คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #52 : Part 2.... ~Chapter 1~
Part 2
~ Chapter1~
“ฮยอก พวกเรามารับแล้ว” เสียงจุนซูโวยวายเข้ามาเป็นคนแรก ก่อนจะโผล่พรวดมาอย่างรวดเร็วจนฮยอกแจสะดุ้งเฮือก
“จุนซู เบาๆก็ได้ฮยอกตกใจหมด” แจจุงหันไปว่ารุ่นน้องก่อนจะยิ้มหวานไปให้ฮยอกแจที่นั่งแต่งตัวเรียบร้อยรออยู่บนรถเข็น มีซึงฮวานคอยจัดการเรื่องข้าวของเครื่องใช้อยู่ข้างๆ
“พวกนายสองคนน่ะเบาๆ นี่มันโรงพยาบาลนะ” ยุนโฮหันไปว่าหน้านิ่ง แต่ดูเหมือนว่าแจจุงกับจุนซูจะไม่ฟังเพราะมัวแต่คุยกับคนตัวเล็กบนรถเข็นอย่างไม่สนใจสิ่งแวดล้อมภายนอก หัวหน้าวงดงบังชินกิมองตามไปก่อนที่ฮญอกแจจะยิ้มแหยๆส่งกลับมาให้เป็นการขอโทษแทนอีกสองคน แต่คนที่ได้รับรอยยิ้มนั้นกลับยืนวางตัวไม่ถูก มือไม้เกะกะไปหมด
“ดงบัง ฝากเจ้าไก่นี่ด้วยล่ะ” ซึงฮวานหันมาพูด กระเป๋าใบใหญ่ถูกยูชอนรับไปถือไว้ ในขณะที่ชางมิน ยืนรอเข็นรถให้รุ่นพี่ร่วมค่ายโดยมี สามชิกในวงอีกสองคนที่ยังคุยกับฮยอกแจอย่างออกรสไม่ยอมถอยไปง่ายๆ
“ดูแลเท่าชีวิตเลย” ทั้งจุนซูและแจจุงพูดออกมา ฮยอกแจยิ้มรับแต่สมาชิกอีกสามคนกลับยืนหน้านิ่งเพราะมันมีความรู้สึกบางอย่างแฝงมากับประโยคนั้นด้วย
“พี่ซึงฮวานฮะ” ฮยอกแจเอ่ยเรียก
“ว่าไงเรา”
“พวกนั้นไปไหนกันหมดเลย” ใบหน้าหวานเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด คนตัวเล็กก้มหน้านิ่ง แค่คิดว่าจะต้องห่างกับสมาชิกวงคนอื่นๆ ก็เริ่มรู้สึกใจหาย ไม่ใช่ว่าจะไม่สนิทกับดงบังชินกิ แต่กับสมาชิกวงที่เป็นมากกว่าเมมเบอร์ก็ทำให้คิดถึงจนไม่อยากไป
“ไปประชุมเตรียมอัลบั้มใหม่น่ะ คงไม่ได้มาส่ง” ซึงฮวานตอบกลับ
“เหรอฮะ” ฮยอกแจรับคำ น้ำตาใสเอ่อคลอดวงตาสวย ชางมินที่ยืนอยู่ข้างหลังเอื้อมมือมาบีบไหล่บางเป็นการให้กำลังใจ มือเล็กถูกยกวางทับอีกทีก่อนจะหันไปส่งยิ้มน้อยๆให้รุ่นน้อง ชางมินหลบสายตาวูบพร้อมกับใจที่เริ่มเต้นระรัว
“ไปได้แล้ว เดี๋ยวตอนบ่ายพวกนี้มีงาน” ซึงฮวานออกปากไล่เพราะเห็นแต่ละคนเอาแต่ยืนนิ่ง ชางมินเลยเข็นรถออกไปด้านนอกทันที ฮยอกแจยกมือเล็กขึ้นมาปิดหน้าร้องไห้ คิดถึงพวกนายจังเลย
“ฉันจะอุ้ม” แจจุงตะโกนเสียงดังลั่น
“ไม่ผมเอง” จุนซู
“ฉันเอง” ยุนโฮ
“ผมก็ได้นะฮะ” ยูชอน
หมับ…
ชางมินได้แต่ยืนส่ายหน้าระอากับปัญหาที่ใช้เวลาเถียงกันมากว่สิบนาที ของรุ่นพี่ในวง ฮยอกแจได้นั่งเอียงคอมองอย่างน่ารัก ในขณะที่คนตัวเล็กลอยหวือขึ้นมาในอ้อมกอดของชางมินอย่างง่ายดาย แขนเล็กโอบรอคอของอีกคนไว้อย่างอัตโนมัติ
“ชางมิน!” พอทั้งสี่คนหันมาเห็นก็ตะโกนเรียกรุ่นน้องเสียงดังลั่น
“ฝากยกกระเป๋าด้วยฮะพี่” ชางมินตะโกนกลับมาก่อนจะหายเข้าไปในลิฟต์เพื่อมุ่งตรงสู่ห้องหรู พวกที่เหลือได้แต่หันไปมองหน้ากันเองก่อนจะจำใจยกกระเป๋าและสัมภาระของฮยอกแจตามขึ้นไป
“ขอบคุณฮะ” แค่โผล่หน้าเข้ามาในห้องพักที่ตอนนี้มีคนนอกมาอาศัยอยู่ด้วย หัวใจก็กลับสดชื่นเพียงแค่เห้นรอยยิ้มน่ารักๆบนหน้าใสนั้น แจจุงรีบวางของก่อนจะเดินไปจับจองที่นั่งข้างๆฮยอกแจเอาไว้
“พี่แจ ไม่ไปเตรียมตัวเหรอฮะ” ร่างบางเอ่ยถามในมือยังถือขนมกินไปด้วย
“หิวน่ะ” แจจุงตอบกลับ
“อ้ำสิฮะ” มือเล็กหยิบขนมในมือไปจ่อยู่ตรงเรียวปากบาง แจจุงยกยิ้มน้อยๆแล้วก้มลงอ้าปากรับขนมมาไว้ในปาก ฮยอกแจยังคงนั่งป้อนไปเรื่อยๆโดยไม่รับรู้ถึงสายตาไม่พอใจจากใครบางคน
“แจจุง มานี่” และแล้วยุนโฮก็ทนไม่ไหวเดินออกมาดึงตัวคนรักให้ลุกออกมา แล้วมองฮยอกแจอย่างคาดโทษ จนฮยอกแจเริ่มรู้สึกผิดเอาแต่นั่งนิ่งๆไปตามเรื่องเพราะลุกไปไหนไม่ได้
“พี่อย่าคิดมากเลยนะฮะ” ชางมินเดินลงมานั่งแทนที่แจจุง ร่างสูงอยู่ในชุดสูทหรูพร้อมออกไปข้างนอก
“พี่คงไปวุ่นวายกับพี่แจมากเกินไป” คนตัวเล็กตอบกลับยิ้มให้ชางมินน้อยๆ แต่ด้วยระดับมันสมองของชางมินทำให้ชางมินส่ายหน้าน้อยๆกับความไร้เดียงสาของคนที่นั่งอยู่ข้าง พี่ยุนโฮน่ะเหรอจะหึงพี่แจจุงกับเรื่องแค่นี้
“ไปกันเถอะ” ยุนโฮเดินมาบอกชางมินเสียงเรียบ ชางมินบีบมือนิ่มน้อยๆก่อนจะลุกเดินนำออกไป
“ขาดเหลือก็โทรบอกแม่บ้านนะ” ถ้อยคำอ่อนโยนออกมาจากปากของคนที่เพิ่งส่งสายตาอาฆาตมาให้เมื่อครู่ช่างขัดกันนักจนฮยอกแจนั่งมองตาค้าง
“ครับ” ปากเล็กตอบรับอย่างอัตโนมัติ ก่อนยุนโฮจะเดินออกไป
ครืด… ครืด….
เพียงลับร่างของยุนโฮเท่านั้น โทรศัพท์เครื่องหรูของฮยอกแจก็สั่นขึ้นมาทันที มือเล็กล้วงหยิบออกมาจากกระเป๋ากางเกงอย่างรวดเร็วและแล้วเบอร์ที่ปรากฏบนหน้าจอก็ทำให้คนน่ารักยิ้มกว้าง
ลีทึก
“ฮะพี่”
“ฮยอก คิดถึงนายจัง” เสียงที่ตอบกลับมาเป็นเสียงของดงเฮ ไก่น้อยยิ้มร่า
“คิดถึงพวกนายเหมือนกัน”
“เอามานี่ไอ้ด๊อง ฮยอกซองมินคิดถึงฮยอก” และแล้วกระต่ายน้อยก็แย่งเอาไปจนได้ โดยที่ฮยอกแจไม่ต้องเดาก็พอจะรู้ว่าสถานการณ์ปลายสายคงวุ่นวายน่าดู
“คิดถึงมินเหมือนกัน”
“พี่มินขอผมบ้าง” คยูฮยอนร้องขอ แต่เสียงแทรกเข้ามาให้ฮยอกแจได้ยิน ทำให้ฮยอกแจหัวเราะน้อยๆ
“พี่ฮยอกแจ ผมรักพี่นะ อ๊าก!!” หมาป่าหนุ่มบอกรัก ก่อนจะโดนคนที่อยู่ด้วยรุมเพราะบังอาจพูดเกินหน้าเกินตาคนอื่นๆ
“รักนายเหมือนกัน” ฮยอกแจตอบกลับใบหน้าเปื้อนยิ้ม ถึงไม่ได้เห็นหน้าได้ยินเสียงก็ยังดี
“บอกรักผมเหรอฮะ” เสียงที่ตอบกลับมาเป็นเสียงของคิบอม ที่ฟังดูก็รู้ว่าเจ้าของคงกำลังยิ้มแก้มแทบแตกอยู่เป็นแน่
“ฮยอกบอกรักแกเหรอ” และแล้วก็มีเสียงคนอื่นแผดเข้ามาดังลั่น
ฮยอกแจต้องถือโทรศัพท์ให้ออกห่างจากหูเล็กน้อยเพื่อรอให้สงครามปลายสายสงบลง
“ไปบอกรักมันทำไมอ่ะ ไก่น้อย” ฮันกยองเป็นคนแย่งโทรศัพท์มาได้ แล้วรีบพูดทันทีกลัวจะไม่ได้คุย
“อ่า ฮยอกรักทุกคนแหละฮะ บอกรวมๆ” ร่างบางว่าทำเอาคนฟังยิ้มแก้มตุ่ย
“ฮยอกแจ ผมคิดถึงฮยอกจังเลย ไว้ถ้าเราว่างเมื่อไหร่จะรีบไปรับกลับเลย” คุณชายชเวเป็นคนต่อมาที่ได้คุย ฮยอกแจได้ฟังก็รู้สึกอบอุ่น
“รีบๆมารับนะ ฮึก” ร่างบางเริ่มร้องไห้ออกมา เพราะรู้สึกเหงาที่ต้องอยู่คนเดียว
“ฮยอกร้องไห้ทำไม” เยซองที่รับโทรศัพท์มาก็เจอแต่เสียงสะอื้นถามดังลั่น
“ห๊า! ฮยอกร้องไห้เหรอ” เสียงเซ็งแซ่ที่เงียบหายไปดังขึ้นอีกระลอก
“ไม่เป็นไรฮะ ฮึก”
“ไก่น้อยของพี่ร้องไห้ทำไม” ฮีชอลส่งเสียงร้อนรนมาตามสาย ความห่วงใยกระจายชัดจนคนฟังรับรู้ได้เป็นอย่างดี
“ก็ ฮึก ฮยอกคิดถึงทุกคน” เสียงหวานตอบกลับขาดเป็นช่วงๆ แต่ก็พูดจนจบประโยคได้ ฮีชอลยืนอึ้ง น้ำตาเริ่มเอ่อคลอไปกับคนที่ตัวเองรัก
“พวกนายไปทำงานได้แล้ว” เสียงผู้ชายดุๆดังเข้ามาตามสาย
“อ๊าก! ไปแล้วฮะ” ทุกคนตะโกนออกมาพร้อมกัน
“ไปก่อนนะไก่น้อย” เรียวอุคพูดเป็นคนสุดท้ายก่อนจะกดวางไป โดยที่คังอินมีหน้าที่จับตัวลีทึกเอาไว้เพื่อไม่ให้ไปแย่งโทรศัพท์คืน แต่ที่ลีทึกพยายามจะตะเกียกตะกายไปหาโทรศัพท์เพราะต้องการคุยกับคนปลายสายมากกว่า
“ฮะ” ฮยอกแจรับคำออกมาแม้รู้ว่าอีกฝ่ายจะวางไปแล้วก็ตาม สองเดือนเท่านั้น ฮยอกจะอดทนนะฮะ
--------------------------------------------------------------------------------------------
Writer Talk:อ่า ต้มหายไปวันนึง
คิดถึงกันไหมคะ อิอิ
เอาภาคสองมาให้อ่านกันก่อนค่า
ต้มเปลี่ยนปกแล้วนะคะ ไปดูกันด้วยน๊าคะ
รักทุกคนค่ะ ชะแว้บไปทำงานก่อนน๊า
ความคิดเห็น