คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : !!POINT 3!!
Chapter 3
“คิดออกแล้วเรียกตามลักษณะเด่นของแต่ละคนแล้วกัน” OoO ใช้สมองที่อยู่ที่ตาตุ่มคิดหรือไง
“ฉันจะใช้โค้ดว่า ‘บิ้วตี้’ ส่วนคนอื่นก็ไปคิดเอาเองแล้วกัน ของฮยอกแจนี่ง่ายนิดเดียวใช้โค้ดว่า ‘ชิคกี้’ แล้วกันนะ” พี่ฮีชอลว่าแล้วหัวเราะร่วนก่อนจะแจกเอากระดาษ A4 มาให้คนละปึกเล็กๆ ผมมองกระดาษใบแรกของตัวเองที่มีใบสมัครผู้จัดการชมรมบาส
“แล้วต้องสมัครเป็นผู้จัดการชมรมบาสด้วยเหรอฮะ”
“ใช่สิย้า! แล้วกระดาษที่พวกนายได้ไปต้องไปเขียนความชั่วร้ายของเจ้าพวกนั้นมาให้ครบทุกแผ่นนะ” พี่ฮีชอลหันมาบอกเสียงสูง
“อ๊าก! นี่พวกนายรีบย้ายก้นไปที่หน้าชมรมบาสเดี๋ยวนี้นะ”
“ไปทำไมอ่ะ =.,=”
“นี่ชิคกี้! ไปสมัครเป็นผู้จัดการชมรมบาสสิ! เดี๋ยวก็โดนนังชะนีหน้าหนอนแย่งตำแหน่งสำคัญที่มีเพียง 5 คนไปหรอกนะ!” พี่ฮีชอลว่าแล้วส่งพวกผมออกจากห้องและไม่ลืมที่จะโยนวิทยุสื่อสารสีชมพูแปร๋นลายคิตตี้มาให้พร้อมกับกำชับว่าจะติดต่อมาทุก 5 นาที
ดูแม่คุณจะว่างซะเหลือเกินนะ = =; ไม่นานนักผม คีย์ เรียวอุคและจุนซูก็มายื่นใบสมัครที่ชมรมบาส ไม่นานนักร่างสูงทั้งห้าที่สาวๆ รอคอยก็ก้าวเข้ามาปรากฏตัวในโรงยิมท่ามกลางเสียงกรีดร้องโหยหวนของอุเคะบริเวณนั้น ชิส์! ใส่ชุดพร้อมสำหรับเล่นกันเลยนะ
“นี่ ฮยอกแจ ทำไมนายถึงเลือกซีวอนล่ะ” เรียวอุคที่ยืนอยู่ด้านหลังถามผมขึ้นในขณะที่กำลังมองไปรอบๆ ก่อนจะหันมามองหน้าผมด้วยสายตาที่แสดงความสงสัย
“ก็เพราะว่าเขาสุภาพ น่ารัก ที่สำคัญคือหล่อน่ะสิแล้วเรียวอุคเลือกใครเหรอ” ผมตอบพร้อมกับดวงตาเพ้อฝัน
“คยูฮยอน” ทันทีที่เรียวอุคตอบ ผมคงทำหน้าเป็นเครื่องหมายคำถาม จนเรียวอุคต้องกระซิบบอกเหตุผลกับผมข้างๆ หู
“เพราะ คยูฮยอนเป็นพี่ชายฉันเอง” เสียงใสบอกทำให้ผมเบนสายตาไปมองคยูฮยอนที่นั่งรอรับใบสมัครอยู่ที่โต๊ะด้านหน้าพร้อมกับพิจารณาใบหน้าของเรียวอุคไปด้วย
“จะว่าไป นายก็หน้าเหมือนหมอนั่นจริงๆ” หลังจากที่พิจารณาดูถี่ถ้วนแล้วผมก็พูดขึ้นทำให้เรียวอุคยิ้มรับน้อยๆ จริงๆผมว่าก็ไม่ได้เหมือนมากมายอะไร คงจะหน้าตาดีเหมือนกันล่ะมั้ง
“งั้นเดี๋ยวเราเจอกันที่ชมรมนะ ไปต่อแถวรุ่นพี่ซีวอนก่อนล่ะ” ผมพูดแล้วปลีกตัวเดินออกไปต่อแถวของรุ่นพี่ซีวอนที่มีอุเคะมากหน้าหลายตาต่ออยู่พอๆ กันทุกแถว ผู้จัดการทีมบาสมีหน้าที่ดูแลนักบาสตัวจริงทั้งหมดห้าคนตัวต่อตัว ทำให้อยากเป็นผู้จัดการของใครต้องไปต่อแถวคนนั้น ซึ่งทั้งห้าคนอยู่ในกลุ่มดาร์กไอซ์ไปแล้ว สี่คน อีกคนคือรุ่นพี่เยซองที่ไม่ยอมเข้าอยู่ในชมรมดาร์กไอซ์ทั้งๆที่หน้าตาก็ดีไม่แพ้กัน
“สมัครเป็นผู้จัดการทีมบาสประจำตัวรุ่นพี่ซีวอนฮะ” ผมพูดพร้อมกับยื่นใบสมัครไปให้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ร่างสูงที่นั่งอยู่ยิ้มให้ก่อนจะเอื้อมมือมารับแต่ทว่ามือเรียวของใครบางคนกลับฉกมันไปก่อน
“นี่นาย ไม่ยุ่งซักเรื่องได้ไหมเนี่ย =.,=” เมื่อเห็นว่าผู้มาเยือนเป็นใครผมก็แหวขึ้นพร้อมเอามือทั้งสองข้างเท้าเอวอย่างไม่พอใจ
“นี่ชมรมของฉัน นายไม่มีสิทธิ์มาวางอำนาจที่นี่หรอกนะ” ดงเฮตอบพร้อมกลับก้มลงดูใบสมัครในมือ
“อ๋อ มาสมัครเป็นผู้จัดการประจำตัวซีวอนนี่เอง แต่นายคงจะต้องผิดหวังซะแล้วล่ะ” ร่างสูงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกวนประสาท
“ฉันไม่ได้บอกว่าจะไม่เลือกฮยอกแจนะ ดงเฮ” รุ่นพี่ซีวอนลุกขึ้นพูด อ๊า...0///0 ไม่ได้บอกว่าจะไม่เลือกก็แสดงว่าจะเลือกน่ะสิ โหพูดที่คนเยอะแบบนี้เค้าเขินนะตัวเอง ฮ่าๆ ผมหันไปทำสายตาเยาะเย้ยให้กับดงเฮที่ยืนทำหน้าเหมือนถือไพ่เหนือกว่าอยู่ข้างๆ
“ฉันไม่ได้หมายความว่าหมอนี่จะไม่ได้เป็นผู้จัดการหรอกนะ แต่หมอนี่ต้องเป็นผู้จัดการประจำตัวฉัน” เปรี้ยง…0.0 เหมือนฟ้าผ่าแสกหน้าผม
“ไม่นะ ฉันไม่เอา >O<” ผมแหวเสียงสูง พลันสายตาผมก็เหลือบไปเห็นคีย์ยืนมองอยู่
“งั้นนายก็เลือกเอาว่านายจะเป็นผู้จัดการฉันหรือว่าไม่ได้เป็นเลยดีล่ะ” หมอนั่นพูดแล้วเดินเข้ามาใกล้ ผมยืนกำมือแน่นก่อนที่จะได้พูดอะไรออกไปวิทยุสื่อสารที่ผมถือติดมือมาด้วยก็มีเสียงเรียกขึ้น
‘บิวตี้เรียกชิคกี้…บิวตี้เรียกชิคกี้’ อ๊าก...>O< บ้านี่มาเรียกอะไรประจานผมแบบนั้นห๊า! เสียงที่มาตามสายทำให้ผมต้องรีบปลีกตัวออกมานอกวงหาที่ที่มีคนได้ยินน้อยที่สุด ก่อนจะกรอกเสียงตอบกลับไป
“ว่าไง”
‘ฉันได้ข่าวว่า ดงเฮจะให้นายไปเป็นผู้จัดการส่วนตัวเค้านายห้ามปฏิเสธรับไปเลย ส่วน ‘พริตตี้’ ฉันจะให้ไปสมัครเป็นผู้จัดการของซีวอนแทน ‘สมอล’ โดนปฏิเสธจากคยูฮยอนแล้วแหละมีอะไรชื่อมินๆ อ่ะได้ไปแต่สมอลเป็นผู้จัดการของเยซองแทน ส่วน ‘ลิตเติ้ล’ ยูชอนก็เลือกแล้วนะ จบแล้วล่ะ เจอกันที่ห้องชมรมนะหนุ่มน้อย’
คำพูดที่พูดมาทำให้ผมต้องนั่งประมวลผลถึงโค้ดลับที้พี่ฮีชอลนั่นคิดขึ้นมา พริตตี้คงจะเป็นคีย์ สมอลคือเรียวอุคและลิตเติ้ลคือจุนซูสินะ แต่ว่าคนอะไรวะชื่อมินๆ ออกแนวพ่อแม่รังแกฉันนะเนี่ย แต่ป้านี่รู้ข่าวเร็วชะมัด ผมถอนหายใจเซ็งๆ ก่อนจะเดินเข้ามารับชะตากรรม
“ว่าไง ไก่แห้งนายจะเลือกแบบไหน ซีวอนเลือกคีย์ไปแล้วนะ” ไอ้ล่ำนั่นพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยสุดๆ อย่าให้ถึงวันของผมบ้างนะ ฮึ่ม!!!
“ฉัน จะ เป็น ผู้จัดการส่วนตัวของนาย” ผมย้ำทุกคำหนักแน่นทำให้อีกหลายคนพากันเดินถอยออกไปขึ้นบนอัฒจันทร์แทนเมื่อรู้ว่าตำแหน่งผู้จัดการได้เต็มแล้ว
“ฮยอกแจ ฝากตัวด้วยนะ” เสียงใสคุ้นหูดังขึ้นทำให้ผมหันกลับไปมองร่างบางคุ้นตาที่ยืนหน้าบานอยู่ข้างคยูฮยอน
“ซองมินนี่แกเหรอที่เป็นผู้จัดการของคยูฮยอนน่ะ OoO” ผมถามส่วนเพื่อนผมก็เอาแต่ยิ้มมันบ้าไปแล้วแน่ๆ ถ้ามันรู้ว่าป้านั่นเรียกมันว่ามินๆจะเป็นยังไงน๊า ผมคิดแล้วแอบขำอยู่คนเดียว ฮ่าๆๆๆ ก่อนที่จะหันไปเห็นคีย์เข้า
“คีย์ เราขอโทษนะเราไม่ได้ตั้งใจ >/l\<” ผมเดินเข้าไปพูดกับคีย์ร่างบางหันมายิ้มให้แล้วส่ายศีรษะได้รูปน้อยๆ
“จะใครก็เหมือนกันแหละ” โหย...>O< คีย์น่ารักชะมัด
“อืม” ผมรับคำในลำคอ มันเหมือนกันตรงไหนฟร่ะเนี่ย
“นี่นาย จะยืนคุยอีกนานไหม มาเริ่มงานได้แล้วนะ” เสียงนรกดังขึ้นทำให้ผมหันหมุนตัวเดินไปหาตัวเจ้าปัญหาที่ตอนนี้ยืนถือลูกบาสในมือ
“อะไรอีกล่ะ = =;” ผมสะบัดเสียงถามแล้วหน้าผมก็แสดงความไม่สบอารมณ์ออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“นี่คุณผู้จัดการหัดพูดให้มันไพเราะแล้วทำหน้าให้มันดีๆ หน่อย” ดงเฮก้มหน้าลงมาพูดข้างใบหูผมทำให้ลมหายใจอุ่นเป่าที่แก้มผมอย่างไม่ตั้งใจ แต่นั่นก็ทำให้ผมแทบจะก้าวเท้าหนีออกไปให้ไกลสิบลี้เลยทีเดียวติดแต่ว่ามือแข็งแรงของหมอนั่นตรึงแขนผมไว้กับที่
“ปล่อยนะ ไอ้นีโม่หื่น!” ผมตวาดเสียงแข็งแต่ดงเฮทำตัวเหมือนมือติดกาวตราช้างน้ำ สะบัดยังไงก็ไม่เลื่อนที่เลยแม้แต่มิลเดียว
“ถ้านายทำหน้าไม่พอใจ ฉันจะทำโทษนายเดี๋ยวนี้แหละ” เสียงเข้มขู่ขึ้นทำให้ผมชักหวั่นเหมือนกัน ตอนนี้คนอื่นๆ ก็ลงสนามบาสไปซ้อมกันแล้วท่ามกลางเสียงกรีดร้องของอุเคะรอบสนามเป็นระยะ
“นายก็ไปซ้อมเซ่! มายืนเป็นเงาสุริยุปราคาอยู่ได้” ผมพูดเสียงเรียบ ร่างสูงหมุนตัวผมไปเผชิญหน้านั่นทำให้ผมรู้ว่าหน้าของเราอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ แย่แล้ว…0///0 เลือดในร่างกายผมคงหลงทางถึงได้มาสูบฉีดอยู่ที่หน้าผมที่เดียว ผมทำได้แค่เสมองไปทางสนามเท่านั้น
“ฉันเป็นกัปตันนะ จะลงไปซ้อมเมื่อไหร่ก็ได้ - -”
“กัปตันนี่เค้าวัดกันจากความป่าเถื่อนเหรอไง คนไม่มีน้ำยาอย่างนายถึงได้มาน่ะ” ผมยังทำปากดีตอบไป
“นายอยากรู้ไหมล่ะว่าความสามารถของฉันมันระดับไหนกัน” ดงเฮพูดแล้วเลื่อนหน้าลงมาอีก อีกนิดเดียวผมจะเสียจูบแรกแล้วนะ ผมพยายามดึงหน้าตัวเองให้ออกห่างให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
“เอาหน้าหลอนๆ ของนายออกไปนะ ไอ้ล่ำ! >O<” ผมว่าเสียงดังแต่ดูเหมือนคนตรงหน้าผมจะไม่รับรู้อะไร
“ไอ้ที่ฉันจะทำให้นายดูไม่ใช่ความสามารถทางด้านกีฬา คนไม่มีน้ำยาอย่างฉันทำแบบนี้ได้ต่างหาก” พูดจบริมฝีปากบางก็ฉกลงมาปิดปากช่างเจรจาของผมทันที(มันคนหรืองูว่ะเนี่ย) OoO ท่ามกลางเสียงฮือฮาของบรรดาอุเคะข้างสนามแต่หมอนั่นก็ยังไม่หยุดการกระทำจาบจ้วง จนรุ่นพี่ซีวอนเป็นคนมาดึงออกไป ผมทรุดลงไปนั่งกับพื้นทันที ไม่รู้ว่าเรี่ยวแรงหายไปไหนหมด เมื่อกี้นี้มันเป็นความฝันแน่ๆ ใช่ผมต้องฝันแน่ๆ เพื่อพิสูจน์ผมจึงยกมือเรียวขึ้นมาตบหน้าตัวเอง อึ๋ย…เจ็บชะมัด TT_TT น้ำตาผมไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ จูบแรกที่ผมจะเก็บไว้ให้เคนที่ผมรักโดนไอ้ป่าเถื่อนนั่นขโมยไปแล้ว
ม่ายยยยยยยยยยยยย จริงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!
--------------------------------------------------
Katomnam Talk:
มาอัพแล้วค่าาาาาาาา
แต่เม้นท์ลดลงมากมาย
อ่าาาาาาาาาา
ไม่อยากอ่านกันเหรอคะ
รักทุกคนค่ะ
ความคิดเห็น