คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #67 : Return of the Haearts2...[All x hyuk]
Chapter 2
“อื้อ” เสียงครางในลำคอทำให้คยูฮยอนหันไปมองร่างบางที่เพิ่งจะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก่อนจะหันไปยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ทำไมถึงทำกับคนที่น่ารักแบบนี้ได้นะไอ้เจ้าพวกนั้น
“คยูฮยอน จะพาฉันไปไหนน่ะ” อึนฮยอกออกปากถามพลางมองไปที่รอบๆตัวถนนที่มีการจราจรขวักไขว่ ตึกสูงตระหง่านระฟ้าที่ไม่คุ้นตา
“พาไปเดินเล่นไง เรากำลังมุ่งหน้าไปเชจู” คนขับหันมาตอบ ในขระที่คนตัวเล็กขยับขึ้นนั่งดีๆแต่ก้เจ็บแปลบที่ช่องทางด้านหลังจนต้องนิ่วหน้า ร่างสูงก็สังเกตเห็น
“เจ็บมากใช่ไหม” คนขับหันมาถามด้วยแววตาอ่อนโยน นั่นพอที่จะทำให้คนที่กำลังเจอเรื่องร้ายๆมาใจชื้นขึ้นมาได้
“ที่กายไม่เท่าไหร่ แต่เจ็บที่ใจ” คนสวยตอบกลับพร้อมกับน้ำตาที่ไหลปริ่มออกมาจากตาคู่สวยคยูฮยอนชะลอรถลงก่อนจะจอดเข้าข้างทางดึงร่างกายบอบช้ำของอีกฝ่ายเข้ามากอดไว้อย่างทะนุถนอม จนคนที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นเริ่มสงบลงไปบ้าง
“คือ…” เสียงทุ้มเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็เลือกที่จะเงียบไปมากกว่า
“ทำไมทุกคนถึงได้ใจร้ายกับฉันนัก ทำไมฮือ” อึนฮยอกพูดออกมาแล้วปล่อยโฮอีกรอบลั่น มือแกร่งทำได้เพียงแค่ปาดน้ำตาหยดใสออกจากใบหน้าหวาน ถ้าเลือกได้เขาก็ไม่อยากให้มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาเลยเมื่อไหร่เรื่องบ้าๆนี่จะจบลงไปซักที
“อึนฮยอกใจเย็นๆนะ” ร่างสูงปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ร่างบางเงยหน้าขึ้นไปมองอีกคนเต็มตาจนเห็นความอบอุ่นถูกส่งผ่านมาทางสายตานั้น
“นายจะไม่ทำแบบนั้นกับฉันใช่ไหม” เสียงหวานถามออกไป คำถามที่ทำให้คยูฮยอนต้องคิดหนัก
“ฮยอกไปไหนแล้วล่ะด๊อง” ฮันกยองเดินออกมาถามเพื่อนหลังจากที่แอบดูอยู่แต่พอหันกลับมาอีกทีก็เจอเพียงดงเฮยืนกำมือแน่นอยู่กับที่แต่ที่สำคัญคือดงเฮกำลังร้องไห้
“เราเลิกเกมส์บ้าๆนี่เถอะ” ดงเฮพูดขึ้นพร้อมกับจ้องฮันกยองนิ่ง
“นายจะเลิกงั้นเหรอ” ฮันกยองเลิกคิ้วสูงแล้วถามออกไป
“แค่อยากเลิก เราเลิกไม่ได้เหรอ ตั้งแต่วันนั้นที่เราส่งซองมินไป ซองมินยังไม่โผล่หน้ามาอีกเลยนะ” ดงเฮพูดขึ้นพร้อมกับกดมือถือโทรออกไปหาเพื่อนรักอีกคน
“ดงเฮ ฉันเข้าใจนายนะใช่ว่าฉันจะไม่อยากเลิกแต่นายก็รู้ว่าเราเลิกตอนนี้ไม่ได้”
“ทำไม” เสียงใสของคนมาใหม่ถามลั่น ดวงตาบวมเป่งบ่งบอกอย่างดีว่าได้ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก ดงเฮหันกลับไปมองวองมินที่เรียวอุคกำลังกอดเอวเดินเข้ามาแล้ววิ่งไปหาเพื่อนรักอีกคน
“ซองมิน นายก็รู้เหตุผลดี” ฮันกยองตอบกลับด้วยใบหน้าเรียบเฉยแต่หัวใจราวกับถูกบีบจนพร้อมที่จะแตกเป็นเสี่ยงๆได้ทุกเมื่อ
“ฉันไม่ยอมรับมัน อึนฮยอกไม่เกี่ยว เขาไม่ควรที่จะได้รับความเจ็บปวดนั้น” ซองมินตวาดกลับ
“หรือนายจะยอมทิ้งศักดิ์ศรีของเราที่มี” คิบอมเดินออกมาพูดอีกคน ใช่ว่าเขาจะไม่เห็น เขาเห็นตั้งแต่ตอนที่อึนฮยอกเดินเหม่อจนมาชนกับดงเฮแต่ก็ไม่คิดห้ามนั่งมองเพื่อนข่มขืนใครบางคนด้วยหัวใจรวดร้าวไม่แพ้กัน
“ทำไมต้องเป็นอึนฮยอก ทำไม!!” ดงเฮพูดเสียงกร้าว ใครตรงนั้นพากันยืนนิ่งเพราะไม่สามารถหาคำตอบได้เช่นกัน
“ด๊อง ตอนนี้ฮยอกอยู่ไหน” เรียวอุคถามขึ้นมา
“คยูฮยอนมารับตัวไปแล้วใช่ไหม” ซองมินถามขึ้นอีกคนดงเฮเพียงแต่พยักหน้ารับน้อยๆอย่างอ่อนล้า
หวังว่านายจะไม่ทำอะไรอึนฮยอกใช่ไหม คยูฮยอน
“ขอโทษนะอึนฮยอกแต่ฉันจำเป็นต้องทำ” ร่างสูงตอบกลับมาคำตอบที่ทำให้อีกคนเบิกตาค้าง
“เลว”
“…”
“เลวเหมือนกันหมดทุกคน” เสียงใสพูดต่อพร้อมกับดันตัวออกห่าง
“ฮยอก…” คยูฮยอนทำได้เพียงแค่ครางเรียกอีกคนเท่านั้นเพราะไม่สามารถทำอะไรที่ดีไปกว่านี้ได้ แววตาหวาดกลัวนั่นมันทำให้เขาเจ็บเจียนตาย
“ทำแบบนี้ทำไม ต้องการอะไรกันแน่คยูฮยอน” ร่างบางร้องถามจ้องอีกคนด้วยแววตาเฉยชา แววตาสดใสที่คยูฮยอนชอบมองตอนนี้กลับไม่หลงเหลืออีกแล้ว
หรือจะยอมทิ้งซึ่งศักดิ์ศรีของกลุ่มดีล่ะ โจวคยูฮยอน
“พวกแกเป็นอะไรวะ” เสียงของใครบางคนดังขึ้นก่อนที่จะพาตัวเองมาหยุดยืนอยู่ข้างคิบอมแล้วใช้สายตามองเพื่อนนิ่ง
“กลับมาจากเมกาเมื่อไหร่น่ะฮีชอล” คิบอมเป็นคนออกปากถาม
“เมื่อเช้า แล้วก็รีบมาโรงเรียนเลยเนี่ยได้ข่าวว่ามีเรื่องสนุกทำกันอยู่” อีกคนตอบกลับแล้วยกยิ้มร้ายแบบที่ชอบทำบ่อยๆ
“ฉันว่าคราวนี้ไม่สนุก” ซองมินพูดขึ้นมองหน้าเพื่อนนิ่งก่อนจะมองไปรอบๆ
“แล้วซีวอนไปไหน” แล้วก็ถามออกมา เป็นเวลาเดียวกับที่อีทึกเดินเข้ามาพอดี
“มันไปอังกฤษ มันบอกว่ามันอยู่นี่แล้วฟุ้งซ่าน” คำตอบจากอีทึกทำให้เพื่อนๆยืนอึ้ง
ไปเพราะฟุ้งซ่าน หรือรู้สึกผิดเกินกว่าที่จะยอมรับได้กันแน่
“เออ ช่างมันเถอะฟุ้งซ่านอะไรของมัน” ฮีชอลพูดปัดๆไปพลางมองไปรอบๆโรงเรียนที่เด็กนักเรียนเดินกันขวักไขว่ตาคมสอดส่องไปทั่วแต่ก็ไม่พบคนที่คิดถึงแทบขาดใจ
“มีใครเห็นอึนฮยอกของฉันบ้างไหมเนี่ย” แล้วก็ถามออกไป คำถามที่ทำให้ใครหลายๆคนพากันสะดุ้งเฮือก
“ไปกับคยูฮยอน” แล้วคิบอมก็เป็นคนตอบออกไป
“ไหงงั้น” ฮีชอลขึ้นเสียงสูงถามอย่างตกใจ
“แกตั้งใจฟังแล้วกัน” อีทึกถอนหายใจหนักหน่วงก่อนจะเป็นฝ่ายเล่าออกไป
---------------------------------------------------------------------------------------------
อ๊าก!! เอามาลงแล้วค่ะ
ตอนนี้ทุกคนคงจะสงสัยใช่ไหมคะว่าเกิดอะไรขึ้น
ต้มยังบอกตอนนี้ไม่ได้ค่ะ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
จุ๊บๆๆๆ
ความคิดเห็น