คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #142 : Special Part2- Darkness ~27~
“ขอบใจพวกนายสองคนมากนะ ไปพักผ่อนเถอะ” คังอินหันไปบอกนิชคุณกับซึงรีที่เดินตามมาทีหลัง
“แต่ว่าพี่ฮยอกแจ” ซึงรีออกปากแย้งหากแต่ถูกขัดไว้เสียก่อน
“พี่ไม่เป็นไรหรอก พวกนายไปนอนเถอะแล้วเสร็จงานค่อยมานะ” ร่างบางพูดพร้อมกับเดินเข้าไปกอดน้องชายทั้งสองเบาๆ
“ดูแลตัวเองนะครับ” แล้วก็ต้องจำใจกลับไป
“เข้าไปข้างในกันเถอะ” ชินดงพูดกับน้องอย่างใจดีแล้วพากันเดินหายเข้าไปในห้องพักรวมพิเศษ
“แต่ละคนหน้าเยินกันทั้งนั้นเลย” คังอินเดินไปตามเตียงต่างๆแล้วบ่นออกมา ฮยอกแจเพียงแค่เดินตามห่างๆเท่านั้น น้ำตาที่คิดว่าจะไม่ไหลกลับไหลลงมาอีกรอบอย่างไม่อาจห้าม
“นายอย่าร้องไห้สิ ถ้าพวกนั้นตื่นมารู้ว่าพวกฉันพานายมาเสียใจนะ พวกฉันต้องตายแน่ๆ” คังอินปลอบด้วยมุขตลกเล็กน้อย ฮยอกแจคลี่ยิ้มกลับไปให้หากแต่น้ำตาก็ยังคงไหลอยู่ดี
“พี่ทึกฮะ ฮยอกยังไม่ได้ไปอเมริกาเลยน๊า ตื่นมาดูสิฮะ” ร่างบางลงนั่งที่ข้างเตียงของพี่ใหญ่ของวงแล้วออกปากพูดพร้อมกับจับมืออีกฝ่ายเอาไว้ถ่ายทอดความรักลงไปจนหมด หากแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าอีทึกจะตื่นขึ้นมาแต่อย่างไร
“พี่ซิน ตื่นขึ้นมาวางแผนเพี้ยนๆของพี่อีกสิฮะ ฮยอกรออยู่นะ” แล้วก็เดินไปเตียงถัดไป ฮีชอลเองมีผ้าพันแผลไปทั่วตัว ดูคนที่จะโดนน้อยที่สุดน่าจะเป็นเรียวอุคกับเยซอง
“ฮยอก อย่าร้องไห้เลยไปนั่งเฉยๆเถอะ” คังอินเมื่อเห็นรุ่นน้องเริ่มสะอื้นไม่หยุดก็รีบเข้ามาโอบไหล่บางออกไปมุมห้อง
“ผมไม่เป็นไรหรอก ผมอยากจะนั่งเฝ้าทุกคนแต่ผมก็ทำไม่ได้” ฮยอกแจว่าแล้วทำเพียงแค่เดินตามไปเตียงต่างๆก่อนจะหยุดลงที่เตียงของซีวอนที่เจ็บหนักเอาการแล้วทรุดลงนั่ง มือเล็กกุมมือใหญ่เอาไว้วางใบหน้าหวานทาบลงไปพร้อมกับหลับตาพริ้ม
“ผมจะนอนเฝ้าเองฮะ” บอกออกไปทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่ คังอินกับชินดงได้แต่ถอยออกไปนั่งมองห่างๆอยู่บนโซฟามุมห้องเท่านั้น
“โอ๊ย” ท่ามกลางความเงียบที่เข้าปกคลุม หากแต่แสงแดดก็ยังคงสาดส่องเข้ามาด้านใน พร้อมๆกับเสียงร้องของใครบางคนทำให้ฮยอกแจเด้งตัวขึ้นไปหาแทบไม่ทัน
“เรียว นายเจ็บตรงไหนบ้าง” เสียงหวานออกปากถามในขณะที่เรียวอุคอ้าปากค้างเมื่อมองเห็นภาพของคนตรงหน้าเต็มตา
“ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆที่เห็นหน้าพี่ฮยอกแจ” เรียวอุคพึมพำกับตัวเองพลางยกแขนข้างที่ไม่เจ็บไปหยิกแขนของตัวเองอีกฝั่งแล้วก็ต้องหน้าเหยเมื่อรู้สึกเจ็บ
“ทำอะไรของนายน่ะ” ฮยอกแจถามเสียงกลั้วหัวเราะก่อนจะเดินไปกดเรียกหมอเข้ามา
“พี่ยังไม่ไปอเมริกาอีกเหรอ” เรียวอุคเอ่ยถาม
“ถ้าไปแล้วจะเห็นไหม” ฮยอกแจว่าก่อนจะถอยออกมาให้คุณหมอดูอาการของคนเจ็บ
“ไม่เป็นไรแล้วครับกินยาแก้ปวดเดี๋ยวก็หาย” หมอหนุ่มหันมาบอกแล้วเดินออกจากห้องไป ฮยอกแจยิ้มรับเท่านั้นก่อนจะเดินมานั่งเคียงข้างกับเรียวอุค
“ผมขอโทษนะครับ แต่ผมรักพี่” เรียวอุคก้มหน้าพูดอย่างสำนึกผิด ฮยอกแจก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมาเท่านั้น
“พี่ไม่โกรธแล้ว” ร่างบางว่านั่นทำให้คนเจ็บบนเตียงประคองตัวเองลุกขึ้นนั่งแล้วอ้าแขนออกเพื่อรอรับร่างของฮยอกแจให้เข้าไปสู่อ้อมกอด ฮยอกแจเองก็กอดตอบเรียวอุคเช่นกันแต่ทว่ากอดไว้เพียงหลวมๆเท่านั้นด้วยห่วงอาการบาดเจ็บของอีกฝ่าย
“หิวน้ำ” เยซองที่นอนอยู่เตียงข้างเอ่ยบอกเสียงแหบทั้งๆที่ยังไม่ลืมตาตื่นนอนด้วยซ้ำ ฮยอกแจผละออกจากร่างของเรียวอุคทันทีเพื่อไปประคองร่างของเยซองให้ลุกขึ้นมา
“คุณพยาบาลทำไมหน้าเหมือนคนรักผมจังเลย” เยซองออกปากถามพยายามจะขยี้ตาตัวเองให้ลืมได้มากที่สุดแต่ก็ทำไม่ได้ หลอดถูกจ่อไปที่ริมฝีปากของเยซองก่อนที่ร่างสูงจะดูดน้ำเข้าไปอึกใหญ่
“เหมือนมากไหมฮะ” ฮยอกแจแกล้งถามต่อ
“เสียงก็เหมือนนะครับ” เยซองตอบแล้วลืมตาโพลงขึ้นมาก่อนจะอ้าปากค้าง
“ฮยอกแจจริงๆเหรอ”
“ก็ผมน่ะสิฮะ” ฮยอกแจว่าแล้วถูกเยซองดึงเข้าไปกอดอีกคน
“เบาๆสิฮะ เดี๋ยวเจ็บหรอก” ร่างบางขืนตัวเอาไว้เล็กน้อยแต่ก็ปล่อยให้อีกฝ่ายกอดจนพอใจ
“ขอโทษนะขอโทษ” น้ำเสียงทรงเสน่ห์เอ่ยบอกทำให้ฮยอกแจยิ้มรับทั้งน้ำตา
“พอเถอะฮะ พักเถอะ” ฮยอกแจว่าก่อนจะดันตัวออกแล้วกดเรียกหมอมาอีกครั้ง คุณหมอคนเดิมก้าวเข้าในเวลารวดเร็ว
“ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วเช่นกันครับ” หมอหนุ่มเอ่ยบอกก่อนจะก้าวออกไปอีกครั้ง
“เจ็บชะมัด” เสียงบ่นแปล่งๆดังตามมาทำให้เรียวอุค เยซองและฮยอกแจหันไปมองเตียงของฮันกยองอย่างพร้อมเพรียงกัน
“นี่ฉันตายแล้วเหรอเนี่ย นางฟ้าหน้าเหมือนฮยอกแจเลย” หนุ่มจีนปรือตาขึ้นมามองก่อนจะเพ้อออกมา นั่นทำให้เรียวอุคกับเยซองขำพรืดกันออกมาอีกครั้ง แต่ก็ต้องหยุดหัวเราะเมื่อไปกระทบกับบาดแผล
“นางฟ้าที่ไหนฮะ ผมยังไม่ตายซักหน่อย” ฮยอกแจเองก็ระบายยิ้มอ่อนๆก่อนจะประคองร่างของฮันกยองให้ลุกขึ้นนั่ง
“สงสัยอั๊วจะซี้เลี้ยว” หนุ่มจีนว่าพลางทำหน้าอยากตาย หากแต่เสียงของเรียวอุคกับเยซองขัดเอาไว้ได้ซะก่อน
“พี่ฮันก่อนจะโวยวายลืมตามาดูก่อนได้ไหม” ทั้งสองคนประสานเสียงพร้อมกันทำให้ฮันกยองลืมตาขึ้นมามองอย่างอัตโนมัติ
“ยอดรักของพี่”
----------------------------------------
Katomnam ขอบ่นค่ะ
กรี๊ดมากค่ะ มีน้องส่งเมลล์ไปบอก
ขอบคุณมากค่ะ
เจ๊เลยจัดการลบออกไปหมดเลย
ใครที่เข้ามาอ่านทีหลัง
อย่าว่าเจ๊นะคะ เจ๊มั่นใจว่านักอ่านที่น่ารักของเจ๊ไม่แจ้งแน่นอน
แต่ใครแจ้งไม่รู้
ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ร้องไห้ดีกว่า เชอะ
อัพด้วยความเซ็งสุดใจ
รักทุกคนค่า
ความคิดเห็น