คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : [SF] HBD Hangeng HunHyukWon Top Secret.....2{end}
“มาเมื่อไหร่วะ” หลังจากเรียกชื่อเพื่อนก็ถามต่อทันที อย่างรวดเร็วก่อนจะจับมือนิ่มของคนข้างๆเอาไว้ตามปกติ แต่คนที่ไม่ปกติก็คงไม่พ้นฮยอกแจ
“ก่อนเที่ยงคืนหนึ่งนาที ก็ฉันบอกแกแล้วไงว่าฉันชอบที่จะเป็นคนสุดท้าย” ซีวอนตอบกลับยิ้มแย้ม ก่อนตาคมจะจ้องมองร่างบางที่ยืนก้มหน้างุดอยู่ข้างๆฮันกยอง
“นี่แฟนฉัน” หนุ่มจีนยิ้มกว้างก่อนจะดันตัวคนรักไปด้านหน้าแล้วโอบเอวบางไว้จากข้างหลังแสดงความเป็นเจ้าของเต็มที่ ร่างบางสบตาคมของซีวอนนิ่ง ซีวอนมองด้วยความรู้สึกเฉยชาทั้งๆที่ปากยังคงยิ้มอยู่
“แฟนแก หน้าเหมือนแฟนฉันเลยว่ะ” ซีวอนพูดออกไป ฮันกยองยิ้มรับแต่ฮยอกแจได้แต่ยืนนิ่งเพราะคำพูดนั้นด้วยความเจ็บที่หัวใจ
“งั้นแสดงว่าแฟนแกก็ต้องน่ารัก” หนุ่มจีนยกยิ้มแล้วโยกหัวคนรักไปมาอย่างเอ็นดู
“น่ารักสิ แฟนฉันน่ารักมาก” อีกคนตอบกลับยิ้มน้อยๆเมื่อนึกถึงคนรัก ร่างบางยืนน้ำตาคลอกับคำพูดที่ได้ฟังถึงจะยิ้มแต่น้ำเสียงกลับเจ็บปวด นี่แหละ สุภาพบุรุษชเว ซีวอน ให้เกียรติคนรักเสมอ แม้ว่าคนรักจะเลวร้ายซักเพียงไหน
“พามาแนะนำให้ฉันรู้จักมั่งสิ”
“ฉันคิดว่านายคงจะรู้จักแล้ว” ซีวอนตอบกลับทันที สายตาคมตวัดมองร่างบางตรงหน้าเล็กน้อย
“แสดงว่าเรียนที่เดียวกับฉันสินะ ใครน๊า” ฮันกยองลากเสียงยาวพร้อมกับคิดไปด้วย ฮยอกแจทนอยู่กับบรรยากาศอึดอัดที่เป็นอยู่ไม่ไหวเลยแกะแขนของฮันกยองแล้วเดินเลี่ยงออกไปเงียบๆ โดยที่ฮันกยองไม่ได้ว่าอะไร สองเมะได้แต่มองตามหลังบางไป พอเดินถึงรถคันหรูของตัวเองก็ปล่อยโฮออกมาอย่างอัดอั้น นิ้วเรียวกดโทรออกหาเพื่อนรักทันทีก่อนจะขับรถออกไป
“ซองมิน ฮึก” ฮยอกแจร้องไห้มาตลอดทาง แม้กระทั่งถึงบ้านของซองมินก็ยังร้องไห้อยู่ดี กระต่ายน้อยตกใจที่เพื่อนรักโผเข้ากอดเลยได้แต่ลูบหลังปลอบไปเรื่อยๆก่อนจะประคองพาเข้ามาในตัวบ้าน
“เป็นอะไรย็อก ร้องไห้ทำไม”
“ฉันเลือกไม่ได้ มิน เลือกไม่ได้” ไก่น้อยตอบไปร้องไห้ไป จนคยูฮยอนที่นั่งหลับอยู่ข้างโซฟางัวเงียขึ้นมามองเพื่อนสนิทของคนรักตาโต
“เลือกอะไรเหรอ ย็อก” หมาป่าหนุ่มถามออกมาอย่างสนใจ เลยโดนคนรักตีแขนไปหนึ่งที ก่อนจะส่งสายตาดุๆมาให้ทำให้คยูฮยอนนั่งฟังเฉยๆอย่างว่าง่าย
“ซีวอนกับฮันกยอง เขารู้จักกัน มินเขารู้จักกัน”
“ห๊า!!!” ซองมินกับคยูฮยอนร้องลั่น
“แล้วแกจะทำยังไง อย่าบอกนะว่าเขาเจอกันแล้วมีแกอยู่ด้วย” หลังจากประมวลผลเสร็จก็ถามออกไป ฮยอกแจพยักหน้ารับช้าๆ น้ำตายังคงไหลไม่ขาดสาย
“แล้ว ย็อกอยู่ในฐานะอะไรตอนนั้น” ด้วยไอคิวกว่าร้อยสี่สิบ ทำให้คยูฮยอนผูกเรื่องอย่างรวดเร็วก่อนจะถามออกไปตรงประเด็น
“แฟนฮัน”
“แล้วซีวอนล่ะ” กระต่ายน้อยย้อนถามทันที
“เขามาอวยพรวันเกิดฮัน แล้ว ฉันก็ ฮือๆๆๆ” เล่ายังไม่ทันจบก็ปล่อยโฮออกมาอีกรอบแต่แค่นั้นก็ทำให้สองคนที่เป็นผู้ฟังเข้าใจขึ้นมา
“ย็อก แกรักใครมากกว่ากัน” ซองมินถามเพื่อนเสียงอ่อนโยนก่อนจะดึงหัวกลมๆมาซบอกนิ่มของตัวเองเป็นการปลอบโยน
“ฉันไม่รู้น่ะมิน” เสียงหวานตอบกลับมา
“แล้วแกจะทำยังไง” ซองมินถามยิ้มน้อยๆ ยังไงฮยอกแจก็ยังมีหัวใจ เพราะถ้าไม่มีหัวใจคงไม่มานั่งคิดมากแบบนี้
“มิน ฉันจะหายไปจากชีวิตของพวกเขาแต่ก่อนไปฉันต้องไปหาซีวอนก่อน” ฮยอกแจยกหัวออกมาจากอกของเพื่อนรักแล้วพูดออกไปอย่างมั่นใจจนซองมินไม่กล้าแม้แต่จะคัดค้าน ถ้ามันเป็นทางที่ฮยอกแจเลือก ซองมินก็จะไม่ห้ามแม้ว่าจะไม่ใช่ทางออกที่ดีเท่าไหร่ก็ตาม พอตัดสินใจได้ก็วิ่งหายออกไปทันที
“ซีวอน” เสียงหวานเอ่ยเรียกร่างสูงที่นั่งนิ่งอยู่ตรงแม่น้ำฮัน ที่ที่ลีฮยอกแจนัดพบเพื่อที่จะได้อวยพรวันเกิดให้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะจากไป
“หืม เรียกมาซะดึกเลยจริงๆวอนไปรับก็ได้นะ” ซีวอนหันกลับมาถามเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนฮยอกแจน้ำตาคลอ ทำไมฉันถึงได้กล้ามานะ ฮยอกแจนายมันหน้าด้าน…
“สุขสันต์วันเกิดนะซีวอน” ร่างบางพูดกลับไปก่อนจะหยิบกล่องของขวัญขนาดเท่าของฮันกยองออกมาแล้วส่งให้ ซีวอนรับมาถือไว้พร้อมกับรอยยิ้มกว้าง จนฮยอกแจรู้สึกผิด ผิดต่อฮันกยอง และผิดต่อคนที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้ มือแกร่งแกะกล่องของขวัญเปิดออกแล้วยิ้มให้คนรักน้อยๆ
“ขอบใจนะ” ร่างสูงพูดออกไปก่อนจะส่งแหวนให้ฮยอกแจใส่ให้แบบเดียวกับที่ฮันกยองทำ นิ้วเรียวสั่นระริกเอื้อมไปหยิบแหวนมาถือไว้ ก่อนจะสวมให้
“มีความสุขมากๆนะซีวอน” ร่างบางอวยพรพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่นแต่จนแล้วจนรอดก็ต้องร้องไห้ออกมาอยู่ดี ซีวอนเดินเข้ามากอดคนรักเอาไว้ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมา
“ทำไมนายยังยิ้มได้อีกนะ ซีวอน” ฮยอกแจถามอู้อี้อยู่กับอกกว้าง แต่ซีวอนกลับเชยคางมนขึ้นมาแล้วประทับริมฝีปากอุ่นเข้าไปทันทีแทนคำตอบทุกอย่าง ลิ้นร้อนเกี่ยวพันกันอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยจนฮยอกแจครางประท้วงถึงได้ถอนจูบออก และภาพที่ฮยอกแจเห็นก็คือซีวอนกำลังร้องไห้ ร่างบางยืนนิ่งค้างก่อนจะตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแล้ววิ่งหนีออกไปทันทีไม่สนใจเสียงเรียกของคนรักที่ดังตามหลังมาแม้แต่น้อย ออกไปจากชีวิตพวกเขาซะ ลีฮยอกแจคนเลว…
“ซองมิน เห็นฮยอกแจไหม” ฮันกยองกับซีวอนที่วิ่งเข้ามาถึงซองมินพร้อมกันถามขึ้นอย่างร้อนรนเพราะทั้งสองคนติดต่อคนรักไม่ได้แม้แต่น้อย ซองมินได้แต่ยืนนิ่งเพราะไม่รู้ว่าสมควรจะตอบใครดี
“ซองมิน นายเห็นฮยอกแจไหม” ฮันกยองถามขึ้นอีกครั้งอย่างร้อนรน
“เอ่อ…”
“ซองมินบอกพวกเรามาว่าฮยอกแจอยู่ไหน” ซีวอนถามซ้ำ
“พวกเรา?” กระต่ายน้อยทวนคำอย่างสงสัย ทำไมถึงใช้คำว่าพวกเรา
“ใช่ พวกเรา เรารู้มาตั้งนานแล้วว่าฮยอกแจคบเราพร้อมกัน” ซีวอนเอ่ยตอบ เล่นเอากระต่ายน้อยแทบหงายหลังกับคำตอบที่ได้รับ
“แล้วพวกนายไม่ว่าอะไรเลย” แล้วก็เอ่ยเชิงถามออกไปอีกครั้ง
“ไม่ว่าอะไรทั้งนั้นแหละ ถ้าเป็นย็อกพวกเรายอมหมด” ฮันกยองตอบออกมาอย่างเร็ว รู้สึกเป็นห่วงคนรักจับใจ
“แล้ว…”
“ซองมินเดี๋ยวจะกลับมาเล่าให้ฟัง ฮยอกแจอยู่ไหน” ฮันกยองขัดขึ้นทันทีก่อนจะจ้องเพื่อนสนิทของคนรักอย่างคาดคั้น
“ตอนนี้คงทำเรื่องลาออกอยู่” ซองมินตอบออกไปก่อนจะรีบดันหลังของฮันกยองและซีวอนให้ออกวิ่ง สองหนุ่มเมะก็ออกวิ่งกันหน้าตั้งเพื่อไปให้ถึงฝ่ายการศึกษาของมหาวิทยาลัยให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้วก็พบร่างบางคุ้นตากำลังจะเดินหายเข้าไป
“ย็อก!!!” ฮันกยองกับซีวอนเลือกที่จะส่งเสียงออกไปก่อนแล้วพากันออกวิ่งอีกครั้งสุดแรง ขาเรียวชะงักกึกทันทีที่ได้ยิน ใบหน้าหวานหันไปมองผู้มาเยือนตาโต
“ซีวอน ฮันกยอง” เสียงหวานเอ่ยออกไปแผ่วเบา
“ย็อก แฮ่กๆ…มาทำอะไรที่นี่” ซีวอนถามคนรักทันทีทั้งๆที่กำลังหอบ
“เอ่อ…”
“มาทำเรื่องลาออกใช่ไหม” ซีวอนถามซ้ำ คนสวยตรงหน้าได้แต่หลบสายตาแล้วพยักหน้ารับ
“ย็อกจะไปไหน” ฮันกยองถามขึ้นบ้าง
“ไปเรียนที่เมืองนอก” ร่างบางตอบอุบอิบไม่กล้าสบตาทั้งสองคน
“อยู่นี่แหละ” ฮันกยองว่าก่อนจะจับมือนิ่มลากออกมาให้พ้นจากบริเวณนั้น ซีวอนก็เดินตามมาติดๆ
“แต่ฮัน…”
“ไม่มีแต่ทั้งนั้น ห้ามไปไหนทั้งนั้น” ฮันกยองขัดคนรักทันที ฮยอกแจได้แต่ก้มหน้าร้องไห้เพราะความรู้สึกผิดที่อัดแน่นอยู่ในหัวใจทำให้ไม่สามารถพูดคำใดๆออกไปได้ดีกว่าเสียงสะอื้น ซีวอนกอดคนรักทันทีจากด้านหลังยิ่งทำให้น้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย
“อย่าร้องไห้สิย็อก” น้ำเสียงอบอุ่นถูกส่งออกไป
“เราอย่าพบกันอีกเลย” เสียงใสบอกออกไปก่อนจะเม้มริมฝีปากจนเป็นเส้นตรง
“ทำไมย็อกพูดแบบนี้” ซีวอนถามเสียงสั่นก่อนจะกอดคนรักแน่นขึ้น
“ย็อก ขอโทษแต่ถ้าเราเลิกกัน วอนกับฮันจะได้เจอคนที่ดีกว่าย็อกนะ” ร่างบางดันตัวออกจากอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นนั้นก่อนจะมองคนรักทั้งสองคนสลับไปมา
“ไม่เลิก ฮันไม่เลิกเด็ดขาด” ฮันกยองพูดทันที
“วอนก็ไม่เลิก”
“แต่ย็อก ย็อกเลือกไม่ได้ อย่าบังคับกันแบบนี้เลยนะให้ย็อกเป็นฝ่ายไป ให้ย็อก ฮึก ได้เจ็บคนเดียวก็เกินพอ” ฮยอกแจพูดทั้งๆที่กำลังสะอื้นอย่างหนัก
“นายมันเห็นแก่ตัวฮยอกแจ” ฮันกยองตวาดเสียงดังลั่นก่อนจะร้องไห้ออกมา
“ฮึก ก็เพราะย็อกเห็นแก่ตัวไง ฮันจะมาทนอยู่กับคนเห็นแก่ตัวทำไม” ฮยอกแจยอมรับก่อนจะปิดหน้าร้องไห้ นายมันคนเห็นแก่ตัวจริงๆลีฮยอกแจ
“นายมันคนใจร้าย” ซีวอนพูดขึ้นบ้างก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่นเพราะไม่อยากเห็นน้ำตาของคนรักและเขาก็ไม่เข้มแข็งพอที่จะยืนดูเฉยๆ
“ใช่! ย็อกทั้งเห็นแก่ตัวทั้งใจร้ายเพราะฉะนั้นออกไปจากชีวิตของฉันซะ!!!” ร่างบางตอบกลับเสียงดังลั่นก่อนจะหันหลังเดินกลับไปทางเดิมแต่ข้อมือเล็กกลับถูกดึงเอาไว้ทั้งสองข้าง
“ฟังฉันนะฮยอกแจ นายเห็นแก่ตัวเพราะนายทำให้ฉันรัก จนฉันยอมให้นายมีใครอีกคนที่เป็นเพื่อนสนิทฉัน แต่มาวันนี้นายกำลังจะจากไปพร้อมหัวใจสองดวงของพวกเราแต่นายทิ้งไว้แค่ความเจ็บปวดงั้นเหรอ” ฮันกยองพูดขึ้นทันที ร่างบางตกใจกับคำสารภาพที่ได้ยิน แสดงว่าคนรักทั้งสองคนรู้เรื่องมานานแล้วอย่างงั้นเหรอ…
“และที่ฉันบอกว่านายใจร้ายก็เพราะถ้านายไป นายไม่ได้เสียใจคนเดียวแต่เราจะเสียใจกันทั้งหมดสามคน นายจะใจร้ายปล่อยให้ฉันกับฮันเจ็บปวดได้งั้นเหรอ” ซีวอนพูดต่อเพื่อนทันที ฮยอกแจได้แต่ส่ายหัวไปมา
“ขอโทษ ย็อกขอโทษ ฮึก” ฮยอกแจพูดออกมาก่อนจะทรุดลงไปนั่งร้องไห้กับพื้น
“ฮันรักย็อกนะ” ฮันกยองยิ้มออกมาน้อยๆก่อนจะเข้าไปประคองร่างบางให้ลุกขึ้นแล้วโอบเอวบางไว้หลวมๆ
“วอนก็รักย็อกนะ” ซีวอนพูดขึ้นแล้วเดินไปจับมือนิ่มกุมไว้
“ย็อกก็รักฮันกับวอน” ไก่น้อยบอกออกไปก่อนจะปาดน้ำตาทิ้งลวกๆแล้วเขย่งเท้าเพื่อหอมแก้มใสของคนรักไปคนละที
“แต่มันจะดีเหรอ” เสียงหวานถามออกไปอย่างไม่แน่ใจเพราะเจ้าตัวก็ไม่เคยเห็นคนรักที่มีสามคนซักที
“ดีที่สุด” ซีวอนเป็นคนตอบ
“อย่าคิดมากสิที่รัก พวกเรารู้กันมาตั้งแต่สองอาทิตย์แรกที่เราคบกันแล้วนะ” ฮันกยองขยายความให้ ร่างบางได้แต่ขมวดคิ้วมุ่นก่อนจะถูกประคองมานั่งบนม้าหินใต้ต้นไม้ใหญ่และซีวอนกับฮันกยองก็ผลัดกันเล่าถึงเหตุการณ์วันนั้นให้คนรักฟัง
สองอาทิคย์หลังจากคบกับฮยอกแจ
“ไอ้ฮัน กูมีแฟนแล้วนะเว้ย” ซีวอนวิ่งกระโดดโลดเต้นเข้ามาหาเพื่อนที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว
“กูก็มีแล้วว่ะ น่ารักเป็นบ้าเลย” ฮันกยองตอบเพื่อนยิ้มแย้มโลกทั้งโลกกลายเป็นสีชมพู
“เห้ย มีพร้อมกูเลยสมแล้วที่เป็นเพื่อนสนิทกัน” คุณชายชเวพูดก่อนจะแทกมือกับเพื่อนรักไปคนละที
“แต่แฟนกูน่ารักสุดยอด รับรอง”
“ของกูก็น่ารักสุดยอด” อีกคนไม่ยอมแพ้เถียงกลับทันที
“เดี๋ยวแฟนกูจะมาแล้วโว้ย ” ฮันกยองพูดขึ้นยิ้มๆหลังจากที่แอบมานั่งรอเป็นปกติเพื่อดูคนรักคนสวยเดินไปเรียน
“มาเวลาใกล้กับแฟนกูเลย คนนั้นรถที่บ้านมาส่ง”ซีวอนลงนั่งข้างๆแล้วจับจ้องไปยังรถลีมูซีนคันหรูที่วิ่งเข้ามาจอดตรงเวลาพอดีเป๊ะ
“แฟนกูมาแล้ว” ทั้งสองคนพูดออกมาพร้อมกัน แล้วหันไปมองหน้ากันเองเมื่อคนคุ้นตาลงมาจากรถแล้วก้าวหายเข้าไปในตึก
“ไอ้วอน นั่นแฟนมึงเหรอ/ไอ้ฮัน นั่นแฟนมึงเหรอ” ทั้งสองคนถามออกมาพร้อมกันแล้วต่างฝ่ายต่างก็พยักหน้ารับ
“มึงจะเอายังไง” ฮันกยองถามออกมาอย่างจริงจัง
“กูจะถอยให้มึง” ซีวอนพูดออกมาก่อนจะลุกขึ้นยืน
“ไอ้วอน ถ้าทำอย่างงั้นมึงจะเจ็บรึเปล่าวะ” หนุ่มจีนลุกขึ้นถามจริงจัง
“มากๆ” สั้นๆคำเดียวก็ทำให้อีกคนเข้าใจอย่างถ่องแท้
“งั้นกูจะไปเอง” ฮันกยองเป็นฝ่ายพูดแล้วหันหลังไปอีกทาง
“มึงก็เจ็บกูรู้”
“แล้วมึงจะให้กูทำยังไง”ฮันกยองหันมาถามอีกครั้ง
“มึงยอมที่จะโดนหลอกไปแบบนี้ไหมล่ะ”ซีวอนถามกลับเสียงเครียดเพราะเขาก็รักฮยอกแจเกินกว่าที่จะถอนตัวเหมือนกันและเพื่อนรักของเขาก็คงจะรักมากไม่งั้นคงไม่สามารถสลัดคราบคาสโนว่ากลายเป็นมังกรสิ้นลายแบบนี้
“แล้วมึงล่ะ”ย้อนถามกลับแล้วต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันแค่นั้นก็เกินพอที่คนที่คบกันมากว่าสิบปีจะเข้าใจ
“แล้วฮันกับวอน ทนได้จริงๆน่ะเหรอ” ไก่น้อยถามขึ้นหลังจากที่ฟังจบมือทั้งสองข้างกุมมือซีวอนไว้แต่หัวกลมๆเอนไปพิงไหล่หนาของฮันกยอง
“ทนได้ไม่ได้ก็ทนมาสามเดือนแล้วนี่” ฮันกยองตอบยิ้มน้อยๆ
“แล้วฮันกับวอน ไม่เสียใจเหรอ” เสียงหวานถามต่อ
“แล้วย็อกเสียใจไหมที่คบกับพวกเรา” ซีวอนถามกลับก่อนจะยิ้มให้คนรักอย่างอ่อนโยน
“ไม่เลยซักนิด” คนสวยตอบกลับเลยถูกซีวอนหอมแก้มนิ่มๆไป
“แล้วเราจะคบกันแบบนี้จริงๆใช่ไหม ไม่มีวันที่ย็อกต้องเลือกใช่ไหม” ร่างบางถามออกไปอย่างกังวลใจในอนาคตข้างหน้าที่แสนยาวไกล
“ย็อก เราก็เป็นแบบนี้มาสามเดือนแล้วนะ” ฮันกยองตอบเสียงนุ่ม
“แต่ตอนนั้นย็อกไม่รู้นี่ว่าฮันกับวอนรู้แล้ว” เสียงหวานแย้งเบาๆ
“ก็แค่เปลี่ยนจากไปไหนสองคน เป็นไปไหนสามคนถ้าเราว่างพร้อมกันไง” ซีวอนบอกคนรักยิ้มๆให้กับความน่ารักนั้น
“ย็อกรักฮันกับวอนที่สุดเลย” ไก่น้อยพูดพร้อมกับยิ้มกว้าง
“รักใครมากกว่า” ซีวอนกับฮันกยองถามออกมาพร้อมกัน
“เท่ากันสิ”
“ไม่ได้มันต้องมีที่หนึ่ง” ฮันกยองแย้งจนคนสวยหน้ายุ่ง
“นั่นสิฉันกับฮันยังรักนายที่หนึ่งเลย” ซีวอนต่อให้ ร่างบางเลยเขินหน้าแดงกับการบอกรักที่แสนจะเสี่ยวของคู่เพื่อนสนิทนั้น ใครบอกล่ะว่าความรักต้องเป็นคู่เท่านั้น เป็นคี่ก็ได้เหมือนกัน
-----------------------------------------------------------------------------------
Writer Talk:
มาลงตอนจบแล้วค่า ยังก็แฮปปี้เบิดเดย์ตาฉ่อยนะจ้ะ รักย็อกให้มากๆๆๆๆๆๆๆๆ
คุณ Best มานแอดยังไงเหรอคะ สอนกาต้มหน่อยสิกาต้มเล่นไม่เป็นอ่ะ กาต้มก็คิดถึงคุณเบสค่า
คุณ กูไม่รู้...กูเมา อ่ากาต้มไม่รุอ่ะ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ ตาฉ่อยเดี๋ยวแม่จะแต่งให้อีกเรื่องนะ ฮือๆๆๆๆๆ
คุณ .+*+.โกโก้ร้ou.+*+. ไม่รู้ว่าได้อ่านเรื่องนี้รึเปล่าแต่ไรเตอร์ขอบคุณค่ะที่ติดตาม
คุณ สวัสดีค่ะ มาลงแล้วค่ะ มาอ่านด้วยนะคะ งิงิ
คุณ มิว ตอบเรื่องสเปเชี่ยลที่นี่ไม่เป็นไรเนอะ พวกมันแอนตี้ค่า ไม่ชอบเพราะคิดว่าย็อกจะเข้ามาจับค่า คิดไปได้เนอะ
คุณ baby_satan เอ่อ สเปสนุกกว่าเรื่องหลักเหรอคะ แต่ไม่รู้จะเห็นตอบเม้นรึป่าว ดันตอบคนละเรื่อง อีกาต้มบ้าไปแล้ว
คุณ บ(ฮันนี่)ี ถ้าพรุ่งนี้กาต้มตื่นมาคุณบีไม่อัพนะ กาต้มจะงดอัพฟิคเรื่องนี้ไปเลย งอน!!! กลัวมะ เอิ๊กๆๆๆ
คุณ Omma K ไม่ใช่คยูฮยอกค่า แต่อิยาคู้เรียนห้องเดียวกับฮยอกไงคะเลยมีบทเยอะหน่อยแหะๆ
คุณ 'SuJu__*Eunhyuk*__HAEEUN' กาต้มอยากแต่งชอตฟิคเฮอึนจัง หวังว่าจะชอบนะคะ เสดเมื่อไหร่ลงทันทีเลย
คุณ w-n ชะนีสองคนนั้นยังรายไม่เท่าพวกเมะเลยค่า เมะร้ายได้อีก
คุณ bee ขอบคุณที่ชอบนะคะ มาอ่านอีกนะคะ
คุณ biggybite คนอื่นๆมันแอนตี้อยู่ค่ะ ทิฐิสูง อิอิ
คุณHyukHyuk เม้นตอนกดลงพอดีเลย เลยแอบแวบมาตอบด้วยคนอื่นนิสัยไม่ดีไงคะ
อ่า รักคนอ่านทุกคนเหมือนเดิมเลยค่า รักกาต้มกันด้วยน๊า
อิอิ ไปนอนแล้วฝานดีค่า
ความคิดเห็น