คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : PaRaLlEl :: CHAPTER 5
Chapter 5
“ขอรบกวนเวลาของท่านแขกผู้มีเกียรติทุกท่านซักครู่นะครับ” เสียงของพิธีกรชายวัยกลางคนดังขึ้น ดึงให้ใบหน้าหวานของฮยอกแจที่กำลังคาดคั้นคยูฮยอนหันกลับไปมอง จนร่างสูงแอบถอนหายใจโล่งอกออกมาเล็กน้อย
[โชคดีชะมัด] คยูฮยอนบ่นออกมา
[อืม]
“เราขอเชิญแขกกิตติมศักดิ์ที่นั่งอยู่ในโต๊ะวีไอพี ให้เกียรติเปิดฟลอร์เต้นรำสำหรับค่ำคืนอันแสนสุขนี้” พอพูดจบเสียงปรบมือก็ดังกึกก้องขึ้นมา แขกวีไอพีในโต๊ะสีทองหันไปมองหน้ากันอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร
“เชิญเลยครับ” พิธีการพูดออกไมค์อีกครั้ง แขกเหรื่อคนอื่นต่างพากันจับจ้องมาเหมือนรอคอยดาราดังที่กำลังจะปรากฏตัว ฮยอกแจนั่งนิ่งราวกับไม่ใช่เรื่องของตัวเอง จนผู้หญิงในชุดเดรสสีแดงงามสง่าลุกขึ้นยืนตาสวยมองมาที่คยูฮยอนวิบวับจนคยูฮยอนอยากจะหายตัวออกไปจากตรงนั้น
[ฉันไปหว่านเสน่ห์ใส่แม่นี่เมื่อไหร่วะ]
[ไม่รู้]
[มันจะกินหัวฉันแล้ว คิบอมแกช่วยฉันที] คยูฮยอนเริ่มกลืนน้ำลายฝืดคอเมื่อหญิงสาวคนนั้นเดินตรงมาหยุดตรงหน้าเขา
[ยังไง] คิบอมถาม ในใจก็นึกสงสารน้องชายตัวเองอยู่เหมือนกัน แต่ก็ไม่รู้จะช่วยอย่างไรเหมือนกัน
[แว๊ก!! แล้วมาค้อมหัวให้ตรูทำไมวะ] คยูฮยอนยิ่งโวยวายหนักเข้าไปใหญ่เมื่อสาวใจกล้าคนนั้นค้อมหัวลงราวกับผู้ชายขออนุญาตผู้หญิงเต้นรำ เสียงโห่ร้องเชียร์ดังกระหึ่มห้องจัดเลี้ยง
[ไปเหอะ] คิบอมบอกปัดรำคาญ มองตาสวยดังเหยี่ยวที่จ้องจะตะครุบเหยื่อด้วยความหวาดหวั่นเช่นกัน แต่ตอนนี้คงเป็นคยูฮยอนที่จะต้องรับศึกหนักไปก่อน
“เต้นรำกับฉันได้ไหมคะ” เสียงแหลมเอ่ยชวนพร้อมรอยยิ้มทรงเสน่ห์ แต่คยูฮยอนอยากจะลุกขึ้นวิ่งหนีไปเสียดื้อๆ ก็บนหัวของแม่เจ้าประคุณดันมีเขาสีแดงแบบเดวิลงอกออกมาให้เทพสองตนอย่างคิบอมกับคยูฮยอนเห็นก่อนน่ะสิ
ผู้หญิงคน มาไม่ดีแน่ๆ…
“เชิญเลยครับคุณชายโจว” พิธีกรส่งเสียงสำทับมาอีกครั้ง จนร่างสูงสะดุ้งน้อยๆ มองหญิงสาวที่ยิ้มอย่างมีชัยอยู่ตรงหน้านิ่งๆ ตาคมเหลือบมองร่างบางที่นั่งอยู่ด้านข้างราวกับจะขอความช่วยเหลือ
“ขอโทษนะฮะ แต่คุณชายโจวต้องการจะเต้นรำกับผมเท่านั้น” ฮยอกแจราวกับอ่านสายตาอ้อนวอนของอีกฝ่ายออก ร่างบางลุกขึ้นยืนยิ้มหวานไปให้พิธีกรที่ตอนนี้มองจนนิ่งค้างไปแล้วกับความน่ารักนั้น คยูฮยอนรีบลุกขึ้นยืนค้อมหัวให้ร่างบางตามมารายาท มือเล็กเกาะแขนแกร่งเดินออกไปกลางฟลอร์อย่างสง่างามโดยที่ซองมินยังไม่ทันอ้าปากทักท้วงด้วยซ้ำ
“หึหึ ลองดีกับฉันงั้นเหรอลีฮยอกแจ” หญิงชุดแดงสะบัดก้นไปนั่งที่เดิมพร้อมๆกับคำพูดแค้นใจที่ซองมินได้ยินเข้าไปเต็มๆสองหู
“ขอโทษนะครับ คนที่คุณเข่นเคี้ยวใส่อยู่คือน้องชายของผม” ซองมินบอกเรียบๆแต่ทว่าสายตากลับดูดุดันมากกว่าน้ำเสียงยิ่งนัก หญิงสาวที่มองมาหลบสายตานั้นเบือนออกไปมองอีกทางเพราะไม่อยากยุ่งกับตระกูลใหญ่นี่เท่าไหร่นัก
“ขอบคุณนะ” ร่างสูงก้มลงกระซิบบอกร่างบางที่อยู่ในอ้อมแขน ทุกท่วงท่าที่เต้นออกมาสง่างามราวกับเจ้าชายเจ้าหญิง จนคนที่มางานต่างพากันมองด้วยสายตาชื่นชม
“ไม่เป็นไร ฉันกลัวนายถูกเขมือบน่ะ” เสียงใสเอ่ยตอบพร้อมกับหัวเราะน้อยๆ ขาเรียวยังคงก้าวไปตามท่วงทำนองของเสียงเพลงที่ดังแว่วหวานอย่างไม่มีผิดจังหวะให้คู่เต้นขัดเคืองใจ ตาคมจ้องมองใบหน้าหวานที่อยู่ใกล้กันแค่คืบนิ่งราวกับต้องมนต์สะกด
“ฮยอกแจ เคยมีคนบอกไหมว่านายน่ารักมาก” อยู่ดีๆคยูฮยอนก็พูดออกมา จนคนที่เต้นด้วยแทบก้าวผิดจังหวะแต่ก็ยังกลับเข้ามาเต้นได้ตามปกติ ใบหน้าสวยร้อนผ่าวพร้อมกับสีแดงเปล่งปลั่งที่ปรากฎบนใบหน้าขาว
“ไม่มีหรอก อย่ามาเพ้อเจ้อน่าคยูฮยอน” เสียงใสแย้งออกมาทันที
“ไม่เชื่อนายก็ถามพี่นายที่พร้อมจะฆ่าฉันได้ตลอดเวลาสิ” คยูฮยอนพูดพร้อมกับพยักพเยิดไปทางที่ซองมินจ้องมองมา ฮยอกแจหันไปมองเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะออกมา
“เค้าก็เป็นแบบนี้แหละ”
พรึ่บ…
“เห้ย!!” อยู่ดีๆไฟในงานทั้งหมดก็ดับลง แขกในงานต่างส่งเสียงโวยวายกันดังลั่น ฮยอกแจผวาเฮือกด้วยควากตกใจแต่ก็ถูกคยูฮยอนดึงเข้าไปในอ้อมกอดอบอุ่นเอาไว้ซะก่อน
“ทำไมไฟดับล่ะคยูฮยอน” เสียงใสร้องถาม มือเล็กกำเสื้อสูทของคยูฮยอนแน่นราวกับกลัวว่าถ้าปล่อยมือแล้วคยูฮยอนจะทิ้งตัวเองเอาไว้ตรงนั้น มือแกร่งเอื้อมขึ้นมากุมมือเล็กทั้งสองข้างเอาไว้แน่น
“ฮยอกแจ!” ซองมินตะโกนเรียกน้องชายเสียงดังลั่นแต่ก็ไม่กล้าก้าวขาออกมาจากโต๊ะเท่าไหร่นักเพราะสายตายังไม่สามารถปรับแสงกับความมืดได้ และที่สำคัญเสียงของใครหลายๆคนที่อยู่ตรงนั้นก็ดังกลบจนมิดหมดทำให้น้องชายไม่สามารถได้ยินเสียงของอีกฝ่ายได้
“ฮยอกแจมือนายเย็นจัง” คยูฮยอนเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงร่างบอบบางในอ้อมแขน
“ก็มันน่ากลัว” เสียงใสตอบออกมาสั่นๆ เพราะเจ้าตัวกลัวผีเป็นที่สุด
“ฉันอยู่ตรงนี้ นายยังจะกลัวอีกเหรอไง” ร่างสูงพูดพร้อมกับกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น ถ่ายทอดความอบอุ่นให้ได้มากที่สุด ฮยอกแจรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นแขนเล็กเปลี่ยนจากกำเสื้อสูทมาเป็นโอบรอบเอวหนาของคยูฮยอนเอาไว้แทน
[แกเห็นไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น] คยูฮยอนถามคิบอมพร้อมกับตาคมที่กวาดมองไปทั่วอย่างทะลุปรุโปร่ง
[เห็น]
[ผู้หญิงคนนั้นใช่ไหมวะ] คยูฮยอนถามอีกครั้ง เพราะมองเห็นหญิงชุดแดงคนเมื่อครู่ยืนอยู่ตรงที่สับคัทเอาท์พอดิบพอดี ผู้หญิงคนนั้นใช้ไฟจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือส่องทางเดินตรงเข้ามากลางฟลอร์ที่มีฮยอกแจกับคยูฮยอนยืนอยู่
[ใช่ ระวังตัว] คิบอมบอกเมื่อเพ่งมองจนเห็นมีดในมือของอีกฝ่าย คยูฮยอนส่งเสียงรับรู้พร้อมกับเดินถอยห่างออกมาอย่างระวังตัว
“คยูทำไมไม่อยู่นิ่งๆล่ะ เดี๋ยวก็หกล้มหรอก” ร่างบางท้วงขึ้นเมื่อีกฝ่ายเริ่มออกเดินเร็วขึ้น
“ไม่หรอก” คยูฮยอนส่งเสียงบอกอย่างอบอุ่นเพื่อให้อีกคนรู้สึกปลอดภัย
“อยากเด่นมากนักใช่ไหม” เสียงแหลมวี๊ดลั่นอยู่ด้านหลังของฮยอกแจ คยูฮยอนตกใจตาค้างก่อนจะดันตัวฮยอกแจมาไว้ด้านหลังด้วยความรวดเร็ว
“เธอจะทำอะไรน่ะ” ร่างสูงส่งเสียงถามออกไปอย่างไม่มั่นใจเพราะตอนนี้เจ้าตัวไม่สามารถใช้เวทมนตร์อะไรได้
“ก็ทำให้มันเด่นมากกว่าเดิมไง” ตอบเสียงลั่นพร้อมกับเงื้อมีดในมือขึ้นเตรียมจ้วงลงไปทั้งที่มองไม่เห็นเป้าหมายอย่างชัดเจน เป็นเวลาเดียวกับที่ซองมินเดินหาคัทเอาต์จนเจอแล้วดันขึ้น
พรึ่บ…
ความสว่างกลับมาอีกครั้ง ทำให้ทุกคนมองเห็นภาพตรงหน้าอย่างชัดเจน หญิงสาวในชุดงามสง่าแต่ทว่ากลับเหมือนคนโรคจิตกำลังเงื้อมีดคมวับขึ้นเหนือศรีษะ คยูฮยอนยืนจ้องอีกฝ่ายอย่างไม่ลดละ ฮยอกแจกำเสื้อของคยูฮยอนแน่นด้วยความกลัว ซองมินรีบวิ่งเข้ามาหาน้องชายตัวเองทันที
“เรียกตำรวจมา” คนในงานออกอาการตื่นกลัวจนเห็นได้ชัด บ้างตะโกนห้าม คนที่มีสติก็จะรีบหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาโทรไปขอความช่วยเหลือ
“ถอยไป ฉันไม่อยากจะทำร้ายหน้าหล่อๆของนายเท่าไหร่”
“ไม่” คยูฮยอนสวนกลับทันที พร้อมๆกับส่งฮยอกแจให้เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของซองมินทันที ใบหน้าสวยตวัดมองอย่างไม่พอใจพร้อมๆกับพุ่งเข้าใส่ฮยอกแจทันที ดีที่คยูฮยอนไวกว่าถลาเข้ามากระชากมือข้างที่ถือมีดเอาไว้ได้ทัน แต่ก็พลาดเพราะถูกมีดที่อีกคนถือตวัดเข้าใส่อุ้งมือเต็มๆ
“โอ๊ย!”
[เจ็บไหมวะ] คิบอมส่งเสียงถามทว่าตัวเองกลับรู้สึกเจ็บแปลบที่อุ้งมือตัวเองเช่นกัน
[เจ็บดิวะ ถามมาได้]
“จับตัวเลยครับ” เสียงร้องโหวกเหวกดังขึ้นก่อนที่ตำรวจจะกรูกันเข้ามาจับตัวผู้หญิงคนนั้นออกไป คยูฮยอนยืนนิ่งปล่อยให้เลือดจากมือหยดลงสู่พื้นเบื้องล่างอย่างไม่ได้ใส่ใจ
“คยูฮยอน มือนาย” ฮยอกแจผละออกจากซองมินแล้วเดินเข้ามาหาคยูฮยอนด้วยความเป็นห่วง มือเล็กจับมือของอีกฝ่ายขึ้นมาดูรอยแผลที่ฝังลึกนั้นอย่างใจหาย ก่อนจะล้วงผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดออกมาพันแผลให้อย่างเบามือ แต่เลือดที่ออกก็ไหลจนเปลี่ยนสีผ้าจากขาวเป็นแดง
“ไม่เป็นไรหรอก” คยูฮยอนบอกแล้วยิ้มให้อย่างน่ารัก แต่ว่าฮยอกแจก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี
“ขอโทษนะ” เสียงใสกล่าวก่อนจะค้อมหัวลง คยูฮยอนยกยิ้มน้อยๆ อย่างไม่ถือโทษ
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ อ๊ะ” ร่างสูงร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อริมฝีปากอิ่มกดลงตรงกลางแผลที่ฝ่ามืออย่างไม่รังเกียจ
“แม่บอกว่ามันจะหายเร็วขึ้น” ร่างบางพูดก่อนจะยิ้มหวานมาให้แต่คนถูกกระทำยืนอึ้งไปแล้ว
“กลับได้แล้วฮยอก” ซองมินทนไม่ได้จนถึงต้องมาดึงตัวน้องชายออกไป ทิ้งไว้เพียงแต่สายตาอาทรของใครอีกคน
[ไปทำแผลสิวะ ยืนบื้ออยู่ได้] คิบอมส่งเสียงออกมาเพราะน้องชายไม่ได้สติซักที
[อืม] คราวนี้กลายเป็นว่าคยูฮยอนพูดน้อยลงได้อย่างน่าประหลาดใจ
Katomnam Talk:
เอามาลงแล้วค่า
ขอโทษที่ไม่ได้ตอบเม้นท์นะคะ
ต้มเหนื่อยมากมาย
ยังไงก็รักทุกคนค่า
ความคิดเห็น