[Fic SJ Yaoi]My Mafia's love.{BumHyuk,KyuMin Ft. WonCin}

ลำดับตอนที่ #4 : [Chapter 4]My Mafia's Love...

“ซองมินพาคยูฮยอนไปงานก่อนไป” เจ้าสัวลีหันมาสั่งลูกชายหัวแก้วหัวแหวน

“ทำไมต้องเป็นผมล่ะ คยูฮยอนก็มีรถ” เสียงใสเถียงกลับทันควันจนฮีซอลอดยิ้มเยาะน้องตัวเองออกมาไม่ได้

“ก็พ่อจะให้แกไปซื้อของขวัญก่อนไง แล้วคยูฮยอนก็เป็นเพื่อนสนิทกับคิบอมจะได้รู้ว่าต้องซื้ออะไรให้ นี่แกเป็นตัวแทนครอบครัวเลยนะ อย่าเถียง! พ่อบอกให้ไปก็ไป ไม่ต้องมามองหน้าพ่อ พ่อรู้แล้วว่าพ่อเป็นคนดี” เจ้าสัวลีร่ายยาวก่อนจะชี้หน้าซองมินเมื่อเห็นลูกชายตั้งท่าจะอ้าปากเถียง คิบอมแทบกลั้นยิ้มไม่อยู่เมื่อเจ้าสัวลีพูดประโยคสุดท้ายที่คิบอมคุ้นหู

“ผมไม่ได้อยากเป็นตัวแทนครอบครัวซะหน่อย” กระต่ายน้อยบ่นอุบอิบ

“หรือแกจะให้ฮยอคแจเป็นคนไปซื้อ”

“ไม่ ผมไปเอง” โรคหวงน้องกำเริบ เจ้าสัวลียิ้มขำเมื่อเห็นลูกชายตัวเองลุกขึ้นเดินนำออกไป คยูฮยอนยิ้มหน้าบานก่อนจะวิ่งตามไป

“ดงเฮเดี๋ยวไปกับคิบอมแล้วกันนะ ซองมินคงเอารถตัวเองไป” เจ้าสัวลีหันไปสั่งลูกชายคนกลาง ดงเฮเพียงยิ้มรับบางๆ เท่านั้นก่อนจะหันไปมองคิบอมที่ยังนั่งเฉยไม่แสดงความรู้สึกใดๆ

“งั้นพวกเราขอตัวกลับไปเตรียมงานก่อนนะครับ คุณอา” เมื่อเห็นสมควรแก่เวลาฮีซอลก็เอ่ยลาเจ้าสัวลี ร่างท้วมยิ้มแย้มก่อนจะโบกมือลา ก่อนจะดันดงเฮให้เดินตามฮีซอลกับคิบอมออกไป

“นี่ ไอ้ตี๋แก้มแตก ฉันจะไปห้างก่อนนะยังไม่อยากกลับบ้าน” พอออกมาหน้าบริษัท ฮีซอลคนสวยก็หันไปบอกกับน้องชาย

“แล้วเจ๊จะไปยังไง” เสียงทุ้มถามกลับไม่แสดงความรู้สึกใดๆ

“ฉันมีทางไปน่า” ฮีซอลตอบกลับหน้าแดงหน่อยๆ จนคนเป็นน้องมองก่อนจะส่ายหน้าขำๆ

“คุณชายชเวมารับล่ะสิ”

“เออ รู้แล้วก็รีบๆ กลับบ้านไปเลยไป” ร่างบางว่าก่อนจะยัดกุญแจรถใส่มือน้องชายแล้วเดินเลยไปขึ้นรถหรูอีกคันที่เพิ่งปาดเข้ามาจอด

“เจอกันที่บ้านครับ” คิบอมบอกก่อนจะเดินนำดงเฮไปที่รถ แล้วหันมามองดงเฮที่ยังยืนนิ่งอยู่กับที่

“ดงเฮ มาขึ้นรถสิ” เสียงเรียบแววตาเย็นชาจนดงเฮอดที่จะน้อยใจไม่ได้เมื่อเปรียบเทียบการปฏิบัติต่อตนเองกับฮยอคแจ ร่างบางเดินไปขึ้นรถแต่โดยดีใบหน้ายังคงเปื้อนยิ้มไม่แสดงความรู้สึกใดๆ

“คิบอม เพิ่งเรียนจบเหรอ” เสียงใสเอ่ยขึ้นเพื่อไม่ให้บรรยากาศในรถเงียบจนเกินไป

“อือ”

“คิบอมจบอะไรมาอ่ะ” ดงเฮหันไปถามก่อนรอยยิ้มหวานจะปรากฎบนใบหน้าสวย แต่คิบอมก็ยังคงมองการจราจรด้านหน้าไม่ได้หันมามองคนข้างๆ

“บริหาร ดงเฮล่ะ” คิบอมถามกลับแต่ก็ทำให้คนฟังยิ้มกว้างเข้าไปอีกยังไงคิบอมก็ยังคุยกับเขา

“เราจบกฎหมายมา ต้องเข้ามาดูแลส่วนนี้ของบริษัทน่ะแต่พี่มินจบบริหารเหมือนคิบอม” เสียงหวานร่ายยาว

“แล้วฮยอคแจล่ะ” เสียงทุ้มถามต่อทันที ทำให้ดงเฮขมวดคิ้วน้อยๆ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร

“ฮยอคแจเรียนโลจิสติคแต่ต้องโอนกลับมาเรียนปีสุดท้ายที่นี่อีกสองตัวน่ะ”

“ทำไมล่ะ”

“ก็ป๊ารีบเรียกกลับมาทำไมก็ไม่รู้ ฮยอคแจยังเด็กเลยเรียนช้ากว่าปีนึงแต่ก็อัดเรียนที่นั่นจนเหลือมาเก็บตกอีกสองตัว” ดงเฮพูดขึ้นก่อนจะแอบมองคิบอมไปด้วย ร่างสูงทำแค่เพียงหยักหน้ารับก่อนจะอมยิ้มเมื่อนึกถึงใครอีกคน

“แล้วคิบอมกลับมาอยู่เกาหลีถาวรเลยรึเปล่า” พอรถเริ่มเงียบดงเฮก็พยายามจะหาเรื่องคุย

“ตอนแรกว่าไม่ แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วล่ะ” คิบอมหันมาตอบก่อนจะยิ้มน้อยๆ ไปให้ แค่นั้นก็ทำให้ใบหน้าสวยแดงเรื่อขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

“นี่ไอ้หมาป่าบ้า ไอ้แก้มบวมชอบอะไรอ่ะ” พอมาถึงห้างสรรพสินค้าชั้นนำซองมินก็ถามทันที

“ชอบไก่” คยูฮยอนตอบสั้นๆ ก่อนจะอมยิ้มน้อยๆ ซองมินทำหน้างงก่อนจะเดินไปตามทางเดินที่ว่างเปล่าไม่มีแม้แต่พนักงาน ยังงี้มันจะเรียกว่ามาซื้อให้ได้ยังไง เรียกว่ามาหยิบไปให้มากกว่า ก็ลูกน้องของคุณชายโจว เล่นปิดห้างซะเลยระบบความรักษาความปลอดภัยสุดๆ ไปเลย ซองมินคิดก่อนจะยิ้มขำๆ เมื่อคยูฮยอนที่เคยยิ้มแย้มกลับมีเพียงสีหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึกเช่นเดียวกับคิบอม ลูกน้องมากมายยืนเรียงรายรอรับคำสั่ง แต่ก็ไม่ได้ทำให้กระต่ายน้อยรู้สึกอะไร ก็คงจะเป็นบุคลิคภายนอกปกติของมาเฟียใหญ่

“นี่ไก่แบบไหนที่คิบอมชอบน่ะ” เมื่อเดินวนมาได้หลายชั้นซองมินก็ยังไม่รู้ว่าจะซื้อไก่แบบไหนไปให้อยู่ดีเลยหันมาขอความเห็นจากคนข้างๆ อีกครั้ง

“ก็ไก่ที่พูดมากๆ ขี้งอน หน้าตาน่ารักมากๆ ขี้โวยวายที่สำคัญมีพี่เป็นกระต่ายน้อยน่ารัก” คยูฮยอนร่ายยาว แต่ซองมินก็ยังทำหน้าไม่รู้เรื่อง

“มันมีที่ไหนฟระ ไก่มีพี่เป็นกระต่าย” เสียงหวานบ่นออกมาจนคยูฮยอนอดหัวเราะไม่ได้ บอร์ดี้การ์ดเลยมองมาดหลุดของคุณชายตัวเองอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน

“นี่ไม่รู้จริงๆ ใช่ไหมเนี่ย” คยูฮยอนถามออกมา ซองมินพยักหน้ารับเพราะเจ้าตัวยังคิดไม่ออก

“นายเรียกฮยอคแจว่าอะไรล่ะ”

“ไก่น้อยไง...ห๊า!!! ไก่ ฮยอคแจเหรอ” ซองมินตอบออกมาทันทีก่อนจะคิดได้ แล้วโวยวายเสียงดังลั่นวิญญาณคนหวงน้องเข้าสิงอีกครั้ง

“ใช่”

“อ๊าก!!! ไม่ให้โว้ย ให้ไม่ได้” ซองมินโวยวายจนคยูฮยอนต้องจับมือนิ่มของซองมินไว้แล้วลากหนีออกมาให้ไกลจากบริเวณที่มีพวกบอร์ดี้การ์ดยืนขำอยู่

“จะโวยวายทำไมไม่ได้หมายความว่าให้เอาฮยอคแจผูกโบว์มาให้” คยูฮยอนเริ่มอธิบายหลังจากเห็นคนตัวเล็กเริ่มแยกเขี้ยว

“ก็นายพูดแบบนั้นนี่”

“เฮ้อ ...นายก็อัดรูปฮยอคแจใหญ่ๆ ใส่กรอบไปให้มันสิ” คยูฮยอนพูดต่อ ซองมินถึงกับร้องอ๋อ แล้วยิ้มออกมา

“นายนี่ก็ฉลาดเป็นนะเนี่ย นึกว่ามีสมองไว้คั่นหูอย่างเดียว” ซองมินดีดนิ้วก่อนจะชม แต่จะดีกว่านี้ถ้าไม่มีประโยคหลังพ่วงท้ายมาด้วย

“แล้วนายมีรูปฮยอคแจติดตัวบ้างไหมเนี่ย” ร่างสูงหันมาถาม

“มีอยู่ในโทรศัพท์น่ะ ไปร้านอัดรูปกันเถอะ” ซองมินบอกก่อนจะหยิบโทรศัพท์มากดรูปน้องชายสุดรักสุดหวงดู แต่คยูฮยอนกลับจับมือซองมินที่ตั้งหน้าตั้งตาจะเดินไปร้านอัดรูปก่อนจะกวักมือเรียกลูกน้องมาหนึ่งคน ดึงซิมการ์ดในเครื่องของซองมินออกแล้วส่งไปให้ลูกน้อง

“เอาไปให้ร้านทำรูปคุณหนูฮยอคแจเป็นภาพโมเสสภายในครึ่งชั่วโมง อัดออกมาขนาดโปสการ์ดด้วยนะ” คยูฮยอนสั่ง ลูกน้องรับคำอย่างว่าง่ายก่อนจะวิ่งหายออกไปอย่างรวดเร็ว

“ลูกน้องนายจะรู้จักน้องฉันเหรอ” เสียงใสเอ่ยถามออกไปงงๆ

“รู้สิน้องนายดังจะตาย คุณหนูฮยอคแจแห่งตระกูลลี สร้างวีรกรรมไม่เว้นแต่วันเลยนี่ที่อังกฤษน่ะ” คยูฮยอนตอบก่อนจะหันมาเนียนจับมือนิ่มของซองมินเดินไปโซนบริเวณกรอบรูป ลูกน้องได้แต่มองความอ่อนโยนของคยูฮยอนที่มีให้เห็นไม่บ่อยนักก่อนจะยิ้มกันออกมากับภาพตรงหน้า คุณหนูลี น่ารักจนสามารถปราบเพลย์บอยอย่างคุณชายโจวได้เชียวเหรอ

“เพื่อนนายก็เอากรอบเรียบๆ ไปแล้วกัน” ซองมินเสนอแต่คยูฮยอนกลับค้าน

“ไม่ดีกว่า หากรอบรูปไก่กันดีกว่า” ร่างสูงบอกก่อนจะเดินจับมือซองมินไปล็อคต่างๆ ซองมินก็เพลินกับการเลือกของจนไม่ได้ว่าอะไร ปล่อยให้ร่างสูงลากไปนู่นนี่ตามต้องการ

“นั่นไง” สองเสียงร้องขึ้นพร้อมกันก่อนจะหันมามองหน้ากันยิ้มๆ แล้วเดินเข้าไปหยิบมาทันที

“ขนาดโปสเตอร์ อันนี้จะพอไหมน๊า” ซองมินพูดขึ้นก่อนคิ้วสวยจะขมวดมุ่นในขณะที่กะขนาดกรอบรูปในมือของคยูฮยอนไปด้วย

“น่าจะพอ” คยูฮยอนบอกก่อนจะหันมายิ้มให้ซองมิน แล้วดีดนิ้วเรียกลูกน้องอีกคนเข้ามา ใบหน้าเรียบเฉยพอลูกน้องเดินนำกรอบรูปไปรอยยิ้มก็ระบายบนใบหน้าหล่อตามเดิม

“ถ้านายยิ้มให้ลูกน้อง โลกจะแตกเหรอไง” ซองมินอดค่อนขอดไม่ได้

“ก็มันชินแล้ว” เสียงทุ้มตอบกลับมาแต่ก็ยังยิ้มอยู่ รอยยิ้มที่ทำให้หัวใจของกระต่ายน้อยเริ่มหวั่นไหวโดยที่ซองมินก็ไม่รู้สาเหตุ ร่างบางเสมองออกไปทางเข้าประตูห้างพบกับเด็กผู้ชายหน้าตามอมแมมกำลังมองเข้ามาด้านในแววตาที่สิ้นหวังทำให้ซองมินอดจะรู้สึกหดหู่ตามไม่ได้ คยูฮยอนหันไปมองตามก่อนจะเรียกลูกน้องมา

“ไล่ไปสิ” เสียงเย็นชาถูกส่งออกไป ลูกน้องคนนั้นก็รีบวิ่งออกไปทันที

“หยุดนะ” เสียงของซองมินขัดขึ้นทำให้ผู้ชายคนนั้นหันมามองคยูฮยอนอย่างขอความเห็นซึ่งคยูฮยอนก็พยักหน้าให้กลับเข้าที่เดิมไป

“ทำไมเหรอซองมิน” เสียงทุ้มหันมาถามซองมินอย่างอ่อนโยน

“ข้างๆ เด็กคนนั้นมีผู้ชายแก่ๆนั่งอยู่ด้วย” ซองมินตอบก่อนจะเดินนำออกไปด้านนอกประตู ท่ามกลางการทำความเคารพรายทางของลูกน้องตระกูลโจว ประตูห้างบานใหญ่ถูกเปิดออก คยูฮยอนก็เดินตามออกไป

“หนูน้อย มาทำอะไรที่นี่” เสียงหวานถามออกไปก่อนเจ้าตัวจะย่อลงไปเพื่อให้ระดับความสูงอยู่เท่ากับเด็กน้อยคนนั้น เด็กน้อยกำบางสิ่งบางอย่างในมือแน่นก่อนจะค่อยๆ คลายมือออก ซึ่งทำให้คยูฮยอนกระชากซองมินออกมาอย่างเร็วตามสัญชาติญาณระวังภัยทันที เด็กน้อยตกใจสะดุ้งจนเหรียญที่กำไว้ในมือจะหล่นลงพื้น เด็กน้อยวิ่งตามไปเก็บคืนมาทันที

“ทำบ้าอะไรของนาย” ซองมินหันมาต่อว่าคนข้างๆ ทันทีก่อนจะเดินไปหาเด็กน้อยคนนั้นอีกครั้ง

“ไหนบอกพี่หน่อยมายืนทำอะไรหน้าห้าง”

“ผมอยากซื้อเสื้อกันหนาวให้คุณปู่ฮะ แต่ไม่รู้ว่าเงินของผมจะพอรึเปล่า” เด็กน้อยตอบก่อนจะแบมือออกอีกครั้ง ซองมินถึงกับน้ำตาซึมมองเสื้อผ้าเก่าๆขาดที่ชายชราใส่อยู่ ก่อนจะมองเสื้อนักเรียนเก่าๆ ของเด็กผู้ชายคนนั้น

“พอจ้ะพอ” ซองมินรีบบอกโดยที่คยูฮยอนเริ่มเข้าใจ คยูฮยอนมองซองมินที่ลูบหัวเด็กคนนั้นอย่างอ่อนโยนก่อนจะยิ้มออกมาน้อยๆ

“คยูฮยอน” เสียงใสเรียกคยูฮยอนก่อนเจ้าตัวจะเดินเข้าไปกอดแขนอ้อนๆ ก็ห้างนี่มันของคยูฮยอนนี่นา

“ตามใจเถอะ” ร่างสูงตอบก่อนจะยิ้มออกมาอีกครั้งเมื่อเห็นซองมินยิ้มแฉ่ง

“ขอบใจนะคยูฮยอน” ซองมินบอก คยูฮยอนหันไปเรียกลูกน้องมาอีกครั้ง

“ไปเอาเสื้อกันหนาว ให้ลุงคนนี้กับเด็กคนนี้” สั่งเสียงเย็นชา

“จำนวนล่ะครับ”

“หยิบๆ มาเหอะจนกว่าซองมินจะพอใจ” คยูฮยอนตอบก่อนที่ลูกน้องจำนวนหนึ่งจะวิ่งหายเข้าไปในแผนกเสื้อผ้า

“รอแปปนึงนะจ้ะ เดี๋ยวจะมีคนเอามาให้ส่วนเงินนี่หนูเก็บเอาไว้นะ” ซองมินบอกก่อนจะเอาเงินในมือของเด็กน้อยคนนั้นไปเก็บไว้กระเป๋ากางเกงของหนูน้อยเอง คยูฮยอนมองซองมินอย่างประทับใจ นึกว่าคุณหนูลีจะเอาแต่ใจเป็นอย่างเดียวซะอีก

“นี่ครับ คุณชาย” ลูกน้องที่หายไปกลับมาพร้อมถุงเสื้อผ้าจำนวนมาก จนคยูฮยอนแทบอยากจะหันไปยิงลูกน้องทิ้ง เอามาซะเยอะเดี๋ยวก็ขาดทุนพอดี แต่พอเห็นรอยยิ้มหวานของซองมินคยูฮยอนก็แทบจะให้ลูกน้องไปเอามาให้หมดห้าง

“มันเยอะจัง คยูฮยอนนายให้ลูกน้องไปส่งคุณลุงคนนี้กับหนูน้อยคนนี้หน่อยสิ” ร่างบางหันมาบอกซึ่งคยูฮยอนก็ยิ้มรับอย่างว่าง่าย ซองมินคว้าถุงมาใบนึงก่อนจะยัดเงินของตัวเองจำนวนมากใส่ไปในถุงใบนั้น

“เงินที่พี่ให้เก็บไว้เรียนหนังสือนะ” ซองมินบอกก่อนจะลูบหัวเด็กคนนั้นอีกครั้ง เด็กน้อยร้องไห้ออกมาทันที

“ขอบคุณฮะพี่สาว ผมนึกว่าผมจะไม่ได้เรียนเทอมนี้แล้ว” คำพูดของเด็กน้อยคนนั้นทำให้ซองมินน้ำตาซึมก่อนจะโบกมือให้

“ขอให้พี่สาวกับพี่ชายสุดหล่อรักกันนานๆ นะฮะ” เด็กน้อยที่ประคองคุณปู่ของตัวเองหันมาบอกอีกครั้งก่อนจะขึ้นรถที่ลูกน้องคยูฮยอนขับมารับออกไป

“คยูฮยอนขอบใจอีกครั้งนะ” เสียงหวานหันมาบอกคนข้างๆ

“ไม่เป็นไร แค่เห็นรอยยิ้มนายฉันก็ว่าคุ้ม” คยูฮยอนตอบ ก่อนจะกดจมูกลงบนแก้มใสของซองมินอย่างเร็ว ร่างบางโวยลั่นแต่คยูฮยอนก็ยังยิ้มร่าเริง ก่อนจะพากันกลับไปที่บ้านตระกูลใหญ่เมื่อลูกน้องนำรูปใส่กรอบที่ห่ออย่างหรูหรามาให้

 “ฮัน หิวไปหาไรกินกันเหอะ” ฮยอคแจเดินเข้ามาเกาะแขนหนุ่มจีนอย่างอ้อนหลังจากที่เดินวนไปวนมารอบคฤหาสน์ตระกูลคิมอยู่นานสองนาน

“งานเค้ายังไม่เริ่มเลย น่าเกลียด” ฮันกยองหันมาเตือนอย่างไม่จริงจังนักก่อนจะพาเจ้าตัวยุ่งเดินเข้ามาในตัวบ้าน

“คุณชายฮัน ต้องการอะไรเพิ่มหรือคะ” แม่นมประจำบ้านถามฮันกยองอย่างสนิทสนม

“ขออะไรรองท้องหน่อยครับ” หนุ่มจีนตอบออกไปก่อนที่แม่นมจะหันมามองร่างบางที่เกาะแขนฮันกยองแน่นก่อนจะยิ้มน้อยๆ ให้กับความน่ารักนั้นแล้วเดินออกไปทันที

“อ้าวฮัน กลับมาเมื่อไหร่เนี่ย” เสียงใสของบางคนดังขึ้นก่อนที่จะถลาเข้ามาหาฮันกยอง

“เมื่อเช้าเองฮีชอล” ฮันกยองตอบก่อนจะเหลือบมองไปยังด้านหลังของฮีชอลที่มีหนุ่มหล่ออีกคนยืนคุมอยู่

“อ่อ นี่ซีวอนแฟนฉันเอง” ฮีชอลแนะนำก่อนจะยิ้มสวยแล้วจับมือคนรักมายืนข้างๆ หนุ่มนามซีวอนก็ยิ้มรับ

“ผมฮันกยองครับ ยินดีที่ได้รู้จัก” ฮันกยองแนะนำตัวเองก่อนจะยื่นมือออกไป

“ซีวอนครับ” หนุ่มอีกคนยื่นมือมาจับตอบ ก่อนที่สายตาซุกซนของฮีชอลจะมองไปยังร่างบางที่เกาะแขนฮันกยองแน่น ฮีชอลมองหน้าเพื่อนสนิทงงๆ ไหนไอ้บ้านี่มันบอกว่าไม่ชอบให้ใครมาเกาะแกะไง แล้วนี่อะไรเนี่ย ฮีซอลมองมือเล็กที่เกาะแขนของฮันกยองก่อนจะมองฮันกยองที่เอามืออีกข้างมาวางทับไว้ ฮันกยองมองตามสายตาเพื่อนไปก่อนจะยิ้มออกมาน้อยๆ

“นี่ฮยอคแจ ลี ฮยอคแจ” ฮันกยองแนะนำคนด้านข้าง ฮยอคแจจึงยิ้มสดใส

“อ่อ ฉันคิม ฮีชอล” เสียงใสของฮีชอลพูดออกไปก่อนจะยิ้มหวานไปให้ จนฮยอคแจอดคิดไม่ได้ว่าผู้ชายอะไรสวยชะมัดเลย

“ฮัน นี่แฟนฮันเหรอ” และแล้วฮีชอลก็ทนไม่ไหวเอ่ยถามออกไป เล่นเอาฮยอคแจปล่อยมือที่เกาะแขนฮันกยองออกทันทีก่อนที่ฮันกยองจะยิ้มๆ แล้วส่ายหน้าน้อยๆ

“ลูกไก่เนี่ย เพื่อนฉัน” ฮันกยองตอบก่อนจะยกมือขึ้นขยี้ผมคนข้างๆ

“ฮัน เดี๋ยวผมยุ่ง” เสียงหวานของฮยอคแจบ่นแล้วจับมือฮันกยองไว้นิ่งๆ ฮีชอลมองฮันกยองที่กลายเป็นคนว่าง่ายขำๆ

“ใครเขาจะขยันเปิดเนิสเซอร์รี่เหมือนนายกัน” ฮันกยองล้อ

“ไอ้บ้า ฉันไม่ได้เปิดเว้ย ซีวอนมาจีบฉันเอง เนอะ” แก้ตัวเสร็จก็หันไปขอความเห็นจากแฟนหนุ่ม ฮยอคแจมองคู่รักยิ้มๆ คนสองขั้วมาเจอกัน

“คุณชายฮันคะ ได้แล้วค่ะ” แม่นมเรียกความสนใจของฮันกยองไปทันทีก่อนที่ร่างสูงจะดันฮยอคแจให้เดินหายเข้าไปในห้องครัว

“ฉันว่าฮันแปลกๆ นะซีวอน” เสียงใสของฮีชอลเอ่ยขึ้นหลังจากพิจารณาถี่ถ้วนแล้ว

“เหรอครับ แต่ผมว่าเรามาสนใจคู่เราดีกว่าเนอะ” ซีวอนตอบยิ้มกรุ่มกริ่มก่อนจะพาคนรักเดินออกไป

“พี่มิน วันนี้ฮยอคไปเรียนนะมีคนเอาดอกไม้กับของขวัญมาให้ด้วยแหละ” ฮยอคแจวิ่งออกมาหาพี่ชายตัวเองทันทีที่รถของซองมินเข้ามาจอดในบริเวณบ้านตระกูลคิมก่อนจะเล่าเรื่องที่ไปเจอมาเป็นปกติ ซองมินหันมากอดเอวน้องชายไว้ก่อนจะยิ้มบางๆ

“แล้วไก่น้อยของพี่เอาไปไว้ไหนหมดล่ะ”

“อ๋อ ฮันสิฮะไม่ยอมให้รับซักอย่างปฏิเสธแทนฮยอคหมดเลย” เสียงใสของฮยอคแจตอบกลับก่อนจะค้อนฮันกยองที่ยืนอยู่ข้างๆ คยูฮยอนมองความสนิทสนมของคุณชายฮันกับฮยอคแจงงๆ

“พี่ฮันกลับมาจากจีนแล้วเหรอฮะ” คยูฮยอนถามฮันกยองบ้าง

“ใช่ กลับมาเมื่อเช้า นายนี่สมกับเป็นน้องของฮีซอลจริงๆถามคำถามเดียวกันเลย” ฮันกยองหันมายิ้มตอบคยูฮยอน

“แล้วพี่ด็องล่ะฮะ” ฮยอคแจถามต่อเมื่อเห็นว่าซองมินมากับคยูฮยอนแทนที่จะเป็นดงเฮ

“มาโน่นแล้วไง” คยูฮยอนเป็นคนตอบก่อนจะชี้ไปทางประตูที่มีรถคันหรูของคิบอมขับเข้ามาอย่างเร็ว

“ทำไมมาช้านะ” ซองมินบ่นเบาๆ แต่ฮยอคแจกลับมองรถคันนั้นที่มีดงเฮกับคิบอมเดินลงมาด้วยความรู้สึกที่ตัวเองก็ไม่เข้าใจ

“อ๋อ คิบอมคงแวบเข้าบริษัทก่อนมั้ง” คยูฮยอนตอบข้อสงสัยของคนตัวเล็กก่อนที่คิบอมกับดงเฮจะเดินมาถึง คิบอมมองฮยอคแจก่อนที่จะยิ้มออกมาเมื่อมองไปเห็นเครื่องแบบนักศึกษาที่ไม่ได้ช่วยให้เจ้าตัวดูเหมือนผู้ชายมากขึ้นซักนิด

“ฮยอคแจไปเรียนวันแรกเป็นไงมั่ง” ดงเฮถามน้องทันทีที่เดินมาถึงฮยอคแจหันไปยิ้มให้พี่ชายคนรองก่อนจะตอบ

“ก็ดีฮะ”

“แล้วฮันล่ะ ตามไปคุมฮยอคแจอีกรึเปล่าเนี่ย” ดงเฮหันไปถามร่างสูงที่ยืนข้างๆน้องชายต่อ จนคิบอมอดมองตามไม่ได้ทำไมเขาจะไม่รู้จักฮันกยองในเมื่อฮันกยองสนิทกับฮีซอลขนาดนั้น

“ไม่ได้คุม” เสียงทุ้มปฏิเสธออกมาก่อนที่ฮยอคแจจะเกาะแขนฮันกยองเป็นปกติ คิบอมชักสีหน้าอย่างไม่พอใจแต่น้อยคนนักที่จะสังเกตเห็น ยกเว้นโจวคยูฮยอนเพื่อนของคิบอมนั่นเอง

“ทำไมพี่ฮันยังไปเรียนอยู่อีกฮะเอาปริญญาโทอีกใบเหรอ” ดงเฮถามออกไปหนุ่มจีนกลับยิ้มก่อนตอบ

“อ๋อ พี่ติดเอาไว้ตัวหนึ่งน่ะ จะได้ลงเรียนเป็นเพื่อนฮยอคแจ” หนุ่มจีนตอบก่อนที่คนตัวเล็กข้างๆ จะยิ้มหวานไปให้ คิบอมทนมองความสนิทสนมนั้นไม่ได้ก่อนจะเดินเลี่ยงออกมา ฮยอคแจได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างไปอย่างไม่เข้าใจ

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Writer Talk:


กูไม่รู้...กูเมา :: ยังไงก็บอมฮยอกค่า
tei_shi :: อัพให้แล้วค่า
SnowMan :: อีกไม่นานก็เฉลยแล้วค่า
ToNNam :: เรื่องนี้เมะห้ามทำเคะเสียใจค่า ยังไงชายโจว กับชายคิมก็กลัวเมียค่ะ
DeviLKung :: มาต่อให้แล้วค่า
HyukHyuk :: ป๋าเรื่องนี้น่ารักมากค่ะ แต่งเองชอบเอง อิอิ
mee :: ต้องติดตามกานต่อไป
puengbcc :: มาต่อแล้วค่า อย่าลืมมาอ่านน๊า

ปล. ไรเตอร์จะไปเที่ยวลำปางนะคะ  จะมาอัพให้อีกทีวันอังคารหน้านะคะ  ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และคนอ่านทุกคนค่า

ร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก   ทุกคนค่า