้งสองข้างผลักไสไหล่หนาของคนข้างตัวออกไปด้วย

วันนี้ทีมบาสของมหาวิทยาลัยมีแข่งรอบคัดเลือกรอบที่สอง

แต่นักกีฬาตัวจริงอย่างดงเฮกลับมานั่งกระแซะติดกับเพื่อนสนิทเรียกสายตาจากกองเชียร์ของสองทีมอยู่อย่างนั้น

“ไม่ได้ ฉันจะไม่ให้ไอ้คยูฮยอนนั่นมารังแกนายเด็ดขาด” กอดแขนเล็กหมับ ก่อนจะจ้องไปยังคนที่ยืนทำหน้าโหดอยู่ข้างซีวอน ซีวอนเองก็ได้แต่มองญาติผู้น้องด้วยความเหนื่อยใจ

นี่ขนาดซีวอนยอมถอยออกจากฮยอกแจโดยดีแล้วนะ

แต่คยูฮยอนไม่เห็นว่าจะมีท่าทีกราดเกรี้ยวน้อยลงแม้แต่น้อย

ดีไม่ดี

อารมณ์เสียมากกว่าเก่าอีกต่างหาก

“เค้าไม่มายุ่งวุ่นวายแล้วล่ะ”

“...”

“เจ้าของเค้ามายืนคุมซะขนาดนั้น” ตากลมใสมองไปยังร่างสูงสง่าของคยูฮยอนที่มีมือเล็กๆของซอฮยอนเกาะเกี่ยวเอาไว้ ใบหน้าสวยแนบลงไปที่ท่อนแขนแข็งแรง ราวกับจะประกาศให้คนทั้งโรงยิมรู้ว่า

คนๆนี้เป็นของตัวเอง

และ

อีฮยอกแจ ก็รับรู้เช่นนั้นเหมือนกัน

“ไม่เอาน่า แกต้องยิ้มให้กำลังใจฉันสิ” มือเรียวโยกหัวกลมๆไปมา ก่อนที่คนตัวเล็กจะหันมายิ้มให้เพื่อนสนิทกว้างๆ ก่อนจะขยับยิ้มอีกเล็กน้อยเมื่อเห็นซีวอนกับยงฮวาเดินเข้ามาหา

“ดงเฮ เลิกอ้อนเมียละไปวอร์มได้แล้ว” ยงฮวาออกปากแซว อีกสามคนทำเพียงแค่หัวเราะเพราะรู้ว่าเป็นคำที่เอ่ยล้อกันเล่น แต่ร่างสูงของใครอีกคนกลับชะงักขา ตาคมเข้มมองเลยมายังใบหน้าน่ารักที่คอยแต่ส่งยิ้มหวานๆให้คนตัวสูงที่อยู่รายรอบอย่างไม่เข้าใจ จนซอฮยอนกระตุกแขนนั่นแหละ คยูฮยอนถึงได้สติและลงนั่งโดยดี

“อิจฉาสิ เมียกูสวยกว่าผู้หญิงอีก” ดงเฮยังคงส่งเสียงล้อเล่นอยู่กับเพื่อนๆ จนนักบาสทีมคู่แข่งก้าวเข้ามาในสนาม ดวงตาเด็ดเดี่ยวมองนิ่งไปยังนักกีฬาฝ่ายตรงข้าม ก่อนจะหยุดมองนิ่งที่คนผมสีสว่างกลางวงล้อม

เหมือนจะสำคัญ

แต่ไม่รู้ว่าสำคัญกับใคร

รอยยิ้มร้ายๆกระตุกขึ้นที่มุมปากก่อนจะหันไปมองหน้าเพื่อนร่วมทีมอย่างรู้กัน

แมทช์นี้ คงสนุกกว่าที่คิด

“ไปซักทีน่าดงเฮ อย่าทำให้คนอื่นเค้าลำบากสิ” คนตัวเล็กสุดออกปากไล่อีกครั้ง มีซีวอนกับยงฮวายืนจับคอเสื้อเตรียมลากดงเฮออกไป ดงเฮหันมายิ้มหล่อใส่เพื่อนสนิท ไม่วายหอมแก้มใสๆโชว์คนที่จ้องมาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อเขาไปอีกที ร่างโปร่งหันไปยักคิ้วให้พ่อเดือนคณะท่ามากที่นั่งเยื้องไปด้านหลังไม่ไกลนัก คยูฮยอนกำมือแน่น อยากจะเข้าไปซัดหน้าหล่อๆของอีกคน แต่ติดที่มือของซอฮยอนที่จับแขนเขาไม่ปล่อย

“ขอให้ชนะนะ ดงเฮ ซีวอน ยงฮวา” กำปั้นเล็กยกขึ้นพร้อมรอยยิ้มสดใส นักกีฬาทั้งสามหันมายิ้มให้ ซีวอนอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นไปลูบผมนิ่มแผ่วเบา ก่อนจะชะงักมือออกมองญาติตัวเองหวาดๆนี่ขนาดเคลียร์กันมาแล้วนะ ว่าซีวอนจะให้ความสัมพันธ์กับฮยอกแจแค่เพื่อน

ซีวอนไม่ได้กลัวคยูฮยอน

แค่กลัวว่าฮยอกแจจะพลอยซวยเพราะซีวอนอีกครั้ง

ก็ตอนนี้คยูฮยอนแทบจะกระโจนเข้ามาหาเขาซะแล้ว

ไม่ใช่ซีวอนไม่รู้อะไร เพราะสายตาของคยูฮยอน

ตั้งแต่วันแรกที่พบฮยอกแจจนวันนี้

ดวงตาคู่นั้นฉายชัดแค่ภาพของฮยอกแจเท่านั้น

จะมีคนเดียวที่ไม่รู้ ก็ไอ้ญาติผู้น้องของเขาเนี่ยแหละ

“ไปกันเถอะดงเฮ” คิดได้แค่นั้นเจ้าชายของมหาวิทยาลัยก็หันไปกอดคอร่างโปร่ง แล้วกระตุกยิ้มน้อยๆ

“ฮยอกแจ แกอย่าไปซนที่ไหนล่ะ” ก่อนเดินออกไปไม่วายหันมากำชับเพื่อนสนิทอีกครั้ง จนมือขาวๆต้องยกขึ้นโบกไล่ให้กับความปัญญาอ่อนของอีกคน

ปี๊ด…

เสียงนกหวีดเป่าขึ้นเพื่อเริ่มเกมส์ระหว่างทั้งสองมหาวิทยาลัย ซีวอนในฐานะกัปตันทีมปัดลูกบาสมาเพื่อเป็นฝ่ายรุกได้ก่อน ฮยอกแจมองเกมส์ที่เริ่มต้นก็ดุดันแล้วอย่างลุ้นๆ แต่ลึกๆแล้วฮยอกแจกลับรู้สึกไม่ค่อยดี ก็เมื่อผู้เล่นฝ่ายตรงข้ามคอยแต่จะเล่นนอกกติกาตลอดเวลา

ผลั่ก

“เห…” ร่างบางครางในลำคอเมื่อผู้เล่นมหาลัยฝั่งตรงข้ามดูเหมือนจงใจจะกระแทกศอกใส่ดงเฮ ร่างโปร่งชะงักกึกกลางสนาม มือกุมท้องตัวเองหน้าเหย จนซีวอนต้องรีบวิ่งเข้ามาถามไถ่ก่อนจะแยกย้ายไปเมื่อดงเฮส่ายหน้าน้อยๆเพื่อบอกว่าไม่เป็นไร

อั่ก…

อีกครั้งที่ผู้เล่นฝ่ายตรงข้ามเล่นนอกกติกา ฮยอกแจเบิกตากว้าง ร่างของซีวอนโดนเข่ากระทุ้งเข้าหน้าท้องไปเต็มๆ คนตัวเล็กไม่เข้าใจว่ากรรมการที่อยู่ข้างสนามมองไม่เห็นเหรอ กัปตันทีมของคยองฮีกุมท้องตัวงอ คยูฮยอนเองก็เริ่มนั่งไม่ติดที่เมื่อเห็นซีวอนบาดเจ็บ ส่วนกองเชียร์คนอื่นๆในสนามเริ่มส่งเสียงไม่พอใจขึ้นมาเช่นกัน

“เห้ย ฮยอกแจระวัง” ดงเฮตะโกนดังลั่นเมื่อกัปตันทีมฝ่ายตรงข้าม จงใจขว้างลูกบาสในมือไปใส่หน้าใสๆของเพื่อนสนิทที่นั่งเชียร์อยู่บนแสตนด์ คนตัวเล็กที่มัวแต่มองอาการบาดเจ็บของซีวอนได้แต่หันกลับมามองตรงก่อนจะหลับตาปี๋ เมื่อเห็นลูกบาสสีส้มลอยมาใกล้

ปึก

“โธ่เว้ย!!!” เสียงทุ้มที่สบถอยู่ใกล้ๆทำให้ตากลมค่อยๆลืมขึ้นมา ใบหน้าของคยูฮยอนอยู่ห่างจากฮยอกแจไม่ถึงคืบ ดวงตาสีดำขลับจ้องมองไปตามลำตัวบอบบางแล้วถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นว่าฮยอกแจไม่เป็นอะไร ซอฮยอนได้แต่มองคนที่เคยนั่งอยู่ข้างๆด้วยใบหน้างุนงง

เมื่อครู่คยูฮยอนได้ยินเสียงของดงเฮตะโกนดังลั่น

ไม่ทันได้คิดเขากระโจนทีเดียวถึงตัวของคนที่นั่งเยื้องอยู่ด้านหน้าก่อนจะปัดลูกบาสกลับไปอย่างแรง

“นายเจ็บตรงไหนรึเปล่า” ออกปากถามออกมาอีกครั้ง เมื่อเห็นอีกคนเอาแต่มองเขาตาแป๋ว

“เอ่อ ไม่เป็นอะไร” เสียงใสตอบกลับ ร่างสูงทำเพียงแค่แตะปลายนิ้วลงไปบนผิวแก้มใส ก่อนจะหลับตาข่มความรู้สึกที่ตัวเองพยายามกดเอาไว้ภายใน ในขณะที่คนตัวเล็กเองก็มองอย่างไม่เข้าใจ แต่ฮยอกแจรู้ว่าตัวเองกำลังรู้สึกดีจนอยากจะยิ้มออกมากว้างๆ

ดีใจที่คยูฮยอนเป็นห่วง

“มึงจงใจขว้างบอลใส่เพื่อนกูเหรอวะ” แต่เสียงตะคอกของดงเฮดึงความสนใจจากกองเชียร์ได้เป็นอย่างดีรวมถึงฮยอกแจและคยูฮยอนด้วย ดงเฮกระชากคอเสื้อของคนที่เป็นกัปตันทีมตรงข้ามอย่างหาเรื่อง แต่ร่างกำยำของอีกฝ่ายก็ไม่ได้เกรงกลัวกลับยกคิ้วท้าทายอย่างกวนตีนอีกต่างหาก

“มึงเล่นนอกกติกา แล้วยังคิดจะทำร้ายเพื่อนกูอีกงั้นเหรอ” ดงเฮตะคอกเสียงดัง จนเส้นเลือดขึ้นคออย่างชัดเจน

“เป็นเพื่อนมึงงั้นเหรอ”

“...”

“ก็ดี กูจะได้เอามาทำเมียง่ายๆหน่อย”

“ไอ้ชั่ว!!!” ดงเฮชกเปรี้ยงเข้าที่ปลายคางของอีกฝ่ายทันทีที่ถ้อยคำหยาบคายหลุดออกมา การแข่งขันหยุดลงพร้อมๆกับที่สงครามย่อมๆเกิดขึ้น ซีวอนรีบเดินเข้ามาหา แต่คราวนี้ซีวอนไม่ได้ห้าม นักบาสทั้งสองทีมต่างยืนจ้องกันอย่างท้าทาย รวมไปถึงกองเชียร์ของทั้งสองทีมด้วยเช่นกัน ฮยอกแจมองมาที่เพื่อนสนิทด้วยความเป็นห่วง ร่างบางลุกพรวดเพื่อจะลงมาหาดงเฮที่อยู่ด้านล่าง แต่ติดที่มือแกร่งของคนด้านข้างที่รั้งเอาไว้

“ฉันจะไปด้วย” เสียงทุ้มเอ่ยบอก ก่อนจะเป็นคนจูงมือเล็กของฮยอกแจนำลงไป พร้อมๆกับที่กองเชียร์บนแสตนด์เริ่มวุ่นวาย ซอฮยอนลุกขึ้นยืนมองหวาดๆ ตาสวยพยายามมองหาคยูฮยอนไปด้วยก่อนจะหงุดหงิดมากยิ่งขึ้นเมื่อเห็นร่างสูงคุ้นตาจูงมือฮยอกแจอยู่กลางสนามบาส

“ดงเฮพอเถอะ” ทันทีที่ก้าวถึงตัวเพื่อนสนิท มือเล็กก็ดึงแขนของอีกฝ่ายเอาไว้ ดงเฮหันมองใบหน้าน่ารักก่อนจะยอมถอยออกมา

“แต่มันดูถูกแก” กัดฟันตอบ แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ที่มือเล็กอีกข้างยังคงถูกคยูฮยอนกุมเอาไว้ ตาคมเข้มของคยูฮยอนมองคนที่เพิ่งถูกต่อยอย่างเอาเรื่องเช่นกัน

“หยุดทะเลาะเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นพวกนายจะถูกตัดสิทธิ์” เสียงของกรรมการประกาศดังลั่นไปทั่วสนาม แต่ก็ไม่ได้ทำให้สถานการณ์เลวร้ายดีขึ้นแม้แต่น้อย

“คนสวยสนใจเป็นเมียเพื่อนพี่ไหม” ร่างสูงผิวแทนออกปากถามแทนเพื่อนที่ยืนจับจ้องคนน่ารักเอาไว้ ตากลมตวัดมองก่อนจะถูกโอบเอาไว้ด้วยแขนแข็งแรงของคยูฮยอน ร่างสูงเลือกที่จะดันคนตัวเล็กกว่าไปไว้ด้านหลัง ใบหน้าหล่อแสดงออกชัดเจนว่าไม่พอใจ เหมือนกับที่ซีวอนและดงเฮไม่พอใจ แต่อาจจะมากกว่า

และอีกทีมก็ดูออก

“โอ้โห นี่ตัวจริงของน้องคนสวยเว้ย แทคฮยอน” คนที่ออกปากแซวเมื่อครู่หันไปบอกกัปตันทีมของตัวเอง แทคฮยอนยิ้มเลวก่อนจะย่างสามขุมเข้ามาหา คยูฮยอนดันร่างบางส่งไปให้ดงเฮแทบจะทันที ดงเฮรับคนตัวเล็กกว่าไว้ในอ้อมแขน พอๆกับที่ซีวอนมองเพื่อนสนิทด้วยอาการจับต้นชนปลายไม่ถูก

คยูฮยอนเกี่ยวอะไร

“ถ้ากูได้ยินมึงพูดเลวๆอีกคำ”

“...”

“กูนี่แหละจะเอาเลือดหัวมึงออกเอง” ดวงตาดำขลับวาววับด้วยอารมณ์โกรธ แต่มีเหรอที่คนเลวๆอย่างแทคฮยอนจะกลัว

“ดูแลแฟนมึงไว้ให้ดีๆแล้วกัน อย่าให้มาครางใต้ตัวกูล่ะ”

“ไอ้เชี่ย!!!!” เหตุการณ์ชุลมุนมากขึ้นเมื่อคยูฮยอนถลาเข้าไปซัดแทคฮยอนจนล้มกองไปกับพื้น พร้อมๆกับที่นักบาสทั้งสองทีมที่วิ่งเข้าตะลุมบอนกันอย่างไม่มีใครยอมใคร เช่นเดียวกับกองเชียร์ของทั้งสองฝ่ายที่หันไปตีกันเอง

------------------------

Katomnam Talk:

ตอนนี้ยาวมากๆๆๆๆๆ

ไม่รู้จะตัดจบตรงไหน

คาดว่าอีกสองตอนจะจบแล้ว

เพราะในหัวมีพลอตใหม่มาแล้ว

ใครอยากอ่านสามพีบ้าง ขอมือหน่อยยยยยยย