คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #177 : Loveless...CHAPTER 27
Chapter 27
“ไก่น้อยไปเรียนได้แล้ว” คยูฮยอนเดินเข้ามาสะกิดร่างบางที่นั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างกังวลใจ
ตั้งแต่วันนั้นที่ฮยอนจุงพูดออกมา
ไก่น้อยร่าเริงคนนั้นก็หายไป
เหลือเอาไว้แค่ร่างบอบบางที่หมองเศร้า
ตาหวานๆที่เคยยิ้มได้
ตอนนี้มันกลับว่างเปล่า
“อืม ไปสิ” เสียงใสรับคำ ค่อยๆขยับตัวเดินนำออกไป ไม่หันมามองคนด้านหลังแม้แต่น้อย ร่างสูงได้แต่ทอดถอนหายใจก่อนจะเดินตามออกไป
“ไก่น้อย ไม่ยิ้มมากี่วันแล้วนะ” คนที่ทำหน้าที่เป็นคนขับรถเปิดปากพูดออกมา คนด้านข้างเพียงแค่หันไปมองแล้วก็เลือกที่จะเงียบต่อไป ปากบางเม้มแน่นเพื่อสะกดน้ำตาของตัวเองไม่ให้ไหลออกมา
“ก็ยิ้มอยู่ทุกวัน”
“โกหกกันทำไม ก็อยู่ด้วยกันทั้งวัน” เสียงทุ้มถามกลับ เลื่อนมือแกร่งมากุมมือเล็กของอีกฝ่ายเอาไว้
“ขอโทษนะ แต่ขอเวลาฉันหน่อย” มือเล็กบีบตอบ ก้มหน้าพูดเสียงเบา แต่น้ำตาหยดใสที่หล่นไปบนมือของคยูฮยอนทำให้คนขับต้องหันมามองแล้วทำเพียงแค่บีบมือเล็กกลับไปอย่างเข้าใจ
“ฉันจะรอวันที่ไก่น้อยของฉันกลับมานะ”
“ตาแป๋ว กินอะไรดีเอ่ยวันนี้” คิมบอมเดินยิ้มแย้มเข้ามาหา รับหนังสือจากมือเล็กมาถือไว้เอง
“นายกินเถอะ” ตอบกลับราบเรียบ แล้วเดินเลยไปนั่งที่โต๊ะ
“คนสวย ดื่มน้ำอะไรดี” คิมจุนก้าวเข้ามาถามอีกคน ใบหน้าเงยขึ้นมองก่อนจะส่ายศรีษะเล็กน้อยแทนคำตอบ
“ตัวเตี้ยไม่กินขนมเหรอ” มินโฮอีกคนที่ไม่ยอมละความพยายาม ใบหน้าหล่อโน้มลงมาถามจนชิด หากแต่คนตัวเล็กก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร กลับมองตรงไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอยตามเดิม ร่างสูงค่อยๆล่าถอยออกไปยืนที่เดิมรวมกับคนอื่นๆ
“ตัวเล็กของพี่ เป็นอะไรหืม” มือกว้างลูบไปบนผมนิ่มแผ่วเบา หากแต่ก็ยังดึงความสนใจไม่ได้ดังเดิม
“ชิคกี้ของนีโม่ ทำไมไม่พูดกับนีโม่เลยอ่า” ดงเฮเข้ามาหาอีกคนพยายามทำตัวร่าเริง
“เจ้าหญิงของผม ความสดใสของนายหายไปไหนกัน” คิบอมพูดเสียงเบสหากแต่หนักแน่น ซองมินได้แต่ยืนมองพร้อมกับร้องไห้ออกมาเงียบๆอย่างเจ็บปวด
ทำไมถึงต้องมาทำร้ายฮยอกแจ
ทำไมต้องทำร้ายคนๆนี้
ถ้าย้อนกลับไปได้ เขาจะไม่ให้ฮยอกแจรู้จักกับฮยอนจุงเป็นอันขาด
“ซองมิน” ฮยอกแจเอ่ยเรียกคนที่อยู่ด้านหลัง ร่างอวบสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะรีบเดินเข้ามาหา
“ว่าไง”
“ฉันขึ้นเรียนก่อนนะ” พูดจบก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปเพียงลำพัง คนอื่นๆทำได้แค่มองตามไปอย่างหนักใจ
“ปล่อยไว้แบบนี้จะดีเหรอ” ฮันกยองเปรยออกมาคนแรก
“แล้วพี่ว่าเราจะทำอะไรได้” คิบอมย้อนถาม ทรุดตัวลงนั่งอย่างอ่อนแรง
“เราจะทำแค่รอให้ชิคกี้หายเองน่ะเหรอ” ดงเฮย้อนถามขึ้นมา
“ไม่หรอก เราทำแค่รอไม่ได้หรอก” คิมบอมเอ่ยแย้งทันทีที่ดงเฮพูดประโยคนั้นจบ
“แล้วทำไมเราถึงปล่อยให้ยัยเตี้ยเดินไปคนเดียวล่ะ”
“เออนั่นสิ รีบตามเถอะ” ซีวอนรับคำเพื่อนก่อนจะรุดหน้าเดินออกไปเป็นคนแรก
----------------------------------
ปึก…
“อ๊ะ” เสียงใสอุทานขึ้นเมื่อโดนชนอย่างแรง หากแต่ยังประคองตัวเอาไว้ได้ ตาสวยมองคนตรงหน้าด้วยความเฉยชาแล้วเบี่ยงตัวเดินหลบไปอีกทาง
“จะหนีไปไหนล่ะคุณหนูอีฮยอกแจผู้แสนดี” เสียงแหลมของหญิงสาวดังขึ้นพร้อมกับมือเรียวที่กระชากร่างของฮยอกแจเข้ามาสู่วงล้อมของพวกเธอ
“ฉันไม่มีธุระอะไรกับพวกเธอ” เสียงหวานตอบกลับไร้เยื่อใย พยายามจะเดินออกจากวงล้อมนั้นแต่ก็ถูกผลักเข้ามาใหม่ ตาสวยตวัดมองแข็งกร้าวอย่างไม่พอใจทันที
“แต่ฉันมี” อีกฝ่านขึ้นเสียงกลับ
“…” เม้มปากแน่นระงับอารมณ์โกรธของตัวเอง
“เป็นไงล่ะ ได้ข่าวว่านายตกกระป๋องแล้วนี่” ทิฟฟานี่เปิดปากพูดออกมาก่อน
“พูดอะไร”
“ก็คุณชายของเราไง เขาไม่เอานายแล้วไม่ใช่เหรอ คิกๆๆ” ตอบกลับแสร้งป้องปากหัวเราะเยาะเย้ย
“หลบไป” ฮยอกแจพยายามผลักคนตรงหน้าออก
เพียะ…
ใบหน้าหวานหันไปตามแรงตบ เลือดสีเข้มไหลออกมาจากมุมปากเล็ก หน้าชาไปทั้งแถบหากแต่หัวใจเหมือนถูกกรีดซ้ำแผลเดิม เจ็บจนน้ำตาก็ไม่สามารถระบายออกมาได้หมด
“ถอยไป” ร่างเล็กเอ่ยออกมาอีกครั้งเสียงเรียบ
“หึหึ เราจะมาสั่งสอนนาย จำใส่สมองเอาไว้ว่าคุณชายไม่มีหัวใจ เขาไม่มีวันรักนายเหมือนคนพวกนั้น” ยุนอาตวาดลั่น ในขณะที่พวกซีวอนกำลังวิ่งเข้ามาพอดี หากแต่ฮันกยองกลับกางแขนกั้นรุ่นน้องเอาไว้ แล้วหลบเข้าไปแนบกำแพงเพื่อรอฟัง
“พวกเธอรู้ได้ยังไงว่าเขาไม่มีหัวใจ”
“…”
“คุณชายมีหัวใจ พวกเธอไม่รู้จักเขาดีพออย่าพูด!!!” เสียงหวานตวาดกร้าว
“หึหึ กล้าดีมากนะที่พูดว่านายรู้จักเขาดีพอ” ซันนี่พูดเสียงเย็น เงื้อมือขึ้นสูงเตรียมฟาดลงไปบนใบหน้าขาวของอีกฝ่าย
หมับ…
“โอ๊ย…” ร่างเตี้ยร้องลั่นเมื่อข้อมือถูกบีบอย่างแรง ก่อนจะถูกกระชากจนเซล้มลงไปกับพื้น
“คุณชายฮยอนจุง” หญิงสาวตรงนั้นครางออกมาแผ่วเบาเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนกระทำ ใบหน้าหล่อเหลานิ่งเฉย หากแต่เพียงครู่เดียวที่ตาคมฉายแววอ่อนโยนเท่านั้น
แต่ฮยอกแจก็เห็นมัน
“ใครอนุญาให้พวกเธอแตะต้องเขา” น้ำเสียงเย็นยะเยือกเปล่งออกมาถาม มันจับขั้วหัวใจจนคนตรงนั้นหน้าซีดเผือด
“แต่คุณชายไม่ใยดีมันแล้ว” ยูริย้อนถามเสียงสั่น ฮยอกแจยืนมองนิ่งอยู่ตรงนั้น ตาสวยทอดมองมาที่ฮยอนจุงอย่างอ่อนโยน
“แล้วมันหมายความว่า พวกเธอจะทำร้ายเขาได้เหรอไง ไปซะ!” ตวาดกร้าวอีกครั้ง ทำให้หญิงสาวตรงนั้นรีบวิ่งหนีออกมาอย่างรวดเร็ว ตาคมสบตากับอีกคนก่อนจะเดินเข้ามาใกล้
“ที่ฉันช่วยเพราะฉันสงสาร ไม่ได้พิศวาสนายเข้าใจเอาไว้ด้วย” พูดกับอีกคนเสียงเรียบ ใบหน้าหวานก้มหน้าลงซ่อนน้ำตา ร่างสูงเดินเลยออกไป หากแต่ประโยคต่อมาทำให้ขายาวหยุดชะงัก
“นายไม่มีหัวใจจริงๆน่ะเหรอ ฮยอนจุง”
Katomnam Talk
เม้นท์น้อย ลงน้อยคิกๆๆ
รักทุกคนค่ะ
----------------------------
EDIT
อัพค่า
แต่เม้นท์น้อยลงเนอะ
ว่าจะงอนแล้วไม่อัพ 555
รักทุกคนค่ะ
ความคิดเห็น