คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6
Chapter 6:
“มินแกแน่ใจนะ” เรียวอุคถามอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ ซึ่งซองมินก็พยักหน้ารับทันทีก่อนจะมองเข้าไปยังบ้านร้างที่เกิดจากการแอบสรรค์สร้างของเพื่อนตัวเอง แม้ในใจจะหวั่นแต่คนอย่างลีซองมิน ไม่ถอยอยู่แล้ว
“มิน จะได้เวลาเข้าไปแล้วนะ” ฮยอกแจบอกเพื่อนก่อนจะโอบกอดเพื่อนเอาไว้ ดูก็รู้ว่าซองมินกลัวแค่ไหน ที่ยืนยิ้มอยู่ได้นี่ก็แค่ภายนอกเท่านั้นแหละ ตอนนี้นาฬิกาบ่งบอกเวลาสองทุ่มตามที่คยูฮยอนกำหนด ไม่นานนักพวกไอดอลก็มาถึง ฮยอกแจยังคงกอดซองมินอยู่ เพื่อนรักตัวสั่นน้อยๆ
“มินแกจะเข้าไปจริงๆเหรอ มันไม่คุ้มนะ” ดงเฮถามออกมาเป็นห่วงเพื่อนขึ้นมาจับใจแม้จะรู้ว่าในบ้านหลังนั้นไม่มีผีอย่างแน่นอนแต่ก็อดห่วงไม่ได้
“พร้อมแล้วใช่ไหม กระต่ายน้อย” คยูฮยอนเดินเข้ามาหาก่อนที่จะมีลูกน้องมากมายมาตั้งซุ้มเพื่อเฝ้าดูสถานการณ์ด้านนอก
“พร้อมแล้ว จะให้เข้าไปเลยไหม” ซองมินหันไปตอบแต่มือกลับกำเสื้อของฮยอกแจแน่น กลัวถึงที่สุด ฮยอกแจสัมผัสได้
“คยูฮยอน ฉันขอเข้าไปเป็นเพื่อนซองมินได้ไหม” แล้วฮยอกแจก็ทนไม่ได้ คยูฮยอนหันมามองแวบนึงก่อนจะทำหน้าครุ่นคิด
“แกก็ให้ฮยอกแจเข้าไปเถอะ” ฮันกยองพูดขึ้นรู้ดีว่าฮยอกแจห่วงซองมินขนาดไหน
“อ่ะๆ ก็ได้ๆเห็นแก่ไอ้ฮัน” คยูฮยอนหันมาบอก ฮยอกแจเลยยิ้มหวานไปให้ฮันกยอง ก่อนจะพาซองมินหายเข้าไป ดงเฮกับเรียวอุคมองตามหลังเพื่อนไปอย่างให้กำลังใจเพราะไม่สามารถทำอะไรได้ดีไปกว่านี้
“มินแกตัวสั่นมากเลย” ไก่น้อยร้องขึ้นเพราะเพื่อนที่เขาเดินจับมือเข้ามาตอนนี้ตัวสั่นจนสังเกตได้ ใครให้ฮันกยองแต่งซะเหมือนจริงขนาดนี้ฟระ
“ก็มันน่ากลัว ย็อกขอบใจนะที่เข้ามาเป็นเพื่อน” ฟักทองหันมาบอกก่อนจะยิ้มให้เพื่อนน้อยๆ ไฟที่มีจากไฟฉายสองกระบอกไม่ได้ช่วยทำให้สว่างขึ้นมาเท่าไหร่นัก ฮยอกแจพาซองมินลงนั่งที่มุมหนึ่งของห้องเพื่อให้หลังได้แนบชิดกับกำแพง เพราะซองมินจะกลัวมากหากหลังจะโล่ง ฮยอกแจที่เป็นคนมาดูเองกับตายังอดกลัวไม่ได้กับบรรยากาศวังเวงนี้
“ย็อก ฉันกลัวอ่ะ” ซองมินเรียกเพื่อนทันทีก่อนจะกอดฮยอกแจแน่น
“ไม่มีอะไรหรอกนะซองมิน อย่ากลัวไปเลย” ฮยอกแจปลอบเพื่อนที่เริ่มร้องไห้อย่างหนัก
“ฮึก ฉันกลัวอ่ะย็อก ฮือๆๆ” บอกเสร็จก็ร้องไห้ต่อฮยอกแจเลยทำได้แค่ปลอบ
“แกก็รู้ตัวว่ากลัวผีมากทำไมแกถึงต้องยอมด้วยนะ”
“ก็ฉันชอบเขา” อีกคนตอบกลับทันทีแล้วซบหน้าร้องไห้อย่างหนัก
“ฮึกๆๆ ฮือๆๆๆๆ” ไม่ว่ายังไงซองมินก็ไม่หยุดร้องไห้ซักที จนฮยอกแจเริ่มหนักใจ ใช่ซองมินกลัวผีมากถึงมากที่สุดต่อให้มีคนมาอยู่ในนี้อีกเป็นร้อย ซองมินก็ยังจะร้องไห้อยู่แน่นอน
“ซองมิน ใจเย็นออกไปข้างนอกกันเถอะ” ฮยอกแจพูดขึ้นพลางประคองให้ซองมินลุกขึ้น แต่ยังไม่ทันยืนได้เต็มความสูงร่างของซองมินก็ทรุดฮวบลงไปกองกับพื้น ดีที่ฮยอกแจดึงไว้ทันทำให้ไม่กระแทกลงไป
“ซองมิน ซองมิน!!!” ฮยอกแจเรียกเพื่อนเสียงดังลั่น มือเรียวคว้าโทรศัพท์ออกมากดโทรหาเรียวอุคทันที
“เรียว เข้ามาเร็วมินนี่ร้องไห้จนสลบไปแล้ว” กรอกเสียงลงไปรัวเร็ว ก่อนจะหันไปดูเพื่อนอย่างเป็นห่วง
“ด็อง เข้าไปเร็วมินเป็นลม” พอวางปุ๊บก็หันไปบอกเพื่อนอีกคนทันที คยูฮยอนถลาพรวดเข้าไปด้านในเป็นคนแรก ตามด้วยคนอื่นๆ ตอนนี้กลายเป็นฮยอกแจที่นั่งร้องไห้แทนร่างบางเขย่าตัวเพื่อนไปด้วยแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้
“ซองมิน” คยูฮยอนที่วิ่งเข้ามาถึงเป็นคนแรกอุ้มซองมินวิ่งออกไป เป็นห่วงเขารู้อย่างเดียวว่าเขาเป็นห่วงร่างที่นอนไร้สติอยู่ในอ้อมแขน พอออกไปถึงก็ตะโกนสั่งให้คนเอารถมารับ ร่างสูงนั่งกุมมือเล็กไปด้วย ก่อนที่ซองมินจะถึงมือหมอ ใบหน้าใสขาวซีดน้ำตายังคงเปรอะอยู่บนใบหน้า ร่างสูงนั่งรออย่างร้อนรนไม่นานนักหมอก็ออกมาจากห้อง ร่างสูงถลาเข้าไปเกาะเตียงของซองมินไว้ทันที ก่อนจะเดินตามไปยังห้องพิเศษ
“ซองมิน ฟื้นหน่อยสิ” มือใหญ่กุมมือเล็กไว้อย่างทะนุถนอม แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าร่างที่นอนอยู่บนเตียงจะตื่นขึ้นมา
“ซองมิน ฉันขอโทษ” เสียงทุ้มพูดขึ้นก่อนจะจูบที่ผากมนเบาๆแล้วนั่งกุมมือเล็กไว้ข้างเตียง ไม่นานนักพวกที่เหลือก็เปิดประตูก่อนที่พวกดงเฮ เรียวอุคกับฮยอกแจจะไปล้อมเตียงไว้ ฮยอกแจดันคยูฮยอนออกไปทันทีแล้วลงนั่งแทนที่ ฮยอกแจกุมมือเพื่อนก่อนจะร้องไห้อย่างหนัก
“หมอบอกว่าไง” คิบอมถามขึ้น
“ซองมินช๊อค จนหมดสติ” คยูฮยอนตอบเสียงเรียบตาคมจ้องซองมินไม่วางตา
“เพราะนายอีกแล้วนะคยูฮยอน” เรียวอุคตวาดเสียงดังลั่น
“ขอโทษ” เสียงทุ้มตอบกลับอย่างสำนึกผิด ดงเฮมองคยูฮยอนอย่างไม่เข้าใจ ทั้งๆที่เจ้าตัวก็แสดงออกว่าห่วงซองมินขนาดนั้นทำไมยังสร้างเงื่อนไขบ้าๆมาทำร้ายเพื่อนเขาอยู่ได้ แต่ก็มีหลายคนบอกเอาไว้ว่าคนเราจะไม่อาจรู้ใจตัวเองได้ หากยังไม่สูญเสียสิ่งใดไป
“ฮยอกแจ นายกลับไปพักเถอะนายร้องไห้มากกว่าซองมินแล้วนะ” ดงเฮเอ่ยขึ้นก่อนจะดึงเพื่อนให้ลุกขึ้นแต่ฮยอกแจยังคงดื้อดึงนั่งอยู่กับที่
“ย็อกถ้าแกเป็นไรอีกคน มินจะไม่ดีใจหรอกนะ” เรียวอุคพูดขึ้นบ้างก่อนจะเดินมาช่วยดงเฮดึงฮยอกแจ คิบอมเห็นว่าฮยอกแจคงไม่ฟังใครแน่ๆ เลยเดินเข้ามาอุ้มฮยอกแจออกไป
“ฉันจะพาฮยอกแจไปส่งเอง พวกนายก็กลับบ้านกันได้แล้ว” คิบอมหันมาบอกก่อนจะพาคนที่กำลังโวยวายออกไป คนที่เหลือเลยแยกย้ายกันกลับ เว้นแต่คยูฮยอนที่ยังยืนยันว่าจะเฝ้าซองมิน ร่างสูงกุมมือเล็กไว้ก่อนจะฟุบหน้าลงบนเตียงแล้วผล็อยหลับไป
“คยู” เสียงใสเรียกคนที่นั่งหลับกุมมือตัวเองอยู่ ทำให้ร่างสูงตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
“ซองมิน นายเป็นอะไรมากไหม” คยูฮยอนถามทันที
“หิวน้ำ” พอบอกจบร่างสูงก็ลุกพรวดไปรินน้ำใส่แก้วมาป้อนอีกคนอย่างเร็ว
“ซองมิน ขอโทษนะ” เสียงทุ้มเอ่ยบอกก่อนจะลงนั่งบนเตียงข้างๆกับซองมิน
“นายไม่ได้บังคับฉันซะหน่อย คราวนี้ฉันทำไม่สำเร็จอ่ะ ขอแก้ตัวได้ไหม” ร่างบางไม่ได้สนใจสิ่งที่คยูฮยอนพูดเท่าไหร่กลับพูดสิ่งที่หนักใจกว่าออกไป
“ไม่ต้องแก้ตัวหรอกซองมิน ฉันให้นายผ่านข้อนี้นะ” อีกคนตอบกลับทันทีทำเอาตาแป๋วโตขึ้นอย่างตกใจ
“จริงเหรอ”
“อื้ม” ร่างสูงตอบก่อนจะโน้มตัวลงไปจรดริมฝีปากกับอีกคนที่อยู่ด้านล่างทันที ร่างบางไม่ได้ขัดขืนแต่ก็ไม่ได้ตอบสนองเพราะยังไร้เดียงสากับการกระทำแบบนี้อยู่ จูบครั้งนี้ซองมินรู้สึกได้ว่ามันมีความรู้สึกบางอย่างที่ทำให้จูบนี้ดูอ่อนหวานกว่าครั้งแรกมากนัก
ผลัวะ….
เรียวอุค ที่เข้ามาพร้อมเยซองมองสองคนตรงหน้าอย่างตกใจ ซองมินกับคยูฮยอนก็ตกใจไม่แพ้กันเพราะเรียวอุคไม่ได้เคาะประตูแต่เปิดเข้ามาเลยทำให้คยูฮยอนผละออกจากริมฝีปากของซองมินทันทีแม้จะเสียดายอยู่นิดหน่อยก็ตาม
“แก ทำอะไรเพื่อนช้านนนนนนนนนนนนนนนนนนน” เรียวอุคโวยลั่น ก่อนที่ซองมินจะหัวเราะน้อยๆให้เพื่อน ยังไงเข้าไปคราวนี้ก็คุ้มแหละน่า
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Writer Talk:
มาต่อให้แล้วค่าาาาาาาาาาาา
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
และขอบคุณคนอ่านทุกคนด้วยนะคะ
รักทุกคนเช่นเคยค่า
ความคิดเห็น