คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 7
Chapter 7:
“พวกแกช่วยฉันคิดหน่อยสิ ว่าจะให้อะไรซีวอนวันบอกรักประจำโรงเรียนดี” ดงเฮเอ่ยขึ้นอย่างเพ้อฝัน ทำให้อีกสามคนนึกขึ้นได้พอดี
“เออ ใช่วันบอกรักโรงเรียนอีกสองวัน แย่แล้ว” ซองมินร้องขึ้นอย่างตกใจกลางห้องเรียนจนเพื่อนๆในห้องหันมามองกระต่ายน้อยงงๆ
“ฉันต้องให้อะไรไอ้หน้าลูกชิ้นป่ะวะเนี่ย” เรียวอุคถามขึ้น
“ให้ไปดิแกเป็นแฟนกันแล้วนะ” ฮยอกแจหันมาตอบก่อนจะฟุบลงบนโต๊ะอย่างไม่ใส่ใจ
“ฉันให้พวกแกช่วยฉันคิดว่าฉันจะให้อะไรซีวอนนะ” ดงเฮแย้งขึ้นแต่เพื่อนอีกสองคนกลับนั่งคิดแต่เรื่องของตัวเอง ดงเฮเลยหันไปหาไก่น้อยทันที
“ย็อก แกก็บอกรักฮันซักทีสิ”
“ฉันเหรอจะบอกรักฮัน” ไก่น้อยชี้หน้าตัวเองงงๆ ใช่สิ ลืมไปเลยว่าต้องหาแฟน แล้วต้องบอกรักฮันจริงเหรอ นี่เรารักฮันจริงเหรอ…
“อ้าว ก็แกบอกแกชอบฮันนี่” ปลาน้อยตอบทันทีก่อนจะมองเพื่อนรักอย่างสงสัย
“เออเนอะ ฉันชอบฮันนี่หว่า” อีกคนตอบกลับทันทีก่อนจะคิดว่าจะให้อะไรฮันกยองดี
“เอ๊ะ ไอ้บ้านี่ยังไงแปลกๆ” ดงเฮบ่นกับตัวเองก่อนจะนั่งคิดเรื่องของตัวเองบ้าง ไม่นานเรียวอุคก็ยิ้มออกมา ก่อนจะลุกหายไป ซองมินก็เหมือนกัน ดงเฮเลยหันมามองหน้ากับฮยอกแจงงๆ
“ซองมินนี่แกทำอะไรเนี่ย ซื้อลูกโป่งมาทำไมเยอะแยะ” ฮยอกแจที่เดินเข้ามาในบ้านร้องลั่นเพราะเห็นรอบตัวซองมินมีแต่กองลูกโป่งสีแดง สีขาว สีชมพูและสีเขียว ซองมินเงยหน้าขึ้นในขณะที่ยังเป่าลูกโป่งคาปากอยู่
“ก็จะทำป้ายไปให้คยูอ่ะ” กระต่ายน้อยตอบกลับตอนที่เป่าลูกที่ค้างอยู่เสร็จแล้ว
“โห ลงทุนไม่พอลงแรงอีก” อีกคนว่าก่อนจะเดินหายขึ้นไปบนห้องนอน
“เรียว ทำอะไรอ่ะ” พอขึ้นไปถึงก็เจอเรียวอุคนั่งก้มหน้าตั้งใจทำบางอย่างด้วยความตั้งใจ
“ถักผ้าพันคอให้เย” เรียวอุคตอบก่อนจะยิ้มหวาน นี่เพื่อนเขารักเยซองแล้วเหรอเนี่ย ฮยอกแจไม่ว่าอะไรก่อนจะเดินเลยไปที่เตียงของตัวเอง ก่อนจะนอนพลิกไปพลิกมา
“ย็อก แกเป็นอะไรรึเปล่า” เรียวอุควางมือจากสิ่งที่กำลังทำถามเพื่อนขึ้น
“ฉันไม่รู้จะซื้ออะไรไปให้ฮันดี” ฮยอกแจตอบออกมา
“นายก็ลองถามเพื่อนเค้าสิ” เรียวอุคเสนอ
“นายลองถามเยให้หน่อยดิ” ไก่น้อยบอกต่อทันที
“ไม่เอาอ่ะถ้าฉันถามไอ้หน้าลูกชิ้นนั่น มันจะจับได้ว่าฉันจำวันบอกรักได้น่ะดิ เดี๋ยวไม่เซอร์ไพรส์” เรียวอุคตอบกลับมา ฮยอกแจพยักหน้ารับรู้ไม่อยากรบกวนเพื่อนให้มากนัก พอนอนไม่หลับก็เลยเดินลงไปข้างล่าง ซองมินยังคงนั่งอยู่ที่เดิม และเป่าลูกโป่งต่อไป ไม่มีท่าทีเหน็ดเหนื่อยพอเป่าเสร็จใบนึงก็ยิ้มทีนึง
“ย็อกแกจะไปไหนอ่ะ” เสียงหวานถามขึ้นทันทีที่เห็นฮยอกแจกำลังเดินออกจากตัวบ้าน
“ไปหาซื้อของให้ฮัน”
“นายจะบอกรักฮันเหรอ” ซองมินถามต่อด้วยความสงสัย
“อ้าว ก็ฉันบอกแกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันจะจีบฮัน” ไก่น้อยตอบกลับ
“ใช่ แต่แกชอบฮันจริงๆน่ะเหรอ แกถามตัวเองก่อนดีกว่า” กระต่ายน้อยพูดขึ้น แค่มองตาเขาก็รู้ว่าฮยอกแจคิดกับฮันแค่ไหนและชอบใคร แต่ดูท่าเจ้าตัวจะไม่รู้เลย
“ก็ต้องชอบสิ ฮันก็หล่อดีนี่”
“เอาเถอะๆ นายตัดสินใจแล้วนี่” พูดไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์ ฮยอกแจผู้ไร้เดียงสายังคงหาหัวใจตัวเองไม่พบ พอเลยจากซองมินร่างบางก็เห็นว่ารถของดงเฮไม่อยู่เจ้าของคงใช้เอาไปข้างนอก ฮยอกแจเลยหยิบโทรศัพท์มากดโทรออกหาตัวช่วยทันที ไม่รู้ว่าทำไมต้องโทรหาคนนี้แต่พออยากได้ความช่วยเหลือก็โทรหาคิบอม คนเดียว
“คิบอม มารับไปห้างหน่อย” พออีกฝ่ายรับสายก็อ้อนทันที
“อืม” อีกฝ่ายตอบกลับมาก่อนจะวางไป
“อ้าว ย็อกไม่ไปห้างแล้วเหรอ” พอเห็นเพื่อนเดินกลับเข้ามาในบ้านซองมินก็ถามขึ้น
“รอคิบอมมารับ” ร่างบางตอบกลับก่อนจะลงนั่งข้างๆซองมินแล้วก็อดไม่ได้ที่จะช่วยเพื่อนเป่าลูกโป่ง รอเวลา
“ทำไมนายต้องโทรหาคิบอมด้วยล่ะ” ซองมินถามพลางหรี่ตาลงอย่างจับผิด
“นั่นน่ะสิ แต่พอฉันรู้สึกตัวคิบอมก็ตอบรับไปแล้วอ่ะ” อีกคนตอบกลับหน้าใสซื่อหมายความอย่างที่คิดจริงๆ กระต่ายน้อยถึงกับกุมขมับ นี่แกยังไม่รู้ตัวอีกเหรอเนี่ย
“ย็อก แกกำลังจะทำร้ายคนสองคนเชียวนะ”
“ฉันจะไปทำร้ายใครได้ นอกจากทำร้ายร่างกายพวกแก” พอพูดจบฮยอกแจก็กระโดดบีบคอซองมินทันที ซองมินเลยแกล้งลงไปดิ้นกับพื้นก่อนจะหัวเราะออกมาสองคน
“อ้าว คิบอมไปเหอะ” พอหันไปที่ประตูเห็นร่างสูงคุ้นตา ไก่น้อยก็รีบวิ่งออกไปทันที ปล่อยให้ซองมินมองตามหลังไป แล้วกระต่ายน้อยก็ทนไม่ได้เลยตะโกนเรียกเรียวอุคให้ลงมานั่งถักผ้าพันคอข้างล่างเป็นเพื่อนก่อนจะปรึกษาเรื่องของเพื่อนรักอีกคนไปด้วย
“อยู่ดีๆทำไมอยากไปห้างล่ะ” เสียงทุ้มถามขึ้นขณะที่รถเคลื่อนตัวอยู่บนท้องถนน
“ก็จะไปหาซื้อของให้ฮันอ่ะ พรุ่งนี้เป็นวันบอกรักนี่” ร่างบางหันมาตอบ คิบอมถึงกับนั่งนิ่งอยู่กับที่ ไม่พูดอะไรอีก เจ็บที่ได้ยินอีกคนบอกว่าจะไปซื้อของให้เพื่อนรักของตัวเอง จะคาดหวังอะไรนะ คิม คิบอม
“คิบอม ฮันชอบอะไรอ่ะ” พอไปถึงร่างบางก็ฉุดคิบอมไปนู่นไปนี่
“น้ำหอม” คิบอมตอบเสียงเรียบ
“เหรอ งั้นไปดูน้ำหอมกันเหอะ” พูดจบก็ไม่รอฟังความคิดเห็นของอีกคน คิบอมได้แต่เดินตามไปเงียบๆ ฉันจะบอกนายดีไหมนะ แล้วถ้าฉันบอกไปนายจะยังทำตัวกับฉันเหมือนเดิมไหม
“คิบอม ขวดนี้หอมดี” ฮยอกแจเข้ามายืนใกล้ๆก่อนจะฉีดน้ำหอมที่ถือมาลงบนข้อมือตัวเองแล้วยื่นไปให้อีกคนดม คิบอมมองข้อมือขาวที่จ่ออยู่ตรงหน้าก่อนจะกดจมูกโด่งลงไป ตั้งใจให้มันสัมผัสกับเนื้อขาว ร่างบางหน้าแดงเรื่อแต่ก็ยืนเฉยๆเพราะคิดว่าอีกคนแค่จะดมกลิ่น
“อืม” เสียงทุ้มตอบกลับมาแค่นั้น ไม่ใช่น้ำหอมหรอกฮยอกแจ ตัวนายต่างหาก
“งั้นเอาขวดนี้” ไม่รอช้าฮยอกแจตัดสินใจซื้ออย่างรวดเร็ว ก่อนที่ร่างบางจะเดินเลยไปยังยี่ห้ออื่น
“คิบอม ขวดนี้ก็หอมอ่ะหอมเย็นๆ เหมาะกับนายจัง” พอไปถึงก็ฉีดอีกขวดมาให้ดม คิบอมมองคนตรงหน้างงๆ
“นายต้องหาที่เหมาะกับฮันสิ ไม่ใช่เหมาะกับฉัน” นายกำลังทำให้ฉันแอบหวังนะ
“นั่นสิเนอะ” ทำไมทุกขวดที่ฉันดม ฉันถึงทำแค่พิจารณาว่ามันเหมาะกับนายไหม ร่างบางเลยวางน้ำหอมขวดนั้นทันที
“คิบอมหิวไหม” ร่างบางเอ่ยถามเสียงใส
“นายหิวล่ะสิ” ใช่คิบอมจะรู้ทันทีว่าฮยอกแจต้องการอะไร ร่างบางยิ้มออกมาทันทีที่อีกคนรู้ทัน คิบอมอดยิ้มตอบไม่ได้ ก่อนจะพากันไปที่ร้านประจำ
“คิบอม ฉันไปห้องน้ำแปปนะ” พอสั่งอาหารเสร็จร่างบางก็วิ่งหายออกไปข้างนอก ไม่ได้มุ่งหน้าไปห้องน้ำอย่างที่บอกคิบอมแต่มุ่งตรงไปยังเคาน์เตอร์น้ำหอมที่เพิ่งออกมา หยิบขวดที่ตัวเองบอกว่าเหมาะกับคิบอมแล้วซื้อทันที แล้วแอบเก็บเอาไว้ในกระเป๋าด้านในของเสื้อคลุม ไม่รู้ทำไมเขาถึงอยากให้ของขวัญคิบอมในวันบอกรักด้วย ให้สองคนคงไม่ผิดใช่ไหม…
“ซองมินนี่แกยังเป่าอยู่อีกเหรอเนี่ย” พอเดินเข้ามาก็เห็นกองลูกโป่งที่มากกว่าตอนแรกนิดหน่อยก็ถามขึ้น ตอนนี้เรียวอุคก็ลงมานั่งเป่าด้วย
“เออดิ มันจะเอาตั้งพันสองร้อยลูกเป่ายังไงไหว ตอนแรกฉันจะถักผ้าพันคอให้เย ตอนนี้เลยกลายเป็นผ้าเช็ดมือแทนทนเห็นไอ้มินมันทำไม่ไหว” เรียวอุคหันมาตอบแทนก่อนจะหันไปเป่าลูกโป่งอีกลูก ฮยอกแจมองความตั้งใจของเพื่อนก่อนจะวิ่งออกไปด้านนอกใหม่ แล้วก็คิดถูกเพราะคิบอมยังไม่ออกรถไปไหน คราวนั้นที่ซองมินเข้าโรงพยาบาลคิบอมก็มาส่งแต่ก็ยังรออยู่ในรถจนกว่าไฟห้องนอนของฮยอกแจจะเปิด
“ลืมอะไรรึเปล่า” คิบอมเดินลงจากรถมาถาม
“คิบอม นายมีธุระรึเปล่า” ร่างบางถาม คิบอมส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“นายช่วยฉันเป่าลูกโป่งหน่อยสิ” แม้จะไม่เข้าใจว่าฮยอกแจจะเป่าลูกโป่งทำไมแต่ร่างสูงก็พยักหน้ารับก่อนจะกดล็อครถแล้วเดินตามเข้าไป ก็พบโรงงานย่อยๆที่มีซองมินกับเรียวอุคดำเนินงานอยู่ก่อนแล้ว ฮยอกแจหยิบแผ่นที่ซองมินวางแผนไว้มาให้คิบอมดู
…
Sungmin Kyuhyun
…
คิบอมมองกระดาษแผ่นนั้นอึ้งๆ นี่ซองมินลงทุนเพื่อเพื่อนเค้าขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
“คิบอมช่วยหน่อยนะ พวกเราสามคนไม่ไหวแน่” ฮยอกแจอ้อน คิบอมพยักหน้ารับก่อนจะนั่งลงบนพื้นอย่างว่าง่าย ฮยอกแจลอบยิ้มก่อนจะวิ่งหายขึ้นไปด้านบนเพื่อเอาน้ำหอมที่แอบซื้อไปเก็บพร้อมๆกับขวดแรกที่ซื้อมา ซองมินกับเรียวอุคมองหน้ากันก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆเหนื่อยใจแทนที่เพื่อนไม่รู้ตัวซักที
“ไม่ไหวแล้วมินขอฉันพักหน่อยนะ” เรียวอุคพูดขึ้นก่อนจะสูดหายใจเต็มปอดแล้วหายเข้าครัวไปเอาน้ำมาให้เพื่อนๆดื่ม
“แกไม่ทันแน่ๆ พรุ่งนี้แล้ว” ฮยอกแจพูดขึ้นนี่ก็ปาเข้าไปทุ่มนึงแล้วยังได้ไม่ถึงห้าร้อยลูกเลย พูดจบก็หันไปมองคิบอมที่นั่งตั้งใจเป่าลูกโป่งจนแก้มกลมที่ป่องอยู่แล้วป่องขึ้นไปอีก นิ้วเรียวเลยจิ้มลงจึกๆที่แก้มของคิบอม
อย่างหมั่นเขี้ยว คิบอมหันมาเลิกคิ้วไปเชิงถามแต่ก็ยังเป่าต่อไป
“แก้มนายน่ารักจัง” ฮยอกแจบอกเรียบๆ แต่คนฟังกลับหน้าแดงขึ้นมา จนซองมินยังอดหัวเราะไม่ได้
“ไม่ไหวแล้วโว้ย โทรตามเยดีกว่ายอมให้มันรู้แล้วก็ได้ว่าฉันจำได้” พอเห็นว่าจะไม่ทันการเรียวอุคก็กดโทรศัพท์ที่เจ้าตัวเมมเป็นเบอร์โทรด่วนหมายเลขที่สี่ต่อจากเพื่อนสามคนโทรออกทันที ฮยอกแจมองเพื่อนยิ้มๆนี่กลายเป็นเบอร์พิเศษไปเมื่อไหร่ละเนี่ย อุคกี้น้อย
“ฉันก็จะหมดลมแล้วเนี่ย คิบอมนายโทรตามฮันหน่อยสิฉันไม่ไหวแล้ว” พอเป่าลูกที่ถืออยู่เมื่อครู่เสร็จก็เกิดอาการหน้ามืดขึ้นมา คิบอมเลยจับหัวกลมๆของฮยอกแจไปวางไว้บนตักของตัวเองแทน ร่างบางยิ้มรับเนือยๆก่อนจะหลับตาสวยลง ซองมินกับเรียวอุคหันไปมองกันตาค้าง การคุยทางกระแสจิตเลยเกิดขึ้น
ไหนมันบอกชอบฮัน—เรียวอุค
ก็ฉันถึงได้บอกแกไงว่ามันไม่รู้ตัว--- ซองมิน
น่าสงสารคิบอม--- เรียวอุค
จบการสนทนาทางสายตา คิบอมกดโทรออกหาฮันกยองทันที ไม่นานนักฮันกยองกับเยซองก็มาถึงขาดแต่ดงเฮกับซีวอน พอฮันกยองมาถึงก็มองฮยอกแจที่หลับพริ้มอยู่บนตักของเพื่อนรักอึ้งไปหลายวินาทีแต่ก็เลือกที่จะไม่แสดงออก พอเสียงเริ่มดังขึ้นคนที่นอนหลับอยู่ก็งัวเงียขึ้นมา
“อ้าวฮัน มานานยัง” เสียงใสทักขึ้น
“สิบนาทีเอง” หนุ่มจีนตอบกลับมา ก่อนที่ฮยอกแจจะลุกเดินไปนั่งข้างฮันกยองแทน หัวกลมๆที่เคยวางอยู่บนตักคิบอมเปลี่ยนที่พักพิงเป็นไหล่หนาของฮันกยองแทน ฮันกยองยิ้มแย้มทันที ทั้งๆที่เมื่อครู่นั่งหน้าบึ้ง
คิบอมได้แต่มองตามไปใบหน้าไม่แสดงความรู้สึกใดๆเหมือนที่เคยทำ เค้าคือตัวจริงของนายสินะ
“พวกนายทำอะไรกันน่ะ” เสียงใสของดงเฮดังขึ้นมองประชากรที่มากจนผิดสังเกตด้วยความงง
“เป่าลูกโป่ง แกไม่เห็นเหรอไง” เรียวอุคว่าเข้าให้ ก่อนที่ตาสวยของดงเฮจะเหลือบไปเห็นกระดาษที่ซองมินทำไว้ถึงกับร้องอ๋อทันที ก่อนจะวิ่งออกไปตามซีวอนที่ยังไม่ไปไหนเข้ามาช่วยอีกแรง
“กี่ลูกแล้ว” ซีวอนถามขึ้นหลังจากเป่าไปหลายชั่วโมงเริ่มจะหมดลมเหมือนกันเป่าเป็นร้อยลูกงานหนักเอาเรื่อง
“พันสี่สิบ” ซองมินตอบออกมาก่อนจะยิ้มน้อยๆ นี่แกไม่เหนื่อยเหรอไง
“เอาวะ อีกร้อยหกสิบ” เยซองพูดขึ้นก่อนจะก้มหน้าก้มตาเป่าต่อ ไอ้คยูมันจะรู้สึกอะไรบ้างไหมเนี่ย
“ไม่ไหวแล้วมิน ฉันจะขาดใจ” ดงเฮเอ่ยขึ้นก่อนจะวางลูกโป่งที่เพิ่งเป่าเสร็จลงข้างตัวอย่างเหนื่อยล้า
“ งั้นนายพักเถอะ เดี๋ยวฉันเป่าต่อเอง” ซีวอนหันมาบอกคนรักก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาเป่าต่อไป ดงเฮเลยเดินหายเข้าไปในครัวเพื่อหาขนมออกมาให้คนอื่น เรียวอุคก็เดินตามไป
“มินนี่ ไม่ไหวแล้ว เที่ยงคืนแล้วอ่ะ” ฮยอกแจพูดขึ้นก่อนจะลุกขึ้นยืนบิดไปมา ก่อนจะเดินไปรับขนมจากดงเฮและเรียวอุคมาถือไว้จานนึงแล้วเดินเลยไปนั่งข้างคิบอม
“พักก่อน คิบอมกินก่อน” ร่างบางพูดขึ้นก่อนจะยื่นคุกกี้ไปจ่อไว้ตรงปากของคิบอม ร่างสูงก็อ้าปากกินอย่างว่าง่าย ฮยอกแจอมยิ้มน้อยๆก่อนจะหยิบอีกชิ้นเข้าปากตัวเอง แล้วเดินเลยไปนั่งป้อนฮันกยอง แล้วก็ลุกกลับมานั่งพิงคิบอม ซองมินมองเพื่อนแล้วก็ส่ายหน้าไปมา เพื่อคยูฮยอนทำให้ทุกคนได้นอนกันตอนตีสอง ซองมินโค้งขอบคุณอย่างจริงใจก่อนจะแยกย้ายกันกลับไป
Writer Talk:
เอามาลงให้ค่า
ไรเตอร์ไม่ได้ไปคอนอ่ะ งานเยอะมากๆเลยฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มีคนบอกว่าสั้นด้วยอ่ะ ขอโทษด้วยนะคะ
เอามาลงให้ใหม่แล้วน๊า
ไม่ว่ากันเนอะ
รักทุกคนเหมือนเดิมน๊า
ความคิดเห็น