คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : Chapter 15: ได้เวลาเอาคืน!
ปังๆๆๆ…
ปังๆๆๆ…
“โอ๊ย คิบอมไปดูหน่อยสิว่าใครเคาะอยู่ได้” ฮยอกแจตื่นมางัวเงียก่อนจะก้มลงไปบอกคนที่นอนอยู่ที่พื้นข้างเตียงเพราะโดนถีบลงไปเพื่อไม่ให้ไอ้เจ้าแก้มแตกได้เปรียบกว่าคนอื่น
“คร้าบบบบบ” คิบอมลากเสียงยาวก่อนจะโผล่แก้มป่องๆออกไปพบเยซองกับคังอินยืนอยู่อย่างกระสับกระส่าย ในขณะที่ร่างบางเอาผ้านวมคลุมปิดหน้าแล้วหลับต่อ
“ไอ้ไก่ล่ะ” คังอินถามหาพลางชะเง้อมองเข้ามาในห้อง
“หลับอยู่ฮะ” คิบอมตอบก่อนจะปิดปากหาวอีกรอบ
“ไปปลุกเลย แล้วบอกมันว่าไอ้พวกเอสเจเอมไม่ยอมไปทำงาน จะยกเลิกงานกันหมดเลย” เยซองรีบบอกแล้วหันไปมองยังพวกเอสเจเอมที่กำลังหยิบโทรศัพท์เดินหายไปคนละทาง พอเยซองพูดจบคนที่คิดว่าหลับไปอีกรอบเด้งตัวขึ้นมาทันทีก่อนจะแทรกตัวออกจากห้องไปด้วยความรวดเร็ว คังอินกับเยซองอมยิ้มน้อยๆก่อนจะเดินตามออกไป คิบอมขยี้หัวฟูของตัวเองก่อนจะตามไปด้วย
“ด๊อง จะโทรไปไหน” เสียงใสถามด้วยความรวดเร็วก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกจากมือของอีกคน
“ลางาน” ดงเฮตอบเสียงเรียบ พอเห็นคิบอมเดินตามออกมาก็หันหน้าไปอีกทาง
“ลาทำไม ไปทำงานสิเดี๋ยวก็โดนผู้ใหญ่ดุหรอก” ฮยอกแจพูดต่อก่อนจะจ้องอีกคนนิ่ง
“จะมาสนใจทำไม ฉันไม่ใช่คิบอม” ปลาน้อยพูดงอนๆ ร่างบางเลยรีบเข้าไปกอดเอวหนาเอาไว้อย่างออดอ้อน นิ้วเล็กๆเกลี่ยรอบดวงตาที่บวมช้ำอย่างแผ่วเบา
“ทำแบบนี้คิบอมไม่ว่าเหรอ” ปลาน้อยก้มมองเสียงเรียบไม่ได้ผลักไสอีกคนออกไป
“จะว่าทำไมไม่ได้เป็นแฟนกันซักหน่อย” เสียงใสตอบกลับมาก่อนจะยิ้มให้จนตาหยี ดงเฮอดจะอมยิ้มน้อยๆไม่ได้
“ก็คิบอมบอกว่าคบกันอยู่”
“อ้าว ก็คบกันอยู่น่ะสิไม่คบกันจะคุยกันได้ไง นายจะคุยกับคนไม่รู้จักเหรอ” ไก่น้อยตอบเสียงใส ก่อนที่ดงเฮจะรู้ว่าถูกแก้แค้นเลยก้มลงจูบปิดปากอิ่มนั่นเอาไว้อย่างเนิ่นนาน จนมือเล็กต้องทุบอกแกร่ง
“ด๊อง แกล้งอีกแล้วนะ” ฮยอกแจว่าหน้าแดงก่ำก่อนจะถูกหอมแก้มใสไปอีกที
“ไปง้อคนอื่นก่อนไป ป่านนี้โทรไปลางานเรียบร้อยแล้ว” ปลาน้อยว่าก่อนจะดันหลังอีกคนให้เดินออกไป พร้อมกับหันไปมองหน้ารุ่นน้องแก้มแตก
“ไอ้บอม แกตาย!!!”
“พี่ฮัน มาทำอะไรที่ระเบียงฮะ” ร่างบางพาตัวเองออกมาหยุดยืนอยู่ข้างๆ
“อย่ามายุ่งกับพี่เลย” ฮันกยองตอบเสียงเรียบ นิ้วแกร่งกดโทรศัพท์เพื่อโทรออกแต่ถูกอีกคนแย่งไปถือไว้
“อย่าคิดที่จะลางานนะฮะ มันทำให้คนอื่นเดือดร้อน”
“ไปทำงานในสภาพนี้คนอื่นก็เดือดร้อนอยู่ดี” หนุ่มจีนตอบ ฮยอกแจมองรอยคล้ำรอบดวงตาก่อนจะยิ้มออกมาน้อยๆ
“โอ๋ๆๆๆ ไม่ได้นอนทั้งคืนเลยเหรอเนี่ย” ร่างบางพูดก่อนจะยิ้มทะเล้นแล้วจ้องตาคมนิ่ง
“ไปสนใจคิบอมเถอะ” ฮันกยองพูดอย่างน้อยใจแล้วเบือนหน้าไปอีกทาง
“คิบอมก็สน แต่พี่ฮันก็สน”
“ฉันไม่ใช่แฟนนาย”
“อ้าว แล้วคิบอมเป็นแฟนกับฮยอกเมื่อไหร่” ไก่น้อยถามตาแป๋วเอียงคอมองอย่างน่ารัก คำตอบนั้นทำให้ฮันกยองอึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะหันมาเห็นดงเฮทำปากพะงาบๆอยู่ที่กระจกจับใจความได้ว่า ไก่แก้แค้น… หนุ่มจีนยกยิ้มน้อยๆก่อนจะดึงคนตรงหน้ามากอดไว้แน่น
“นี่แกล้งกันเหรอ ไก่น้อย” ฮันกยองถามยิ้มสดใสโลกกลับมาเป็นสีชมพูอีกครั้ง
“ก็พี่ฮันแกล้งฮยอกก่อน อุ๊บ…อื้อ” เสียงใสพูดกลับก่อนจะถูกอีกคนปิดปากอิ่มอย่างเร่าร้อน จนดงเฮต้องออกมาดึงร่างบางออกไปก่อนที่จะปากเปื่อยไปซะก่อนที่จะง้อคนสุดท้ายเสร็จ
“ซิมบ้าจ๋า ไปอาบน้ำสิเดี๋ยวไปทำงานสายนะ” ไก่น้อยวิ่งยิ้มร่าเข้ามาในห้องของซีวอน ในขณะที่เรียวอุคนั่งหน้าเศร้าอยู่ด้วย
“ฉันกับเรียวยกเลิกงานไปแล้ว” ตอบเสียงเรียบก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม
“ไม่เอาน่า ซีวอนสุดหล่อไปอาบน้ำทำงานเถอะนะ ฮยอกไม่ได้คบกับคิบอมซะหน่อย” ร่างบางอธิบายยืดยาว แต่ก็ทำให้อีกสองคนหันมามองตาโต
“หมายความว่าไง” ซีวอนกับเรียวอุคถามออกมาพร้อมกัน
“พวกนายถูกไก่แก้แค้นไง ฮิฮิ” ดงเฮกับฮันกยองโผล่หน้าเข้ามาบอกแล้วออกไป
“ไก่น้อย ทำไมทำแบบนี้เสียใจนะ” ซีวอนหันมาพูดใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“อ้าว ที่พวกนายหลอกฉัน ฉันก็เสียใจนะ” ร่างบางว่าก่อนจะดึงเรียวอุคเข้ามากอด
“ขอผมจูบพี่นะ” เรียวอุคขอก่อนที่ฮยอกแจจะเป็นฝ่ายประกบริมฝีปากซะเอง เรียวอุคค่อยๆชิมความหวานจากริมฝีปากอิ่มก่อนจะถอนปากออก
“ตานายแล้ว” เรียวอุคพูดก่อนที่ฮยอกแจจะถูกซิมบ้าดึงเข้าไปจูบอีกคน ริมฝีปากอิ่มบวมเจ่อแต่ก็ดูน่าจูบมากขึ้น จนซีวอนต้องประกบปากลงมาอีกรอบ
“พอแล้ว!!!” เรียวอุคว่าก่อนผลักหัวม้าหื่นออกไปจนตกเตียง
“คยูไปไหนน่ะ” ฮยอกแจถามคนอื่นๆขึ้นมาหลังจากเดินวนไปวนมาแล้วไม่เจอ
“อยู่ในห้องครัว” ชินดงที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องครัวบอก ไก่น้อยเลยรีบวิ่งไปทางห้องครัวทันที แต่ก็พบคยูฮยอนยืนกอดกับซองมินอยู่
“เอ่อ ขอโทษที” ร่างบางละล่ำละลักพูดก่อนจะหันหลังกลับแต่ถูกดึงเอาไว้ก่อน
“ไม่ใช่อย่างที่นายคิดนะ” ซองมินรีบแก้ตัวเพราะแค่จะกอดปลอบใจกันและกันแค่นั้นเอง
“ยังไม่ได้คิดอะไรเลย” ไก่น้อยตอบตาแป๋วแล้วรีบจับมือซองมินกับคยูฮยอนไว้คนละข้าง
“ฉันก็จะบอกเหมือนกันว่าเรื่องเมื่อวาน ไม่ใช่อย่างที่พวกนายคิด” ร่างบางพูดต่อก่อนที่จะโดนซองมินดีดหน้าผากไปหนึ่งที นิ้วเล็กเลื่อนมาจับก่อนจะมองงอนๆ
“ไม่ต้องมามองแบบนี้เลย เล่นอะไรรู้ไหมว่าคนอื่นเสียใจ” กระต่ายน้อยว่าแล้วดึงฮยอกแจมากอดไว้
“แล้วทีพวกนายล่ะ” ไก่น้อยเถียงก่อนจะผละออกไปกอดคยูฮยอนไว้อีกคน
“ก็พวกเราคิดถึงพี่” คยูฮยอนพูดออกมาตามความจริง
“ฉันก็คิดถึงนาย แต่นายไม่น่าทำแบบนี้ฉันร้อนใจมากแค่ไหน เสียใจมากแค่ไหนนายไม่รู้หรอก” ร่างบางว่าก่อนจะถูกอีกคนดึงเข้าไปกอดแนบแน่น ซองมินก็เดินเข้าไปกอดเอวบางจากด้านหลัง
“ยังไงฉันก็รักพวกนายนะ” เสียงหวานเอ่ยบอกก่อนจะจุ๊บปากคยูฮยอนกับซองมินไปคนละที แล้วรีบวิ่งหน้าแดงออกไปหาพี่ใหญ่อีกสองคนที่ต้องง้อ
“พี่ซิน พี่ทึก” ไก่น้อยเรียกพี่ชายสองคนที่นั่งอยู่หน้าโทรทัศน์แต่สายตากลับมองไปที่อื่น พอได้ยินเสียงเรียกพร้อมกับคนที่นั่งแทรกลงมาตรงกลาง
“ขอเวลาพี่หน่อยเถอะ พี่ยังทำใจไม่ได้” ฮีชอลบอกออกมาแต่กลับถูกมือเล็กจับแน่นที่มือของตัวเอง
“พี่ก็ยังทำไม่ได้” ลีดเดอร์พูดขึ้นแต่หัวกลมๆของฮยอกแจกลับเอียงไปซบไหล่ของลีทึกไว้
“ทำทำไมฮะ” เสียงหวานเอ่ยถาม
“ก็นายกับคิบอม…”
“ไม่ได้คบกันฮะ ผมก็แค่อยากแก้แค้น” ฮยอกแจตอบออกมาก่อนที่ฮีชอลจะพูดจบ ฮีชอลกับลีทึกหันไปมองตากันอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะจับร่างบางนอนราบกับโซฟา
“พี่จะทำอะไรอ่ะ” ไก่น้อยร้องถามอย่างตกใจ อดีตเคะหื่นขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
“ทำโทษเด็กดื้อ” ลีทึกตอบออกมาก่อนจะกดจูบที่ริมฝีปากอิ่ม ฮีชอลก็ไล้นิ้วเรียวขึ้นไปในเสื้อยืดตัวบางก่อนจะ ก้มลงดูดดุนยอดอกหวาน เรียกเสียงครางในลำคอของร่างบางได้เป็นอย่างดี
“หวานจังเลยนะ”ฮีชอลละปากออกมาพูดพร้อมกับที่ลีทึกถอนปากออกมาพอดี ก่อนจะสลับที่กันกลายเป็นฮีชอลประกบปากอิ่ม ลีทึกก้มลงชิมยอดอกหวานอีกข้าง
“พวกพี่ทำอะไรน่ะ” คยูฮยอนตะโกนถามก่อนจะรีบวิ่งเข้ามาดึงลีทึกกับฮีชอลออกไปคนละทาง ฮยอกแจหน้าแดงก่ำเสื้อยืดก็ถูกเลิกขึ้นจนเห็นรอยแดงที่ลีทึกกับฮีชอลทำไว้ ซองมินถึงกับกลืนน้ำลายลงคอแล้วดึงเสื้อลงมา
“ทำโทษไง” ฮีชอลตอบยิ้มๆ
“ผมยังไม่ได้จูบกับพี่ฮยอกแจเลยนะ” คยูฮยอนว่า
“ฉันด้วย” ซองมินพูดตามทันที คังอินกับเยซองรีบเข้าไปประคองร่างบางขึ้นมานั่ง ดูจากสภาพคงยังชอคกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่หาย
“พวกพี่ทำไมทำไก่น้อยแบบนี้” ดงเฮรีบวิ่งเข้ามาถามก่อนจะกอดเอวบางเอาไว้อย่างหวงแหน คนอื่นได้แต่มองตามไปที่รอยที่โผล่พ้นเสื้อยืดคอกว้างอย่างทำใจลำบากที่จะไม่กดไก่วันนี้
“ไก่น้อย เงียบเลยอ่ะ” ฮันกยองเดินเข้ามาดูคนตัวเล็กด้วยความเป็นห่วง
“ผม…” เสียงหวานพูดขึ้นทุกคนใจจดจ่อรอฟัง
“ผม ยังไม่ได้แปรงฟันเลยอ้ะ” ร่างบางพูดต่อก่อนจะยิ้มทะเล้นแล้ววิ่งหายเข้าห้องไป ประโยดนั้นเล่นเอาคนที่จูบไก่น้อยไปตอนเช้าต้องร้อง
“อ๊ากกกกกกกกกกก!!!”
------------------------------------------------------------------------------------
ไรเตอร์ป่วยค่า มีแต่แรงลงฟิค ขอโทษที่ไม่ได้ตอบเมนท์นะคะ
ไม่ว่ากันใช่ไหม นี่ไรเตอร์ตื่นมากินยาค่ะเลยแอบแวบมาลงให้น๊า
รักคนอ่านทุกคนเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนท์และกำลังใจนะคะ
ความคิดเห็น