คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : GOT7 THE SERIES 2 [60%]
GOT7 THE SERIES 2
“แจ็คสัน...แบมขออะไรอย่างนึงได้เปล่าครับ”ผมกรอกเสียงหวานๆลงโทรศัพท์ โดยกะว่าจะทำให้คนปลายสายอ่อนระทวยก่อนแล้วค่อยเข้าประเด็นแสนสาหัส
“มีอะไรเสียงหวานมาเชียวนะมึง”แหมรู้ทันซะด้วย ผมหัวเราะเบาๆแบบร้เสียงก่อนจะบอกความต้องการของตัวเองลงไป ก็บอกแล้วเพื่อมันรักผมจะตาย
“แบมไม่รู้มาร์คเป็นอะไรอ่ะ มันโมโหแบม ด่าซะตกใจเลย แถมยังบอกจะเลิกคบแบมเป็นเพื่อนด้วย แจ็คๆช่วยแบมหน่อยน้า”
“อะไรอีกวะ มึงงอนเหี้ยไรกันอีก แล้วนี่ถึงจะเลิกคบ มึงไปทำอะไรให้มันแบม”แจ็คมันเสียงแข็งมาตามสายทำเอาผมนี่เกร็งเลย ก็ไม่ง่ายนะครับที่มันจะแข็ง ปกติปัญญาอ่อนจะตาย จะมีมาโหมดนี้ก็ตอนที่อารมณ์ขึ้นแล้วล่ะครับ มากสุดนี่ตอนผมกับไอ้เนียร์เที่ยวผับ เมาเละเกือบโดนลาก ดีที่มันก็เป็นพวกขาเที่ยว มาช่วยไว้ทัน ส่วนไอ้เหี้ยสองคนนั้นแดกตีนพี่หวังเข้าโรงบาลนอนหยอดน้ำเกลือไปสองอาทิตย์
ก็บอกแล้วเพื่อนกูดุยิ่งกว่าบางแก้วนะครับ
“แบมเปล่าเลย จะเล่าให้ฟัง แจ็คๆฟังแบมดีๆนะ”ก็เริ่มเลี่ยนแล้วก็ขนลุกนะครับ แต่มันก็เป็นตัวเลือกที่1สำหรับการง้อมาร์คมันครั้งนี้”แบมไปร้านหนังสือ เจอพี่ฮุน เขามาส่ง แล้วมารคมันก็ฟิวขาดเฉย...”
“เดี๋ยวๆๆแบม มึงไปกับเหี้ยฮุนมันมาอ่อ”ยังไม่ทันจะจบประโยค มันก็ค้านขึ้นมาเสียงดังจนผมนี่สะดุ้ง โธ่สัส...จะตกใจเหี้ยไรขนาดนั้น ไหนตอบพี่แบมหน่อยสิแจ็คสัน หวัง
“อือ แบมกลับไปคบพี่มันแล้วนะ นี่มาบอกคนแรกเลย”ไอ้มาร์คไม่นับ กูไม่ได้บอกมัน มาเสือกรู้เอง
“ไอ้ควาย สมควรแล้ว คนต่อไปที่มึงต้องง้อคงเป็นกูตามด้วยไอ้ยูค โชคดีครับที่รัก”
ติ้ด!
ไอ้เพื่อนสารเลวววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
มันวางสายไปแล้วครับ ต่อไปคงต้องเป็นไอ้ยูคสินะ แต่ผมไม่สนแล้วไอ้สัส งอนก็งอนไปเลยนะเพื่อนเลว ผมก็พอรู้อยู่ว่าไอ้แจ็คมันไม่ค่อยชอบหน้พี่ฮุนมันน่ะครับ มีเรื่องกันตั้งแต่อยู่ม.ต้นเรื่องผู้หญิง แต่มันไม่มากไปอ่อวะ แฟนเพื่อนนะครับ ทำไมรู้สึกเหมือนมันจะตัดความเป็นเพื่อนกับผมงี้
ผมไม่อยากโทรไปขอให้ยองแจช่วยเท่าไหร่ เพราะรายนั้นถึงจะดูน่ารักขนาดนั้นก็ใช่ว่าจะชอบขี้หน้าพี่ฮุนมันเหมือนกัน เห็นว่ายองแจเคยต่อยกับพี่มันด้วยตอนม.4 ก็ยังงงอยู่ว่าเคะสุดๆอย่างยองแจเนี่ยนะจะบุกเดี่ยวเสยพี่ฮุนกลางสนามบาสจนต้องเข้าห้องปกครอง แต่ก็ไม่เห็นสักแผลบนหน้าเพื่อนผม แต่พี่ฮุน...อย่าพูดภถึงเลยครับ
ส่วนจูเนียร์ ปล่อยมันไปเถอะครับ นอกจากจะไม่ช่วยผมง้อไอ้มาร์ค ก็มีแต่จะทำให้มันลามไปกันใหญ่ ก็แม่งจะเอามาร์คกูไป กูไม่ยอมหรอกสัส
เดี๋ยวมึงเจอกูไอ้มาร์ค เดี๋ยวก่อนๆ
20%
“ยูคกูไปนอนห้องพยาบาลก่อนนะ”ผมบอกหลังจากที่ผลักประตูห้องเรียนเข้ามาก็เจอหน้าไอ้มาร์คที่กำลังนั่งกินขนมอยู่บนโต๊เรียน ส่วนยูคมันก็ลอกการบ้านฟิสิกอยู่ วันนี้วันจันท์ วันที่สองแล้วที่ผมพยามง้อสัสมาร์ค นั่นแหละสุดท้ายผมก็ต้องง้อ แต่มันบ้ามากตรงที่มันยังไม่ยอมหานงอน ผมก็เลยเลิกง้อมันแล้ว น่ารำคาญ เล่นตัวเหี้ยอะไรนักหนา
ผมเสียความรู้สึกมากขนาดไหน มันไม่รู้หรอก
“เป็นไรวะ ไม่สบายหรอหน้าเครียดๆ”ยูคพูดก่อนจะเดินมาหาผมที่หน้าห้อง อ่า...ผมนอนไม่หลับเมื่อคืนเพราะคิดวิธีง้อมมาร์คก็เลยยังไม่ได้นอนเลย ก็มันเพื่อนผมอ่ะ ถ้ามันงอน ผมก็ใจไม่ดีอ่ะ”แล้วทำไมขอบตาดำงี้วะ มึงไปอดหลับอดนอนที่ไหนมา”
“นอนไม่หลับวะ ฝากบอกครูด้วยนะ เดี๋ยวกลางวันกูเข้ามา”
“มีอะไรโทรหาพวกกูนะแบม”
“เออน่า กูไม่ตายหรอกสัส”พูดจบผมก้รีบเดินออกจากห้องทันที กูน้ำตาจะไหลแล้วไอ้สัส
ผมก็ไม่รู้นะทำไมมันต้องงอนผมแล้วพอถามก็เงียบ ยิ้มให้ก็นิ่ง ถ้าผมไปบ้านมันกับพวกเพื่อนๆ มันก็จะหาทางหลบหน้า ขึ้นไปนอนบนห้องงี้ อาบน้ำงี้ ผมโคตรเฟลอ่ะจริง หน้าตาอย่างกูนี่มันกล้ามีคนเมินด้วยอ่อวะ ผมว่าผมพยายามทำตัวให้น่ารักๆแล้วนะ ไอ้มาร์คมันตายด้านเปล่าวะ
แบบไร้ความรู้สึกไปแล้ว แต่เวลามันคุยกับคนอื่นผมก็เห็นมันยิ้ม หัวเราะอยู่นะ หรืออย่างผมมันไม่ใช่ความห้นารักแต่มันคือการสตอเบอรีหรือเปล่าวะ
อ้อ...ส่วนพี่ฮุนน่ะหรอครับ ตั้งแต่วันที่เจอกันวันนั้นพี่เขาก็ไม่มีการติดต่อมาอีก ไม่ได้โกรธหรอกครับ เพราะได้ข่าวว่าเกรด12 เริ่มเตรียมตัวสอบกันแบบจริงจังแล้ว อาจารย์เริ่มเข้มงวดเรื่องต่างๆทั้งการสอบ การทำงานเก็บคะแนน ผมว่าพี่เขาต้องเข้าม.โซ,ได้แน่เลย แฟนของผมเก่งซะขนาดนั้น เห็นหน้ามันอย่างนี้พี่มันได้เกรด4มาตั้งแต่เกรด7แล้วนะครับ
ผมเข้ามานอนอยู่ในห้องพยาบาลตั้งแต่คาบแรกจนตอนนี้จะจบคาบ3แล้ว ปวดหัวมาก ไม่รู้เพราระเครียดเรื่องที่ใกล้จะสอบหรือเรื่องของเพื่อนสนิทกันแน่ แต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้วครับ นอนมา3ชั่วโมงเพิ่งจะง่วง
ร่างสูงในชุดยูนิฟอร์มโรงเรียนมัธยมโซล เดินเข้ามานั่งข้างๆร่างเล็กของเพื่อนสนิท ที่ตอนนี้หลับอยู่บนเตียงของห้องพยาบาล แม้จะดูปกติ แต่ว่าผิวของแบมแบมก็ดูซีดลงไปมาก ปากก็ซีด ตัวก็อุ่นๆ
มาร์คใช้ผ้าที่วางอยู่ข้างๆชุบน้ำแล้วเช็ดเบาๆไล้ไปตามใบหน้าน่ารักที่พยายามยิ้มให้เขาในสองวันที่ผ่านมา แต่เขากลับทำนิ่งทั้งที่ในใจมันดีใจไปหมด พยายามที่จะคุมตัวเองไม่ให้ตอบคำถามของคนตัวเล็กคนนี้ที่พยายามชวนเขาคุย ทั้งๆที่รู้ว่าเขากำลังงอน พยายามหลบหน้าทั้งที่อยากจะเดินไปหาเหมือนปกติ ต่เขาอยากจะให้แบมรู้ว่าการเลือกคนอื่นแล้วต้องเสียเพื่อนสนิทอย่างเขามันเป็นยังไง
“กูไม่ได้งอนอะไรมึงเลยนะแบม กูแค่ไม่อยากให้มึงเลือกมัน กูยอมเห็นแก่ตัวที่ไม่ปล่อยมึงให้ใครเอาไป กูไม่อยากให้มีคนมากอดมึง เห็นมึงยิ้ม เห็นมึงทำตัวน่ารักๆ เพราะแค่มึงทำอย่างนั้นให้พวกเพื่อนมันเห็นมันก็อยากจะเอามึงไปแล้ว แต่นี่มึงจะให้คนอื่นมายุ่งกับมึงอีกกูทำใจไม่ได้ว่ะแบม”พูดจบมาร์คก้มตัวลงไปจูบที่หน้าผากเพื่อนตัวเล็กย้ำๆ แทนการสื่อความรู้สึกที่เขามี เพราะถึงจะพูดไปก็ได้ยิน ก็แค่อยากเก็บไว้คนเดียว มันผิดอ่อ...
แม้จะในฐานะเพื่อนสนิทมาร์คก็ยอม
50%
มึน...
ผมลุกขึ้นมาตอนบ่าย2โมงแบบมึนหัวสุดๆ โลกมันหมุนอ่ะครับ ก็เลยคิดว่าตัวเองเข้าขั้นไม่สบายแล้วแน่ๆ เลยขอยาจากครูมาเม็ดนึงแล้วขอกลับไปเรียนต่อ เพราะอีกคาบนึงก็กับบ้านแล้ว อีกอย่างนอนมาทั้งวันแล้วเถอะ ง่อยจะแดกอยู่แล้ว
เดินมาถึงหน้าห้องก็เห็นว่าอาจารย์ยังไม่เข้า ยูคกับมาร์คไม่อยู่ น่าจะไปเข้าห้องน้ำ ส่วนเพื่อนคนอื่นๆก็นั่งคุยนั่งเล่นกันอย่างสบายๆ ผมเลยเลือกเดินไปเข้าห้องน้ำก่อนดีกว่า ล้างหน้าล้างตาก่อน เผื่อเจอยูคมัน หัวผมกระเซิงแบบยุ่งๆ ชี้ไปชี้มา ตาก็เหมือนจะลืมขึ้นแค่ครึ่งเดียว แขนขาไร้เรี่ยวแรงสุดๆ อยากจะบินกลับบ้านซะตอนนี้
ปวดมันไปทั้งตัวเลยล่ะครับ
"เราเป็นอะไรกันอยู่เหรอ เราไม่รู้หรอกว่านายต้องการอะไร แต่เราไม่ชอบที่นายทำแบบนี้"
กึก
ผมหยุดชะงักเท้าทันทีที่กำลังจะเดินเข้าห้องน้ำ เพราะเสียงเหมือนคนทะเลาะกันอยู่ในนั้น ทำให้ผมไม่อยากจะเข้าไปขัดจังหวะ ถึงกูจะด้านขนาดไหนแต่ม๊ากูก็สอนนะว่าให้กูมีมารยาท และผมกำลังจะวกเท้าเดินกลับไปเข้าห้องน้ำข้างล่างเอา ถ้าไม่ได้ยินประโยคเลวๆนั่นซะก่อน
“เด็กนั่นเราแค่เอามาลองใจนายไง เรารักนายไม่รู้หรือง เด็กนั่นมันไม่ใช่คนที่จะแทนนายได้ไงลู่ฮาน! ”เสียงตะคอกของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคนรักของผมดังจนใจผมแกว่งทีเดียว ดังมากเลยนะ ดังจนน้ำตากูไหลเลย
ตอนแรกก็ว่าแล้วทำไมเสียงแม่งเหมือนพี่ลู่ฮานจังวะ พอได้ยินอีกคนที่น่าจะทะเลาะกันอยู่กูนี่บรรลุเลย หลอกให้รักแล้วแม่งก็มาบอกกูก็แค่คนลองใจ ทำไมทำอะไรไม่คิดถึงใจคนที่ถูกกระทำบ้างวะ แม่งเหี้ยจังวะ
ผมเลือกไม่เดินเข้าไปให้คนข้างในเห็นว่ามีคนอีกคนยืนอยู่ตรงนี้ ยืนฟังเขาทะเลาะกัน ปล่อยให้เขาเคลียร์กันก่อน กูยังไม่พร้อมครับถ้าพี่มันจะบอกเลิกกูต่อหน้าพี่ลู่ฮาน ค่นี้กูก็อายพอแล้ว ผมไม่ร้องไห้ เพียงแค่กำมือแน่นๆให้พอระบายอารมณ์ ไม่เสียงดัง ไม่มีใบหน้าที่บ่องบอกถึงความโกรธ เพียงแค่ใบหน้านิ่งๆ ตาที่พร้อมจิกใส่ทุกคนที่เข้ามากวนใจ
ผมไม่ได้เข้มแข็งขนาดนั้น
แค่ไม่อยากอ่อนแอให้ใครเห็น
เพราะแค่ที่เป็นอยู่แม่งก็น่าสมเพชพอแล้ว...
MARK STORY
ผมออกมาหาแบบมทันทีที่กริ๊งเลิกเรียน เดินเข้าไปในห้องพยาบาลแต่อาจารย์ที่นั่นบอกว่าแบมออกมาตั้งแต่บ่าย2แล้ว แต่แบมไม่ได้เข้าไปในห้องเรียน ไปหาที่ๆชอบนั่งกันก็ไม่มี เลยคิดว่ามันกลับบ้านมาแล้ว ตอนนี้ผมอยู่หน้าบ้านมันแต่ไฟทุกดวงปิดหมด แบมอยู่บ้านคนเดียว ป๊ากับม๊ามันไม่ได้อยู่ด้วยกันพราะแยกทาง ม๊าอยูที่ไทย ส่วนป๊ามนแต่งงานใหม่อยู่เกาหลีนี่แหละ
ผมยืนรอมันมาตั้งแต่3โมงเย็น จนตอนนี้2ทุ่ม ก็ยังไม่มีเสียงเหี้ยอะไรดังออกมาจากบ้านเลย ไม่คิดว่าแบมจะเป็นอะไร เพราะปกติมันกลัวผี ต้องเปิดไฟตลอด แต่นี่มันไม่ใช่ไง มันมืดไปทั้งบ้าน ตะโกนเรียกจนคอแม่งจะแหกแล้ว แม่งยังไม่มีหมามาเลย กูเคลียดนะไอ้สัสแบม แม่งหายไปแบบนี้ไม่บ่อยครับ นอกจากจะเจออะไรที่มันหนักจริงๆ
ไม่ต้องถามนะครับว่าแล้วเพื่อนอีก5ตัวมันหายไปไหน พอแม่งรู้ว่าแบมไม่อยูที่ห้องพยาบาลแม่งก็แยกออกกันหาจนผมนี่คิดว่าคนหาย โธ่ไอ้สัส เพื่อนมึงมันไม่ได้โง่ขนาดกลับบ้านไม่ถูกนะครับ
พูดไปก็ไม่ได้ดูตัวเองอ่ะครับ กูนี่หนักกว่าพวกมันอีก
...................................................................................................................
สวัสดีค่าาาาาาาาาาา
มาแล้วๆๆๆ รอกันมั้ยยยยยย
ขอเม้นหน่อยสิ ให้กำลังใจเราบ้าง การเม้นมันมีผลต่อการอัพนะคะ
แล้วเจอกันอีก40%ค่าาาาาา
ความคิดเห็น