คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2
Chapter 2 :
“ทำไมฉันต้องย้ายบ้าน” เสียงใสโวยลั่นเป็นวันที่สองก่อนที่ร่างบางจะวิ่งพุ่งไปหาซองมินที่นั่งอยู่ที่ทันที
“แล้วทำไมฉันต้องโดนตัดเงิน ห้ามเอารถมาใช้ด้วย” เรียวอุคที่เดินมาพร้อมฮยอกแจโวยขึ้นอีก เพราะเมื่อเช้าทุกคนถูกยื่นคำขาดเงินเดือนลดลงเหลือเพียงหนึ่งในสี่ รถคันหรูที่เคยใช้ก็ถูกห้ามใช้ แถมยังต้องย้ายมาอยู่บ้านเช่ารวมกับซองมิน ดงเฮด้วยแต่ยังดีหน่อยที่ดงเฮยังได้รถมาใช้
“ก็พ่อเรากลัวว่าพวกนั้นจะคบเราเพราะเงิน” ซองมินตอบเสียงอ่อย
“แง๊ๆๆๆๆ” อีกสองคนแหกปากร้องดังลั่นก่อนจะลงไปนั่งดิ้นอยู่กับพื้น
“พวกแกเป็นอะไรอีกเนี่ย” ดงเฮที่เดินมาทีหลังถามขึ้นก่อนจะวางกระเป๋าลงที่โต๊ะนักเรียนข้างซองมิน
“เซง” ฮยอกแจตอบ
“ซวย” เรียวอุคตอบก่อนจะดึงฮยอกแจให้ลุกขึ้น
“นี่วันนี้พวกไอดอลไปเล่นบาสตอนเช้าแหละ เดี๋ยวจะไปโรงอาหารกัน” ดงเฮพูดยิ้มๆ
“ห๊า จริงดิ” ซองมินดูสนใจขึ้นมาทันที มือเล็กหยิบกล่องของขวัญใบใหญ่ขึ้นมาก่อนจะดึงฮยอกแจกับเรียวอุคออกไป ดงเฮเลยเดินตามไปยิ้มๆ สืบข่าวแค่นี้เรื่องเล็กก็แฟนเขาอยู่กลุ่มไอดอลนี่นา
“แกจะลากฉันไปด้วยทำไมอ่ะ ไม่ไปโว้ย” ฮยอกแจโวยลั่น ร่างบางขืนตัวสุดฤทธิ์แต่ก็โดนซองมินดึงไว้สุดแรงเหมือนกัน เรียวอุคก็ช่วยดึงฮยอกแจไว้ ดงเฮเลยเดินมาดึงมืออีกข้างของฮยอกแจ ทำให้ร่างบางปลิวลอยติดมือดงเฮไปแต่ว่าแรงดึงของดงเฮกับซองมินทำให้ร่างบางถลาไปข้างหน้าอย่างเร็ว เกือบล้มคว่ำแต่โชคดีมีใครบางคนคว้าเอวบางไว้ได้ทันก่อนที่จะเอาหน้าไปสัมผัสกับพื้น ดงเฮ ซองมินกับเรียวอุคยืนมองค้าง
“ขอบใจ” เสียงหวานพูดขึ้นก้มลงดึงเสื้อนักเรียนของตัวเองไม่มองหน้าคนที่มาช่วยซักนิด พอจัดเสื้อเรียบร้อยใบหน้าหวานก็เงยขึ้นมาถึงกับตกตะลึงที่เห็น คิม คิบอมยืนอยู่ในชุดนักกีฬา เหงื่อออกตามใบหน้าแต่ก็ไม่ได้ทำให้ความหล่อลดลงแม้แต่น้อย ร่างสูงมองคนตรงหน้าเล็กน้อยไม่มีคำพูดใดๆออกจากริมฝีปาก ก่อนจะเดินเลยไป
“ฮยอกแจ แกเก็บแต้มได้” ดงเฮวิ่งเข้ามากอดเพื่อนทันทีอย่างดีใจ
“ฉันจะจีบฮันกยอง ไม่ใช่คิบอมเว้ย” ไก่น้อยบอกออกมา
“แต่แกเก็บแต้มจากคิบอมได้แล้วนะ” ปลาน้อยยังคงพูดต่อไป
“ยังไงวะ ยังไม่ได้ทำอะไรเลย”
“อ้าว ก็ถ้าเป็นคนอื่นคิบอมต้องปล่อยให้ลงไปนอนจูบพื้นแล้วไม่มีทางช่วยแน่ๆแต่นี่กลับดึงแกเอาไว้” ดงเฮร่ายยาว แต่คนที่ยิ้มดีใจกลับเป็นซองมิน
“อ๊า เพื่อนฉันก้าวนำไปก้าวแล้ว” กระต่ายน้อยพูดออกมาเพ้อๆก่อนจะกอดกล่องของขวัญที่ตัวเองถือมาแน่น เรียวอุคได้แต่ส่ายหน้าระอา
“เหอะ ไอ้น้ำแข็งนั่นน่ะนะไม่สนหรอก” ไก่น้อยว่า
“ซองมิน คยูมานู่นแล้ว” และเสียงดงเฮก็เรียกความสนใจของทุกคนให้หันไปหยุดที่ร่างสูงอีกคนที่เดินออกมาตามด้วยฮันกยอง เยซอง ร่างของซองมินก้าวเข้าไปหาคยูฮยอนทันทีก่อนที่แขนเรียวจะยื่นของขวัญไปให้ตรงหน้า
“ให้ฉัน?” เสียงทุ้มพูดเป็นเชิงถาม ซองมินก้มหน้างุดก่อนจะพยักหน้ารับอายๆ
“ขอบใจนะ” คยูฮยอนพูดขึ้นก่อนจะกระตุกยิ้มที่มุมปากแล้วรับของขวัญมาถือไว้
“เธอชื่ออะไรน่ะ” ร่างสูงมองใบหน้าหวานที่ก้มงุดก่อนจะถามออกไป ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องที่คยูฮยอนเคยทำเวลาได้ของขวัญซักเท่าไหร่ แต่พอรู้สึกตัวก็ถามออกไปแล้ว
“ลีซองมิน แล้วฉันก็เป็นผู้ชาย” กระต่ายน้อยเงยหน้าขึ้นมาตอบก่อนจะยิ้มหวานให้แล้ววิ่งหายออกไปหลบหลังฮยอกแจทันที คยูฮยอนและเพื่อนๆเลยมองตามไป มีแต่ความคิดเดียวกันในสมอง กลุ่มนี้จะมีแต่ผู้ชายน่ารักเหรอไง
“ทำไมแกต้องทำอะไรให้ยุ่งยากด้วยวะ” เรียวอุคถามขึ้นก่อนจะมองซองมินที่ยังคงอายอยู่จับเสื้อฮยอกแจแน่น ทั้งๆที่พวกไอดอลก็เดินออกไปตั้งนานแล้ว
“ก็แหม สร้างความประทับใจแรกไง” เสียงใสตอบกลับมา
“แต่ซองมินก็เก็บแต้มได้นะ” ดงเฮพูดขึ้นเพราะเจ้าตัวก็ไปอยู่กับพวกไอดอลบ่อยๆจนรู้ว่าใครมีนิสัยยังไง
“ตรงไหนวะ” ฮยอกแจขัดทันทีตามสไตล์
“ก็คยูถามชื่อซองมิน ทั้งๆที่คนอื่นไม่เคยถามแสดงว่าแอบติดใจอะไรกระต่ายน้อยของเราแล้วน่ะสิ” ดงเฮตอบกลับ ก่อนที่ซองมินจะอายม้วน
“เหอะ ยุ่งยาก” เรียวอุคเบะปากก่อนจะลากฮยอกแจกลับห้อง ซองมินเลยวิ่งตามเพื่อนไป มีแค่ดงเฮที่เดินแยกออกไปหาซีวอน
“ซองมินแกจะไปกินข้าวไหมเนี่ยนั่งยิ้มเป็นบ้าไปได้” ฮยอกแจหันมาว่าเพื่อนก่อนจะลุกขึ้นยืนรอ
“ไปๆ” ซองมินรีบตอบก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วพากันออกไปโรงอาหาร คนก็ยังเยอะเหมือนเช่นทุกวันพอลงนั่งได้ ซองมินก็เอาแต่มองไปทางโต๊ะของกลุ่มไอดอลบ่อยๆ ทำให้ฮยอกแจกับเรียวอุคต้องเดินไปซื้ออาหารมาให้
“อ๊า พรุ่งนี้ฉันจะให้อะไรเขาดีน๊า” กระต่ายน้อยพูดขึ้น
“ไม่ต้องให้ เปลือง” เรียวอุคตอบ
“อ๊า ไม่ได้หรอกพรุ่งนี้มันวันครบรอบยี่สิบสี่ชั่วโมงที่ได้คุยกับเขาน๊า” ตอบกลับมาทันทีจนเรียวอุคกับฮยอกแจแทบจะเอาหน้าโขกโต๊ะกับความเพี้ยนของเพื่อน
“ทำไมแกต้องทำอะไรให้มันยุ่งยากด้วยฟระ” เรียวอุคถามต่อก่อนจะส่ายหน้าอย่างปลงๆ ฮยอกแจลุกขึ้นจากโต๊ะเดินตรงไปที่กลุ่มไอดอลทันที ท่ามกลางความงงงวยของซองมินและเรียวอุค แต่จุดประสงค์ที่ฮยอกแจเดินไปไม่ได้จะเดินไปเก็บแต้มแต่อย่างใด แต่จะเดินไปลากดงเฮออกมาคุยเพราะรับกับความเพ้อของซองมินไม่ได้ อยากให้ดงเฮหยุดช่วยสืบข้อมูลตั้งแต่นี้เป็นต้นไป
“ด็อง แกมากับฉันแปปดิ” พอไปถึงก็เดินเข้าไปลากแขนของดงเฮทำให้ร่างบางผละออกจากแฟนหนุ่มทันทีอย่างว่าง่ายก่อนจะเดินตามเพื่อนรักไปงงๆ ฮันกยองมองคนมาใหม่ก่อนจะกระตุกยิ้มน้อยๆที่มุมปาก
“ฮันแกยิ้มบ้าอะไรวะ” ซีวอนถามขึ้นเพราะเพื่อนเขาเอาแต่อมยิ้ม
“ฉันยิ้มต้องมีเหตุผลเหรอไง” หนุ่มจีนเถียงกลับทันที
“ต้องมีดิ อยู่ดีๆแกเคยนั่งยิ้มออกมาเหรอไง ถ้าแกไม่บ้าไปแล้ว” เยซองสวนขึ้นก่อนจะมองเพื่อนอย่างจับผิด
“หึหึ ฉันอยากกินไก่” เมื่อเห็นว่าปิดไม่ได้ ฮันกยองเลยพูดออกมา
“ห๊า อยากกินก็ไปซื้อสิวะ” คยูฮยอนพูดงงๆ
“มันคงอยากจะกินไก่น้อยล่ะมั้ง” ซีวอนที่เริ่มจะเข้าใจเอ่ยขึ้นยิ้มๆ ทำให้คยูฮยอนกับเยซองเริ่มรู้ทันขึ้นมาก่อนจะหัวเราะออกมาน้อยๆ เว้นแต่คิบอมยังคงนั่งนิ่งไม่แสดงความรู้สึกใดๆออกมา
“ย็อก แกไปไหนมาอ่ะ” เรียวอุคถามทันทีที่เพื่อนเดินกลับมา
“ไปบอกไอ้ด็องว่าให้เลิกช่วยแกสืบข้อมูลซะ ฉันไม่อยากให้เพื่อนเพ้อจนเป็นบ้า” ร่างบางตอบกลับก่อนจะยิ้มกวนประสาทไปให้ซองมินที่แทบลงไปนั่งดิ้นอยู่กับเพื่อน
“เออก็ดี พอแกไปไอ้บ้าเอาแต่นั่งคิดว่าจะทำอะไรให้เขาดี จะซื้ออะไรให้ดีจะโทรไปหาดีไหม” เรียวอุคร่ายยาวกับเพื่อนรักที่เป็นเอามาก
“ไม่น๊า อย่าทำแบบนั้น” ฟักทองน้อยเริ่มงอแง
“แกก็อย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่สิ คิดถึงเรื่องนั้นเยอะกว่าคิดถึงเรื่องเรียนอีก” เรียวอุคตอบกลับ
“ก็ถ้าไม่คิด แกคิดว่าจะจีบติดง่ายๆเหรอไงเล่า” ซองมินเถียงกลับทันทีหน้าง้ำลงอย่างเห็นได้ชัด เรียวอุคมองเพื่อนปลงๆก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วลากซองมิน เดินมุ่งตรงไปโต๊ะที่พวกไอดอลนั่งอยู่ทันที ฮยอกแจเลยลุกเดินตามเพื่อนไปด้วย ดงเฮที่มองเพื่อนรักของตัวเองเดินเข้ามาก่อนจะยิ้มร่าโบกมือให้แต่เรียวอุคไม่ได้สนใจเท่าไหร่เพราะตัวเองมีสิ่งสำคัญกว่าที่ต้องทำ
“แกดูนะ ไม่ต้องทำให้เรื่องมากเหมือนแกด้วย” เรียวอุคหันไปกระซิบบอกซองมินก่อนจะตบโต๊ะตรงหน้าที่เยซองนั่งอยู่จน เยซองสะดุ้งพ่นข้าวที่เคี้ยวอยู่ไปใส่หน้าคยูฮยอนเต็มๆ ซองมินเห็นเลยยื่นผ้าเช็ดหน้าสีหวานไปให้ทันที คยูฮยอนก็รับไปใช้ก่อนจะยิ้มขอบคุณน้อยๆ
“ซองมินแกสนใจฉันหน่อยสิ” เสียงใสตวาดลั่นจนฟักทองน้อยหันไปมองเพื่อนทันทีอย่างสนใจฮยอกแจ ยืนมองเพื่อนอยู่รอบนอกอย่างสงสัยว่าเรียวอุคเพื่อนผู้แสนเรียบร้อย(ในบางที)กำลังจะทำอะไร
“นี่ไอ้หน้ากลม” พอเห็นเพื่อนหันมาเรียวอุคก็เริ่มธุระของตัวเองทันที มีเพื่อนๆของเยซองมองมาด้วยความอยากรู้เหมือนกัน
“ฮะ ผมเหรอ” เยซองชี้หน้าตัวเองงงๆ
“แล้วบนโต๊ะนี้มันมีคนอื่นหน้ากลมเหมือนนายเหรอไง” เรียวอุคถามกลับทันทีทำเอาคนอื่นบนโต๊ะขำพรืดออกมา แต่ก็ยังยกเว้นคิม คิบอมอยู่ดี
“อ่า…” เยซองที่เคย พูดมากถึงกับหาคำพูดมาเถียงไม่ทันเลยทีเดียว
“ฉันชอบนาย มาคบกันป่ะ” เรียวอุคพูดออกไปทันที
“o…o” หน้าของทุกคน สายตาทุกสายตาจับจ้องไปเยซองทันทีไม่เฉพาะแค่คนในกลุ่มแต่คนในโรงอาหารที่ได้ยินก็เดินมามุงทันทีอย่างอยากรู้ ใครหนอ.. ช่างกล้าขอคนในกลุ่มไอดอลคบก่อน
“ตอบเซ่” พอเห็นเยซองนั่งอึ้ง มองใบหน้าหวานของตัวเองไม่ตอบเรียวอุคเลยกระตุ้นโดยการตวาดลั่นจนช้อนที่เยซองถืออยู่หล่นลงไปอยู่บนพื้นทันที
“ได้” เยซองตอบออกไปก่อนจะมองใบหน้าหวานของเรียวอุคอย่างเพ้อๆ
“O…O” หน้าของทุกคน ซองมินหันไปมองเพื่อนทันทีมันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย ไม่เว้นแม้แต่
ฮยอกแจที่ยืนมองเพื่อนอึ้งๆ
“เออก็แค่นั้นแหละ” เรียวอุคพูดขึ้นก่อนจะเดินออกมา ปล่อยให้ความสงสัยยังอยู่ที่โต๊ะ
“แล้วผู้หญิงคนนั้นชื่ออะไรอ่ะ” เยซองถามขึ้นเกาหัวงงๆ อยู่ดีๆก็มาขอคบแล้วก็เดินไป อะไรของเขาเนี่ย
“ถามด็องและกัน” ซีวอนโยนให้คนรักทันที ซึ่งดงเฮก็ยิ้มรับก่อนจะบอกทั้งชื่อ ที่อยู่ เบอร์โทรศัพท์วันเกิด รายละเอียดเกี่ยวกับเพื่อนรักไปจนหมด
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Writer Talk:
ขอโทษที่ไม่ได้ตอบเม้นนะคะ
มาอัพให้ก่อน
หมดแรงจริงๆแว้วค่า
เรื่องอื่นลงแน่นอนนะคะ ไม่ดองๆ
รักทุกคนเช่นเคย
ความคิดเห็น