ตอนที่ 30 : ตอนที่ 27(100%)
ตั้งแต่มีทหารหนึ่งกองร้อยเดินทางมาอารักขาเจิ้งหลู่ การเดินทางก็ไม่ค่อยได้คืบหน้าเท่าใดนัก ที่จริงแล้วเรื่องนี้ย่อมไม่เกี่ยวกับทหารเหล่านั้น แต่เป็นเพราะสภาพอากาศที่ไม่เอื้ออำนวย
วันแรกที่ทหารมาถึงคืนนั้นหิมะแรกก็ตกลงมา กว่าจะหยุดก็ตอนใกล้ค่ำในวันต่อมา และแม้ว่าหิมะจะหยุดตกแล้วแต่ก็หยุดตกแค่คืนเดียวเพราะในเช้าวันต่อมาหิมะก็เริ่มตกกระหน่ำคล้ายดั่งกำลังก่อตัวเป็นพายุ ที่ลำบากที่สุดก็คือเหล่าทหารที่เดินเท้าทั้งหลายที่ถูกหิมะกัดไปตามๆ กัน สุดท้ายเมื่อหิมะตกหนักขึ้นเรื่อยๆ เฮ่ออาตันจึงสั่งหยุดการเดินทาง โดยไม่สนใจว่าเจิ้งหลู่จะอนุญาตหรือไม่
แม้เฟิงชิงถิงจะนั่งอยู่ในรถม้าตลอด แต่บางทีนางก็แง้มหน้าต่างออกไปดู เห็นเหล่าทหารที่เดินกันเป็นแถวอย่างเป็นระเบียบเริ่มเดินขโยกเขยก นางก็พอจะรู้ว่าเท้าของพวกเขาคงโดนหิมะกัดเอาเสียแล้ว ใจคิดอยากจะช่วยแต่จนใจที่ยามนี้นางมีเพียงตัวเปล่า เมื่อรู้ว่าเฮ่ออาตันสั่งให้หยุดเดินทางเพื่อหลบพายุหิมะนางก็คลายใจลงบ้าง
ยามค้างแรมเฟิงชิงถิงนั้นอยู่ในกระโจมที่ด้านในก่อไฟให้ความอบอุ่นเพียงพอ แต่สำหรับทหารเหล่านั้นมีกระโจมอยู่ไม่เท่าใด ทหารส่วนมากจะมานั่งผิงไฟอยู่กลางแจ้ง
เมื่อหมอหญิงมาเปลี่ยนผ้าพันแผลให้นาง นางจึงถามหมอหญิงว่ามีขี้ผึ้งสำหรับกันหิมะกัดหรือไม่ หมอหญิงตอบว่ามี แต่อย่างไรก็ไม่พอสำหรับนายทหารหนึ่งกองร้อย
ที่จริงแล้วเหล่าทหารแคว้นเจิ้งจะเป็นอะไรก็ไม่เกี่ยวกับนาง แต่เฟิงชิงถิงเป็นหมอ นั่นทำให้นางไม่สามารถดูดายกับความเจ็บป่วยต่างๆ ของคนอื่นได้ นางพยายามคิดว่าหากทหารเหล่านี้ถูกไอเย็นมากๆ เข้าจนไม่สบาย นางก็อาจจะมีโอกาสหนีได้ง่ายขึ้น แต่เสียงไอโขลกที่ดังมาจากทางค่ายพักทหารนั้นทำให้นางไม่สบายใจเอาเสียเลย ยิ่งยามที่อาทิตย์ลาลับขอฟ้า เสียงไอแห้งๆ ก็ดังถี่มากขึ้นเรื่อย
เมื่อถึงเวลาเฟิงชิงถิงก็พาเจ้าเสือน้อยออกมาทำธุระเช่นทุกวัน วันนี้เฮ่ออาตันมารอนางอยู่หน้ากระโจมแล้ว ดั่งว่าเป็นหน้าที่ของเขาที่ต้องพานางและเจ้าเสือน้อยไปปลดทุกข์ ส่วนองครักษ์ที่ทำหน้าที่คุมตัวนางมีหรือจะค้าน พวกเขาชอบใจอีกต่างหาก
วันนี้เมื่อนางอุ้มเสือน้อยออกมา เฮ่ออาตันก็คลุมเสื้อคลุมให้นางแล้วแย่งเสื้อน้อยออกจากมือของนาง ตอนแรกเสือน้อยก็ดิ้นรนข่วนกัดเขาเช่นเมื่อวาน แต่เพียงแค่เฮ่ออาตันคำรามในลำคอพร้อมกับจ้องมันคราเดียว เสือน้อยก็สงบลงในทันที ยอมให้เฮ่ออาตันอุ้มมันไปโดยไม่ขัดขืน
เฟิงชิงถิงรู้สึกว่าเสียงคำรามเมื่อครู่นั้นคล้ายนางเคยได้ยินมาก่อน ยิ่งแผ่นหลังนั้นนางก็คิดว่าช่างคุ้นเคยยิ่ง หรือเป็นเพราะนางคิดถึงใครคนนั้นมากเกินไป
ยามนี้แม้พายุหิมะจะสงบลงแล้วแต่ก็ยังมีหิมะโปรยปรายลงมาอยู่ดี แม้เฟิงชิงถิงจะใส่เสื้อหนาหลายชั้นบวกกับเสื้อคลุมของเฮ่ออาตันมันก็ไม่ได้ทำให้นางหายหนาว
เสือน้อยของนางก็คงหนาวเช่นกัน เพราะมันรีบทำธุระและตรงกลับมาหานางทันที เป็นเฮ๋ออาตันที่อุ้มมันขึ้นแล้วเดินพาเฟิงชิงถิงกลับกระโจม
ขณะที่เดินกลับไปที่กระโจมนางเดินสวนกับทหารยามกลุ่มหนึ่ง มีหลายคนที่หน้าแดงและไอแห้งติดๆ กัน นางเห็นแล้วก็ต้องกัดริมฝีปากข่มความต้องการช่วยเหลือคนเอาไว้
เมื่อมาถึงหน้าประตูกระโจมเฮ่ออาตันก็ส่งเจ้าเสือน้อยคืนนาง ขณะที่นางรับเสือน้อยมาเสียงไอแห้งๆ ก็ดังติดกันอีกครั้ง เฟิงชิงถิงทนไม่ได้อีกต่อไป
“ท่านรอข้าสักครู่” เฟิงชิงถิงบอกกับเฮ่ออาตัน รีบพาเสือน้อยเข้าไปในกระโจมแล้วกลับออกมาอีกครั้ง
“เจ้าจะทำอะไร” เฮ่ออาตันถาม
“ข้าจะพาหมอหญิงไปตรวจอาการทหารเสียหน่อย หากข้าไปกับคนผู้นี้คงได้ใช่หรือไม่” เฟิงชิงถิงหันไปบอกกับองครักษ์ที่ทำหน้าที่คุมตัวนาง ชี้ไปที่ร่างใหญ่ของเฮ่ออาตัน
“ไม่มีรับสั่งท่านอ๋อง ห้ามทำสิ่งใดโดยพลการ” องครักษ์บอกเสียงเข้ม
“แต่พวกท่านก็เห็นว่าทหารจำนวนไม่น้อยถูกหิมะกัด ไอเย็นทำให้ไม่สบาย ข้าเป็นหมอ ไปตรวจอาการคงไม่เท่าใด”
“ให้หมอหญิงไปทำแทน” เฮ่ออาตันขัดการสนทนาระหว่างองครักษ์กับเฟิงชิงถิง
เฟิงชิงถิงตวัดสายตาไปทางเฮ่ออาตันทันที “นั่นเป็นคนของท่าน”
“ก็ไม่ใช่คนของเจ้า” เขาสวนกลับ
ขมับของเฟิงชิงถิงเต้นตุ้บๆ แต่นางก็ไม่ได้สนใจผู้ใดอีกแล้ว นางสาวเท้าไปยังรถม้าที่หมอหญิงพักอยู่
ตอนแรกองครักษ์ทั้งสองจะขวางเฟิงชิงถิงเอาไว้ แต่เฮ่ออาตันใช้ร่างใหญ่ขวางเอาไว้ทัน บอกกับพวกเขาว่า “ข้ารับผิดชอบเอง”
องครักษ์ได้ยินเช่นนั้นก็คิดว่าเฮ่ออาตันเห็นแก่ทหารของเขา จึงได้พยักหน้า “หากมีเรื่องใดพวกเจ้าก็รับผิดชอบเองละกัน อย่ามาโยนความผิดให้พวกข้า”
เฮ่ออาตันพยักหน้าก่อนจะเดินตามร่างบางของเฟิงชิงถิงไป
เฟิงชิงถิงเรียกให้หมอหญิงไปช่วยรักษาอาการไข้ของเหล่าทหาร ตอนแรกหมอหญิงก็ไม่กล้าไป แต่เห็นว่านางมีทหารคุมมาด้วยก็คิดว่าเจิ้งหลู่อนุญาตแล้วจึงทำตามที่เฟิงชิงถิงบอก
ทหารส่วนใหญ่ที่ป่วยเพราะว่าเดินฝ่าหิมะทั้งวัน อีกทั้งตอนพักแรมก็ถูกลมเย็นตลอด เท้าก็ถูกหิมะกัด บางคนพอทนได้แต่บางคนที่ทนได้น้อยกว่าก็จับไข้ตามๆ กัน
“ปีนี้หน้าหนาวมาไว ทำให้เตรียมยาและเสบียงสำหรับหน้าหนาวมาน้อย” ทหารคนหนึ่งบอกขณะที่เฟิงชิงถิงตรวจอาการของทหารนายหนึ่งอยู่
“ทิ้งหมอหญิงไว้ที่นี่ ส่วนเจ้าก็กลับไปพักผ่อนได้แล้ว” เฮ่ออาตันเอ่ยเสียงเข้ม
เฟิงชิงถิงหาได้สนใจไม่ ตรวจอาการคนไข้ต่อ
เห็นเฟิงชิงถิงไม่สนใจ เฮ่ออาตันก็เริ่มไม่พอใจเช่นกัน เขาคว้าแขนของนางขึ้นมาแล้วเอ่ยเสียงเค้นต่ำ “ข้าบอกให้เจ้ากลับไปอย่างไรเล่า”
“ท่านไม่มีสิทธิ์มาสั่งข้า” เฟิงชิงถิงบิดแขนออกจากมือหนา
“บาดเจ็บยังไม่หาย อย่าทำอวดดี”
“นั่นก็เรื่องของข้า” นางตอบอย่างไม่เกรงหมุนตัวเดินหนีเขา
หมอหญิงที่ตรวจอาการของทหารได้จำนวนหนึ่งเดินกลับมารายงานเฟิงชิงถิง “คนป่วยมีมากเจ้าค่ะ ยาของข้าคงไม่พอ”
“เช่นนั้นก็แจกให้แก่คนที่อาการหนักก่อน” เฟิงชิงถิงบอก
ร่างสูงใหญ่เดิมตามหลังเฟิงชิงถิงมาพร้อมความไม่พอใจที่ฉายชัดอยู่เต็มใบหน้า หมอหญิงที่เห็นว่านายทหารผู้นี้ใช้สายตาอันดุดันจ้องมาเข่าของนางก็อ่อนยวบแทบจะยืนไม่ไหว ได้ฟังคำสั่งของเฟิงชิงถิงแล้วก็รีบผละออกไปทันที
ขณะที่เฟิงชิงถิงกำลังครุ่นคิดหาทางช่วยเหลือทหารที่เริ่มมีอาการป่วย แขนของนางก็ถูกกระชากเอาไว้อีกครั้ง พร้อมกับเสียงห้าวทุ้ม “กลับกระโจมของเจ้าไปเสีย”
แรงกระชากนั้นกระเทือนถึงบาดแผลที่หัวไหล่จนเฟิงชิงถิงหน้าเปลี่ยนสีร้องโอ้ยออกมาคำหนึ่ง
“เจ้าเป็นอะไรหรือไม่” เฮ่ออาตันรีบปล่อยมือจากแขนของนาง คิดจะคว้าตัวนางไปสำรวจแต่ชะงักความคิดตนเองได้ทัน
จากท่าทีของเฮ่ออาตันนั้นทำให้เฟิงชิงถิงคิดว่า เขาหาใช่คนไม่ดี นางจึงไม่ได้เอาความเขา จับหัวไหล่ข้างที่บาดเจ็บแล้วถามกับเขาด้วยเสียงที่อ่อนโยนขึ้น
“ท่านมีกองเสบียงใช่หรือไม่”
เฮ๋ออาตันขมวดคิ้วแต่ก็พยักหน้า ทหารที่เดินทางไกลอย่างไรก็ต้องมีกองเสบียงอยู่แล้ว
“ข้าต้องการขิง ท่านมีหรือไม่”
เฮ่ออาตันนิ่งครู่หนึ่งก่อนจะหันไปสั่งคนของเขาให้เรียกพ่อครัวมา ไม่นานนายทหารร่างอ้วนตุ้ยก็เดินมาหาเขาคำนับเฮ๋ออาตันพร้อมกับส่งเสียงแข็งขัน
“ต้าสี่คาราวะท่านนายกอง”
เฮ่ออาตันพยักหน้าคราหนึ่ง ต้าสี่นั้นทำหน้าที่เป็นพ่อครัวประจำกองร้อย อีกทั้งยังควบหน้าที่คุมเสบียงด้วย ร้อยวันพันปีเขาทำหน้าที่แค่ทำอาหารให้กับกองร้อยตามรายการและเสบียงที่มีอยู่เท่านั้น ไม่เคยสักครั้งที่ทำอาหารเสร็จแล้วนายกองจะเรียกหาตัว หรือวันนี้อาหารเย็นของเขามีสิ่งใดผิดพลาด
ขณะที่ต้าสี่กำลังครุ่นคิดหาความผิดพลาดของตนเองเสียงห้าวก็เอ่ยขึ้นมา
“มีขิงหรือไม่”
คำถามห้วนสั้นทำเอาต้าสี่งุนงงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหาคำตอบได้ในที่สุด “หมายถึงเสบียงของเราน่ะหรือขอรับ ย่อมมีขอรับ”
เฟิงชิงถิงยินดีเป็นอย่างยิ่งที่พ่อครัวประจำกองร้อยบอกว่ามีขิง นางจึงถามต่อ “มีเยอะหรือไม่”
ต้าสี่มองสตรีร่างบางใบหน้างดงามนางนี้แล้วก็อดตะลึงไม่ได้ เมื่อครู่เพราะเอาแต่กังวลเรื่องความผิดของตนเอง ไฉนเลยจะสนใจว่ามีผู้ใดอยู่ข้างกายนายกอง ขณะที่กำลังมองโฉมสะคราญตาค้าง เสียงทุ้มเจือกระแสข่มขู่ก็ดังขึ้น
“มีเยอะหรือไม่”
ต้าสี่ตกใจจนสะดุ้ง ทวนคำถามในใจก่อนจะรีบตอบ “มีประมาณสามชั่งขอรับ”
เมื่อได้รับคำตอบเฮ่ออาตันก็หันไปมองเฟิงชิงถิงอีกครั้ง
“มีแค่สามชั่งคงไม่พอ” เฟิงชิงถิงพึมพำกับตนเอง
ขณะที่เฟิงชิงถิงกำลังครุ่นคิดอยู่ องครักษ์สองคนที่ทำหน้าที่คุมตัวนางก็เดินตรงเข้ามาหา องครักษ์คนหนึ่งหมายจะคว้าแขนนางเอาไว้ แต่ขณะที่กำลังจะคว้าได้มือขององครักษ์คนนั้นกลับถูกด้ามดาบของเฮ่ออาตันกระแทกออกไปเสียก่อน
“จะทำสิ่งใด!” เฮ่ออาตันตวาดใส่องครักษ์ทั้งสอง
เสียงตวาดลั่นทำให้ทุกคนแถวนั้นหันไปมองเป็นตาเดียว เฟิงชิงถิงที่เอาแต่ครุ่นคิดไม่รู้ว่าเมื่อครู่เกิดสิ่งใดขึ้นก็หันไปมองเขาเช่นกัน
“เหตุใดต้องตวาดเสียงดังด้วยเล่า ข้าแค่ทำตามพระประสงค์ของท่านอ๋องพาแม่นางเฟิงไปที่กระโจม” องครักษ์คนหนึ่งเอ่ยด้วยสีหน้าไม่ดีนัก
แม้ตำแหน่งองครักษ์จะใหญ่กว่าตำแหน่งหัวหน้านายกอง หากเทียบฝีมือก็ไม่แน่ว่าผู้ใดจะเหนือกว่า แต่เมื่อโดนตวาดพร้อมกับสายตาดุดันที่คล้ายจะสังหารคนได้ องครักษ์ทั้งสองกลับรู้สึกหวั่นเกรงอย่างประหลาด
“อ๋องผู้นั้นต้องการพบข้า” เฟิงชิงถิงแปลกใจ
“ก็เพราะเจ้าออกมารักษาคนโดยไม่ขออนุญาตท่านอ๋องอย่างไรเล่า เร็วเข้า อย่าทำให้ท่านอ๋องกริ้วไปมากกว่านี้” องครักษ์คิดจะดึงเฟิงชิงถิงไปที่กระโจมของเจิ้งหลู่อีกครั้ง แต่ก็ทำไม่สำเร็จเพราะร่างใหญ่เคลื่อนเข้ามาบังเอาไว้เสียก่อน
“ข้าบอกแล้วว่าเรื่องนี้ข้ารับผิดชอบเอง ดังนั้นข้าพานางไปเอง” แม้น้ำเสียงจะราบเรียบแต่แววตาที่ดำมืดดังดวงตาปีศาจร้ายนั้นทำเอาองครักษ์ทั้งสองไม่กล้าเอ่ยสิ่งใด
“ไปเถิด” เฮ่ออาตันหันไปบอกกับเฟิงชิงถิง
เฟิงชิงถิงรู้ตัวดีว่าอย่างไรก็ขัดขืนไม่ได้อยู่แล้ว นางจึงเดินไปที่กระโจมของเจิ้งหลู่แต่โดยดี
--------------------
ส่งต้นฉบับเรียบร้อยค่ะ อยู่ขั้นตอนตรวจอักษร จัดหน้าเข้าโรงพิมพ์
อีกไม่นานก็จะได้เจอกันในรูปเล่มช่วงต้นเดือนหน้านี้แหละค่ะ
ไม่นานแล้วค่ะ
-----------------------------
https://web.facebook.com/Writer.SummerNight/
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
มาไวๆน้าา
รอจ้าๆๆๆๆๆ