คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #50 : Chapter 23: The End of Part1 100%
The End…
“ฮยอกแจ วันนี้ไปมีตติ้งแฟนคลับกับใครน่ะ” ลีทึกเอ่ยถามน้องทันทีที่เห็นร่างบางแต่งตัวพร้อมออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้าในวันที่คนอื่นๆมีงานกันช่วงบ่ายหมด
“เหมือนทุกคนจะไปกันหมดเลยนะฮะ ยกเว้นพี่ทึก พี่คังอิน พี่เยซองและก็พี่ชินดง” คนตัวเล็กตอบเสียงใส ก็วันที่รู้ว่ามีมีตติ้งแฟนคลับ เพื่อนร่วมวงหลายคนก็กระดี๊กระด๊าลางานช่วงเช้ากันเพื่อไปกับฮยอกแจ โดยที่ซึงฮวานผู้จัดการก็ไม่ได้ว่าอะไร มีเพียงแค่สี่คนนี้เท่านนั้นที่ไม่ได้แจ้งความจำนงว่าต้องการไปด้วย
“ทำไมมีฉันไม่ได้ไปคนเดียว” หัวหน้าวงเริ่มโวยวายขึ้นมาที่เห็นคนอื่นๆเดินทยอยกันออกมา แต่ละคนยิ้มเจ้าเล่ห์แถมฮีชอลยังแอบยักคิ้วเพื่อเยาะเย้ยลีทึกเข้าไปด้วย
“ก็พี่ไม่ได้บอกพี่ซึงฮวานไง อิอิ” ดงเฮพูดไปหัวเราะไปอย่างชอบใจ
“ไปนะครับพี่” คยูฮยอนยกยิ้มทะเล้นก่อนจะจูงมือฮยอกแจพาออกไปต่อหน้าต่อตาลีทึก ที่ยืนเข่นเคี้ยวไม่พอใจอยู่
“เดี๋ยวจะดูแลให้นะครับ” ฮันกยองพูดก่อนเดินผ่านหน้าไป
“จะดูแลอย่างดีเลย” ซีวอนแกล้งพูดอีกคน
“เอาแบบ ไม่ให้เหลือเนื้อขาวๆเลย” คิบอมพูดบ้าง
“จะได้มีแต่รอยแดงๆกลับมาโชว์พี่ไงครับ” ซองมินพูดจบก็รีบวิ่งออกไปก่อนจะโดนลีทึกเตะเข้าให้
“ทึกกี้ เฝ้าบ้านดีๆนะ ส่วนฮยอกแจพวกเราจะเฝ้าให้” ฮีชอลพูดเป้นคนสุดท้ายก่อนจะหัวเราะร่าออกมาที่ได้แกล้งหัวหน้าวงของตัวเอง เรียวอุคได้แต่ยิ้มให้น้อยๆแต่ท่าทางกระตือรือร้นไม่ได้สำนึกผิดไปพร้อมกับหน้าตา
“พี่พลาดเองนะนั่น” เยซองที่นั่งมองตั้งแต่ต้นพูดตอกย้ำลงไปอีก
“เงียบไปเลยนะไอ้เปา”
“ไปดีกว่าพาลชะมัดเลย” เยซองว่าก่อนจะลุกเดินหายไป
“พี่อึนฮยอกขอจับมือหน่อยสิคะ” สาวน้อยคนหนึ่งที่มาให้ร่างบางเซนต์ให้พูดเสียงอ้อนพลางยื่นมือขาวมารออยู่ตรงใบหน้าหวาน คิบอมที่นั่งอยู่ด้านซ้ายเป็นฝ่ายยื่นมือจับซะเอง
“เอ๋” เสียงใสร้องออกมาอย่างสงสัย
“จับแล้วไงครับ” คิบอมบอกหน้าตาเฉยแถมยังส่งสัญญาณให้การ์ดมาเอาตัวแฟนคลับออกไป ฮีชอลที่นั่งอยู่ข้างคิบอมอมยิ้มน้อยๆที่ไม่ต้องจัดการเอง
“คิบอม ทำแบบนี้อีกแล้วนะ” ฮยอกแจดึงอีกคนมากระซิบเสียงแข็ง แต่บรรดาแฟนคลับกลับกรี๊ดกร๊าดกันยกใหญ่ที่เห็น ฉากสวีท บอมฮยอก
“พี่อึนฮยอกน่ารักจัง” คนต่อไปที่เข้ามาพูดด้วยสายตาเพ้อฝัน ฮยอกแจเงยหน้ายิ้มให้น้อยๆก่อนจะก้มลงไปเขียนอะไรยุกยิกต่อ พอเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับมือของแฟนคลับยื่นมารออยู่ก่อนแล้ว
หมับ….
เป็นไปตามคาด เพราะคยูฮยอนที่นั่งอยู่อีกข้างยื่นมือมาจับแทน เพราะคิบอมมัวแต่ก้มลงเซนต์เลยไม่ทันเห็นแฟนคลับคนใหม่ที่เข้ามาขอจับมืออีกครั้ง
“แหงะ หนูอยากจับมือของพี่อึนฮยอกนะ” เด็กผู้หญิงว่าแล้วทำหน้ามุ่ย
“จับมือพี่ก็เหมือนกันนั่นแหละ” คยูฮยอนว่าก่อนจะปล่อยมือออกเด็กสาวเดินหน้ามุ่ยออกไป
“คยูทำไมนายทำแบบนี้อ่ะ” ฮยอกแจหันไปว่าน้องเล็กของวง
“ก็ผมหวง” คยูฮยอนตอบหน้าตาย ก่อนจะหันไปยิ้มให้กับแฟนคลับคนต่อไป แต่การที่สองคนหันหน้ามาคุยกันแบบใกล้เกินปกติ ทำให้แฟนคลับเกิดอาการจิยตนการคู่ของคยูฮยอก
“พี่อึนฮยอกคะ” แฟนคลับคนต่อไปเอ่ยขึ้นทำให้ใบหน้าหวานเงยขึ้นมาจากโปสเตอร์ที่กำลังเขียนอยู่
“ครับ?”
“ตกลงพี่อึนฮยอกคบกับใครกันแน่อ่ะคะ”
“เอ่อ”
“คบกับทุกคนนั้นแหละ” ฮีชอลที่ได้ยินอย่างชัดเจนเป็นคนตอบออกมาด้วยใบหน้าไม่แยแสสิ่งแวดล้อม
“อ่ะค่ะๆ” พอเห็นเป็นฮีชอลแฟนคลับคนนั้นเลยไม่กล้าตอแยต่อ ไม่เกินหนึ่งชั่วโมงทุกคนก็ได้พักตอนนี้ฮยอกแจกำลังนั่งบีบมือของตัวเองอยู่ในห้องพัก มีดงเฮกับซองมินที่แยกมือเล็กออกจากกันแล้วทำหน้าที่นวดให้แทน
“เมื่อยชะมัด” เรียวอุคบ่นออกมาแล้วนอนราบลงไปบนโซฟานุ่ม
“ก็บอกแล้วว่าไม่ต้องตามมา” ร่างบางบอก
“ไม่ได้หรอก พวกเราต้องมาคุมนาย” ฮันกยองเป็นคนตอบยิ้มให้คนตัวเล็กน้อยๆ
“อ่า ไม่เห็นจะต้องห่วงกันขนาดนี้เลยนี่ฮะ” เสียงหวานบอกอ่อยแต่ก็มีรอยยิ้มหวานส่งไปให้ทุกคนจนทั่ว
“เพราะเป็นนายพวกเราถึงได้ห่วง ถ้าเป็นไอ้คยูก็คงปล่อยมันมาคนเดียวนั่นแหละ” ซีวอนว่าแถมยังยกตัวอย่างจนคนเป็นน้องเล็กได้แต่มองอย่างแค้นเคือง
“พวกนายกลับกันได้แล้ว” ซึงฮวานโผล่หน้าเข้ามาบอกให้ห้องพัก ทำให้ทุกคนเริ่มทยอยเดินออกไปขึ้นรถที่จอดอยู่ริมถนนใหญ่ติดกับสถานที่จัดงาน บรรดาแฟนคลับต่างรุมล้อมเอาไว้อย่างมากมายจนพวกเอสเจแทบจะเดินกันไปไหนไม่ได้ บอร์ดี้การ์ดพยายามกางกั้นเต็มที่ แต่ทว่าด้วยแรงดันมหาศาลทำให้มีแฟนคลับหลุดรอดเข้ามาจากหนึ่งเป็นสอง จากสองเป็นสามเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนถึงตัวของนักร้องที่ตนชื่นชอบ
“พี่อึนฮยอก กรี๊ด” เสียงเรียกชื่อดังพร้อมๆกับเสียงกรี๊ดมากมาย พวกเมะต่างพากันปกป้องร่างบางเอาไว้ตรงกลางแต่ก็โดนแฟนคลับมือดีลากตัวฮยอกแจออกมาจนได้ หลังจากทึ้งตัวฮยอกแจกันไปมาซักพักท่ามกลางการพยายามที่จะดึงตัวฮยอกแจกลับมาของบอร์ดี้การ์ดและพวกสมาชิกคนอื่น แรงเหวี่ยงมหาศาลจากแฟนคลับคนหนึ่งทำให้ร่างของฮยอกแจกระเด็นออกไปกลางถนนใหญ่ พร้อมๆกับเสียง
ปี๊นนนนนนนนนน….. โครม!!
ภาพที่คนตัวเล็กถูกรถยนต์ที่วิ่งมาด้วยความเร็วพร้อมกับหักหลบแต่ก็ยังไม่พ้นทำให้ร่างของฮยอกแจถูกชนต่อหน้าต่อตา ร่างบางล้มลงไปกองกับพื้นพร้อมเลือดสีแดงสดที่ไหลทะลักออกมาไม่หยุด
“ฮยอกแจ!!!”
“ฮยอกแจ ยังไม่ฟื้นอีกเหรอฮะ” จุนซูที่มาเยี่ยมแบบกะทันหันถามขึ้นทันทีที่เจ้าตัวเปิดประตูห้องเข้ามา แต่ก็ไม่ได้ต้องการคำตอบอะไรเพราะเห็นพวกสมาชิกคนอื่นของเอสเจนั่งก้มหน้านิ่งอยู่ตามมุมห้องไม่มีรอยยิ้มสดใสแบบทุกที โต๊ะตัวใหญ่เต็มไปด้วยของเยี่ยมมากมายจากบรรดาแฟนคลับทั้งในเกาหลีและต่างประเทศ
“ฮยอกแจ ถ้านายยังไม่ฟื้น เอสเจตกงานแน่เลย” จุนซูพาตัวเองมาหยุดยืนอยู่ข้างเตียงที่เพื่อนรักนอนป่วยอยู่ ในขณะที่ซีวอนละจากมือนิ่มเพื่อให้จุนซูจับแทนก่อนจะเดินออกไปยืนรอรอบนอก
“แกไม่คิดจะตื่นมากวนประสาทฉันเหรอไง” จุนซูพยายามหาเรื่องคุย น้ำตาหยดใสเอ่อคลอดวงตา พยายามเงยหน้าขึ้นมองเพดานเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา เมื่อมองใบหน้าขาวใสที่เคยอมชมพูบัดดนี้ซีดเผือด ริมฝีปากแดงอิ่มแห้งผาก
“ฮึก” และแล้วจุนซูก็ร้องไห้ออกมา ซบหน้าลงกับมือนิ่มของเพื่อนรัก ยูชอนที่มากับคนรักได้แต่ลูบหลังปลอบใจแม้ตัวเองก็น้ำตาไหลออกมาด้วยก็ตาม
“กลับเถอะ จุนซู” ยูชอนเอ่ยเรียกก่อนจะประคองคนรักขึ้นมา
“กลับก่อนนะครับ” ยูชอนเอ่ยบอกสมาชิกคนอื่นๆแล้วก้มหัวให้อย่างสุภาพก่อนจะเดินออกไป
“ฮยอกแจ เมื่อไหร่นายจะฟื้นนะ” ดงเฮเดินเข้ามาแทนที่แล้วจับมือนิ่มเอาไว้มอบความอบอุ่นให้อย่างเต็มที่
“คิดถึงตาใสซื่อของนายที่สุดเลย” ปลาน้อยรำพึงต่อก่อนจะก้มลงจูบที่มือนิ่มอย่างรักใคร่ สมาชิกคนอื่นๆได้แต่เบือนหน้าไปทางอื่นเพราะไม่อยากมอง
ผลัวะ…
“พวกนายทำไมไม่มีใครไปทำงานฮะ” ซึงฮวานผู้จัดการวงเปิดประตูเข้ามาอย่างเร็วเหมือนรู้ว่าเอสเจแต่ละคนจะมารวมตัวกันอยู่ที่นี่หมด
“ไม่อยากไป” เด็กหัวนอกอย่างคิบอมเป็นคนตอบออกมา ซึงฮวานฮึดฮัดขัดใจแต่ก็ไม่ได้อยากจะว่าอะไรเพราะเข้าใจอารมณ์ของแต่ละคนเป็นอย่างดี
“พี่ช่วยยกเลิกงานทั้งหมดของพวกเราได้ไหมครับ” ลีทึกถามออกไป เพราะดูจากสภาพของแต่ละคนแล้วไม่มีใครพร้อมไปทำงานซักคน แม้กระทั่งคังอิน เยซองและชินดง
“พวกนายจะยอมเสียค่าปรับเหรอไง”
“ผมยอม” ซีวอนตอบกลับทันที
“ผมก็ยอม” ที่เหลือตอบออกมาพร้อมกันทั้งๆที่ไม่มองหน้าซึงฮวานแม้แต่น้อย ตาทุกคู่จับจ้องอยู่แค่ร่างบอบบางของคนที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงเท่านั้น
“ฮยอกแจ นายตื่นมาซักทีเถอะ ไอ้พวกนี้มันจะล้มป่วยแทนนายแล้วนะ” ก่อนจะออกไป ซึงฮวานก็หันไปบอกกับคนเจ็บบนเตียง
“อื้อ” เสียงครางหวานในลำคอ ทำให้คิบอมที่เป็นคนนั่งเฝ้าข้างเตียงเมื่อคืนรีบตื่นขึ้นมามอง ก่อนจะบีบมือเล็กแน่นเข้าไปอีก ตาสวยกะพริบถี่เพื่อปรับแสงให้เหมาะสมก่อนจะหันมายิ้มแหยๆให้กับคิบอม
“ฮยอกแจนายฟื้นแล้ว ฮยอกแจฟื้นแล้ว!” ประโยคแรกพึมพำเบาๆกับตัวเองแต่ประโยคหลังตะโกนดังลั่นจนคนอื่นๆที่อยู่รอบเตียงถลาพรวดมาล้อมเตียงเอาไว้จนหมด
“เป็นไงมั่ง เจ็บตรงไหนรึเปล่า” ซองมิน
“หิวอะไรไหม ฮยอก” ฮีชอล
“แผลนายปวดไหม” ฮันกยอง
“คอแห้งใช่ไหมพี่ฮยอก” คยูฮยอน
“เอ่อ”
“…” แค่เสียงหวานคุ้นหูดังออกมาทุกคนก็พร้อมใจกันเงียบฟังแทบจะทันที
“หิวน้ำ”
พรึ่บ…
“นี่” เรียวอุคไวที่สุดคว้าแก้วพร้อมหลอดดูดมาจ่อที่ริมฝีปากอิ่ม ฮยอกแจยิ้มอย่างขอบคุณก่อนจะก้มลงดูดน้ำจนหมดแก้ว
“ทำไมตาแดงแบบนั้นล่ะฮะ” เสียงหวานเอ่ยถามมองไล่ไปทีละคน
“นอนไม่พอน่ะ ทำงานดึก” แล้วลีทึกก็เป็นฝ่ายโกหกคำโต
“ทำงานแทนฮยอกกันเหรอฮะ ขอโทษนะฮะ” คนตัวเล็กกล่าวอย่างสำนึกผิด แต่กลับถูกดงเฮคว้าเข้าไปกอดซะก่อน
“หลับนานขนาดนี้ ฆ่าพวกฉันเลยดีกว่า” ปลาน้อยว่าก่อนจะผละออก ฮยอกแจยิ้มรับน้อยๆ
“คิดถึง ฮยอกกันใช่ไหมฮะ”
“มากๆ”
“โอ๊ย” หลังจากที่ฮยอกแจแอบยกขาแต่กลับรู้สึกเจ็บแปลบจนต้องร้องออกมา
“ฮยอกเจ็บขาใช่ไหม” เยซองเอ่ยถาม
“ฮะพี่ ขาหักเหรอฮะเนี่ย” ฮยอกแจว่าใบหน้าใสก้มลงมองเฝือกที่ขาของตัวเองอย่างปลงๆ
“อื้อ เดือนหน้าถึงจะเอาเฝือกออกได้ ส่วนอื่นก็แค่ถลอก” คังอินตอบ
“แต่นายเสียเลือดมากเลยนะ แฟนคลับแห่มาบริจาคเลือดกันยกใหญ่” ชินดงว่า ยิ้มแก้มตุ่ยที่เห็นขาแร๊พคู่หูฟื้นขึ้นมาแล้วยิ้มแย้มสดใสเหมือนเดิม
“แล้วแฟนคลับคนนั้นล่ะฮะ” ฮยอกแจเอ่ยถาม หมายถึงคนที่เผลอเหวี่ยงตัวเองกระเด็นออกมา
“หึ โดนรุมยำตั้งแต่นายถูกรถชนตอนนี้คงจะอยู่ในโรงพยาบาลไหนซักโรง” ฮีชอลตอบออกมายิ้มอย่างแค้นใจ
“พี่ซินใจเย็นๆสิฮะ ฮยอกไม่เป็นอะไรซักหน่อย น้องเขาก็ไม่ได้ตั้งใจด้วย” ฮยอกแจว่าก่อนจะยิ้มหวานไปให้ ฮีชอลคลี่ยิ้มกว้างก่อนจะเดินมากดจูบลงบนหน้าผากสวย
“หิวแล้วฮะ หาอะไรให้ฮยอกกินหน่อย” คนตัวเล็กเริ่มอ้อน มือเล็กลูบวนไปมาที่หน้าท้องแบนราบก่อนที่เหล่าเมะจะพากันวิ่งหายออกไป เหลือทิ้งไว้แค่คังอิน เยซอง และชินดงที่หันไปมองหน้ากันเองแล้วหัวเราะออกมา
80%
“เอาไงล่ะพี่” คิบอมถามลีทึกหน้าเครียดหลังจากรู้ว่าทุกคนต้องเดินทางไปเตรียมตัวเพื่ออกอัลบั้มใหม่ ในขณะที่ฮยอกแจยังไม่สามารถลุกเดินไปไหนได้เอง
“เครียดว่ะ” ลีทึกพูดออกมา มือถูกยกขึ้นมากุมขมับของตัวเองแล้วบีบไปเบาๆเผื่อจะช่วยบรรเทาความเครียดนั้นได้
“ทำยังไงดี แล้วจะใครจะดูฮยอกล่ะ” ฮีชอลพูดออกมาอีกคน ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดก็คงจะไม่พ้นหาคนมาดูแลเจ้าของดวงใจไม่ได้
“ผมอยู่กับพี่ฮยอกได้ไหม” คยูฮยอนเสนอตัวขึ้นมา
“ไม่ได้หรอก” คังอินตอบกลับ บรรยากาศในห้องพักผู้ป่วยดูตึงเครียดมากยิ่งขึ้น หนุ่มเมะแต่ละคนได้แต่อยู่เงียบๆเพื่อพยายามหาทางออกที่ดีที่สุดมาให้ โดยที่ไม่รู้เลยว่าคนที่ทำให้เกิดปัญหาได้ตื่นขึ้นมารับรู้แล้ว แม้ฮยอกแจจะอยากไปทำงานแค่ไหนแต่ด้วยสภาพร่างกายไม่เอื้ออำนวยทำให้ร่างบางไม่อยากจะเซ้าซี้เพื่อเพิ่มปัญหาให้เมมเบอร์ในวงอีก
“แล้วพี่ฮยอกแจจะอยู่ยังไงคนเดียวล่ะฮะ” เรียวอุคถามขึ้นอีกคน
“ผมอยู่ได้” เสียงหวานตะโกนตอบออกมาก่อนที่ทุกคนจะแห่กันไปรุมล้อมเตียงเอาไว้ด้วยใบหน้าสำนึกผิด
“จะอยู่ยังไงเดินยังไม่ได้เลย” ฮันกยองแย้งทันทีมือแกร่งเอื้อมมากุมมือเล็กเอาไว้มั่น
“ก็จ้างบุรุษพยาบาลสิฮะ” ร่างบางเสนอ
“ไม่ได้” ทุกคนสวนขึ้นมาทันที ถ้าเป็นบุรุษพยาบาลฮยอกไม่รอดแน่ๆ ไม่ยอม หวง!!
“อ่า งั้นผมคิดไม่ออกแล้วนะ” ไก่น้อยว่าหน้าง้ำ
ก๊อกๆๆๆ
“เชิญครับ” ซีวอนเป็นคนตะโกนตอบก่อนที่ บุคคลมาใหม่ทั้งห้าจะเข้ามายืนในห้อง พร้อมกับชุดสูทหรูที่บ่งบอกว่าเพิ่งลงจากเวทีคอนเสิร์ตมาหมาดๆ
“อ้าว ดงบงมาเยี่ยมฮยอกเหรอ” ลีทึกเอ่ยถามยิ้มแย้ม
“ได้ข่าวว่าพรุ่งนี้ลิงน้อยจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว” แจจุงพูดขึ้นก่อนจะเดินแทรกมาหาคนป่วยที่นั่งยิ้มเห็นเหงือกสีสดรับบนเตียง มือเรียวขยี้ผมนุ่มของอีกฝ่ายจนยุ่ง ก่อนจะหอมแก้มใสไปเบาๆ ท่ามกลางสายตาจับผิดของเมะเอสเจ
“แจ นายเป็นเคะนะ” เยซองรีบแย้งขึ้นมา
“อ้าว ก็ฮยอกน่ารักนี่นา” แจจุงตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ
“คิดถึงนายจังเลย ไก่น้อย” จุนซูเป็นอีกคนที่ถลาพรวดเข้ามากอดตัวเพื่อนรักเอาไว้ จนเมะหลายๆคนเริ่มไม่ไว้วางใจกับเคะของวงดงบังชินกิ แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่า ในดงบังมีพร้อมอยู่แล้วสองคู่ก็ตาม
“คิดถึงนายเหมือนกัน” ฮยอกแจยกแขนเล็กกอดตอบ
“ได้ข่าวว่าพวกนายต้องเตรียมทำอัลบั้มใหม่” ยูชอนพูดขึ้นเรียบๆรู้สึกไม่พอใจที่เห็นคนรักกอดคนอื่นนอกจากตัวเองซะแน่น
“อ่า ใช่ๆ” ดงเฮตอบรับ ในขณะที่คิบอมยังคงยืนเงียบเช่นเคย
“แต่เราห่วงฮยอก” ซองมินพูดต่อ ทำให้พวกผู้มาใหม่รับรู้ได้ถึงความกังวลจากทุกคนแทบจะทันที
ผลัวะ…
“ผู้จัดการ เข้ามาก็ให้เบาๆหน่อยฮยอกตกใจหมด” ฮีชอลหันไปแว้ดทันที
“มีข่าวจะมาบอก พวกดงบังอยู่นี่ก็ดี” ซึงฮวานไม่สนใจที่ถูกฮีชอลตวาดใส่แต่รีบพูดธุระของตัวเองออกมาแทบจะทันที
“อะไรฮะ” ทั้งสิบแปดคนถามออกไปพร้อมกันเพราะอยากรู้
“ต้นสังกัดบอกให้พวกดงบังชินกิที่งานเริ่มน้อยแล้ว ให้รับฮยอกแจไปอยู่ด้วยสองเดือน” ซึงฮวานพูดต่อในขณะที่ทุกคนตาค้างไปกันหมด
“ห๊ะ! ไม่เอาอ่ะ” คิบอมที่เงียบมานานแย้งทันที
“ไม่ยอมด้วย” ซีวอนรีบพูดขึ้น คังอินกับชินดงได้แต่หันไปมองหน้ากันอย่างปลงๆ
“พวกฉันไม่ทำอะไรฮยอกหรอกน่า” ลีดเดอร์ของวงดงบังชินกิพูดขึ้น แอบดีใจน้อยๆที่จะมีคนน่ารักไปอยู่ใกล้ๆ(แล้วแจล่ะ ไอ้หมี)
“นั่นสิฮะ พวกพี่คิดมากจัง” ชางมินสนับสนุนทันที ซึงฮวานยิ้มแย้มพอใจก่อนจะพูด
“แสดงว่าดงบังชินกิไม่มีปัญหา”
“ครับ” ทั้งห้าตอบรับอย่างยิ้มแย้ม
“แต่…” ดงเฮทำท่าจะเถียง
“พอเลยๆ พรุ่งนี้ไปช่วยฮยอกขนของย้ายไปบ้านดงบังซะนะ” ซึงฮวานสรุปออกมาเองแล้วเดินออกไป
“ฮยอก ไม่ไปได้ไหม” แล้วปลาน้อยก็หันมาอ้อนวอนไก่น้อยแทน
“อ่า ให้เค้าไปดีกว่านะ” เสียงหวานว่าก่อนจะยิ้มน้อยๆไปให้ทำไมจะไม่รู้ว่าเมมเบอร์แต่ละคนห่วงกันขนาดไหน
“เอาเถอะ เราก็ต้องทำงาน” ลีทึกพูดออกมาอย่างปลงตก
“ฝากหัวใจของเราด้วยแล้วกัน” ทั้งเก้าคนพูดออกมาพร้อมกันก่อนจะหอมแก้มใสไปคนละที ในขณะที่ผู้ดูแลยิ้มร่ารับกันหน้าชื่นบาน
End Part 1
Writer Talk:
ต้มเอามาลงแล้วค่า ทุกคน
ต้มขอตอบเมนท์ตอนหน้านะคะ จะก๊อปมาตอบเลย ไปอ่านกันด้วยน๊า
แต่ต้มงานเยอะจริงๆนะคะ
รักทุกคนค่ะ
จบไปแล้วนะคะ รอต้มรีไรท์เพื่อพิมพ์ซักัพกแล้วภาคสองจะตามมาในเร็วๆนี้แน่นอนค่ะ ไม่เกินหนึ่งอาทิตย์แน่นอน
แล้วต้มต้องทำเรื่องพิมพ์ฟิกด้วยอ่ะค่ะ ไม่ว่ากันนะคะ คิดถึงก็ไปอ่านเรื่องอื่นของต้มได้นะคะ
ปล. ตอนจบภาคหนึ่งจะเป็นชนวนของภาคสองนะคะ
ปล. ต้มไม่อยากจะพูดนะคะ ทำไมคนอ่านน้อยจัง แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แตมจ๋า ต้มเห็นเมนท์แล้วนะ ต้มคิดถึงแตมมากมายๆ
ความคิดเห็น