คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5
Chapter 5:
“ทำไงดี เรียว ด็องเครียด” ฮยอกแจโวยลั่นนั่งคิดหาทางออกให้ซองมินมาตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว เหลือเวลาอีกสองวันที่ซองมินจะต้องเข้าไปในบ้านร้าง
“ฉันกับซีวอนก็คิดกันอยู่เนี่ย เครียดดดดดดดดดดดด” ดงเฮตอบกลับมาก่อนจะหันไปมองหน้าคนรัก ตอนนี้ทุกคนนั่งรวมกันอยู่ในห้องนั่งเล่นที่บ้านเช่า เว้นแต่คยูฮยอน คิบอม ฮันกยองและซองมินที่ออกไปข้างนอก
“มิน เข้าไปไม่ได้หรอกอย่าเลย” เรียวอุคพูดขึ้น
“แกมันมีแต่บ้านร้างน่ากลัวๆทั้งนั้นเลยอ่ะ” ดงเฮที่ได้ชื่อว่ากลัวผีน้อยที่สุดนั่งดูรูปอยู่หน้าคอมไปก็ทำหน้าสยองตามไปด้วย
“ฉันว่าเราต้องพึ่งคิบอมกับฮันกยองนะ” เยซองเสนอขึ้นมาก่อนที่ซีวอนจะดีดนิ้วเปาะ อย่างนึกขึ้นได้
“ยังไงอ่ะ” ฮยอกแจหันมาถามอย่างสนใจทันที
“ก็บ้านคิบอมเป็นบริษัทก่อสร้างใหญ่ยักษ์ของโซลน่ะสิ ส่วนของไอ้ฮันพ่อมันทำหนังต้องตกแต่งได้อยู่แล้ว ในเมื่อมันไปสถานที่จริงไม่ได้ เราก็ทำให้มันเสมือนจริงแทน” ซีวอนอธิบายก่อนที่คนอื่นๆจะพยักหน้าตามไปด้วย
“เราจะบอกมินได้ไหม” ดงเฮถามต่อ แต่ซีวอนส่ายหน้า
“ทำไมล่ะ มินจะได้ไม่ต้องกังวลไง” ฮยอกแจถามหาเหตุผล
“ก็ถ้าซองมินรู้ มันจะไม่สมจริงแล้วไอ้คยูมันก็จะจับได้น่ะสิ” เยซองพูดขึ้นฮยอกแจพยักหน้ารับรู้ทันที
“แต่อีกแค่สองวันจะสร้างทันเหรอ” เรียวอุคเอ่ยขึ้น ทำเอาแต่ละคนเริ่มเครียดขึ้นมาทันที
“เราก็มาลองพยายามกันซักตั้งดีไหม” เยซองพูดขึ้นก่อนเจ้าตัวจะโทรไปหาเพื่อนอีกสองคน
“ฮันแกมาหน่อยดิ ขอร้อง” เยซองเอ่ยเสียงอ้อนวอนท่ามกลางการลุ้นของแต่ละคน แต่ว่าคนความอดทนต่ำอย่าง ลี ฮยอกแจทนไม่ได้ซะเองเลยแย่งโทรศัพท์มาคุย
“ฮัน มาบ้านฉันเดี๋ยวนี้” ฮยอกแจส่งเสียงขู่ไปตามสาย
“อะไรกันเนี่ยไก่น้อย มาถึงก็โวยวายเลยนะฉันถ่ายแบบอยู่ไปตอนนี้ไม่ได้หรอก” อีกคนตอบกลับมาเสียงอ่อนโยน
“ฮัน ถือว่าย็อกขอร้องเหอะนะ” เห็นว่าไม้แข็งใช้ไม่ได้ผลก็เปลี่ยนมาอ้อนแทน จนคนที่ฟังอยู่ด้วยถึงกับขนลุก ฮยอกแจอ้อนคนอื่นได้ด้วย
“อ้ะ นั่นฮยอกแจแน่เหรอเนี่ย จะรีบไปเดี๋ยวนี้เลยครับ” อีกคนตอบกลับก่อนจะวางสายไป
“สำเร็จมะ” พอวางสายก็ถูกถามทันที ใบหน้าหวานพยักหน้าก่อนจะยิ้มแย้ม
“วอนแกโทรไปบอกไอ้บอมดิ๊” เยซองหันไปโยนให้ซีวอนทันที ก็คิบอมเลิกยุ่งกับที่บ้านมานานแล้วเพราะไม่อยากรับช่วงธุรกิจต่อ คงจะยากเอาการ
“ไม่อ่ะแกแหละไอ้เย” อีกคนส่ายหัวอย่างแรง
“ฉันเอง” และแล้วคนความอดทนต่ำก็ยังความอดทนต่ำเท่าเดิม มือเรียวหยิบโทรศัพท์ของเยซองมากดอะไรยุกยิกก่อนจะโทรออกทันที
“ยอบอเซโย” เสียงทุ้มดังมาตามสาย
“…” แต่อีกคนกลับไปกล้าพูดเสียดื้อๆ
“ว่าไงไอ้เย โทรมาแล้วไม่พูด” คิบอมถามกลับมา
“เอ่อ ฉันเอง ฮยอกแจ” เสียงหวานเอ่ยบอกไป ทำไมไม่กล้าตะคอกใส่แบบคุยกับฮันกยองนะ
“อือ ว่าไง” เสียงที่ตอบกลับมาไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ แต่ถ้าโทรศัพท์ฉายภาพได้ร่างบางคงจะได้เห็นรอยยิ้มของคิบอมอีกเป็นแน่
“นายมาบ้านฉันหน่อยได้ไหม มีเรื่องอยากให้ช่วย” เสียงหวานบอกต่อ แล้วกลั้นหายใจรอฟังคำตอบ
“ได้สิ รอแปปนะ” อีกคนตอบกลับมาก่อนจะวางสายไป แต่ฮยอกแจยังคงยืนนิ่ง ทำไมต้องตื่นเต้นไม่เข้าใจ เขาจะต้องจีบฮันกยองสิ เขาชอบฮันกยองไม่ใช่เหรอไง ไม่นานเกินรอบุคคลที่ถูกโทรตามก็มาถึงจุดนัดพบ
“ว่าไงไก่น้อยเรียกมาแบบนี้ต้องเรื่องใหญ่แน่ๆ” หนุ่มจีนเดินเข้ามาก่อนจะนั่งบนขอบโซฟาข้างๆร่างบาง
“ฉันจะให้แกขนลูกน้องมาตกแต่งบ้านให้เหมือนบ้านผีสิงให้หน่อย” ซีวอนเป็นคนตอบแทน
“จะเล่นอะไรกันวะ” หนุ่มจีนถามกลับทันที
“ก็เพื่อนนาย จะให้เพื่อนฉันเข้าไปอยู่ในบ้านผีสิงหนึ่งคืนอ่ะดิ” ฮยอกแจตอบแทนก่อนจะมองหน้าฮันกยองอ้อนๆ
“ไอ้บ้านี่มันคิดอะไรวะ” หนุ่มจีนบ่นก่อนจะมองไปยังคิบอมที่นั่งอยู่อีกข้างของฮยอกแจ
“แล้วแกจะให้ฉันมาสร้างบ้านให้” คิบอมถามขึ้นทันที
“ใช่” ทุกคนตอบออกมาพร้อมกัน ใบหน้าหล่อฉายแววลำบากใจชัดเจน จนฮยอกแจอดเป็นห่วงไม่ได้ว่าสิ่งกำลังขอกันจากคิบอมมันอาจจะสร้างความเดือดร้อนให้คิบอมได้
“คิบอม ถ้านายลำบากใจก็ไม่เป็นไรนะ” ร่างบางหันไปพูด
“ไม่หรอก อย่าคิดมากเลย” คิบอมหันมาตอบก่อนจะยิ้มให้นิดนึงตามแบบฉบับ แต่พวกเพื่อนๆเขาเริ่มรู้สึกว่าหมู่นี้ผู้ชายเย็นชาอย่างคิบอมจะมีรอยยิ้มบ่อยเกินปกติไปหรือเปล่านะ
“งั้นหมายความว่าแกตกลงเหรอวะ” ซีวอนพูดขึ้นตาโตอย่างตกใจ อะไรมันจะง่ายขนาดนั้นวะเนี่ย
“เริ่มเลยๆ เดี๋ยวไม่ทันสองวัน” เรียวอุคพูดขึ้นก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันไป พวกฮยอกแจไปรถดงเฮ ส่วนพวกซีวอนไปรถฮันกยอง รถของเยซอง ซีวอน คิบอมถูกจอดทิ้งไว้ที่หน้าบ้าน
ก่อนที่ดงเฮจะแปะโพสต์ อิท ไว้เพื่อบอกซองมินว่าจะออกไปข้างนอก
…
ซองมิน พวกฉันออกไปธุระข้างนอกนะ
อยู่บ้านอย่าซนล่ะ
รักนะ จุ๊บๆ
…
“ฮัน แกขนคนมาทำไมเยอะแยะขนาดนั้นวะ” เยซองถามเพื่อนทันทีที่เห็นรถตู้หลายคันของบริษัทหนังยักษ์ใหญ่มาจอดก่อนจะมีคนงานเดินลงมาร่วมห้าสิบชีวิต ตามด้วยรถบรรทุกที่ขนอุปกรณ์มาอีกสามคัน
“เอามาช่วยก่อสร้างด้วย” ฮันกยองตอบก่อนจะหันไปสั่งงาน อีกด้านคิบอมก็กำลังสั่งงานอยู่หน้าตาเคร่งเครียด บ้านที่กำลังก่อสร้างเป็นบ้านชั้นเดี่ยว สร้างอยู่บนที่ดินของฮยอกแจ ดงเฮ เรียวอุคกำลังหาน้ำไปให้หนุ่มๆที่ลงมือช่วยด้วยตัวเองด้วย
“ฮัน น้ำ” ฮยอกแจเดินตรงไปหาฮันกยองที่กำลังเลื่อยไม้อยู่ที่กลางแจ้งด้านนอก ร่างสูงหันมามองก่อนจะรับน้ำไปดื่มอย่างรวดเร็ว ร่างบางมองเหงื่อที่ออกตามใบหน้าของอีกคนก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองไปซับให้อย่างเบามือ ฮันกยองมองใบหน้าหวานของอีกคนนิ่ง ตาคมไล่มองมาจนหยุดที่ริมฝีปากสีสด น่าจูบเป็นที่สุด
“ฮัน เหนื่อยก็พักก่อนนะ” เสียงใสหยุดความคิดของร่างสูงได้เป็นอย่างดี
“ไม่หรอก แค่นี้นิดหน่อย” อีกคนตอบกลับก่อนจะจับมือนิ่มไว้เฉยๆ ทำเอาฮยอกแจเขินหน้าแดง
“งั้นฉันเอาน้ำไปให้คิบอมก่อนนะ” แล้วก็ปลีกตัวออกมาทันที
“น่ารักจริงๆ” หนุ่มจีนพูดกับตัวเองมองแผ่นหลังบางที่เดินจากไป นายไม่ต้องจีบฉันหรอกฮยอกแจ หัวใจของฉันมันเป็นของนายตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกันแล้ว…
“คิบอม น้ำ” พอเดินมาถึง ก็ยื่นน้ำอีกแก้วไปให้ร่างสูงที่ยืนคุมงานอยู่ด้านใน คิบอมหันมามองอีกคนก่อนจะดึงร่างบางเข้ามาใกล้ตัวแล้วหยิบหมวกสีขาวที่ใส่เพื่อป้องกันอันตรายเวลาก่อสร้างออกจากหัวตัวเองไปใส่ให้อีกคนทันที
“ทำไมไม่ใส่หมวกเข้ามา” คิบอมถามทันทีก่อนจะดึงร่างบางให้หลบคนงานที่เดินขวักไขว่ไปมา
“ก็ลืม อย่าดุสิ” เสียงหวานเอ่ยออกมาก้มหน้าอย่างสำนึกผิด คิบอมมองอีกคนนิ่ง ก่อนจะเอื้อมมือไปเอาแก้วน้ำมาดื่มรวดเดียวจนหมด
“หมดธุระแล้วก็ออกไปได้แล้ว” เสียงทุ้มพูดออกมาเรียบเฉย แต่ฮยอกแจกลับรู้สึกเจ็บแปลบในอก
“ไม่ต้องไล่ ไปเดี๋ยวนี้แหละ” ร่างบางว่าก่อนจะเดินหน้าง้ำออกไป
“ไม่ได้ไล่ แต่ไม่อยากให้อยู่นานมันอันตราย” เสียงทุ้มพูดขึ้นตามหลังออกไป แม้จะรู้ว่าอีกคนไม่รับรู้ก็ตาม พอออกไปข้างนอกฮยอกแจก็โมโหนู่นนี่ไปหมดจนดงเฮยังตกใจ
“เป็นอะไรอ่ะไก่น้อย”
“เซง” ตอบสั้นๆจนดงเฮคิ้วขมวดมุ่นอย่างสงสัย
“เซงอะไร”
“เซงคนบ้า บังอาจมาไล่ฉันอุตส่าห์หวังดีเอาน้ำไปให้” ฮยอกแจบอกก่อนจะขยำแก้วกระดาษในมือจนยับยู่ยี่
“ใครบังอาจไล่ไก่น้อยเพื่อนฉันได้น๊า” ดงเฮเดินเข้ามาโอบเอวบางของเพื่อนไว้หลวมๆ
“ไอ้บ้าน้ำแข็งไงเล่า” ไก่น้อยตอบกลับมันที
“แล้วนายหงุดหงิดอะไรล่ะ ในนั้นมันอันตรายน๊า ต้องใส่หมวกเข้าไปด้วย” ปลาน้อยปลอบเพื่อนก่อนจะโยกเอวเพื่อนไปมา ฮยอกแจตาโตก่อนจะหยิบหมวกบนหัวลงมา ดงเฮมองการกระทำของเพื่อนงงๆ
“คิบอมไม่ได้ใส่หมวกอ่ะ” ไก่น้อยหันมาบอกอย่างร้อนรน
“อ้าว คิบอมใส่เข้าไปแล้วนี่”
“เค้าเอามาใส่ให้ฉันแทนตอนฉันเข้าไปเมื่อกี้” ร่างบางบอก ก่อนที่ดงเฮจะตาค้างกับสิ่งที่ได้ยิน
“เอาไปให้เขาสิ” ปลาน้อยบอกแต่ฮยอกแจกลับเรียกเรียวอุคที่กำลังจะเดินเข้าไปกับเยซองไว้แล้ววิ่งเอาหมวกฝากเยซองไปให้แทน ปลาน้อยได้แต่ส่ายหน้าขำๆ เป็นห่วงเขาขนาดนั้นแต่ก็ยังฟอร์มจัดได้อีกคนเรา
Writer Talk:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
อัพค่า
อัพฉลองวันเกิดคยูกี้
รักทุคนเหมือนเดิมค่า
ความคิดเห็น