คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1:จุดเริ่มต้นของการพเนจร
“ไปไหนนะฮะพี่” คยูฮยอนตะโกนลั่นหลังจากได้ยินความคิดแผลงๆจากผู้ชายหน้าสวยคนเดียวของวงแต่เมะเต็มขั้นอย่างฮีชอล
“นายได้ยินไม่ผิดหรอกน่า ยาคู้” ฮีชอลหันมาตอบเสียงเอือมระอา
“พี่ฮะ จะไปจริงๆเหรอ” ฮยอกแจเอ่ยถามขึ้นบ้างกอดแขนฮันกยองที่นั่งข้างๆแน่นเพราะกลัวกับสิ่งที่กำลังจะเกิดต่อไป ฮีชอลตวัดสายตามองที่ฮันกยองอย่างไม่พอใจก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มหวานมาให้คนที่นั่งข้างๆฮันกยองแทน
“ไปจริงๆสิจ้ะ ฮยอกกี้”
“อ่า พี่ผมไม่ไปได้ไหม” เรียวอุคถามขึ้นบ้างอย่างหวั่นๆ
“ไม่ได้” ฮีชอลหันมาตวาดแว้ดทันที แม้แต่ลีทึกที่จะออกปากห้ามยังหุบปากฉับไปทันที ถือซะว่าถ้าไม่ได้อยุ่ในหน้าที่ฮีชอลจะเป็นใหญ่ที่สุด
“พี่ฮีชอลฮะ” ฮยอกแจเรียกอีกครั้ง ทำให้ใบหน้าบึ้งตึงของฮีชอลกลับมามีรอยยิ้มหวานดังเดิม
“ว่าไงจ้ะ ที่รัก” ฮีชอลถามเสียงหวานจนคนฟังแอบขนลุก
“เอ่อ เราไปกันหมดนี่เลยใช่ไหมฮะ” ร่างบางถามต่อก่อนจะหันหน้าไปซุกกับดงเฮเพราะกลัวคนเป็นพี่ตวาดแว้ดขึ้นมาอีก
“ใช่จ้ะ ไปเก็บของเถอะเราจะไปกันพรุ่งนี้เช้า” ฮีชอลลั้นลาอยู่คนเดียวบรรดาน้องๆได้แต่เดินคอตกกลับเข้าห้องของตัวเองไป
“ไม่อยากไปเลยอ่ะด๊อง” พอเข้าห้องปีบฮยอกแจก็งอแงปั๊บก่อนจะกอดวองมินที่นั่งอยู่บนเตียงเอาไว้ ดงเฮหัวเราะขำๆก่อนจะขยี้ผมนุ่มอย่างหมั่นเขี้ยวแล้วจ้องกระต่ายอวบที่ได้กำไรอยู่ฝ่ายเดียว
“เอาเหอะน่า นานๆเราจะได้พักผ่อนเป็นเดือนซักที ไปเที่ยวรวทกันก็สนุกดีออก” ซองมินหันมาปลอบใจเพื่อนบ้าง ก่อนที่ประตูห้องจะถูกเปิดออก
“ว่าไงคยูฮยอน” ฮยอกแจถามทันที่เห็นหน้าว่าเป็นใคร
“พี่ฮยอกแจมาช่วยผมเก็บของทีสิฮะ” คยูฮยอนอ้อนโดยอาศัยความเป็นน้องเล็กในวง
“ห๊า พี่เหรอ” ไก่น้อยชี้หน้าตัวเองงงๆ ก็ของของตัวเอง ดงเฮกับซองมินยังเป็นคนจัดให้เลย แล้วจะให้ไปวุ่นวายกับกระเป่าคนอื่นคงจะไม่รอดแน่
“ฮะ พี่นั่นแหละ” คยูฮยอนตอบพร้อมกับเดินมาดึงมือนิ่มแล้วพาออกไป
“อ้าวเวน” สองคนในห้องอุทานออกมาแค่นั้นก่อนจะจัดกระเป๋าต่อ
“พี่จัดไม่เป็นหรอกนะ” ระหว่างทางเดินไปห้องคยูฮยอนฮยอกแจก้พยายามฝืนตัวไว้ต่ก็สู้แรงของคนลากไม่ได้
“พี่แค่นั่งให้กำลังผมก็พอน่า”
“อ่ะ โอเคๆ”ถึงแม้จะรู้ว่าอีกคนอ้อนแต่ร่างบางก็ยอมตามใจเดินไปนั่งรอคยูฮยอนจัดกระเป่าจนเสร็จแล้วถึงกลับห้องตัวเองไป
“อ้าว คิบอมมาทำอะไร” พอเข้าไปถึงห้องก็ถามบุคคลภายนอกอย่างแปบกใจ
“มาหาพี่นั่นแหละ” ตอบกลับพร้อมกับแก้มป่องๆ ทำให้คนเพิ่งกลบห้องมองด้วยความงง จะงอนอะไรของมัน
“มันมารอตั้งแต่สองขั่วโมวที่แล้ว” ดงเฮขยายความให้
“แล้วคิบอมมีอะไรเหรอ” ฮยอกแจถามเสียงหวานก่อนจะนั่งลงบนตักของคิบอมอย่างออดอ้อน
“ผมแค่จะมาบอกว่าอย่าเอาไฟฉายไปนะ” พูดจบก็หอมแก้มใสไปหนึ่งทีแล้วรีบวางฮยอกแจลงบนเตียงนุ่มก่อนจะวิ่งออกไป
“ไอ้ปัญญาอ่อน” ซองมินกับดงเฮด่าออกมาพร้อมกันแล้วส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ
“ลุย!!!” ฮีชอลยิ้มร่าตะโกนเสียงดังลั่นก่อนจะเดินมุ่งมั่นเข้าไปด้านในแต่ทว่าลูกลิงอีกสิบสองคนกลับยืนนิ่งไม่กล้าเข้าไป ฮยอกแจมองป่าทึบตรงหน้าด้วยความหวาดหวั่น มือถือเครื่องหรูถูกหยิบออกมาดูเป็นครั้งที่ร้อยก็พบว่าไม่มีสัญญาณเช่นเดิม
“พี่เราเปลี่ยนแผนเถอะ” แม้กระทั่งคังอินยังต้องอ้อนวอน
“ไม่มีทาง ฉันอยากเดินป่ามานานแล้วนะ เสบียงเราก็เอามาพร้อมแล้ว” ฮีชอลหันกลับมาตอบแล้วใช้สายตาจิกทีละคนยกเว้นฮยอกแจ
“แต่ฉันว่าเราไปเที่ยวเมืองนอกดีกว่าไหม” ฮันกยองพยายามบ้างแต่ฮีชอลก็เพียงส่งสายตาเชือดเฉือนกลับมาเท่านั้น
“พี่ซิน ผมไม่อยากเข้าจริงๆนะรู้สึกแปลก” เยซองพูดบ้าง
“พี่ทึกช่วยพูดหน่อยสิ” ซีวอนหันไปกระตุ้นคนข้างๆ ในขระที่เจ้าตัวทำหน้าที่สภาพบุรุษเต้มขั้นด้วยการแบกเป้ของฮยอกแจไว้อีกใบ
“ไม่ดีกว่า” ลีทึกกระซิบตอบใครจะกล้าขัดขาวีนอย่างฮีชอลได้ ชินดงก็เอาแต่ปลงเลยยืนกินขนมรอเพื่อนร่วมวงเถียงไปพลางๆมีซองมินคอยแย่งกินด้วยการหยิบไปป้อนฮยอกแจเป็นพักๆ
“พี่ทึกฮะ ช่วยห้ามพี่ซินหน่อยสิ” ฮยอกแจออกตัวพูดอีกคน
“ซิน ฉันว่าเรากลับเถอะ” แล้วลีทึกก็รีบพูดทันทีที่เห็นว่าคนขอร้องคือฮยอกแจ
“ไม่ ได้ยินไหม ใครห้ามอีกคำเดียวนะ ตาย!!!” ฮีชอลประกาศกร้าวก่อนจะคว้าข้อมือของฮยอกแจลากเข้าไปทำให้คนอื่นๆรีบเดินตามไปเป็นพรวน ไม่ได้อยากเข้าป่าแต่ก็ต้องตามไปเพราะเป็นห่วงใครบางคน
“พี่ซิน เดินช้าๆหน่อนสิฮะ ฮยอกเจ็บ” พอลากมาได้ซักพักคนถูกลากก็โอดครวญขึ้นมา จนฮีชอลรีบปล่อยมือออกจากข้อมือบางทันที
“ขอโทษทีนะที่รัก” พูดจบก็ยกข้อมือขึ้นมาเพื่อจูบบนรอยแดงที่เห็นแล้วเป่าเบาๆ ฮยอกแจหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะถูกฮีชอลจับมือเดินต่อ
“เฮ้ย ก็บอกว่าไม่ใช่ไง” อยู่ดีๆก็มีเสียงโวยวายดังมาจากข้างหลังเรียกให้คนเดินนำหน้าสองคนหันกลับไปมองทันที
“แล้วทำไมนายไม่เชื่อฉันล่ะ” คยูฮยอนโวยลั่น ฮยอกแจมองน้องเล็กสองคนของวงเถียงกันงงๆ
“แกคิดว่าแกฉลาดมากนักไงฮะไอ้ยาคู้” เรียวอุคเริ่มขึ้นเสียงบ้างก่อนจะหยิบเข็มทิศอันเดียวที่มีอยู่ของกลุ่มขึ้นมาถือ
“ก็นี่ไง N น่ะทิศเหนือนายจะเถียงฉันทำไม” คยูฮยอนแย่งมาถือไว้แล้วจิ้มจึกๆลงไปเพื่อบ่งบอกตำแหน่ง
“โหย ใช่ที่ไหนเล่านี่มันตัว Z ชัดๆ” เรียวอุคเถียงกลับพร้อมกับหมุนเข็มทิศไปอีกด้านเพื่อบ่งบอกว่าเป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษอีกตัวจริงๆ
“เอ่อ เรียวมันเป็นตัว N นะ” และแล้วเด็กนอกอย่างคิบอมก็ต้องออกมาพูดอีกคน เรียวอุคตวัดสายตาไปมองเพื่อนด้วยความไม่พอใจ ฮันกยองกับซีวอนจับแขนคยูฮยอนคนละข้างเพื่อรั้งเอาไว้ ฝ่ายเรียวอุคมีเพียงคังอินคนเดียวที่ยื้อเอาไว้อยู่
“พวกนายรุมหัวกันหลอกฉันใช้ไหม” เรียวอุคชี้หน้าทั้งสองคนหาเรื่อง
“เรียวใจเย็นๆสิ” ฮยอกแจเข้าไปห้ามไว้อีกคน
“พี่ฮยอกแจดูสิฮะ” แล้วเรียวอุคก็กลายเป็นเด็กน้อยทันทีที่ฮยอกแจเข้ามาหา
“โอ๊ย พี่ฮยอกแจอย่าไปโอ๋พี่เรียวมากนักสิ” คยูฮยอนแย้งหาความเป็นธรรมทันที จนเรียวอุคถลึงตาใส่ ซองมินกับดงเฮเลยต้องเดินเข้าไปดึงฮยอกแจออกมาปล่อยให้สองคนนั้นเถียงกันไปเอง ชินดงก็ได้แต่ส่ายหน้าปากกินขนมมองวิวทิวทัศน์ไปด้วย ลีทึกก็เหนื่อยใจที่จะห้าม
“บอกว่า N ก็ไม่เชื่อ” ไม่วายคยูฮยอนยังพูดเหน็บต่อไปอีก
“เออ ไม่เชื่อก็ไม่ต้องดูมันแล้ว” พูดจบเรียวอุคก็เขวี้ยงเข็มทิศอันเดียวลงหุบเขาข้างทางไปเลย ท่ามกลางการตกใจของทุกคน
“เรียว” ดงเฮเรียกชื่อ
“นั่นมัน” ซองมิน
“เข็มทิศ” ซีวอน
“ที่มีอยู่” ฮันกยอง
“อันเดียว” เยซอง
“ของเรานะ” ลีทึก
“ย๊าก!!!” ทุกคนระเบิดเสียงร้องออกมาพร้อมๆกับการยอมรับชะตากรรมที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไป
------------------------------------------------------------------------------------
บีเข้ามาอ่านด้วย
แล้วเอาไปแต่งต่อด้วยนะจ้ะ อิอิ
ฝากประชาสัมพันธ์ค่า คนที่ทำเวบเป็นแล้วสนในจะมาเป็นสต๊าฟบอร์ดฮยอกเคะของบี ติดต่อมาได้นะคะ
ที่ต้ม top_kids@hotmail.com
หรือที่บี bibzi.honey@hotmail.com
ที่ใครก็ได้ค่ะ
เดี๋ยวบีจะเป็นคนมาตอบเมนท์ในตอนนี้ของต้มนะคะ
รักทุกคนเหมือนเดิม จุ๊บๆ
ความคิดเห็น