คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5: เมื่อฮยอกแจไม่อยู่บ้าน...
“จุนซู แกว่างรึเปล่า” นี่ก็เป็นอีกวันที่ฮยอกแจเลิกงานเร็วกว่าใครเพื่อนเลยรีบโทรหาเพื่อนรักข้ามวงทันที ดูเหมือนจุนซูจะตระหนักได้ถึงความเดือดร้อน
“ว่าง แกจะให้ฉันไปหามะ”
“มาเลย ด่วน” พอพูดจบก็วางสายทันทีหันไปมองซองมินกับชินดงที่นั่งทำหน้าสงสารเพื่อนอยู่บนโซฟาฝั่งตรงข้าม ก็เมื่อเช้าก่อนไปทำงานแต่ละคนก็เดินมาจูบปากไก่น้อยเรียงตัวไปเลย แถมเมะหื่นๆทั้งหลายยังจูบแบบล้ำลึกเสียอีกเพราะแต่ละคนใช้ลิ้นทั้งนั้นเลย ไก่น้อยผู้ไร้เดียงสาถึงกับเป็นลมทันทีที่ฮีชอลจูบเสร็จเป็นคนสุดท้าย แล้วตอนนี้พอกลับบ้านก็นั่งหวาดวิตกกลัวความหื่นของเพื่อนร่วมวงไปหมด
“ก็แกแหละดันไปบอกพวกนั้นว่าแกเป็นฮยอกแจของทุกคน” ซองมินพูดขึ้น
“แกจะให้ทำยังไงล่ะไม่งั้นพวกนั้นได้ตีกันตาย มีเจ๊ซินเป็นหัวโจกด้วยนี่น่ากลัวใหญ่เลย” ไก่น้อยเถียงกลับซึ่งซองมินก็เห็นด้วย
“งั้นแกก็ยอมรับกรรมของแกไปเถอะ” กระต่ายน้อยกับชินดงสรุปออกมาก่อนที่จุนซูจะพรวดพรวาดเข้ามาในห้อง ไม่ได้เคาะประตูซักนิดเนื่องจากความเคยชินและความสนิทสนมเลยทำให้ไม่มีใครว่าอะไร พอไก่น้อยเห็นเพื่อนเท่านั้นก็ถลาเข้าไปกอดทันที
“จุนซู ฉันขอไปค้างกับนายนะ” พอมาถึง จุนซูยังไม่ทันลงนั่งฮยอกแจก็เปิดประเด็นทันที
“ทำไมล่ะ”
“ก็ที่นี่ เอ่อ ที่นี่…” ไก่น้อยหาข้ออ้างไม่ทันเลยติดอ่างอยู่อย่างงั้น
“ที่นี่ห้องน้ำเสีย” ซองมินพูดขึ้น
“ก็เรียกช่างมาซ่อมสิ” จุนซูตอบกลับงงๆเหตุผลแค่นี้อ่ะนะ รีบมาแทบตาย
“ส้วมเต็มด้วย” ชินดงช่วยอีกแรง
“ก็เรียกรถดูดส้วมสิ” จุนซูตอบมาอีกเริ่มงงเข้าไปใหญ่ เรื่องแค่นี้อีกแล้วเหรอ
“เอ่อ ที่นี่มีแต่คนอยากกินไก่อ่ะ” ซองมินขยายความ
“ก็ซื้อสิ ไม่เห็นแปลก อะไรของพวกนายเนี่ย” จุนซูเริ่มโวยแต่เพื่อนรักนั่งหน้าหงิกไปแล้ว
“แกไม่อยากให้ฉันไปน่ะสิ แกจะนอนกับมิคกี้ใช่ไหมล่ะ ใช่สิฉันมันก็แค่เพื่อนเก่านี่จะไปสู้แฟนแกได้ยังไง” ไก่น้อยเล่นบทโศกทันที ทำเอาจุนซูหันมาโอ๋เพื่อนไม่ทัน
“บ้าแกอ่ะคิดมาก ไปสิไป ไปเก็บของไป” แล้วมันก็ได้ผลเมื่อจุนซูออกปากอนุญาตซองมินเลยวิ่งไปหยิบกระเป๋าที่เตรียมไว้ด้วยความพร้อมออกมาส่งให้ทันที
“ฉันนอนกับชางมินก็ได้นะ” ไก่น้อยพูดต่อ นอนที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีตัวหื่นแบบที่นี่อ่ะได้หมด
“อ่ะตามใจๆ” และแล้วใครๆก็ต้องยอมไก่น้อยคนนี้
“ไปนะมิน ไปนะพี่ชินดง อย่าบอกคนอื่นนะว่าฉันไปไหน” ก่อนออกจากห้องก็เดินเข้าไปกอดซองมินกับชินดงคนละทีแล้วรีบเผ่นหายออกไปเลย ปล่อยภาระอันใหญ่หลวงไว้ให้ซองมินกับชินดงแทน เจ้าตัวที่ได้พักเต็มๆหนึ่งอาทิตย์ก็เดินลั้นลาออกไปกับจุนซู
“ไก่น้อยที่รัก” พอก้าวขาเข้ามาในบ้านปุ๊บ เจ๊ซินคนสวยก็เรียกหาไก่น้อยของวงทันที ซองมินกับชินดงถึงกับปล่อยขนมตกพื้นพร้อมกับลางร้ายที่เริ่มมาเยือน พอไม่เห็นยอดดวงใจก็ตวัดสายตาไปมองซองมินกับชินดง
“ไก่น้อยไปไหน” คนสวยถามเสียงเย็น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไม่พอใจสุดๆ
“ไม่ทราบฮะ” ซองมินตอบออกไปบังคับเสียงให้เป็นปกติที่สุด แต่อีทึกที่เดินเข้ามาพร้อมกันกลับมองหน้ากระต่ายน้อยอย่างไม่ไว้ใจ
“ซองมิน ฮยอกแจไปไหน” ลีดเดอร์ถามขึ้นเองกอดอกมองซองมินนิ่งๆ ข้างๆกันมีฮีชอลที่ยืนทำท่าเดียวกันเป๊ะๆ กระต่ายน้อยเลยเลือกที่จะใช้ชินดงเป็นเกราะกำบังแทน
“ชินดง ไก่น้อยไปไหน” สองคนถามออกมาพร้อมกัน จนร่างอ้วนสะดุ้งเฮือก ซวยแล้วกรู
“ไม่ทราบจริงๆฮะ” ชินดงตอบออกไป แล้วก้มหน้าเตรียมรอลงทัณฑ์จากรุ่นพี่หน้าสวยทั้งสอง แต่กลับผิดคาดเมื่อไม่มีเหตุการณ์ร้ายแรงเกิดขึ้นอย่างที่คิด ซองมินที่หลับตาปี๋หลังชินดงยังอดเงยหน้ามามองด้วยความงงไม่ได้ ฮีชอลกับอีทึกแยกย้ายตัวเองเข้าห้องนอนทันที ใบหน้าเรียบเฉยไม่แสดงปฏิกิริยาใดๆมีเพียงความเงียบเข้ามาปกคลุม ชินดงกับซองมินเลยหันไปมองหน้ากันว่าเป็นไปได้ยังไง
“อ๊าก!! ฉันเข้าก่อนเซ่” --ดงเฮ
“ไม่เอาพี่ด็อง ผมเข้าก่อน”--เรียวอุค
“พวกพี่อ่ะหยุดให้ผมเข้าก่อนผมเป็นน้องเล็กนะ”--คยูฮยอน
“พวกนายน่ะแหละหยุดให้ฉันก่อน ฉันเป็นพี่นะโว้ย”-- ฮันกยอง
“ ฉันต่างหากล่ะ”--ซีวอน เสียงโวยวายดังขึ้นก่อนที่ทั้งห้าคนจะยืนผลักกันไปมาอยู่หน้าประตูห้องที่ดูแคบลงทันตา กระต่ายน้อยมองเอสเจอเอมขำๆ ไม่คิดจะเข้าไปช่วยเพราะแต่ละคนก็เป็นแบบนี้ประจำพอลงรถได้ก็จะวิ่งแข่งกันเข้ามาในห้องใครถึงก่อนจะมีสิทธิ์ได้กอดฮยอกแจก่อน ก็แค่นั้นถึงคนที่เท่าไหร่ก็ได้ลวนลามอยู่ดีแต่ก็ยังแข่งกันทุกวัน จนตอนนี้เรียวอุคหลุดเข้าห้องมาเป็นคนแรกแล้วตะโกนดีใจยิ่งกว่าขายแผ่นได้ล้านแผ่นเสียอีก
“พี่ฮยอกแจ อยู่ไหนคร้าบ” แล้วก็เรียกหาดังลั่นเช่นทุกวัน
“พี่มิน พี่ฮยอกแจอยู่ไหนอ่ะ” พอไม่เห็นหน้าเจ้าของชื่อ ก็หันมาถามซองมินแทน
“ไม่รู้เหมือนกัน” กระต่ายน้อยตอบออกไป เรียวอุคน้อยหน้าเศร้าขึ้นมาทันที
“ไปไหนอ่ะ” -- ฮันกยอง
“ไก่น้อยของผมหายไปไหน”--คยูฮยอน
“นั่นน่ะดิ ย็อกไปไหนอ่ะ”--ดงเฮ
“คิดถึงไก่อ่ะ”--ซีวอน แล้วคำพูดมากมายก็หลุดออกมาพร้อมกัน ทำเอาซองมินกับชินดงหน้าเสียไปอีกรอบ ฮยอกแจแกกลับมาเถอะ
“พี่มิน ไก่น้อยไปไหนอ่ะ” น้องเล็กของวงถามหน้าเศร้าไม่ได้โวยวายหรือออดอ้อนเอาแต่ใจอย่างที่เคยทำกับฮยอกแจ ใบหน้าหล่อสลดลงอย่างเห็นได้ชัด แล้วดูเหมือนความเศร้าจะแผ่ออกไปอย่างรวดเร็วลามไปถึงสมาชิกโปรเจคเอมคนอื่นๆด้วย แต่ละคนเดินหน้าหงอยหายเข้าไปในห้องนอนด้วยความรู้สึกเดียวกับอีทึกและฮีชอลที่หายเข้าไปก่อนหน้านั้น กระต่ายน้อยได้แต่หันมามองตาชินดงปริบๆ
“เอาไงดีล่ะ เดี๋ยวไอ้หยีก็กลับแล้ว” ซองมินเปรยขึ้น
“ทำอะไรไม่ได้ หรือจะให้ไก่น้อยกลับมาดีล่ะ”
“ไม่เอาอ่ะพี่ สงสารย็อกมันเหมือนกัน” กระต่ายน้อยตอบออกมาทันทีเมื่อคิดถึงภาพของฮยอกแจที่ผวาเฮือกๆเวลามีคนมาจับต้อง
“กลับมาแล้วครับ” เสียงทุ้มที่ไม่ต้องหันไปดูก็รู้ว่าใครพูดขึ้นก่อนที่แก้มป่องๆจะโผล่เข้ามา ใบหน้าหล่อยิ้มแย้มถึงกับหุบยิ้มทันทีที่เห็นแค่ซองมินกับชินดง
“ไม่รู้เหมือนกัน” แค่อ้าปากยังไม่ทันถาม ชินดงก็ตอบออกมาซะก่อน คิบอมเลิกคิ้วน้อยๆก่อนจะเดินเลยเข้าห้องนอนไปเช่นหัน เยซองกับคังอินที่เดินตามเข้ามามองดูความสงบในบ้านที่ไม่ได้เกิดขึ้นมานานแล้วอย่างตกใจ
“พวกนั้นไปไหนหมดน่ะ” คังอินเอ่ยถามขึ้นมองไปรอบๆบ้านก็พบเพียงแค่ซองมินกับชินดงเท่านั้น
“นั่นน่ะสิ เงียบผิดปกตินะเนี่ย” เยซองพูดขึ้นบ้าง ใช่ผิดปกติจริงๆน่ะแหละ
“คนอื่นก็อยู่ในห้องนอนฮะ ส่วนฮยอกแจผมก็ไม่รู้” ซองมินเอ่ยตอบออกมาก่อนคังอินกับเยซองจะพยักหน้ารับรู้แล้วหัวเราะออกมาพร้อมกัน
“แค่ไอ้ไก่ไม่อยู่คนเดียว บ้านสงบเลยเหรอวะ” หมียักษ์ถามออกมาก่อนจะกลั้นหัวเราะสุดความสามารถ เป็นไปได้ยังไงกันเนี่ย
“นั่นน่ะดิ โอ๊ยสงบสุข” เยซองตะโกนขึ้นบ้างก่อนที่ประตูห้องของฮันกยองกับฮีชอลจะถูกเปิดห้อง หนุ่มจีนเดินหมดอาลัยตายอยากหายเข้าไปในครัวเพื่อทำหน้าที่ประจำ ฮีชอลก็เดินออกมานั่งดูโทรทัศน์เงียบๆ มาดเจ้าแม่ที่น่าเกรงขามหายไปจนหมด บรรยากาศดูน่าอึดอัดพิลึกจนคนกลางสี่คนอย่างคังอิน เยซอง ซองมินและชินดงวางตัวไม่ถูก ไม่นานนักเมมเบอร์แต่ะคนก็ทยอยออกจากห้องเนื่องจากได้เวลากินอาหารเย็น พอไปถึงโต๊ะก็ลงนั่งไม่พูดไม่จา ฮันกยองที่ทำอาหารเสร็จแล้วก็แค่เอามาวางไว้ก่อนจะเดินเลยออกไป
“พี่ฮันไม่กินข้าวเหรอฮะ” ซองมินถามขึ้นทันที
“พี่กินไม่ลง” ฮันกยองหันมาตอบแล้วเดินหายออกไป สี่คนที่ยังมีสติดีก็ได้แต่มองตามไปเงียบๆ
“งั้นพวกเรากินข้าวเถอะนะ” ชินดงทำเป็นกระตือรือร้นขึ้นมาก่อนจะตักข้าวให้เมมเบอร์คนอื่นๆ
“ฉันอิ่มแล้ว” ดงเฮพูดขึ้นหลังจากนั่งเขี่ยข้าวไปมาไม่ได้กินแม้แต่น้อย พอพูดจบปลาน้อยก็ลุกออกไป ไม่มีฮยอกแจให้นั่งมองเวลากินข้าว กับข้าวก็ไม่เห็นจะน่ากินเลย
“ฉันก็อิ่มแล้ว” ฮีชอลกับซีวอนพูดขึ้นพร้อมกันทั้งๆที่ยังไม่ได้จับช้อนด้วยซ้ำ ไม่มีไก่น้อยมานั่งทำตาบ๊องแบ๊วแบบนี้กินอะไรไม่ลงเลย
“ฉันขอตัวนะ” คิบอมพูดขึ้นบ้างแล้วลุกเดินไปเงียบๆ นายหายไปไหนของนายเนี่ย
“ผมกินไม่ลงฮะ” คยูฮยอนบอกก่อนจะลุกหายไปบ้าง ไม่มีพี่ฮยอกแจให้อ้อนก่อนกินข้าว ผมก็ไม่อยากกินหรอก
“ฮึก ผมคิดถึงพี่ฮยอกแจ” และแล้วเรียวอุคก็ร้องไห้ออกมาก่อนจะเดินหายไป คิดถึงพี่ฮยอกแจที่สุด
“ฝากเก็บจานด้วยนะพวกนาย” ลีดเดอร์ก็ทนไม่ได้ปาดน้ำตาเดินออกไปเงียบๆ ไม่มีนายทำไมถึงได้เหงาแบบนี้นะ ไก่น้อย พอคนอื่นลุกออกไปกันหมดสี่คนที่เหลือเลยหันมามองหน้ากันแทน
“นี่ซองมิน ฮยอกแจไปไหน” คังอินถามเสียงเครียดเมื่อเห็นผลกระทบที่เกิดขึ้น ร้ายแรงกว่าที่คิด
“ไปนอนกับจุนซูฮะ มันได้พักอาทิตย์นึง” เมื่อเห็นว่าปิดไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรแถมยังสงสารพวกเมะๆอีกเลยบอกความจริงออกไป ยังไงคังอินก็น่าจะมีทางแก้ที่ดี
“อ่อ ไว้ใจได้หน่อย” เยซองถอนหายใจโล่งอก
“แล้วทำไมอยู่ดีๆถึงย้ายไปอยู่กับพวกนั้นได้ล่ะเนี่ย” คังอินถามต่อทันที
“ก็เมื่อเช้าพี่จำได้ไหมล่ะ” ชินดงเอ่ยตอบ คังอินกับเยซองพยักหน้ารับทันที ใครจะจำไม่ได้ก่อนแยกออกไปทำงาน อีทึกก็ประเดิมจุ๊บไก่น้อยไปที่ปากทำให้คนอื่นๆไม่ยอมหยุดแค่หอมแก้ม เมะๆทั้งหลายเลยจูบฮยอกแจบ้างแต่พอมาถึงตามังกรจอมหื่นกลับใช้ลิ้นอย่างดูดดื่มแค่นั้นไก่น้อยก็แทบแย่ แต่ดงเฮ คิบอม คยูฮยอน ซีวอนและฮีชอลกลับคว้าเอาไปจูบต่อหมดเล่นเอาคังอินตาค้าง ใครๆก็จำได้
“นั่นแหละฮะ วันนี้มันผวาทั้งวันเลย” ซองมินเอ่ยต่อ คนเป็นพี่พยักหน้าเข้าใจทันที
“งั้นให้ไอ้ไก่มันทำใจก่อนแล้วกัน” เยซองสรุปออกมาก่อนจะกินข้าว พร้อมกับสามคนที่เหลือ ฮยอกแจพร้อมเมื่อไหร่ก็จะกลับมาเอง เขาเชื่ออย่างงั้น
--------------------------------------------------------
Writer Talk:
ตอนนี้ไรเตอร์เพิ่งกลับมาถึงบ้านนะคะ ไปลำปางมาเหนื่อยมาก
แต่อยากอัพให้แทบขาดใจ เลยขอไม่ตอบเม้นนะคะ
รักทุกคนเช่นเคย
ความคิดเห็น