คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #60 : Part 2.... ~Chapter 9~
~Chapter 9~
“ฮยอกกินนี่หน่อยสิ” แจจุงหันมาป้อนแอปเปิ้ลชิ้นเล็กพอดีคำให้กับฮยอกแจที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่ข้างๆยูชอน ปากเล็กอ้ารับอย่างว่าง่ายพร้อมกับส่งยิ้มน้อยๆทนคำขอบคุณไปให้
“ฮยอก อยากออกไปไหนไหม” ยุนโฮเอ่ยถาม
“อ่า ตอนนี้ไม่อยากไปไหนฮะ” เสียงหวานตอบกลับตากลมจ้องนิ่งไปที่โทรทัศน์ แต่หัวใจดวงเล็กกำลังเจ็บปวดเพราะคิดถึงใครอีกหลายๆคน
“อยู่แต่กับบ้าน น่าเบื่อออกนะ” ยูชอนหันมาเสริม
“ก็มีพวกนายอยู่ด้วยจะเบื่อได้ยังไง” ร่างบางตอบกลับอย่างไม่คิดอะไรแต่คนฟังกลับยิ้มหน้าบานกันไปหมดทุกคน
“พูดแบบนี้รักตายเลย” ชางมินว่า พลางเอื้อมมือมากุมมือเล็กเอาไว้ ฮยอกแจยิ้มรับน้อยๆพลางสมองกลับคิดไปถึงใครอีกคน
“ไม่เอานะ ผมไม่ยอม” คยูฮยอนโวยลั่นหลังจากที่รู้ว่าวันนี้มีตัวเองคนเดียวเท่านั้นที่ไม่ได้ไปขึ้นไลฟ์กับคนอื่นๆเพราะต้องออกไปออกรายการเกมโชว์อีกรายการแทน
“คยู อย่ามาปัญญาอ่อน” เรียวอุคว่าอย่างอ่อนใจ ในขณะที่คยูฮยอนกอดเอวบางของฮยอกแจเอาไว้แน่น
“ไม่ยอมอ่ะ ทำไมมีผมคนเดียวล่ะ” หมาป่าหนุ่มยังคงงองแงต่อไป ไม่ยอมปล่อยแขนแกร่งออกจากเอวของฮยอกแจแม้แต่น้อย
“ทำไมวันนี้มันงี่เง่าจัง” ฮีชอลหันไปถามลีทึกที่ยืนทำหน้าเอือมๆอยู่ข้างๆ
“ไม่รู้มัน เกิดหวงไก่ผิดปกติ” ลีทึกตอบ
“คยูไปทำงานเถอะ พี่คนขับรถรอนานแล้วนะ” เยซองส่งสายตาอ้อนวอนเพราะน้องกำลังจะทำห้เสียงาน ไลฟ์ก็อาจจะไปขึ้นไม่ทัน แถมรายการก็ต้องรอคยูฮยอนเพียงคนเดียวอีก
“ไม่เอาอ่ะ สองอาทิตย์ที่ผ่านมาผมโดนจับแยกกับพี่ฮยอกแจตอลดเลยอ่ะ” ร่างสูงเริ่มงองแงจากความจริงที่เจ้าตัวไม่ค่อยจะได้สวีทกับไก่น้อยมากพอๆกับคนอื่น แถมวันนี้ที่ทุกคนได้ไปขึ้นแสดงด้วยกันยังถูกจับแยกอีกเลยทำให้น้องเล็กของวงเกิดอาการงอแงขึ้นมาง่ายๆ
“ไม่เอาน่า คยูไปทำงานของนายได้แล้ว” ดงเฮว่าอย่างเหนื่อยใจเช่นกันหลังจากยืนเถียงกันเรื่องนี้มากว่าครึ่งชั่วโมงโดยที่ไม่มีใครได้ไปไหนซักที
“ผมจะอยุ่กับพี่ฮยอกแจ”
“ไม่ได้นะ วันนี้ฮยอกต้องขึ้นไลฟ์” ซองมินสวนกลับทันทีพลางกอดอกมองรุ่นน้องนิ่ง
“นายจะดื้อไปไหนเนี่ย” ซีวอนว่าบ้าง
“นั่นน่ะสิ ป่านนี้พวกเราหน้าจะอยู่ที่ห้องแต่งตัวแล้วนะ” ฮันกยองเสริมขึ้นมานิ่งๆในขณะที่คังอินกับชินดง หลบออกไปนอนรอบนโซฟาในห้องเพราะรู้ว่าสงครามน้ำลายครั้งนี้คงยืดเยื้อนานพอดู
“ผมไม่ยอมอ่ะ ยังไงก็ไม่ยอม” คยูฮยอนว่ารัดร่างของฮยอกแจแน่นเข้าไปอีก คนตัวเล็กก็เอาแต่ส่งยิ้มแหยๆปให้สมาชิกคนอื่นเพราะทำอะไรไม่ได้เช่นกัน
“พวกนายเมื่อไหร่จะไป” ซึงฮวานตะโกนเรียกเข้ามาด้วยน้ำเสียงที่เริ่มโมโห
“แปปนะฮะพี่” ลีทึกหันไปตอบก่อนจะจ้องน้องเล้กนิ่ง
“คยูฮยอนปล่อยฮยอกได้แล้วนะ” คิบอมว่าเสียงเรียบ มือแกร่งเอื้อมไปดึงมือนิ่มเอาไว้ทั้งสองข้างก่อนจะออกแรงดึงน้อยๆ โดยที่คยูฮยอนก็ไม่ยอมปล่อยเช่นกัน
“เดี๋ยวฮยอกเจ็บนะ” ฮีชอลเข้ามาแยกออกเมื่อแรงดึงเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
“พวกพี่ไปขึ้นไลฟ์เถอะฮะ” เสียงหวานว่าแทรกขึ้นมา
“ได้ไงอ่ะ” ดงเฮถามกลับหน้าง้ำ
“อ่า ก็คยูฮยอนต้องแยกไปคนเดียวน่าสงสารออก” ร่างบางบอกด้วยเสียงอ่อยๆเพราะกลัวคนที่เหลือจะโกรธและพาลคิดไปว่ารักคยูฮยอนมากเป็นพิเศษ
“แล้วใครจะแร๊พ” ฮันกยองถามหน้ายุ่ง
“คิบอม แร๊พแทนฮยอกหน่อยน๊า” เสียงหวานหันไปอ้อนคิบอมทันที พอเจอสายตาอ้อนๆของคนตัวเล็กจากที่จะส่ายหน้ากลายเป็นพยักหน้ารับแทนอย่างเสียไม่ได้
“งอนฮยอกแล้ว” ซองมินว่า ปากยื่นออกมาเพื่อบ่งบอกว่าไม่พอใจจริงๆ
“อ่า มินอ่ะ”
“ไม่ต้องมาเรียกเลย”
“มินอ่า อย่างอนเลยน๊า ฮยอกรักมินนะ” จบประโยคสุดท้ายกระต่ายน้อยก็ยิ้มกว้างออกมาแทบจะทันที เดินเข้ามากดจมูกลงบนแก้มใสสองข้างแล้วเดินอารมณ์ดีออกไปเพราะได้ยินคำบอกรักจากฮยอกแจ
“งอนเหมือนกัน” ที่เหลือพูดออกมาพร้อมกันแทบจะทันที
“อ่า ฮยอกรักคิบอมนะ”
“ฉันล่ะ”
“ฮยอกรักพี่ซินสุดๆเลย”
“ลืมฉันรึเปล่า”
“ฮยอกรักซีวอนโคตรๆเลย”
“แหงะ”
“ฮยอกก็รักเรียวด้วยไง”
“หึ แล้วฉันล่ะ”
“ฮยอกรักพ่อครัวแดนมังกรมากๆ”
“เหมือนนายจะยังไม่ได้บอกฉัน”
“ฮยอกรักพี่ทึกอยู่แล้ว ไม่น่าถามเลย”
“ฉันเป็นแค่เพื่อนเหรอไง”
“รักด๊องมากกว่าเพื่อนสิ ที่รักอย่างอนนะ”
“แล้วผมล่ะ”
“ฉันก็ต้องรักนายอยู่แล้วแหละ ไม่งั้นจะไปเป็นเพื่อนเหรอไง” เสียงหวานพูดกับน้องเล็กจอมน้อยใจเป็นคนสุดท้าย คนอื่นๆยิ้มรับ
“พูดแบบนี้รักตายเลย” ทุกคนพูดออกมาพร้อมกัน
“รักจนตายไม่เอาหรอก แต่ถ้ารักมากๆก็โอเค” เสียงใสตอบกลับพร้อมกับสงครามที่ยุติลงได้ซักที
“ฮยอกๆ ฮยอก!!”
“ห๊า” ร่างบางสะดุ้งโหยงเมื่อจุนซูตะโกนเรียกอยู่ข้างหู
“เหม่อไปไหนน่ะ ถามอะไรก็ไม่ตอบ” แจจุงถามขึ้นมา
“เหรอฮะ ขอโทษที” ร่างบางว่ายิ้มแหยๆส่งไปให้ คิดถึงพวกนายจังเลย
“เป็นอะไรรึเปล่า” ยุนโฮถามด้วยความเป็นห่วงก่อนจะเอาหลังมือแกร่งมาทาบทับที่หน้าผากมนเพื่อวัดอุณหภูมิของอีกคน
“เปล่าหรอกฮะ”
“ฮยอกเป็นอะไรก็บอกกันสิ” ชางมินเดินลงมานั่งบนพื้นข้างๆถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ”
“แน่นะ”
“อื้อ” ใบหน้าหวานขยับขึ้นลงสนับสนุนคำพูดของตัวเองไปด้วย เริ่มรู้สึกผิดที่ทำให้คนอื่นๆเป็นห่วง
“งั้นเราออกไปเดินเล่นกันดีไหม” ยูชอนลองชวนอีกรอบ
“ก็ได้” ฮยอกแจตอบรับเพราะไม่อยากทำตัวเป็นภาระให้สมาชิกของวงดงบังชินกิ
“เราไปเดินห้างกันดีกว่า ฮยอกจะได้ไม่ร้อนเนอะ” จุนซูหันมาถามความเห็นจากคนตัวเล็กอีกครั้ง
“แล้วแต่สิ”
“โอเค ไปกันเลย” พูดจบฮยอกแจก็ตกอยู่ในวงแขนของยูชอนแทบจะทันทีแล้วพากันเดินออกไป ร่างบางยิ้มแย้มแจ่มใสเพื่อไม่ให้คนอื่นเป็นห่วง
อยากไปหาพวกนายมากกว่าอีกนะ
ยูชอนลอบมองใบหน้าหวานด้วยแววตาสงสาร แต่จะให้ทำยังไงได้ในเมื่อคนเราทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ได้ครอบครองในสิ่งที่ต้องการ
ขอโทษนะฮยอกแจ แต่ฉันหยุดอยู่แค่นี้ไม่ได้
ยุนโฮที่เดินนำไปก็แอบหันมาชำเลืองมองเช่นกัน ใบหน้าที่เรียบเฉยขนาดนั้นไม่บ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังคิดอะไรอยู่
เรารู้ว่ามันผิด แต่เราก็ทำลงไปแล้ว ขอโทษนะ
ต่างคนต่างเดินไปด้วยความคิดที่แตกต่างกันแต่มีสิ่งหนึ่งที่ลอยขึ้นมาในหัวสมองเหมือนกันคืคำว่า ‘ขอโทษ’
-----------------------------------------------------------------------------------------
Writer Talk:อิยะฮะฮ้า ต้มเอามาต่อแล้วด้วยความว่องไว
วันเว้นวัน สลับกับควีนเน้อ
ตอนนี้อยู่บ้านเนตน่ามากๆๆๆๆๆๆๆๆ
อ่า ต้มมีข่าวดีมาบอกด้วยนะว่าตอนนี้รีไรท์ได้เกิน 60 เปอเซนต์แล้ว
อ๊า จะได้ตีพิมพ์เร็วๆนี้แล้วค่า
รักทุกคนนะคะ จุ๊บๆๆๆ
ความคิดเห็น