[Fic SJ Yaoi]ปฏิบัติการณ์ของคนรักไก่{?? x Hyuk}

ลำดับตอนที่ #82 : Special Part2- Darkness ~1~

/>

Chapter 1

ร่างบอบบางนอนหลับสนิทอยู่ในห้องนอนของตัวเอง ตาสวยที่กลมโตหลับพริ้ม ริมฝีปากอิ่มเผยอออกเล็กน้อยราวกับเด็ก เป็นภาพที่ทำให้ผู้มาเยือนยามค่ำคืน อดยิ้มออกมาไม่ได้ ขายาวๆพาเจ้าของร่างมานั่งลงบนเตียงนุ่มข้างกายของใครอีกคนที่นอนไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่อย่างนั้น

“อืม” เสียงครางหวานในลำคอเพราะถูกใครอีกคนมอบจุมพิตแสนหวานล้ำนั้นมาให้ แต่คนที่นอนหลับกลับยังไม่ออกจากห้วงนิทรานั้นซักที ร่างสูงยกยิ้มพอใจก่อนจะเร้นกายออกจากห้องนอนของอีกคนนึงปีนกลับขึ้นไปบนระเบียงอย่างชำนาญ

ฮยอกแจ ลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ฝันดีเมื่อคืนและสัมผัสอบอุ่นยังไม่จางหายไปไหน มือเล็กถูกยกขึ้นมาทาบทับริมฝีปากอิ่มของตัวเองอย่างไม่เข้าใจ

ทำไมแค่ความฝันถึงได้ตราตรึงยาวนานขนาดนี้

แล้วถ้าไม่ใช่ฝันล่ะ…

“ฮยอกแจ ตื่นได้แล้วนะ” ซองมินส่งเสียงโวยวายอยู่นอกห้องของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนรักก่อนจะโผล่หน้าตาน่ารักเข้ามา ไม่วายยังมีคยูฮยอนเดินตามเข้ามาคุมอีกคน

“แค่มาปลุกฉันต้องมากันสองคนเลยเหรอเนี่ย ฉันไม่ได้ตื่นยากขนาดนั้นซักหน่อย” ฮยอกแจพูดออกมาด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ แต่จิตใจกลับหดหู่เหมือนทุกที

“ก็คิดว่าถ้านายไม่ตื่น ฉันกับคยูจะโยนนายเข้าห้องน้ำ” ซองมินตอบแล้วหัวเราะร่วนก่อนจะเดินมาดึงมือเล็กของอีกคนพร้อมกับออกแรงนิดหน่อยเพื่อให้ร่างบางลุกออกจากเตียงนอนแสนอบอุ่นและความรู้สึกอบอุ่นที่เป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น

“โหดร้าย” ไก่น้อยบ่นงุบงิบแต่ก็ยอมลุกตามแรงดึงของซองมินไปยังห้องน้ำ แต่ทว่าคยูฮยอนกลับก้าวเข้ามาแล้วจับมือของซองมินออกมากุมเอาไว้แทน ทำให้ฮยอกแจชะงักเล็กน้อย

คงหึงสินะ…

แค่เพื่อนกันจับมือกัน ฉันยังไม่มีสิทธิ์เลยใช่ไหม

“ฮยอกแจ กินข้าว” เสียงของฮันกยองตะโกนเรียกดังลั่นข้างกายมีฮีชอลนั่งอยู่พร้อมรอยยิ้มสวยส่งมาให้รุ่นน้องอย่างฮยอกแจแบบทุกที

“ฮะพี่” เสียงใสตอบกลับด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มนั่งลงข้างๆคังอินกับชินดงที่ๆจะทำให้ไม่เกิดปัญหามากที่สุด

“นายก็ก้มลงกินข้าวสิคิบอม มองอะไรนักหนา” ดงเฮหันมาว่าคนที่นั่งอยู่ข้าง ใครๆดูก็รู้ว่าไม่พอใจ ฮยอกแจแอบชะงักมือที่หยิบช้อนเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงต่ำที่สุด เพื่อไม่ให้อยู่ในระดับสายตาของคิบอม ไม่งั้นคิบอมกับดงเฮต้องมีปัญหากันแน่นอน

นั่งตรงนี้ ตรงที่ที่ไม่มีใครต้องการแต่ทำไมยังเกิดปัญหาอีกจนได้

ลีฮยอกแจ นายน่ะมันตัวปัญหาชัดๆ

“ฮยอกแจ ทำไมดูนายไม่ค่อยสดใสเลยเดี๋ยวนี้” จุนซูที่มีงานที่เดียวกับเพื่อนรักเดินเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง คนคบกันมาตั้งแต่เด็กดูออกได้ไม่ยากถึงการเปลี่ยนไป แม้ปากจะฉีกยิ้มหวานแต่ดวงตาสดใสกลับเศร้าหมองจนคนมองรู้สึกหดหู่ไปตามๆกัน

“คิดมากไปรึเปล่าจุนซู” ฮยอกแจหันมาถามเสียงใส

“ไม่หรอก นายเคยปิดฉันได้เหรอ ความรู้สึกของนายน่ะมันสื่อออกมาจากสายตาของนายหมดแล้วนะ” จุนซูพูดเรียบมือวางทับบนมือเพื่อนไปด้วย จนทำนบน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ตั้งแต่เช้าพังลงง่าย ร่างบอบบางของฮยอกแจร้องไห้จนตัวโยน จุนซูทำได้เพียงแค่ลูบหลังเล็กเพื่อปลอบโยนเท่านั้น เขาไม่เข้าใจเหมือนกันว่าในวงของเพื่อนเกิดปัญหาอะไรขึ้น ถึงทำให้ฮยอกแจที่น่ารักกลายเป็นแบบนี้

“ฮยอกแจ ไปได้แล้วรถตู้รอนานแล้วนะ” เป็นลีทึกที่เดินเข้ามาดึงตัวของฮยอกแจออกจากอกของจุนซู พร้อมกับใบหน้ากราดเกรี้ยวอย่างไม่พอใจ มือเล็กยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาลวกๆ น้ำตาของรุ่นน้องที่ลีทึกเพิ่งจะได้เห็นทำให้หยุดชะงักไป

“ขอโทษฮะ” เสียงหวานว่าพร้อมกับค้อมหัวลงน้อยๆก่อนจะก้าวขาเดินออกไป

หมับ…

“ผมจะไปส่งฮยอกแจเอง” จุนซูจับมือเล็กของเพื่อนรักเอาไว้

“ฮยอกแจกลับพร้อมพี่” ลีทึกไม่ใส่ใจจุนซูกลับดึงมือของฮยอกแจออกมากุมเอาไว้แน่น จนร่างบางนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ จุนซูเองก็เริ่มไม่พอใจขึ้นมาเช่นกัน

“พี่ฮะ ทุกคนรออยู่” ซีวอนเดินเข้ามาโอบรอบเอวของลีทึกเอาไว้ ออกแรงบีบที่เอวของหัวหน้าวงเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไป ปล่อยให้ฮยอกแจยืนนิ่งเป็นส่วนเกินอยู่ตรงนั้น จุนซูที่มองเหตุการณ์มาตั้งแต่ต้นพอที่จะเข้าใจในตัวเพื่อนขึ้นมา แต่ก็ทำได้แค่โอบไหล่เพื่อนเดินออกไปจากตรงนั้น

“กลับมาแล้วฮะ” เสียงใสพูดขึ้นเป็นปกติ มองคู่รักที่นั่งกันตามมุมต่างๆอย่างชินตา ใช่เขากลับมาแล้ว ที่พูดประโยคนั้นออกไปก็เพียงแค่ปล่อยให้มันลอยไปกับสายลมเพราะไม่มีใครหันมาสนใจเขาซักคนมีเพียงแต่ทุกคนที่หันไปคุยกับคู่ของตัวเอง จะเหลือก็เพียงคังอินกับชินดงเท่านั้น

“กินอะไรมารึยัง” ชินดงร้องถาม

“ยังเลย” ฮยอกแจตอบออกไป ก็มีคังอินอีกคนที่ลุกออกจากกลุ่มเพื่อเดินมาหารุ่นน้องอีกคน

“ไปๆ เดี๋ยวพี่หาอะไรให้กิน” หมีใหญ่บอก ซึ่งฮยอกแจก็ทำเพียงพยักหน้ารับอย่างขอบคุณอยู่ตรงนั้น ถ้าไม่มีคังอินกับชินดง เขาก็คงจะออกจากวงไปนานแล้ว

มีใครจะทนอยู่ในฐานะ ส่วนเกิน ได้นานนัก

“เอ๊ะ ฮีชอล!” เสียงตวาดของฮันกยองเรียกให้คนที่อยู่นห้องครัวอีกสามคนเดินออกมามองอย่างตกใจ ฮีชอลกับฮันกยองยืนจ้องตากันอย่างไม่ลดละ

“เกิดอะไรขึ้นน่ะดงเฮ” ด้วยความสงสัยทำให้ฮยอกแจลืมระวังตัวเลยเดินเข้าไปถามดงเฮอย่างสนิทสนมเหมือนเดิมแต่ทว่าคิบอมกลับดึงไหล่ของดงเฮให้ออกห่าง จนฮยอกแจหน้าเสียไปทันที

“พี่ฮันกับพี่ซินทะเลาะกันน่ะ” ดงเฮหันไปกระทุ้งศอกใส่คิบอมเล็กน้อยก่อนจะหันมาบอกฮยอกแจ ฮยอกแจพยักหน้ารับแต่ก็ไม่พูดอะไรอีกขาเล็กก้าวเดินถอยห่างออกไปยืนข้างๆชินดงกับคังอินแทน

“ฮัน ฉันว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ” ฮีชอลเริ่มขึ้นเสียงใส่อย่างไม่สบอารมณ์

“ฮีชอล นายนั่นแหละอย่ามาไร้สาระ แค่ฉันจะไปทำอาหารให้ฮยอกกิน” ฮันกยองตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้ จนคนที่เป็นสาเหตุสะดุ้งน้อยๆมองคู่ตรงหน้าตาโต

“ก็เราตกลงกันแล้ว” ฮีชอลขึ้นเสียงอีกรอบแต่ดูเหมือนฮันกยองจะไม่ยอมเช่นกัน

“ฮีชอล กลับไปตั้งสติใหม่ไป อย่ามาหึงไม่เข้าท่า” ฮันกยองกระแทกเสียงใส่พร้อมกับเดินหายเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูเสียงดัง ส่วนฮีชอลก็ได้แต่ตวัดสายตามองไปรอบๆอย่างขุ่นเคืองแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างแรงเช่นกัน

“ผมไม่หิวแล้วฮะ ไปนะฮะ” ฮยอกแจที่มองเหตุการณ์ตรงหน้าอยู่พูดขึ้นแล้วปลีกตัวเข้าห้องไปทันที ทันทีที่ประตูห้องปิดลง น้ำตาหยดใสก็ไหลออกมาไม่ขาดสาย


Katomnam Talk:

อ่า หลังจากลงอินโทรไป 

ต้มก็ได้ฤกษ์เอามาลงซักที

เอิ๊กๆๆ  เป็นไงกันบ้างค๊า

คิดถึงทุกคนน๊า