คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [Chapter 2]My Mafia's love...
“ไม่มารับพรุ่งนี้เลยล่ะ ไอ้คุณชาย” คิบอมทักทายเพื่อนทันทีที่ขึ้นมาบนรถสปอร์ตคันหรู หมวกไหมพรมและแว่นกันแดดถูกถอดออกไปแล้ว
“ทำไมไม่บอกกระผมก่อนล่ะครับ เรียกมาแบบกะทันหันออกมาได้ก็บุญแล้วครับ” คยูฮยอนก็ประชดเพื่อนกลับไปทันทีเหมือนกัน ก็คิบอมเล่นโทรไปเรียกออกมาตอนประชุมสาขากับคนในพรรคทำให้ต้องรีบปิดประชุมแล้วออกมายังมีหน้าจะมาว่าอีก
“แกกำลังประชุมอยู่ล่ะสิ”
“เออ แล้วนึกไงกลับเกาหลีวะแล้วทำไมถึงคิดถึงฉันได้วะเนี่ย” คยูฮยอนยิงคำถามทันที ในขณะที่รถสปอร์ตคันหรูทะยานสู่ท้องถนนด้วยความเร็ว
“หึหึ ก็เพราะว่าเจอคนน่ารักทีเดียวถึงสามคนน่ะสิ เลยคิดถึงแก” คิบอมย้อนก่อนจะมองโทรศัพท์ในมือยิ้มๆ มือก็กดอะไรไปเรื่อยๆ ก่อนจะมาหยุดดูรูปของใครบางคนที่มีอยู่เต็มเครื่อง นี่ขนาดไม่ใช่โทรศัพท์ของเจ้าตัวนะเนี่ย
“แกกำลังว่าฉันบ้าผู้หญิงนะโว้ย” คยูฮยอนโวยวาย
“ป่าว ที่ฉันเจอน่ะผู้ชาย” คิบอมบอกเรียบๆ ในขณะที่ยังยิ้มน้อยๆ จนคยูฮยอนกำลังจะหาว่าเพื่อนตัวเองเพี้ยนไปแล้ว
“ผู้ชายที่ไหนจะน่ารักขนาดแกเพ้อวะ” แทนคำตอบคิบอมยกภาพฮยอคแจในโทรศัพท์ขึ้นมาให้คนที่กำลังขับรถดู คยูฮยอนถึงกับเบรกจนหัวทิ่ม ก่อนจะคว้าไปดูใกล้ๆ
“เนี่ยนะผู้ชาย” เสียงทุ้มพูดขึ้นก่อนจะกดต่อไปเรื่อยๆ ก็พบภาพรวมสามคน
“ใช่ สามคนในรูปเป็นผู้ชาย” คิบอมบอกเมื่อเห็นเพื่อนหยุดดูภาพนั้นนานทีเดียว
“ไม่น่าเชื่อ อ๊าก อยากเห็นตัวจริง” คยูฮยอนเริ่มโวยวายอีกครั้งในขณะที่รถยังจอดอยู่ที่เดิม ไม่มีแม้แต่เสียงแตรรถที่จะบีบไล่ เพราะคนในพรรคของคยูฮยอนปิดถนนไปแล้ว ทั้งถนนเลยมีแค่รถของคยูฮยอนเพียงคันเดียว ท่ามกลางการคุ้มกันทางอากาศของเฮลิคอปเตอร์อีกสามลำ
“ก็ว่ากำลังจะชวนแกไป”
“ไปๆ เห้ยนี่มันถ่ายหน้าบริษัทลีกรุ๊ปนี่หว่า” คยูฮยอนรีบตอบทันทีก่อนจะร้องเสียงดังอีกครั้งแล้วยกโทรศัพท์ไปให้คิบอมดูรูปที่ทั้งสามคนถ่ายกันหน้าบริษัทลีกรุ๊ป บริษัทที่ทำการค้าใหญ่ที่สุดในเกาหลี พอเห็นคิบอมก็พยักหน้าน้อยๆ
“แน่ๆ เลยลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเจ้าสัวลี” คยูฮยอนสรุปก่อนจะจุ๊บรูปซองมินที่ยืนยิ้มบ๊องแบ๊วในโทรศัพท์อย่างเพ้อๆ
“แต่เจ้าสัวลีมีลูกชายแค่สองคนนี่” คิบอมพูดขึ้นก่อนคิ้วสวยจะขมวดมุ่น คยูฮยอนพยักหน้ารับรู้ก่อนนิ้วเรียวจะกดโทรศัพท์ไปหานักสืบประจำตัวเพื่อให้สืบหาก่อนจะกดวางไป
“ไปดูตัวจริงกันดีกว่า” คยูฮยอนพูดอย่างอารมณ์ดีแล้วออกรถอย่างเร็วอีกครั้ง
“ไปดูที่ไหนวะ” คิบอมแย้งขึ้นทำให้คยูฮยอนเบรกหัวทิ่มอีกครั้ง คิบอมหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะกดเบอร์โทรออกที่ขึ้นว่า ไก่น้อย ทันทีเพราะเจ้าของโทรศัพท์ไม่ได้เมมไว้เป็นชื่อแต่โชคยังดีที่มีรูปขึ้นทำให้รู้ว่าเป็นใคร
“คนหล่อรับสาย” เสียงกวนประสาทตามแบบฉบับลอยมาตามสาย
“จะเอาโทรศัพท์ไปคืน” คิบอมพูดไปยิ้มไป เมื่อนึกถึงคนปลายสาย
“อ๋อ คอนโดอินจิชอน ห้อง 789 แค่นี้นะจะรอ” พูดจบก็วางสายไปทันที
“คอนโดอินจิชอน” คิบอมหันไปบอกเพื่อนก่อนที่คยูฮยอนจะเพิ่มความเร็วของรถเข้าไปอีก
“คอนโดลับฉันเลยว่ะ อะไรจะดวงดีปานนี้” คยูฮยอนยังคงเพ้อต่อ คิบอมได้แต่ส่ายหน้าขำๆ กับความเพี้ยนของเพื่อน ไม่ถึงห้านาทีรถสปอร์ตคันหรูก็ปาดมาจอดที่ซองจอดรถที่ถูกจองไว้ไม่ต้องบอกก็รู้ถึงฐานะที่มั่งคั่งของเจ้าของเพราะที่จอดรถอยู่ตรงหน้าประตูพอดีข้างๆ กันมีรถสปอร์ตหรูสีแดงจอดอยู่
“พี่ครับ นี่รถใครครับไม่เคยเห็น” คยูฮยอนหันไปถามพนักงานที่เดินออกมาต้อนรับ เมื่อมองเห็นรถที่ไม่คุ้นตาจอดอยู่ข้างๆ รถของตัวเองเมื่อประมาณสองเดือนที่แล้วมายังว่างอยู่เลยนี่นา
“รถคุณหนูลีฮยอคแจครับ เพิ่งกลับมาจากอังกฤษเมื่อประมาณสองเดือนที่แล้วครับ” พนักงานตอบก่อนจะเดินไปทำงานต่อ
“โห รวยจริงๆ แฮะ” คยูฮยอนพูดขึ้นลอยๆ ก่อนจะเดินนำคิบอมไปลิฟต์ทันที คีย์การ์ดกับลายนิ้วมือถูกทาบลงบนแถบด้านหน้าลิฟต์ก่อนที่ประตูด้านนอกจะล็อคไปโดยอัตโนมัติ
“ห้องไหน”
“789” พอรู้ห้องนิ้วเรียวของคยูฮยอนก็กดชั้นทันที
“โห อยู่ห้องประมูลด้วยนะเนี่ย รวยใช่เล่น” ปากพูดชมเปาะแล้วฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี คยูฮยอนเดินนำออกจากลิฟต์ทันทีก่อนที่ขายาวๆจะมาหยุดอยู่หน้าห้องหรู คีย์การ์ดของคยูฮยอนถูกวางทาบไปที่แถบแดงหน้าห้องก่อนที่เสียงหวานๆ ของใครบางคนจะเอ่ยออกมา
“มาหาใครฮะ”
“ผมเอาโทรศัพท์มาคืนครับ” คิบอมตอบกลับไปก่อนจะได้ยินเสียงโวยวาย
“พี่มินลงไปเอาสิ”
“ไม่เอา นายน่ะแหละจะแพ้แล้วลงไปเอาเลย ไก่น้อย”
“ม่ายยยยยยยยยยยย พี่มินลงไปเอาที ฮยอคขี้เกียจเดิน” สองคนยังคงตั้งหน้าตั้งตาเถียงกันต่อไปและดูเหมือนใครบางคนจะรู้สึกตัวว่าลืมปิดไมค์เลยทำให้เสียงเงียบไปดื้อๆ ร่างสูงสองคนที่ยืนฟังอยู่ถึงกับหลุดหัวเราะออกมา ไม่นานนักประตูห้องก็ถูกเปิดออกใบหน้าสวยของดงเฮโผล่พ้นขอบประตู
“โอ๊ะ นางฟ้า” คยูฮยอนถึงกับเพ้อออกมาเมื่อเห็นใบหน้าหวานๆ ของดงเฮ ดงเฮเพียงยิ้มรับน้อยๆ ก่อนที่ซองมินจะกระโดดลงมาจากชั้นลอยด้วยใบหน้าบึ้งตึง
“อ๊า นางฟ้าตกสวรรค์” คยูฮยอนมองซองมินอย่างล่องลอย
“มองบ้าอะไร ไม่เคยเห็นคนเหรอไง” ใบหน้าใสบูดบึ้งผิดกับอีกคนที่ยืนยิ้มปากแทบฉีก
“อ่ะ ไหนอ่ะโทสับ” มือเรียวสวยยื่นออกไปรอข้างนอกก่อนจะกระดิกนิ้วเป็นการเร่ง คยูฮยอนที่ยังล่องลอยอยู่ในโลกส่วนตัววางโทรศัพท์ของตัวเองลงบนมือของซองมิน ซองมินมองก่อนจะยัดคืนไปในมือของคยูฮยอน คิบอมมองเพื่อนยิ้มๆ
“โทรศัพท์ด็อง หรูกว่านี้” เสียงเรียบๆ ของซองมินพูดขึ้นก่อนคิบอมจะยิ้มน้อยๆ แล้ววางโทรศัพท์ของดงเฮคืน ประตูห้องถูกปิดทันทีที่เจ้าของห้องได้รับของที่ต้องการ
“เฮ้ย เดี๋ยวดิผมมาตั้งไกลยังไม่ได้ดื่มน้ำเลยนะ” คยูฮยอนโวยวายทันที ทำให้ประตูถูกกระชากออกมาอีกครั้ง ดงเฮที่ถือน้ำมาสองแก้วกำลังยืนมองพี่ชายงงๆ ก่อนที่ซองมินจะหยิบแก้วน้ำที่ดงเฮถือมายื่นให้คิบอมกับคยูฮยอน สองคนรับไป ก่อนที่จะถูกประตูปิดใส่หน้าอีกครั้ง
“กินซะ แล้วแก้วน่ะฉันให้” เสียงใสบอกก่อนจะล็อคประตู คิบอมหันไปมองหน้าคยูฮยอนอีกครั้ง ก่อนจะหลุดขำออกมาสองคน คนอะไรน่ารักแต่ดุชะมัด
“เอ่อ” เสียงหวานของดงเฮดังขึ้นพร้อมกับประตูที่ถูกเปิดออกอีกครั้ง
“ครับ” คิบอมหันไปมองเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ อย่างสงสัย
“ขอโทษแทนพี่มินด้วยนะครับ” เสียงหวานบอกจุดประสงค์ทันที ก่อนจะยิ้มหวานไปให้
“อ่อ ไม่เป็นไรครับน่ารักดี” คยูฮยอนบอกออกไปตามที่คิดก่อนจะยื่นแก้วคืนไปให้ดงเฮ
“ไม่ดื่มเหรอครับ” ดงเฮถาม ทำให้คยูฮยอนดึงมือกลับมาก่อนดื่มลงไปพอเป็นพิธีแล้วคืนอีกครั้ง คิบอมเลยคืนแก้วไปด้วย
“ขอบคุณครับ” คิบอมบอกก่อนจะยิ้มน้อยๆ แต่รอยยิ้มนั้นก็ทำให้ดงเฮหน้าแดงอย่างไม่รู้สาเหตุ
“พี่ด็องงงงงงงงงงงงง หิวข้าววววววววววววววววว” เสียงหวานของใครอีกคนดังขึ้นก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งลงมาจากชั้นลอย
“อ่าว ยังไม่กลับอีกเหรอ” ฮยอคแจหันมาถามแขกสองคนที่ยืนค้างที่หน้าประตู
“น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกก” ไม่ใช่เสียงใครที่ไหน เสียงของคยูฮยอนนั่นเอง
“กินนี่หรือออกไปกินข้างนอกล่ะ” ดงเฮหันไปถามน้องชายก่อนจะยิ้มน้อยๆ อย่างเอ็นดู
“กินข้างนอกเหอะ” ฮยอคแจตอบก่อนจะหันไปมองแขกสองคนที่ยังไม่ไปไหนซะที
“จะยืนมองอีกนานมะ กลับไปได้แล้วไป” ร่างบางว่าก่อนจะดันคิบอมและคยูฮยอนให้ออกไปพ้นบริเวณหน้าห้อง แต่คิบอมกลับจับมือนิ่มนั้นไว้ก่อนจะยืนเฉยๆ แรงเท่ามดคงมีไม่พอจะผลักหินผาอย่างเขาหรอก
“โอ๊ย ไล่ก็ไม่ไป พี่มินช่วยด้วย” พอจัดการเองไม่ได้ร่างบางก็หาตัวช่วยทันที เมื่อได้ยินน้องเรียกซองมินก็รีบวิ่งออกมาจากห้องครัวทันที
“ยังไม่กลับอีกเหรอไงฮะ” ซองมินเดินเข้ามาพร้อมถือมีดมาด้วยในมือ คยูฮยอนมองหวาดๆ ใครรู้เข้าคงได้อายอีกแน่มาเฟียใหญ่ของตระกูลโจว ผงะหนีคนน่ารักที่มีอาวุธเป็นเพียงมีดเล่มเล็ก
“เอ่อ ไปกินข้าวกันไหมครับ” คยูฮยอนรวบรวมความกล้าถามออกไป
“เลี้ยงป่ะ” ฮยอคแจถามกลับทันที ไม่สนใจมือตัวเองที่ถูกคิบอมจับอยู่ คิบอมมองร่างบางยิ้มๆ ก่อนจะพยักหน้า
“อ๊า โอเคเลย พี่มินวางมีด พี่ด็องไปเร็ว” ฮยอคแจยิ้มร่าเริงก่อนจะเดินไปดึงมีดออกจากมือซองมินแล้วเอาถาดแก้วของดงเฮไปเก็บไว้ในห้องครัวอย่างรวดเร็ว ก่อนจะวิ่งดุ๊กดิ๊กขึ้นไปเอากุญแจห้องด้านบนแล้วลงมาดันพี่ชายสองคนห้องจากห้องก่อนจะปิดประตูทันที
“ไป” เสียงใสเอ่ยขึ้นก่อนจะจับมือซองมินและดงเฮให้ออกเดิน
“ไปไหน ฮยอค” ซองมินขืนตัวก่อนจะหันมามองน้อง เรื่องงกนี่ที่หนึ่งเลยให้ตายเหอะ
“กินข้าวฟรี” ตอบพี่ชายก่อนจะยิ้มจนเห็นเหงือก ซองมินส่ายหน้าขำๆ ขัดไปก็ไม่มีประโยชน์ขี้เกียจฟังเด็กโวยวายด้วย ดงเฮก็ตามใจน้องอยู่แล้วเลยเต็มใจเดินออกไปตามแรงดึงแต่อีกเหตุผลที่ดงเฮไม่สามารถบอกใครได้คือหลงรักรอยยิ้มของคิบอมเข้าไปเต็มๆแล้วน่ะสิ!
“ที่ไหนดีหว่า ภัตตาคารเฉินจินดีมะ” ฮยอคแจเดินไปด้วยบ่นไปด้วยมีคิบอมคอยเดินตามหลัง ก่อนจะมองคนที่พูดคนเดียวอย่างเพลินตา ดงเฮคอยลอบมองคิบอมเป็นระยะๆ
“นี่ๆ ซองมิน เธอ เอ๊ย นายเรียนที่มหาลัยไหนอ่ะ” คยูฮยอนพยายามตามเกาะแกะซองมินหาเรื่องมาถามเรื่อยๆ
“มหาลัยที่นายไม่มีปัญญาเข้าน่ะ” และทุกครั้งคยูฮยอนก็จะได้คำตอบแบบกวนๆ กลับมา
“ซองมินนายอายุเท่าไหร่น่ะ” ยังคงมีความพยายามในการถามต่อไป
“อายุเท่าไหร่ไม่สำคัญ แต่ที่รู้คือหน้านายแก๊ แก่อ่ะ คิคิ” ตอบเสร็จก็ขำออกมา
“ซองมินๆ นายอยากกินอะไรอ่ะ”
“ก็คงไม่อยากกินขี้เหมือนนายหรอก” ซองมินตอบก่อนจะยักคิ้วให้แล้ววิ่งไปกอดคอดงเฮเดินไป คยูฮยอนมองตามไปขำๆ ชักเริ่มติดใจกระต่ายน้อยตัวนี้ซะแล้วสิ
“ภัตตาคารเฉินจินนะพี่มิน พี่ด็อง ฮยอคอยากกินอาหารจีน” หลังจากที่หารือกับตัวเองเสร็จก็หันมาบอกพี่ชาย ซองมินกับดงเฮก็เลยพยักหน้าไม่คิดจะขัดตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว
“คยูฮยอน ไปรถนายนะ ฉันไม่มีรถ” ฮยอคแจหันมาอ้อนร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างซองมิน ทำเอาคยูฮยอนเคลิ้มไปเลยทีเดียว
“แล้วคันสีแดงนั่นรถใคร” คิบอมแย้งขึ้นก่อนจะชี้ไปยังรถสปอร์ตสีแดงคันหรู ฮยอคแจมองตามนิ้วของคิบอมไปก่อนจะยิ้มแหยๆ
“เป็นสโตรคเกอร์เหรอไง รู้ดีจริง” เสียงหวานพูดอย่างไม่พอใจก่อนจะเดินกระฟัดกระเฟียดไปที่รถของตัวเอง
“อ้าว จะไปไงหมดอ่ะนั่นก็รถสปอร์ตนี่ก็รถสปอร์ต” คยูฮยอนพูดขึ้นเมื่อมองเห็นรถมีแค่สี่ที่นั่ง ฮยอคแจที่เดินไปจะถึงรถแล้วเลยวกกลับมา แต่ยังช้ากว่าซองมินที่เขกหัวคยูฮยอนไปแล้วเต็มๆ
“นี่ช่วยแหกตาของนายดูหน่อยนะ ว่ารถพวกฉันน่ะมันมีตอนหลังไม่ได้เป็นรถเห็นแก่ตัวเหมือนรถนายนะมีแค่สองที่นั่งน่ะ” ซองมินว่าเข้าให้ หมาป่าอย่างคยูฮยอนเลยหน้าเหลือสองนิ้วไปโดยปริยาย
“ไปสิ เจอกันที่ร้าน” ซองมินว่าแล้วดันคยูฮยอนออกไป แต่ร่างสูงกลับคว้าข้อมือเล็กไว้แล้วลากไปด้วยก่อนจะหันไปขยิบตาให้คิบอมแล้วออกรถไปทันที มีซองมินโวยวายอยู่ในรถไปด้วย ฮยอคแจ ดงเฮมองรถที่ขับออกไปตาค้างจะห้ามก็ไม่ทัน จะช่วยก็ไม่ได้ปล่อยเลยตามเลยแล้วกัน
“นี่ไอ้แก้มบวม จะไปไหมยืนนิ่งเป็นหมาเหงาไปได้” ฮยอคแจพูดขึ้นในขณะที่เจ้าตัวประจำที่คนขับเรียบร้อยแล้ว ดงเฮเดินตามไปนั่งข้างคนขับอย่างที่เคยทำ
“คิบอมขึ้นรถสิ” ดงเฮหันมาเรียกร่างสูงที่ยังยืนยิ้มมองฮยอคแจอมลมจนแก้มพองอยู่กับที่ คิบอมเดินไปที่รถก่อนจะอุ้มฮยอคแจขึ้นแล้ววางลงบนเบาะหลังอย่างเบามือก่อนเจ้าตัวจะทำหน้าที่สารถีแทน
“เฮ้ย ไอ้บ้าฉันจะขับ ลงมาเลยนะ” ฮยอคแจโวยวายทั้งดึงทั้งทึ้งเสื้อสูทตัวหรู คิบอมหันมามองก่อนจะออกรถอย่างเร็วจนคนที่ไม่ทันตั้งตัวอย่างฮยอคแจหน้าหงายไปกระแทกกับเบาะรถอย่างแรง ใบหน้าหวานบูดบึ้งทำให้คนขับรีบจอดรถเข้าข้างทางก่อนจะหันไปดูไก่น้อยที่นั่งเงียบอยู่ตอนหลัง
“ฮยอคแจ ขอโทษ” ร่างสูงเอื้อมมือไปลูบกลุ่มผมนุ่มของฮยอคแจอย่างอ่อนโยน ฮยอคแจจับมือของคิบอมไว้ก่อนจะงับเข้าไปเต็มๆ แต่คิบอมก็ไม่ร้องไม่โวยวาย แถมยังอยู่เฉยๆ ให้กัดอีกจนดงเฮเป็นฝ่ายทนไม่ได้แทน
“ฮยอค ปล่อยคิบอมซะ” ดงเฮพูดขึ้นดึงแขนคิบอมออกมาจากปากฮยอคแจก่อนจะดูแผลให้
“พี่ด็องเข้าข้าง ไอ้แก้มแตกนี่เหรอ” ฮยอคแจงอแงก่อนจะหันหน้าออกไปนอกรถอย่างงอนๆ ดงเฮได้แต่ส่ายหน้าเอือมๆ กับความเอาแต่ใจของฮยอคแจก่อนจะดึงผ้าเช็ดหน้าสีหวานออกมาเช็ดเลือดให้คิบอม
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ขอบคุณครับ” คิบอมบอกก่อนจะดึงแขนออกมาแล้วยิ้มให้ ขับรถออกไป พลางเหลือบมองกระจกหลังไปด้วยแต่ฮยอคแจยังคงเชิดหน้าอยู่ท่าเดิม จนร่างสูงเริ่มหวั่นใจว่าคนตัวเล็กจะโกรธจริงๆ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Writer Talk:
กาต้มดีใจมากๆเลยที่มีคอมเม้นท์เลยขอตอบคอมเม้นท์นะงับ
เรื่องนี้บอมเป็นลูกมาเฟียหรือเนี่ย
รู้สึกว่าบอมเริ่มจะมีใจกับฮยอกแจแล้วใช่มั้ย
ส่วนด๊องแอบมีใจให้บอมหรือเปล่า
แล้วเมื่อไหร่คยูกับมินจะเจอกันหล่ะไรเตอร์
ยังไงก็มาอัพตอนต่อไปเร็วๆนะคะ ::SnowMan
บอมไม่ใช่ลูกมาเฟียน๊า แต่บอมเป็นมาเฟีย แต่ละคนมีใจให้กันแล้วแหละ ขอบคุณที่อ่านค่ะ
บอมฮยอกๆๆๆๆๆ ฮยอกนี่ดูท่าจะขี้เล่นไม่หยอกเลยนะ หุหุ
เเต่เปิดมาความรักของบอมฮยอกทำท่าจะมีอุปสรรคซะงั้นอ่ะ
เเล้วภายใต้ใบหน้าสวยหวานของใครบางคน สามารถทำสิ่งที่ไม่มีใครคาดถึงได้.....
จะใช่ด็องรึป่าวนะ มีปริศนาทิ้งไว้ซะงั้น :: ***
ความรักมันต้องมีอุปสรรคเป็นธรรมดาค่า แต่เรื่องนี้ไรเตอร์แต่งให้เมะไม่ทำเคะเสียใจแน่นอน เวลาไรเตอร์อ่านเมะร้ายๆแล้ว
อยากเรียกร้องสิทธิเคะจริงๆ ขอบคุณที่อ่านค่ะ
อ่า ดูท่า ความรักของ บอมฮยอก จะมีอุปสรรค์ครั้งใหญ่
ดงแฮชอบคิบอมหรอเนี้ยยยยย อ่า ต่อไปมันจะเศร้าไหมอะ
อ่า ติดตามๆ :: กูไม่รู้...กูเมา
เรื่องนี้ยังไงก็จบแฮปปี้เอนดิ้งค่า ขอบคุณที่อ่านนะคะ
อย่าบอกน้าว่าด๊องชอบฮยอกอ่ะ
ตายแร้ววววว
มันจะยุ่งขนาดไหนเนี่ยยย
รออ่านบอมฮยอกต่อไป
เป็นกำลังใจให้นะค่ะไรเตอร์ :: gain of rainbow
เรื่องนี้ด็องเป็นเคะค่า ชอบฮยอกไม่ได้หรอกค่ะ ขอบคุณที่อ่านค่ะ
เพิ่งรู้จักกันไม่ใช่เหรอวนไปกินไอติมซะงั้น
แต่บอมก็ตามไปง่ายจัง
เหมือนบอมจะสนใจฮยอก
แล้วด๊องเหมือนชอบบอมเลยอ่ะ มีเขินด้วย
แต่ดูพี่น้อง มินฮยอกจะกวนทีเดียวนะ แถมฮยอกยังหลงตัวเองอีก
สนุกดีค่ะ
ต่อเร็วๆนะ^^ :: mee
มาต่อให้แล้วค่ะ ไม่รู้ว่าเร็วสมใจรึเปล่านะคะ ยังไงก็ขอบคุณที่อ่านค่ะ
เหมือนมีลางรักสามเส้าเลยนะ
สนุกดีค่ะ
ต่อเร็วๆ นะคะ ::puengbcc
ลงให้แล้วค่ะ ขอบคุณที่อ่านนะคะ
ไรเตอร์ขอขอบคุณทุกคนอ่านและคนเม้นท์นะคะ เรื่องอื่นๆจะทยอยอัพในวันต่อๆไปค่า
รักคนอ่าน คนเม้นท์ทุกคนเลยค่า
ความคิดเห็น