คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 ข้อผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่
Chapter 1
ข้อผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่
“หา...นี่มันอะไรกันครับเนี่ย” ผมตะโกนสุดเสียง ก่อนจะมองไปที่ป้ายหน้าโรงเรียนที่เขียนตัวโตๆ ว่า‘เอสเอ็ม’ แต่นี่มันโรงเรียนเมะล้วนนี่นา!!!
ผมถูกพาเข้ามาที่ห้องผู้อำนวยการของโรงเรียน หลังจากถูกพาเข้ามาก็ได้แต่นั่งฟังครู อาจารย์ทั้งหลายโต้เถียงกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แต่...คนที่ควรจะเครียดควรเป็นผมสิ!!! ผมลีฮยอกแจผู้ใฝ่ฝันที่จะเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมระหว่างโรงเรียนแล้วก็ทำสำเร็จเมื่อปีที่แล้วด้วยการแถไปแถมาแต่ว่าทำไมผมถึงต้องมาอยู่ที่โรงเรียนเมะล้วน
ให้ตายสิ...ชีวิตอุเคะผู้น่ารักอย่างผมจะรอดไหมเนี่ย~!?
“เอ่อ ฮยอกแจมันเป็นความผิดพลาดของเอกสาร...” อาจารย์สาวที่ผมเห็นเค้าเรียกกันว่า ‘อาจารย์ยุนอา’ เดินเข้ามาหาพร้อมกับชี้ลงไปในใบเอกสารส่งตัวนักเรียนแลกเปลี่ยนตรงขีดถูกที่หน้าคำว่า ‘seme’ นี่สินะที่ทำให้ผมพลาดเข้าเรียนโรงเรียน ‘เจวายพี’ ในฝัน
“แล้วผมต้องทำยังไงเหรอครับ” ผมถามออกไปทั้งๆ ที่รู้คำตอบดีอยู่แล้วว่าตรงถูกส่งกลับแหงๆ
“คือ...ทางกระทรวงตอบกลับมาว่าเราจะส่งกลับไม่ได้ดังนั้นก็ขอให้ฮยอกแจ เรียนที่นี่ไปซัก 1 ปีนะจ๊ะ” อาจารย์ยุนอาว่าพลางส่งยิ้มหวาน
“อ่า...ฮะ” เอ๋ 0.0 เมื่อกี้ว่าอะไรนะเรียนที่นี่ 1 ปีงั้นเหรอ
“ตกลงแล้วนะจ๊ะ” ไม่ๆ ไม่นะ...ผมกำลังจะรีบห้ามแต่เหมือนจะไม่มีใครฟังเลย ทุกคนดูเหมือนจะคลายความตึงเครียดลงและดูเหมือนความตึงเครียดที่พวกเค้าคลายลงจะมาอยู่ที่ผมคนเดียว
“เอาล่ะเดี๋ยวครูจะพาไปแนะนำกับเพื่อนๆ นะจ๊ะฮยอกแจ” อาจารย์ยุนอายิ้มหวาน เฮ้อ...สิ่งที่ผมทำได้ตอนนี้ก็คงมีเพียงทำใจสินะ โอ๊ย...อยากจะบ้าตาย
ครืด...ทันทีที่ประตูห้องเรียนห้อง 13-SJ ถูกเปิดออกเสียงเจื้อยแจ้วที่ดังอยู่ก็กลับเงียบลงโดยอัตโนมัติ เอาว่ะอย่างน้อยเพื่อนในห้องก็คงจะดีล่ะมั้ง นักเรียนทั้งห้องมองผมเป็นตาเดียวอย่างกับ...เห็นตัวประหลาดยังไงอย่างงั้น
ไม่ประหลาดก็แปลกล่ะ นักเรียนเคะเข้ามาเรียนโรงเรียนเมะล้วน
“เอาล่ะจ๊ะ วันนี้มีนักเรียนแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมจากอีกโรงเรียนมาแนะนำให้ทุกคนรู้จักนะจ๊ะ เข้ามาสิจ๊ะฮยอกแจ” อาจารย์ยุนอาว่าพลางกวักมือเรียกผมเหยงๆ โถ่...อาจารย์ครับใครจะกล้าเดินเข้าไปไอ้พวกเพื่อนในห้องมองผมเหมือนจะเตรียมส่งผมกลับไปในโรงบาลบ้าอย่างงั้นแหละ นั่นสิใครจะบ้าเป็นเคะมาเรียนโรงเรียนเมะล้วน ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินเข้าไปยืนหน้าห้อง พร้อมๆ กับมองสายตาอันเป็นมิตร(มั้ง) ที่ถูกส่งมาให้
“สวัสดีครับ ลีฮยอกแจ ยินดีที่รู้จักฮะ” ร่างบางค้อมศีรษะให้ตามมารยาท
“อาจารย์นี่มันเคะนี่ครับ” เสียงหนึ่งถามขึ้น อาจารย์ยุนอาหันไปยิ้มก่อนจะตอบ “ก็อุเคะน่ะสิจ๊ะ”
“เฮ้ยด๊องแกดูไม่ออกเหรอไง หมอเนี่ยแปลงเพศมาแหง” จึ๋ย...ไอ้พวกนี้ มันน่าฆ่าทิ้ง~!!!
“คยูฮยอน พูดเกินไปแล้วดูดิ๊อายจนหน้าแดงเลยว่ะ ฮ่าๆ” เท่านั้นแหละเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นทั้งห้อง ไอ้ที่ผมหน้าแดงเนี่ยเพราะโกรธพวกนั้นต่างหากเล่าคอยดูเถอะเดี๋ยวพ่อจะจับหักคอจิ้มน้ำพริกกินซะเลยนี่
“เอ้าเงียบกันได้แล้ว ฮยอกแจไปนั่งที่ด้านหลังข้างๆ คิบอมนะจ๊ะ” อาจารย์ยุนอาพูดพร้อมกับชี้มือไปยังโต๊ะหลังห้องที่ว่างอยู่ ยี้~!!! นี่มันอะไรกันโต๊ะหรือถังขยะกันแน่ ผมถอนหายใจเฮือกก่อนจะมองไปที่โต๊ะอีกครั้งอย่างระอาใจ
“นั่งไม่ได้ก็ไปนั่งบนหลังตู้สิ” เสียงหนึ่งพูดขึ้นก่อนคนที่ฟุบอยู่จะเหล่มามองทางผมพร้อมกับชี้ไปบนหลังตู้เก็บของที่ห่างออกไปไม่ถึงสองก้าว
“นั่งไม่ได้แล้วมันหนักหัวใครไม่ทราบ”
“ว่าไงนะ!!!” นักเรียนชายทั้งห้องประสานเสียงขึ้นทำเอาผมสะดุ้งเฮือก ตายล่ะ...นี่มันเอสเอ็มนะฮยอกกี้ไม่ใช่โรงเรียนเดิมจำไว้ๆ “คือ~ ขอโทษฮะ” ผมพูดพร้อมกับค้อมศีรษะ
นี่มันสองชั่วโมงแล้วนะ เบื่อจะตายอยู่แล้ว...ผมเสมองคนที่นั่งด้านข้าง หมอนี่จะเอาแต่หลับเหรอไงนะ ดูเหมือนว่าผมจะอยู่ที่นี่ได้ไม่เกิน 1 วันแน่ ทั้งห้องแทบจะไม่มีใครคุยกับผมเลยให้ตายสิอย่าให้ผมโมโหนะ เซ็งชะมัด
“เอาล่ะนะจ๊ะวันนี้เราจะสอบกันนะ” เสียงอาจารย์ที่อยู่หน้าห้องแว่วเข้ามาในโสตประสาทของผม
“อะไรนะ สอบเหรอ!!!” ผมลุกขึ้นยืนพร้อมตะโกนลั่น เอ๋...เอ่อ...ตายล่ะหว่า
“มีอะไรรึเปล่าจ๊ะ ฮยอกแจ”
“ปะ...เปล่าครับ” ผมตอบอึกอัก ก่อนจะค่อยๆ นั่งลง ฮึ้ย~!!! อยากจะตบปากตัวเองจริงๆ ให้ตายสิ นี่วันนี้ผมพูดคำว่า ให้ตายสิ ไปกี่ร้อยกี่พันรอบแล้วเนี่ย
“ยัยบ๊อง...” เสียงจากคนด้านข้างทำเอาผมขมวดคิ้ว เฮ้...หมอนี่ฟังคนอื่นเค้าอยู่ด้วยเหรอไง ผมเอานิ้วชี้จิ้มๆ ไปที่ไหล่ของคนที่ฟุบ(แกล้ง)หลับอยู่กับโต๊ะ
“ยัยบ้าทำอะไร” คิบอมพูดพลางปัดมือผมออก
“ฉันเป็นผู้ชายถึงจะเคะก็เถอะ” ผมเถียงที่คิบอมเอาแต่เรียกว่าขึ้นต้นด้วยคำว่ายัย
“ดูยังไงก็ผู้หญิง” คิบอมว่า
“พูดเป็นกับเค้าด้วยเหรอ” ผมถามเปลี่ยนเรื่องก่อนจะฉีกยิ้ม หมอนี่ดูไปดูมาก็น่า...
“หุบปากซะ รำคาญ” อึ๋ย...ดูไปดูมาน่ากระทืบซะมากกว่า ไม่รู้เหรอว่าผมเป็นใครเดี๋ยวพ่อจับหักคอให้ซะนี่ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่(เป็นรอบที่ร้อย)ก่อนจะหันมามองข้อสอบที่วางอยู่บนโต๊ะ หา...ภาษาอังกฤษ บ้าเหรออะไรเนี่ยใครจะไปทำได้ล่ะ
ก็ไอ้ที่ผมสอบมาได้เพราะเป็นโครงการแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมเลยแถสดจนได้มาล้วนๆ ความสามารถทางภาษาออกแนวเป็นศูนย์จนถึงติดลบ
ติ๊กต๊อก...ติ๊กต๊อก...โหเงียบจนได้ยินเสียงเข็มวินาทีของนาฬิกาในห้องดังเลยเหรอเนี่ย ผมเอาดินสอเขี่ยกระดาษไปเรื่อยๆ ก็ภาษาอังกฤษมันถูกกับผมซะที่ไหนล่ะ
“นี่ ลอกมั้ย” เอ๋...อยู่ๆ นายคิบอมเป็นอะไรล่ะเนี่ย แต่นี่แหละโอกาสทอง ฮ่าๆ คงแพ้ความสวยของผมล่ะสิ ผมพยักหน้ารับนิดๆ หมอนั่นก็เลื่อนกระดาษคำตอบมาให้พร้อมกับขยิบตาข้างหนึ่ง ตายล่ะ...ปิ๊งผมแน่เลย แหม...อย่าสิเค้าเขินนะตัวเอง >///<
“อาจารย์แทยอนครับ ฮยอกแจลอกข้อสอบครับ” เอ๋...ห๊า ผมรีบหันไปมองด้านข้างๆ ตายแน่เลยคราวนี้
“แหะๆ คือว่า อาจารย์ครับ...คือ...”
“มีอะไรแก้ตัวมั้ยจ๊ะฮยอกแจ” อาจารย์แทยอนยิ้มอย่างจริงใจสุดๆ เฮ้อ...
“มาวันเดียวก็ได้เรื่องเลยนะ ที่โรงเรียนเก่านายเรื่องลอกข้อสอบเป็นเรื่องเล่นๆ หรือไง” ผมยิ้มแหยๆ ให้ตายสิ...คิบอม นายตายแน่~!!! แต่ก็จะทำให้เจ้าตัวต้นเหตุตายผมต้องหาทางออกจากห้องครูใหญ่ให้ได้ซะก่อน เฮ้อ~นี่แหละปัญหา
“เอาเป็นว่านี่เป็นความผิดครั้งแรก ครูจะยกโทษให้” เย้...ผมลุกขึ้นค้อมศีรษะลงอย่างรู้สึกขอขอบคุณจริงๆ “แต่...” เอ๋...0.0 แต่เหรอ
“ถ้าทำอีกเราคงจะให้นายเรียนต่อที่นี่ไม่ได้อีก” ฮือ...T^T ผมพยักหน้ารับก่อนจะออกมาจากห้องครูใหญ่ ส่งผมกลับโรงเรียนเดิมที ให้ตายสิ โอ๊ย...ไม่มีคำอื่นให้อุทานเหรอไงนะ
“นี่เห็นหน้าหมอนั่นหรือเปล่า” เอ๊ะ~!!!...ผมรีบหลบมุม ก่อนจะมองเพื่อนร่วมห้องที่(เหมือนจะ)น่ารัก เดินอยู่ทางเดินด้านบน “เห็นสิ หน้าซีดเป็นไก่ต้มเลย” ‘หมอนั่น’ หมายถึงใครกันนะ
“แกคิดแผนนี้ได้ไง ฮีชอล เดี๋ยวไม่นานหมอนั่นคงทนไม่ได้กลับไปเองแหละ” ฮึ้ย~!!! มันน่านัก ผมถอนหายใจยาว สรุป ‘หมอนั่น’ นี่หมายถึงผมเหรอ
“คิบอมแกเยี่ยมมากหลอกหมอนั่นซะอยู่หมัดเลย”
“ช่างมันเถอะ” เสียงนี้นายคิบอมล่ะสิดีพวกนายลองดีกับฉันก่อนนะ ผมกำมือแน่นคอยดูเถอะ ผมจะทำให้พวกนั้นร้องไห้ให้ได้แล้วอย่าฝันเลยว่าผมจะยอมแพ้ พรุ่งนี้พวกนายเจอดีแน่...
เนื่องจากความใจร้อนหรืองานมานเร่งไม่ทราบ
ทำให้ต้มไม่อาจทนรอเม้นที่ 20 ได้โฮะๆๆๆๆ
เลยเอามาลงให้อ่านกันอย่างว่องไว
ตอนต่อไปลงตามอารมณ์ต้มนะคะ โฮะๆๆๆๆๆ
รักทุกคนน๊า จุ๊บๆๆๆๆ
ความคิดเห็น