คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Lust 3 100%....
Chapter 3
“ไอ้ชั่ว! อย่ามาเหยียบที่นี่อีก” หมัดสุดท้ายพุ่งตรงเข้าปลายคางของคนสูงกว่าจนร่างทั้งร่างล้มตึงนอนแน่นิ่งไปกับพื้น ฮยอกแจที่เพิ่งก้าวออกจากห้องนอนได้แต่รีบเดินมาดูด้วยความร้อนรน
“ดงเฮ พอแล้ว” เสียงหวานเอ่ยห้าม ก่อนที่เท้าของคนสนิทจะกระทืบซ้ำไปบนร่างของคนที่กำลังหมดสติ
แค่อีฮยอกแจพยักหน้ารับคำถามของดงเฮ
นิชคุณก็จมกองเลือด
แล้วถ้าเมื่อวานเขาไม่สู้
ไม่รู้ว่าตอนนี้ลมหายใจของนิชคุณจะยังอยู่ไหม
“คุณหนู…”
“เราไปเรียนกันเถอะ” ใบหน้างามเชิดขึ้นในระดับเดิม เพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้นที่ดวงตากลมโตแสนเย่อหยิ่งนั้นทอดมองร่างโปร่งด้วยอารมณ์อื่นนอกจากดูถูก
“ครับ” รับคำอย่างว่าง่ายก่อนจะเดินเข้าไปคว้าเอาหนังสือจากอุ้งมือเล็กมาไว้ในอ้อมแขน แล้วยืนก้มหน้ารอให้ร่างบอบบางเดินผ่านตัวเองไปก่อน
“ดงเฮ”
“ครับ”
“พาไปหาพี่ซองมินหน่อยได้ไหม”
“ครับ?” รับคำด้วยความสงสัยนานทีปีหนเพิ่งจะเคยเห็นฮยอกแจร้องขอเพื่อที่จะไปบริษัท ฮยอกแจเกลียดบริษัทของตระกูลเพราะบริษัทพรากความรักที่เหลือเพียงหนึ่งเดียวไปจากฮยอกแจ
พี่ซองมิน คนที่คอยให้ความรักกับฮยอกแจ
กลับต้องไปทุ่มเทให้กับบริษัท
“วิชาสำคัญรึเปล่า โดดได้ไหม” หน้าหวานหันกลับมาถามอีกคน
“ไม่ครับ” ร่างโปร่งตอบรับก่อนจะอมยิ้มน้อยๆ
นานแล้วที่ฮยอกแจไม่ได้ใส่ใจเขาแบบนี้
“งั้นก็ไปสิ” ร่างเล็กตวัดเสียงบอก ใบหน้าหวานกลับไปบูดบึ้งตามเดิม ร่างโปร่งได้แต่เดินตามเพื่อทำหน้าที่อย่างดีที่สุด
ใครจะว่ายังไงก็ช่าง
แต่อีดงเฮคนนี้ คิดอาจเอื้อมที่จะหยิบดอกฟ้ามาเชยชม
“คุณซองมินเข้าประชุมอยู่ค่ะคุณหนูฮยอกแจ” เลขาสาวรายงานด้วยน้ำเสียงนอบน้อม หางตาเล็กตวัดมองก่อนจะพยักหน้ารับน้อยๆ
“จะรอไหมครับ”
“รอ”
“คุณหนูจะทานอะไรไหมคะ”
“ไม่ล่ะ ไปทำงานของเธอเถอะ” มือเล็กยกขึ้นโบกไล่ ก่อนที่ร่างเพรียวจะส่งตาหวานให้กับดงเฮแล้วเดินเลยออกไป
“ดูท่าเธอจะชอบนายนะ” คนตัวเล็กที่สายตาจดจ่ออยู่หนังสือพิมพ์ มาเป็นใบหน้าคมของคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆแทน
“ไม่ใช่หรอกครับ”
“ดูสายตาที่เธอมองนายสิ” เสียงใสเอ่ยออกมาปนมาด้วยอารมณ์ไม่พอใจ มือบางกระแทกหนังสือพิมพ์วางไปบนโต๊ะ ก่อนที่ดวงตากลมโตจะตวัดมองร่างโปร่ง
“ไม่หรอกครับ เธอไม่ได้ชอบผมหรอก”
“เหอะ…”
“ผมไม่สนใจคนอื่นหรอกครับ ในสายตาของผมจะมีคุณหนูแค่คนเดียว” ย้ำออกมาหนักแน่น ดงเฮไม่รู้หรอกว่าฮยอกแจเข้าใจที่เขาจะสื่อไหม
แต่รอยยิ้มเล็กๆบนมุมปาก ทำให้หัวใจของเขาพองโตจนคับอก
“ก็ดี” เสียงใสพูดออกมาเบาๆ ก่อนที่มือเล็กจะฉวยเอาหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่านอีกครั้งพร้อมกับรอยยิ้มที่ระบายเต็มใบหน้าหวาน
ก็แค่คำพูดธรรมดาตามหน้าที่
ทำใจหัวของเขาต้องเต้นแรงแบบนี้ด้วย
แอด…
“พี่ซองมิน” ทันทีที่ประตูเปิดออกอีกครั้ง ร่างเล็กก็รีบวางหนังสือพิมพ์ในมือลงก่อนจะถลาเข้ามากอดร่างอวบของคนเป็นพี่ ใบหน้าหวานแนบไปกับไหล่ของอีกคน มืออวบยกขึ้นลูบแผ่วเบาที่กลุ่มผมนุ่มของคนในอ้อมกอด ปากเรียวกดจูบเบาๆที่แก้มใส
“วันนี้ลมอะไรหอบน้องชายมาหาพี่ได้นะ” ดันตัวออกแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเอ็นดู มืออวบกุมมือเล็กไปนั่งโซฟาก่อนที่แขนเรียวเล็กจะโอบรอบเอวอวบของคนเป็นพี่เอาไส้อย่างออดอ้อน
“น้องคิดถึง”
“หืม”
“น้องคิดถึงพี่ซองมิน” เสียงหวานเอ่ยออดอ้อน ก่อนที่ตากลมโตจะทอประกายสดใส ปากแดงอิ่มระบายยิ้มอ่อนหวาน
ยิ้มที่ทำให้ดงเฮเองก็ต้องยิ้มตาม
--------------------------------------------------- 70 % --------------------------------
UP>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
“ฮยอกแจไม่ได้ทำให้ลำบากใช่ไหม” ซองมินออกปากถามเมื่อฮยอกแจหลับไปอย่างอ่อนเพลีย ดงเฮเหลือบมองยังร่างบอบบางก่อนจะอมยิ้มนิดๆแล้วตอบ
“ไม่ลำบากครับ”
“ยังไงก็ฝากดูแลฮยอกแจด้วยนะดงเฮ” ร่างอวบเอ่ยเสียงหวาน ก่อนจะเอื้อมไปกุมมือดงเฮเอาไว้ แล้วนำมาแนบที่แก้มของตัวเอง ร่างสูงได้แต่มองด้วยความตกใจแต่ก็ไม่อาจหาญพอที่จะดึงมือออกมาจากการเกาะกุม ตาคมเหลือบมองยังอีกคนเป็นระยะ
“ครับ ผมจะดูแลคุณหนูอย่างดี” ค้อมตัวลงน้อยๆ แต่ซองมินกลับจับมือดงเฮเอาไว้แน่น ดวงตากลมโตฉายภาพของอีกคนอย่างชัดเจน จนดงเฮต้องเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
อีดงเฮ รักอีฮยอกแจ
อีดงเฮ ทำร้ายอีฮยอกแจไม่ได้
“แล้วฉันล่ะ”
“ครับ?”
“ดงเฮเคยคิดจะดูแลฉันบ้างไหม” ถามออกมาแผ่วเบา ตากลมจ้องมองอีกคนอย่างรอคอย
“ผม…”
“ดงเฮก็รู้ว่าฉันรักดงเฮ” ซองมินพูดออกมาอีกครั้ง ในขณะที่ฮยอกแจค่อยๆลืมตาขึ้นมาพร้อมกับหยัดกายขึ้นนั่งมองคนทั้งสองคนด้วยแววตาปวดร้าว
พี่ซองมินกับดงเฮ…
“ผม…” ดงเฮได้แต่อ้ำอึ้ง เขารู้ใจตัวเองดี แต่ก็รู้ดีเหมือนกันว่าไม่ควรทำร้ายจิตใจของซองมิน
“เอาไว้ฮยอกแจเรียนจบเมื่อไหร่ เราแต่งงานกันนะ” ร่างอวบโผเข้าไปกอดดงเฮเอาไว้เต็มอ้อมแขน ร่างสูงได้แต่ยืนนิ่ง ตาคมปรายมองไปยังโซฟาก่อนจะตกใจจนผลักซองมินออกจากตัว
“คุณหนู…” ปากหยักขยับเรียกแผ่วเบา ถ้าเขาดูไม่ผิด ดวงตาของฮยอกแจมีน้ำใสๆเอ่อคลออยู่ด้วย
“หือ ฮยอกแจตื่นแล้วเหรอ” ซองมินหันไปยิ้มให้น้องอย่างใจดี ร่างน้อยลุกขึ้นยืนก่อนจะก้าวเข้ามาแทรกตรงกลางระหว่างซองมินกับดงเฮจนมือหลุดออกจากกัน ตาหวานมองหน้าดงเฮด้วยแววตาตัดพ้อจนอีกคนใจกระตุก มือกว้างเลื่อนไปกุมมือเล็กเอาไว้เบาๆ
“น้องกลับก่อนนะฮะ”
“เห...ไม่อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนเหรอ”
“พอดีน้องรู้สึกไม่ค่อยสบายน่ะฮะ” ฝืนยิ้มออกมาให้คนเป็นพี่ก่อนจะกอดเอวอวบเบาๆแล้วหมุนตัวเดินออกไป ดงเฮหันไปโค้งให้ซองมินก่อนจะรีบวิ่งตามคนตัวเล็กออกไป
“คุณหนู…” มือแกร่งคว้าแขนเรียวเอาไว้ได้ทัน ก่อนจะดึงให้คนตรงหน้าหันมาสบตากับตัวเองตรงๆ
“…” ตาคมเบิกกว้างเมื่อเห็นคนตรงหน้ากำลังร้องไห้ ใบหน้าหวานขยับเข้าซุกที่อกกว้าง มือเล็กกำชายเสื้อของอีกคนเอาไว้แน่น ดงเฮได้แต่กระชับกอดอย่างไม่เข้าใจ มือคอยลูบผมนิ่มกับแผ่นหลังบางเป็นการปลอบประโลม
“ดงเฮ จะไม่แต่งงานกับพี่ซองมินใช่ไหม”
“…”
“ดงเฮจะไม่แต่งใช่ไหม” เสียงหวานอู้อี้อยู่ที่อกกว้าง จนดงเฮต้องก้มลงมาฟัง ก่อนที่ใบหน้าหล่อจะระบายยิ้มอ่อนโยน ปากหยักกดจูบเบาๆที่เรือนผมนุ่ม
“ครับ ผมจะไม่แต่ง” รับคำออกมาแบบไม่ต้องคิด ปากแดงยกยิ้มบางเบาแล้วกอดอีกคนเอาไว้จนแนบแน่น
อีฮยอกแจก็แค่เด็กหวงของเท่านั้นเอง
---------------------------------------------- 100% ----------------------------------------
Katomnam Talk:
ที่หายไปไม่ได้จะทิ้งนะคะ
แต่ว่าต้องทำหน้าที่ของตัวเอง
ตอนนี้ผ่านพ้นไปในระดับหนึ่งค่ะ
เลยมีเวลามาอัพให้ทุกคนได้อ่านกัน
มีคนยังรอกันอยู่ไหมคะ ^^
EDIT:
เปิดมา แอบเสียใจนะคะ มีอยู่ 8 เม้นท์
ไม่เป็นไรค่ะ พิมพ์มาแล้วก็ลงหน่อยแล้วกัน
คิดถึงทุกคนนะคะ หายไปนาน แต่ไม่ได้ตึ้งใจทอดทิ้งนะคะ ^^
nu eng
ความคิดเห็น