คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4
Chapter 4:
“ซองมิน นายไปสัญญาอะไรกับคยูไว้อ่ะ” เรียวอุคถามเพื่อนทันทีที่เห็นอีกคนเดินลงมาจากด้านบน
“นั่นน่ะดิ ฉันว่าจะถามแกตั้งแต่เมื่อวานและแต่กลับมาแล้วมันลืม” ฮยอกแจเดินออกมาจากห้องครัวพูดขึ้นบ้าง ซองมินเลยนั่งลงที่โซฟาก่อนจะมองเพื่อนรักอีกสามคนตาแป๋ว ดงเฮที่ดูโทรทัศน์อยู่เมื่อกี้ก็ปิดโทรทัศน์แล้วหันมาตั้งใจฟัง
“ก็คยูเค้าถามว่า ฉันจีบเค้าอยู่ใช่ไหม” ซองมินเริ่มเล่า เพื่อนอีกสามคนก็มองมาที่ซองมินเป็นจุดเดียว
“แล้วเค้าก็เลยบอกว่า ถ้าฉันทำตามที่เค้าขอได้ห้าข้อ เค้าจะยอมเป็นแฟนกับฉัน”
“ห๊า!!!” อีกสามคนร้องออกมาพร้อมกันอย่างตกใจ
“แล้วแกก็ไปสัญญากับเขา” ดงเฮถามเสียงดังลั่น กระต่ายน้อยพยักหน้ารับ
“โอ๊ย ทำไมแกไม่ปรึกษาพวกฉันก่อน” ฮยอกแจโวยลั่น ปวดหัวกับไอ้ฟักทองบ้านี่จริงๆ
“ก็สถานการณ์มันพาไป แค่ห้าข้อเอง ฉันทำได้อยู่แล้ว” ซองมินถียงเสียงอ่อย แต่ดงเฮหน้าเครียดขึ้นมาทันที ทำไมจะไม่รู้ว่าคยูฮยอนต้องการจะแกล้งเพื่อนรักของตน ร่างบางเลยตัดสินใจลุกออกไปคุยโทรศัพท์กับซีวอนทันที
“แกนี่น๊า ถ้ามันสั่งให้แกทำอะไรแกต้องบอกพวกฉันก่อนนะ” เรียวอุคพูดขึ้นกระต่ายน้อยเลยพยักหน้ารับก่อนจะยิ้มออกมา ยังไงพวกแกก็ห่วงฉันใช่ม๊า
“นี่ซองมิน นายเห็นผู้ชายคนนั้นมะ” คยูฮยอนถามขึ้นหลังจากที่ดงเฮไปตามซองมินมาให้เพราะคยูฮยอนอยากเจอ ซองมินเลยรีบวิ่งมา
“เห็น” พอมองตามนิ้วเรียวชี้ไปซองมินก็เห็นใครบางคนที่เขาคุ้นหน้ามากๆ แถมยังรู้จักดีซะอีก
“นั่นแหละ ข้อแรกนายไปขอเบอร์เค้ากับถามชื่อมาให้ที” คยูฮยอนบอกต่อ ซองมินหันมามองตาโต คยูฮยอนกระตุกยิ้มที่มุมปาก ใครๆก็รู้ว่าใครคนนั้นเข้าถึงตัวยากขนาดไหน
“คนนั้นน่ะนะ” ซองมินถามย้ำ ไม่ได้รู้สึกกลัวกับการไปขอเบอร์คนที่น่ากลัวแต่ก็สวยที่สุดในโรงเรียน แต่เจ็บที่หัวใจเพราะอีกคนบอกให้ไปขอเบอร์มาให้ ทั้งๆที่นายก็รู้ว่าฉันชอบนาย ทำไมนายถึงทำกับฉันแบบนี้นะน้ำตาหยดใสเอ่อคลอเต็มดวงตาสวยแต่ซองมินก็เลือกที่จะหันหลังให้คยูฮยอนก่อนจะพุ่งตรงไปยังเป้าหมายทันที พอซองมินก้าวไปถึง อีกคนก็หันมา
“พี่ฮีชอลอย่ายิ้มนะฮะ” ซองมินบอกทันทีก่อนที่อีกคนจะยิ้ม ทำให้ฮีชอลหุบยิ้มทันทีก่อนจะมองเพื่อนน้องชายงงๆ ฮีชอลคนสวยและโหดเป็นพี่ชายแท้ๆของฮยอกแจเพื่อนรักเขาเอง
“พี่พยักหน้าหน่อยฮะ” ซองมินบอกต่อทันที เพราะรู้ว่าคยูฮยอนมองอยู่ แม้จะงงแต่ฮีชอลก็ทำตาม ใบหน้าสวยขยับขึ้นลงน้อยๆ ก่อนที่ซองมินจะลงนั่งเก้าอี้ม้าหินอีกตัวด้านข้าง
“พี่ก็รู้ใช่ไหมฮะ ว่าผมจีบคยูอยู่แล้วเขาให้ผมมาขอเบอร์พี่ ซึ่งแน่นอนว่าเขาต้องไม่รู้ว่าผมรู้จักกับพี่” ซองมินพูดขึ้น ใบหน้าสวยยิ้มออกมาน้อยๆเริ่มจะเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้าง
“จะให้พี่ทำยังไงล่ะ” ฮีชอลถามออกไปมองคนที่เปรียบเสมือนน้องชายอีกคนอย่างเอ็นดู ดูท่าเจ้าตัวจะต้องลำบากใจมากที่จะต้องมาขอเบอร์ของคนอื่นไปให้คนที่ตัวเองชอบ
“ไม่ต้องทำอะไรฮะ” ซองมินพูดขึ้นก่อนจะทำเป็นหยิบมือถือของตัวเองมากดอะไรยุกยิก ฮีชอลก็มองซองมินอย่างรู้งานปากบางขยับขึ้นลงแต่ไม่มีเสียงลอดออกมา
“ฝากบอกย็อกด้วยนะ ว่าพี่คิดถึงจังบ้านเหงาไปเลย” คนสวยบอกก่อนที่ซองมินจะลุกขึ้นยืนโค้งทำความเคารพน้อยๆก่อนจะเดินจากมา ฮีชอลเลยลุกขึ้นเดินไปเรียนแต่ก็อดมองซองมินอย่างเป็นห่วงไม่ได้
“อ่ะ นี่เบอร์ พี่เค้าชื่อ ฮีชอล” ร่างบางเดินหน้ามุ่ยเข้ามาบอกก่อนจะหยิบมือถือของคยูฮยอนกดเมมเบอร์ของฮีชอลทันที แล้วยัดคืนในมือร่างสูงก่อนจะเดินออกมา
“เฮ้ ซองมินนายเป็นอะไรอ่ะ” ร่างสูงออกเดินตามทันที
“ฉันทำสำเร็จไปข้อหนึ่งแล้วนะ ข้อสองจะให้ทำอะไรก็ค่อยมาบอกแล้วกัน” เสียงใสไม่ตอบคำถาม แล้วเดินจากมา ทำเอาคยูฮยอนถึงยืนงงอยู่กับที่แต่ก็อดลอบยิ้มมองเบอร์ที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอไม่ได้
ปี 2 ห้อง A….
“คยูฮยอน ออกมากับฉันเดี๋ยวนี้” ฮยอกแจเตะประตูเข้าไปในห้องคิงอย่างแรง อาจารย์ที่สอนอยู่หันมามองอย่างตกใจรวมถึงบรรดาสายตาของเพื่อนในห้องด้วย เด็กห้องควีนมาทำอะไรที่นี่
“อะไรกันคุณหนูฮยอกแจ มาโวยวายอะไรในคาบของครู” อาจารย์สาวหันมาว่า
“อาจารย์เงียบซะ!!” เรียวอุคตวาดกลับก่อนจะจ้องหน้าคยูฮยอนอย่างหาเรื่อง
“ออกมากับฉัน” พอเห็นว่าคยูฮยอนนั่งไม่กระดิกฮยอกแจเลยเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อของอีกคนลากออกไป บรรดากลุ่มไอดอลเลยเดินตามเพื่อนออกไปทันที
“นายทำแบบนี้หมายความว่ายังไง” ร่างบางถามเสียงดังลั่น จ้องหน้าอีกคนไม่วางตา ก็เพราะพอเพื่อนรักเขากลับมาจากไปเจอคยูฮยอนก็เอาแต่ร้องไห้ พอถามถึงได้รู้เรื่อง แล้วก็แค้นใจมากจนต้องมาเอาเรื่องกับเรียวอุคถึงที่นี่
“ฉันทำอะไร” หมาป่าหนุ่มตอบก่อนจะยิ้มกวนประสาทไปให้ ฮยอกแจถึงกับหมดความอดทนหมัดเล็กๆถูกส่งออกไปทันทีคยูฮยอนก็ไม่หลบทำให้โดนเข้าไปเต็มๆ แต่ใบหน้าหล่อก็ยังคงยิ้มอยู่
“เรียว นี่มันเกิดอะไรขึ้น” เยซองเดินเข้าไปหาคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนตัวเองทันที
“เพราะเพื่อนนายมันเลว” เรียวอุคตอบกลับก่อนจะโดนเยซองลากให้ออกไปคุยนอกวง
“นายทำเพื่อนฉันร้องไห้ มินร้องไห้ครั้งล่าสุดเมื่อสองปีที่แล้ว แต่แก แกทำให้เพื่อนฉันร้องไห้” ฮยอกแจร่ายยาวก่อนจะชี้หน้าของคยูฮยอนไปด้วย มือเล็กกำแน่นพยายามระงับอารมณ์โกรธเต็มที่ ร่างสูงถึงกับยืนอึ้งไปที่ได้ยินว่าตัวเองเป็นคนทำให้ซองมินร้องไห้ ฉันทำนายร้องไห้อีกแล้วเหรอเนี่ย..
“ฉันไม่คิดว่าเขาจะร้องไห้” อีกคนบอกเสียงอ่อย ซีวอน ฮันกยอง คิบอมมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างเริ่มเข้าใจ เพราะซีวอนเล่าให้ฟังเมื่อเช้าว่าคยูฮยอนจะทำอะไรอีกแน่ๆ ไม่แปลกใจเลยที่คนตัวเล็กจะโกรธขนาดนี้
“แต่มินก็ร้องไห้ โธ่เว้ย!! เพราะสัญญาบ้าๆของแก” ร่างบางแผดเสียงดังลั่นก่อนจะถลาเข้ามาหาคยูฮยอนทันที ไม่มีท่าทีว่าคยูฮยอนจะหลบไปไหน ฮันกยองกับคิบอมเลยเข้าไปจับตัวของฮยอกแจไว้แล้วลากไปอีกทาง
“ปล่อยฉันนะ ฮันกยอง คิบอม” ร่างบางโวยลั่นแต่ก็ไม่เป็นอิสระ
“ฮยอกแจใจเย็นๆสิ” คิบอมพูดขึ้น ทำให้ฮยอกแจสงบลงอย่างประหลาดแต่ใบหน้าก็ยังคงบึ้งตึงเหมือนเดิม
“ก็เพื่อนนาย ทำให้เพื่อนฉันร้องไห้” เสียงใสยังคงโวยวายต่อไป
“ฮยอกแจใจเย็นๆแล้วเล่าให้ฉันฟังว่า ไอ้คยูมันทำอะไร” ฮันกยองพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมกับลูบผมคนตัวเล็กไปด้วย
“มันให้มินไปขอเบอร์คนอื่นมาให้ ไม่คิดบ้างเหรอไงว่าเพื่อนฉันเจ็บเป็น” ฮยอกแจพูดขึ้นก่อนจะร้องไห้ออกมาดื้อๆ เสียใจที่ทำอะไรไม่ได้แล้วก็สงสารเพื่อนจับใจ ฮันกยองถึงกับอึ้งไป คิบอมดึงตัวคนตรงหน้ามากอดไว้แนบอกอย่างรวดเร็ว ความอบอุ่นแผ่ไปทั่วทำให้ฮยอกแจไม่คิดจะปฎิเสธอ้อมกอดนั้นกลับยืนร้องไห้เงียบๆอยู่กับอกกว้าง ฮันกยองทำได้แต่ลูบหลังลูบไหล่ของคนตัวเล็กไปด้วยก่อนจะมองตากับคิบอม ซึ่งคิบอมก็พยักหน้ารับรู้ว่าเพื่อนต้องการสื่ออะไร
“ไอ้คยู มันทำเกินไป” ฮันกยองพูดขึ้นหลังจากที่เดินไปส่งฮยอกแจที่ห้องมาแล้ว
“อืม” อีกคนตอบกลับยังคงรักษาจำนวนคำพูดอยู่ดี
“เป็นฉันคงจะเจ็บน่าดู ทำไมมันทำแบบนี้วะ” หนุ่มจีนยังคงบ่นต่อแล้วเลือกที่จะไม่เข้าเรียนเดินออกไปนั่งที่สวนของโรงเรียนกับคิบอมแทน
“มันคงไม่ทันคิด” คิบอมตอบออกมาอย่างที่คิด
“ก็แย่แล้ว สัญญาตั้งห้าข้อ ข้อแรกยังทำเอาร้องไห้ขนาดนั้นแล้วข้อต่อไปจะเป็นยังไง” ร่างสูงเอ่ยต่อก่อนจะนอนแผ่ลงไปบนหญ้า คิบอมไม่ตอบอะไรเพราะกำลังใช้สมองอย่างหนัก
“ฉันว่าเราห้ามไม่ได้หรอกนะ เพราะคยูมันก็ไม่ได้บังคับให้ซองมินมาจีบ มันขึ้นอยู่กับซองมินแล้วแหละว่าจะทำตามสัญญาข้อต่อไปหรือจะหยุด” น้อยคนนักจะได้ยินประโยคยาวๆจากปากของคิม คิบอม ฮันกยองพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของเพื่อน ใช่ทุกอย่างขึ้นอยู่กับซองมิน
“หยุดซะ ซองมินแล้วจีบคนอื่นแทน” ฮยอกแจพูดขึ้นรอบที่ร้อยได้แล้ว แต่อีกคนก็ยังปฏิเสธต่อไป
“ทำไมล่ะมิน มันไม่ได้ดีกับนายเลยนะนายไม่ต้องลงทุนด้วยหัวใจของนายก็ได้” เรียวอุคพูดต่อพยายามหว่านล้อมซองมินมาเป็นชั่วโมงกว่าแต่อีกคนก็ไม่มีทีท่าว่าจะยอมฟัง
“ฉันชอบเขาไปแล้ว” กระต่ายน้อยตอบ
“ไม่นะมิน แกแค่หลง” ไก่น้อยพูดต่อเป็นไปไม่ได้ อาทิตย์เดียวจะทำให้เพื่อนเขาเป็นเอามากขนาดนี้เลยเหรอ
“ไม่หรอกย็อก มินรู้ใจตัวเองดีที่สุด” ดงเฮพูดขึ้นบ้าง
“โอเคๆ ฉันจะช่วยแกต่อแต่ถ้าแกเหนื่อยแกไม่ไหว แกก็หยุดเถอะนะ” เรียวอุคเอ่ยต่อ เพราะเห็นความมุ่งมั่นของซองมิน
“คยู มันบอกข้อต่อไปกับแกรึยัง” ฮยอกแจถามต่อทันที
“บอกแล้ว”
“…”
“ให้ฉันอยู่ในบ้านร้างเป็นเวลาหนึ่งคืน เขาจะไปยืนเฝ้าหน้าบ้านหลังนั้นด้วย” ซองมินเอ่ยต่อจนจบ
“มากเกินไปแล้ว” อีกสามคนตะโกนออกมาเสียงดัง รู้ก็รู้อยู่ว่าซองมินกลัวผีข้อเสนอบ้าอะไรเนี่ย
Writer Talk:
อย่าเพิ่งเกลียดคยูฮยอนกันน๊า ทุกคน
อิอิ
รักคนอ่าน คนเม้นท์ทุกคนเช่นเคย
ความคิดเห็น