ฮูหยินของข้า (Re-up)

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

หน้าผาชายแดนระหว่างแคว้นต้าหลวนและแคว้นเจิ้ง บุรุษร่างกำยำสูงใหญ่ยืนตระหง่านท่ามกลางคนมากมายที่รายล้อม มือของเขาถือดาบเล่มใหญ่ที่ยังคงอาบย้อมไปด้วยโลหิตสีแดงฉาน ไม่ต่างกับเสื้อผ้าของเขาที่เต็มไปด้วยคราบเลือดดวงใหญ่ เช่นเดียวกับใบหน้าคมเข้มดุดันที่มีรอยเลือดกระเซ็นอยู่ทั่ว แววตาคู่คมกร้าวแดงก่ำกวาดตามองไปยังคนรอบด้านพร้อมกับไอสังหารเข้มข้น ไม่ต่างกับคนที่รายล้อมเขาอยู่ ทุกคนต่างมองบุรุษผู้ตกอยู่กลางวงล้อมพร้อมกับชี้ปลายอาวุธไปยังร่างของคนผู้นั้นเป็นจุดเดียว คล้ายว่าพร้อมจะปลิดชีวิตคนผู้นั้นได้ตลอดเวลา

ในช่วงเวลาที่ทุกอย่างเครียดขมึง บุรุษร่างใหญ่ที่อยู่กลางวงล้อมก็หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง จนคนที่ล้อมเขาอยู่ต่างยิ่งเคร่งเครียดไปตามๆ กัน ดูเหมือนว่าแม้คนจะมากกว่า แต่พวกเขาก็ไม่มั่นใจว่าจะชนะบุรุษเพียงคนเดียวได้

“เจ้าหัวเราะสิ่งใด หรือยินดีที่ตนจะได้ก้าวข้ามไปสู่ปรโลกแล้ว” บุรุษในชุดขาวล้วน หนึ่งในกลุ่มคนที่รายล้อมบุรุษร่างสูงใหญ่ถามขึ้น

“จะหัวเราะสิ่งใดเล่า นอกจากหัวเราะพวกเจ้า พวกคนที่อ้างว่าเป็นผู้มีคุณธรรม อ้างว่าตนเองเป็นฝ่ายธรรมะ แต่เหล่าคนที่อ้างตนเองว่าเป็นคนฝ่ายธรรมะเมื่อสู้ข้าไม่ได้จึงต้องทำตัวเป็นหมาหมู่ ที่แท้พวกเจ้าก็มีดีแค่หมาหมู่” เอ่ยจบร่างสูงใหญ่ก็หัวเราะเสียงดังอย่างสาแก่ใจอีกครั้ง

“สือซานเหลียงเจ้าจะมากไปแล้วนะ! หากไม่ใช่ว่าจำเป็นต้องปราบคนชั่วเช่นเจ้า พวกเราเหล่าชาวยุทธ์คงไม่ต้องมารวมตัวกันเช่นนี้ ที่เราทำไปก็เพื่อให้ใต้หล้าสุขสงบเท่านั้น” แม่ชีสำนักง้อไบ๊ชี้ปลายกระบี่ไปทางสือซานเหลียงอย่างเดือดดาล

“พวกเจ้าก็ดีแต่เอาคุณธรรมมาอ้าง ทำผิดก็เอาคุณธรรมมาอ้าง มารดามันเถอะ ข้าเห็นแล้วสะอิดสะเอียนยิ่งนัก ถุย!”

“ก็ดีกว่าเจ้าก็แล้วกัน วันนี้พวกเราเหล่าชาวยุทธ์จะกำจัดคนชั่วของยุทธภพให้สิ้นซาก เพื่อไม่ให้เจ้าทำเรื่องเลวร้ายได้อีกต่อไป” เจ้าสำนักบู๊ตึ้งหนึ่งในกลุ่มคนที่หมายเอาชีวิตสือซานเหลียงเอ่ย

“ข้าไปสังหารบิดามารดาเจ้าหรือไร หรือข้าไปฉุดภรรยาเจ้ามา ถึงบอกว่าข้าทำเรื่องเลวร้าย แต่อย่างว่า ใบหน้าอย่างเจ้าแม้จะไม่ได้เป็นเจ้าสำนักบู้ตึ๊งก็คงจะไม่มีสตรีนางใดคิดอยากจะแต่งให้เจ้าเช่นกัน ฮ่าๆๆๆ” 

“เจ้า!” เจ้าสำนักบู๊ตึ้งใบหน้าแดงก่ำด้วยความเดือดดาล

“สือซานเหลียง เจ้ายังไม่รู้อีกหรือว่าทำสิ่งใดลงไป หากไม่ใช่เจ้าที่ข่มขู่ฮ่องเต้แคว้นต้าหลวน คิดชักใยอยู่เบื้องหลังหวังเป็นใหญ่ในใต้หล้า แล้วอย่างนี้จะให้พวกเรานิ่งดูดายไม่ยื่นมือออกมาผดุงความยุติธรรมได้อย่างไร” ไป๋อวิ๋นเจ้าสำนักเมฆาขาวเป็นผู้เอ่ย

“ยื่นมือออกมาเพื่อผดุงความยุติธรรม ตามความเห็นของข้าก็แค่แส่เรื่องชาวบ้านไม่ใช่หรือไร เรื่องของข้ากับฮ่องเต้แคว้นต้าหลวนนั้นพวกเจ้าไม่ต้องมาแส่ อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าที่พวกเจ้าทำก็เพื่อหวังเอาความดีให้เหล่าชาวยุทธ์สรรเสริญ หวังจะเป็นเจ้ายุทธภพกันล่ะสิไม่ว่า พวกเจ้าต่างหากที่คิดจะเป็นหนึ่งในใต้หล้า” สือซานเหลียงมองกราดไปยังเหล่าเจ้าสำนักที่ล้อมเขาเอาไว้ด้วยแววตาหยามหยัน

“สือซานเหลียง อย่าเอาแต่พูดจาสามหาว บอกพวกเรามาว่าเจ้าจะยอมรามือจากฮ่องเต้แคว้นต้าหลวนหรือไม่” หลวงจีนผู้หนึ่งเอ่ย

“ยอมแล้วอย่างไร ไม่ยอมแล้วอย่างไร แม้แต่ข่าวเท็จพวกเจ้าก็ยังไม่คิดจะสืบหาความกระจ่าง เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่าพวกเจ้าไม่คิดจะปล่อยข้าไว้ ในเมื่อพวกเจ้าคิดจะสังหารข้าอยู่แล้ว ก็อย่าโอ้เอ้เสียเวลาให้ข้าเปลืองน้ำลาย!” สือซานเหลียงเอ่ยเสียงหนัก กระชับอาวุธในมือแน่น

“เช่นนั้นก็อย่าหาว่าพวกเราไม่เกรงใจ!” คนผู้หนึ่งจากกลุ่มที่เรียกตัวเองว่าฝ่ายธรรมะตะโกนออกมา

“ผู้ใดอยากตายก่อนก็เข้ามา” สือซานเหลียงประกาศกร้าว รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมแฝงประกายสังหารแผ่เป็นวงกว้าง

แล้วไม่นานชาวยุทธ์สิบกว่าคนที่อ้างตนว่าเป็นฝ่ายธรรมะก็เริ่มโจมตีบุรุษเพียงแค่คนเดียวที่เป็นฝ่ายมาร การปะทะกันอย่างดุเดือดของคนทั้งสองฝ่ายจึงได้เริ่มขึ้น