คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : HunHan . Give me a kiss please
Give me a kiss, please!
Sehun ♥ Luhan couple
Story by katerekun
ล่วงเข้ามาจนจะเดือนสามของปีอยู่แล้ว แต่สภาพอากาศก็ยังหนาวเหน็บชวนให้รู้สึกว่าคริสมาสต์อีฟยังมาไม่ถึง ทั้งที่จริงมันผ่านไปนาน นานจนซานต้าขี่เรนเดียร์กลับประเทศไปทำมาหากินอย่างอื่นเลี้ยงลูกเลี้ยงเมียไปแล้วด้วยซ้ำ..
สายหิมะยังคงร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้าอันมืดสนิทราวกับเทวดาตัวน้อยจงใจโยนเจ้าก้อนปุยน้ำแข็งนั้นมาล้อเล่นกับโลกมนุษย์ ลมหนาวยังคงพัดมาเป็นระยะๆพอให้เจ้าต้นไม้ไร้ใบอุ่นใจว่าไม่ได้อยู่ลำพัง
มีลมหนาวพัดให้กิ่งใบเอนเอียงยังดีกว่าอยู่โดดเดี่ยวท่ามกลางทะเลทราย
ก็คงเหมือนกับ มีคนไว้ชวนทะเลาะก็ยังดีกว่าเหงาปากนอนแกร่วอยู่บ้าน นั่นแหละ!!
ป๊าบ!!
คนที่กำลังเคลิ้มได้ที่ถึงกับสะดุ้งผาง กระเด้งหัวออกจากโต๊ะแทบไม่ทัน ไอ้แค่อกสั่นขวัญแขวนโอเซฮุนก็แทบจะจิตเตลิดแล้ว นี่ยังไม่วายจะต้องมาแก้วหูระบมเพราะระดับการสั่นสะเทือนอันตรายขั้นสูงอีก นี่ที่เขายังเป็นผู้เป็นคนมานั่งทำหน้ายับแข่งกับอาจุมม่าร้านโชห่วยได้ก็บุญเท่าไหร่แล้ว.....ลูฮานฮยอง!!
“ตั้งใจหน่อยสิ นี่นายไม่ใช่เด็กประถมที่กำลังจะสอบเข้าโรงเรียนนะ แต่นายเป็นเด็กมอปลายที่กำลังจะเอนทรานซ์เข้ามหาวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเลยนะเฮ้ย!!”
“เปรียบเทียบทำไมน่ะฮยอง มันก็เหมือนๆกันไม่ใช่หรอไง สุดท้ายก็ลงเอยที่การอ่านหนังสืออยู่ดี” เซฮุนตีสีหน้าเบื่อหน่าย นิ้วเรียวๆนั่นก็แคะรูหูอย่างเอาเป็นเอาตาย ถ้าแก้วหูมันติดนิ้วมาได้ เด็กนี่ก็คงจะได้หูหนวกไปเลยมั้ง
“เออก็รู้หนิว่าต้องอ่านหนังสือ แล้วทำไมถึงไม่อ่านล่ะ” หนุ่มหน้าหวานยังคงทำหน้าดุเหมือนเมื่อสองชั่วโมงที่แล้วได้อย่างคงเส้นคงวา เขาแหงนหน้าทำมุมพิฆาตแล้วก็จิกสายตาตำหนิส่งมาให้เด็กหนุ่มขนลุกวาบ
“หง่า......ลูฮานฮยอง ฮยองไม่เหนื่อยมั่งเหรอ เห็นเอาแต่ติวให้ผมจนไม่ได้พัก แถมไม่ยอมกินอะไรอีก” ก็รู้ทั้งรู้ว่าไอ้ลูกอ้อนไม้นี้ใช้กับลูฮานไม่ได้ผล แต่เซฮุนก็ยังจะทำด้วยความหวังอันริบหรี่...หรี่จนแค่ลูฮานหายใจรดก็ดับพรึ่บ!
“สรุปว่าขี้เกียจเรียนแล้ว?” ก็เล่นถามได้ตรงจุดสุดๆขนาดนั้น เซฮุนก็ต้องจำเป็นจะต้องอมลมเต็มแก้ม กวาดเอาความมั่นใจเข้าตัวแล้วค่อยฉีกยิ้มแห้งๆกลับไปให้
“แหะๆ ไว้ต่อพรุ่งนี้นะฮยอง วันอาทิตย์ฮยองไม่ต้องไปมหา’ลัยไม่ใช่เหรอ? งั้นก็ว่างทั้งวันอยู่แล้ว น้าๆ ต่อพรุ่งนี้เถอะ......~”
ลูฮานกอดอกเอียงคอทำมุมตกกระทบองศาที่เซฮุนเป็นต้องเสียวสันหลังวาบๆอีกแล้ว แต่เทียบไม่ได้เลยกับประโยคถัดมา
“คิดว่าฉันมีเวลามากขนาดนั้นไง?!”
พูดจบ มือขาวๆเหมือนเกล็ดหิมะนั้นก็รวบหนังสือหนังหาที่สุมกองอยู่บนโต๊ะเข้ากระเป๋าโดยไม่สนใจว่ามันจะยับยู่ยี่ขนาดไหน? เสร็จแล้วก็ชันเข่ามนๆที่เซฮุนห๊วงหวง กลัวว่ามันจะด้านนั้นลุกขึ้นเดินหนีภายใน 3 นาที
“ฮยอง....!!”
“ก็นายขี้เกียจไง ฉันก็กลับ ไม่ถูกเหรอ?”
“ก็ฮยองกำลังโกรธผมอยู่”
“ใครโกรธ ไม่ได้โกร๊ธ!!” เสียงสูงนี่ น่าเชื่อถือไม่ได้พอๆกับเซลล์แมนขายเครื่องกรองน้ำแถวบ้านเลยจริงๆ
“งั้นก็งอน”
“หึ ไม่มีทาง”
“งั้นก็....อยากให้ผมง้อใช่มั๊ยล่า??”
“โว้ยยยยยย!! จะกลับบ้าน!! ถอยไป” คนตัวเล็กสะบัดหัวไหล่ที่มีเจ้ากระดูกแหลมๆนั่นทิ่มท่อนแขนของเด็กหนุ่มจนเซ แล้วก็รีบใส่เกียร์สองลงบันไดไปในทันที
แต่อย่าคิดว่าเจ้าเด็กตัวสูงมันจะไม่วิ่งตาม
“หิมะตก??? โอยยยย..แล้วจะกลับบ้านยังไงล่ะเนี่ย?” ลูฮานแค้นดินฟ้าอากาศขึ้นมาก็ตอนที่เห็นเกล็ดหิมะโปรยปรายอยู่เต็มท้องฟ้านั่นแหละ ...ยิ่งหนีก็ยิ่งเจอทางตันจริงๆเล้ย!!...
แต่แล้วก็นึกขึ้นได้ ลูฮานควานหาฮู้ตจากเสว็ตเตอร์สีส้มแปร๊ดตัวเก่ง แต่แล้วก็ต้องแค้นอาภรณ์ตัวเองขึ้นมาเพราะไอ้เสื้อตัวนี้มันดันไม่มีฮู้ดซะนี่ แล้วพอจะควานหาหมวกไหมพรมในเป้ใบโปรด ความแค้นก็มาสุมหัวอยู่ในตัวลูฮานหมดแล้ว
..นี่กะจะไม่ให้หนีกลับบ้านได้เลยใช่มั๊ยเนี่ย???..
“ฮึ่ยยยยย” ลูฮานยืนฮึดฮัดอยู่ดีๆ เจ้าแฟนเด็กตัวดีก็โผล่มาทางข้างหลัง
“จะกลับยังไง? หิมะยังไม่หยุดตกเลย”
“มีร่มม้ะ!!”
“จะบ้ารึไงเล่า ใครเค้าให้คนตัวเล็กๆแบบนี้ถือร่มฝ่าหิมะ ลมพัดมาทีได้ปลิวไปทั้งคนทั้งร่ม”
“ขี้บ่นชะมัด”
“ก็คนเค้าเป็นห่วงนี่” เซฮุนงึมงำทำปากอูม แต่ลูฮานกลับได้ยินมันชัดเชียวล่ะ
“........”
“เป็นห่วงจริงๆนะ!!” คราวนี้โอเซฮุนตะโกนเสียงดังฟังชัด
“เออ รู้แล้ว”
“งั้น....ค้างที่นี่!!”
“จะบ้าเรอะ? ไม่เอาด้วยหรอก ให้ฉันเป็นหวัดเพราะเดินตากหิมะ ยังดีกว่านอนค้างกับนาย” เห็นท่าทีปฏิเสธหัวชนฝาที่เซฮุนเดาไม่ผิดอย่างนั้น เด็กหนุ่มก็เริ่มปฏิบัติการ ‘ต้อนลูกไก่ให้จนมุม’
ขายาวๆของเด็กหนุ่ม เพียงแค่ก้าวมาก้าวเดียวเท่านั้น แต่เขากลับบั่นทอนระยะห่างให้สั้นกุดได้ในพริบตา ใบหน้าหล่อร้ายยื่นมาใกล้จนได้กลิ่นแป้งฝุ่นจางๆจากคนตัวเล็ก
“หรือว่า...อยากจะให้ผมคอยเช็ดเนื้อเช็ดตัว ป้อนข้าว ป้อนยาให้ล่ะ หืม??”
“ไม่..ไม่อยาก นี่ถอยออกไปนะ!!”
“งั้นก็ค้างที่นี่!”
“ไม่เอา นายน่ะ ไว้ใจได้ที่ไหนกันเล่า!!”
“แต่เราเป็นแฟนกันนะ!!!” ถึงคราวเซฮุนขึ้นเสียงบ้างแล้ว ก็จะให้อดรนทนไหวได้ยังไงกันเล่า คบกันมาก็ตั้งเกือบปีแล้ว แต่กลับทำตัวรังเกียจเดียดฉันท์อย่างกับว่าเขาเป็นตัวแบคทีเรียน่าขยะแขยงอย่างนั้น จะจับมือถือแขนกันก็ยังไม่เคยได้ กอดก็ไม่เคย หอมก็ไม่ได้
จูบเหรอ.............?
ไม่ต้องพูดถึง!!
“คนเป็นแฟนกัน เค้าก็ต้องจับมือกันได้ กอดกันได้ แล้วก็หอมกันได้สิ”
“พูดอย่างนี้หมายความว่าอยากทำอะไรกับฉันคืนนี้งั้นสิ!!!”
“โว้ยยยยยย แค่หอมอ่ะ แค่กอดอ่ะ ให้ไม่ได้เหรอ?!!”
“ฝันไปเถอะ เฮ้ย!!”
ไม่มีทาง เซฮุนไม่ยอมเอาแต่ฝันอีกเด็ดขาด ไอ้ด้วยนิสัยปากกับใจตรงกันอย่างกับวัดด้วยไม้บรรทัดเนี่ยมันช่วยเขาได้จริงๆ เพราะไม่เพียงพูดเปล่า เด็กหนุ่มก็ใช้มือซ้ายคว้าเอาข้อมือเล็กๆที่เขาสามารถกำได้สองรอบนั่นมากุมไว้ ส่วนมือขวารั้งเอวบางเข้าหาตัว ก่อนจะฝังจมูกโด่งลงกับแก้มนุ่มในทันทีไม่ให้มีช่วงโฆษณา(?)
แหม่...จริงๆ อยากจะทำมากกว่าหอมอีก ถ้าไม่ติดที่อาการตัวแข็งทื่อ หลับตาปี๋เนี่ย!!
ลูฮานปล่อยให้สายลมเย็นๆพัดเอาสัมผัสอุ่นๆนั้นออกจากแก้มตอนที่เซฮุนผละตัวเองออกไป
“ค้างที่นี่นะ ฮยอง...ผมเป็นห่วงฮยองจริงๆ”
น้ำเสียงแผ่วเบาล่องลอยออกมาจากริมฝีปากหยักสวย ลูฮานกลายเป็นหินไปชั่วขณะ
.....kiss…..
เซฮุนสูญเสียน้ำลายเป็นพยานรัก เอ๊ย! พยานสัญญา ที่ว่าคืนนี้เค้าจะไม่แตะเนื้อต้องตัว หรือทำรอยขีดข่วนบนผิวขาวๆน่าฟัดของลูฮานแต่อย่างใด กว่าที่รายนั้นจะยอมใจอ่อนให้ เจ้าเด็กหนุ่มตัวสูงโย่งก็ถึงกับหอบเพราะการเผาผลาญพลังงานที่หนักเกินไป
ง้อแฟนนี่ยากยิ่งกว่าแข่งวิ่งมาราธอนซะอีก..บอกไว้เลย
ลูฮานเดินต้วมเตี้ยมๆตามเซฮุนเข้าไปในห้องนอน พอพ้นเขตนอกห้องเจ้าเด็กบ้านั่นก็ไม่ยอมพูดยอมจาอะไรเลย ทำเอาความกลัวเข้าครอบงำหัวเค้าเป็นพัลวัน แต่พอขายาวๆนั้นจ้ำไปทางตู้เสื้อผ้าตู้ใหญ่แล้วมุดตัวเข้าไปเหลือแต่ก้นโผล่ประตูออกมา ลูฮานถึงได้โล่งอก
เซฮุนหอบผ้านวมออกมาหน้างุด ลูฮานก็รู้ได้ทันทีว่าเจ้าเด็กนี่มันงอนให้เข้าแล้วล่ะ
ก็ดูทำเข้า เอาคางจิ้มกับผ้านวมเหลือแต่จมูกกับตาโผล่พ้นขึ้นมา แล้วยังจะไม่ยอมสบตากันอีก โอเซฮุนน่ะ –โตแต่ตัว-
“ว่าแต่เค้า ตัวเองนั่นแหละที่ขี้งอน”
โอเซฮุนทิ้งผ้านวมลงกับพื้นแล้วก็คลานสี่ขาเพื่อกางมันออกให้เป็นผืนกว้าง จากนั้นก็ย้ายตัวเองไปค้นเอาผ้าห่มอีกผืนมาสมทบ ทำเหมือนเสียงนุ่มๆน่าฟังของลูฮานเป็นแค่เสียงลมที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านลอยไป ไม่ได้เก็บเอาไปใส่สมองส่วนความจำ
แต่ลูฮานก็ไม่โกรธหรอก..น่าจะเรียกว่าชินซะมากกว่า
เซฮุนตบหมอนปุๆ ทำท่าจะทิ้งหัวลงนอนแต่ก็เปลี่ยนใจหันหน้ามามองคนตัวเล็กที่นั่งหัวโด่อยู่บนเตียง
“แอบมองผม”
“เห?”
“ก็ฮยองแอบมองผมอยู่”
แล้วอยู่ๆเจ้าเด็กตัวสูงก็ลุกปราดเข้ามานั่งจมเตียงอยู่ข้างๆ ทำเอาลูฮานสะดุ้งตกใจยื่นมือไปผลักตามสัญชาตญาณ “จะทำอะไร!!?”
เซฮุนยังคงไม่ตอบในทันที แต่กลับจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมๆของคนตัวเล็กที่เริ่มสั่นระริก เซฮุนเชื่อว่า ลูฮานฮยองจะต้องยอมแพ้หลบสายตาเค้าก่อนแน่ๆ
แล้วมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆด้วย!
“คนอะไร..ชอบทำอะไรลับๆล่อๆ ทีให้มองจังๆแบบนี้ก็ไม่มองซะงั้น”
“นี่!! ออกไปเลยนะ เมื่อกี๊สัญญากับฉันว่ายังไง? ห้ะ!!?”
“ขอจูบทีดิ่”
“เมื่อกี๊นายสัญญากับฉันว่าอะไร หา????”
“สัญญาก็เรื่องของสัญญา อันนี้กำลังขออนุญาต ถ้าให้ก็คือได้ ไม่ใช่หรือไง? แล้วตกลงว่าจะให้รึไม่ให้ล่ะ” เซฮุนกำลังใช้วิธีสบตาหวานสยบความเคลื่อนไหวอยู่ ดวงตารีเรียวของสุนัขจิ้งจอกจดจ้องไม่กะพริบราวกับคนตัวเล็กบนเตียงนุ่มเป็นลูกกวางน้อยน่าสงสาร
“หึ..” ลูฮานตอบอะไรก็ไม่รู้ เขากำลังพยักหน้าพร้อมกับส่ายหัวไปพร้อมๆกัน
ลมหายใจที่ลูฮานใช้หายใจเริ่มเจือจางลงเรื่อยๆ ตราบใดที่เจ้าหน้าหล่อร้ายนี่ยังคงเลื่อนเข้ามาใกล้ๆ เซฮุนเท้าแขนไว้ที่ขอบเตียงแล้วโน้มใบหน้าลงไป
ริมฝีปากของทั้งคู่แตะกันเบาๆ เหมือนใบไม้แห้งที่ปลิดตัวลงจุมพิตกับผืนน้ำ
“เห้ะ!!!”
ลูฮานผลักอกกว้างนั้นออกเต็มแรง ไม่พอยังประเคนteenเข้าให้ที่หน้าท้องแบนราบนั่นอีกต่างหาก!!
โอ๊ยยยยยย!!
เซฮุนจุก แต่ลูฮานอึ้ง!!
มือบางๆวิ่งเข้าตะปบปากตัวเองแทบไม่ทัน ความร้อนวูบวาบๆยังวนเวียนๆเหมือนริมฝีปากบางๆของเขาเพิ่งโดนเทียนลน
“ขอโทษ เซฮุน ฉัน..ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
“อ่า..ไม่เป็นไรหรอกฮยอง ผมผิดเองแหละที่ไม่รักษาสัญญา อา..เอวคงไม่หักหรอกนะ” เซฮุนกุมสีข้างตัวเองด้วยความเจ็บแปลบที่แล่นริ้วมาตามซี่โครง
ก็คนกำลังเคลิ้ม มาถีบกันกระเด็นซะนี่!!
ลูฮานกำลังจะลุกไปช่วยพยุง แต่เซฮุนกลับหยัดยืนขึ้นมาได้เสียก่อน เขายิ้มแหยๆยกมือโบกๆให้เชิงจะบอกว่าไม่เป็นไร..ไม่เป็นไรจริงๆ แล้วก็คว้าเอาผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำไป
ปล่อยให้ความรู้สึกของคนผิดวิ่งเล่นอยู่กับลูฮานตามลำพัง!!
ลูฮานทิ้งหลังแนบกับเตียงหลังใหญ่ของเซฮุนแล้วก็ถอนหายใจยาวเหยียด คำพูดต่างๆนาๆของพี่มินจอง ลูกพี่ลูกน้องของเขาสะท้อนเข้ามาในหูอย่างกับมีใครเอาหูฟังซาวน์อะเบ้าท์มาจ่อไว้
“”ผู้ชายน่ะ ที่เค้ามีแฟนก็เพราะเรื่องพวกนี้น่ะแหละ แล้วถ้ามันไม่ได้อย่างใจ มันก็จะหาเรื่องชิ่งออกจากเรา””
“”หมายความว่า เราก็ต้องยอมให้จูบ ลูบ คลำ....อย่างนั้นเหรอ?””
“”อ่า..จะตอบว่าใช่มันก็น่าเกลียดตายเลย แต่ถ้าตอบว่าไม่ใช่ก็ใช่ที่ซะที่ไหน แฟน ถ้าไม่ได้มีไว้เพื่อรัก เพื่อให้ความอุ่นใจ แล้วจะมีไว้ทำไมล่ะ หา?””
...ฮ๊า!!~ แต่มันก็ทำได้ง่ายที่ไหนกันล่ะ?
เพราะความแตกต่างของอายุระหว่างเซฮุนกับเขาแหละมั้ง ที่ทำให้ไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลยซักนิด ก็เซฮุนยังไม่จบมอปลายเลย ในขณะที่เขาอยู่มหาวิทยาลัยปีสองแล้ว กลัวว่าถ้าเผลอให้จับมือ ก็คงจะมีการกอดตามมา กลัวว่ากอดก็จะมีหอม กลัวว่าหอมก็จะเสียจูบ
แล้วถ้าได้จูบเมื่อไหร่
ก็เท่ากับว่า เขาเอาได้อนาคตของตัวเองไปแขวนไปตรงหน้าผาแล้ว!!
เฮ้อ~ แต่ถ้าไม่ลองไปห้อยต่องแต่งอยู่บนหน้าผา แล้วจะรู้ได้ยังไง ว่าคนๆนั้นจะมาช่วยเราให้มีชีวิตรอดต่อไป หรือจะปล่อยให้เราตกลงไปสู่ห้วงเหวลึกคนเดียว
อย่างงี้เค้าเรียกว่า ‘ไม่ลองไม่รู้’ !!
ลูฮานตั้งสติ กำหนดลมหายใจเข้าออกอยู่นานพอสมควรเลยล่ะ? ก่อนจะสะดุ้งโหยงตอนได้ยินเสียงกลอนห้องน้ำ
เซฮุนเดินออกมาในสภาพเปลือยท่อนบน กับผ้าขนหนูผืนสีขาวที่พันท่อนล่าง กับหน้าอกกว้างๆ หยดน้ำเกาะพราว แล้วก็ผมเปียกๆที่เจ้าตัวกำลังใช้มือสางมันลวกๆ แต่แค่นั้นใจของลูฮานก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วววว!!
เขาพลิกตัวนอนคว่ำหน้าลงกับเตียงแล้วก็ตีขาตุ่บเหมือนเตียงนุ่มๆนี้เป็นสระว่ายน้ำ
เซฮุนเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มขำ แล้วก็รีบแต่งเนื้อแต่งตัวก่อนที่พี่เค้าจะหัวใจวายตายคาห้อง แล้วเดี๋ยวจะมีข่าวใหญ่บนหน้าหนังสือพิมพ์ฉบับวันพรุ่งนี้ว่า
โอเซฮุน ฆาตรกรวัยหนุ่ม
ใช้ความหล่อร้ายฆ่าแฟนจนหัวใจวายตายคาห้อง!!
แค่คิดก็น่ากลัวแล้ว...บรื๋อ~
โอเซฮุนสวมเสื้อกล้ามเสร็จแล้วก็หันกลับมากำลังจะตรงดิ่งไปนอนแผ่หลาที่ตรงฟูกแต่กลับต้องสะดุดกับใบหน้าใสๆของแฟนหนุ่มหน้าหวานเสียก่อน ลูฮานยืนจังก้าอยู่ตรงหน้าเขา
“หืม?”
จุ๊บ!
ลูฮานกระโดดจูบเค้า
...ปากตรงปากเลยด้วย
แต่ทำไม ช่วงเวลาความสุขมันสั้นจัง 3 วิเองเหรอ???
“ฮ๊า!!!! ฉันทำไม่ได้ ไม่ได้ๆๆๆๆ ทำไมฉันถึงทำไม่ได้ล่ะ!!!”
“ไม่เป็นไรหรอกฮยอง ผมเข้าใจ”
เซฮุนยิ้มหวานให้ ก่อนจะใช้หลังมือเขี่ยตรงผิวแก้มสีขาวอมชมพูของลูฮานเบาๆ ..จะถือว่าฮยองตีตราผมไว้ละกันนะ!!..
“อืม...” ลูฮานพยักหน้าหงึกหงักๆ แล้วก็ยอมปีนเตียงขึ้นไปนอนแต่โดยดี เซฮุนมองตามแล้วก็อดที่จะยิ้มแก้มแทบฉีกไม่ได้
แฟนใครวะ น่ารักชิบโป้ง!!
เด็กหนุ่มทิ้งตัวลงนอนที่ฟูกนุ่มข้างเตียง พลิกตัวหันไปมองเงาลางๆของคนตัวเล็กในความมืดสลัว มองอยู่ไม่นานก็เหมือนลูฮานจะรู้ตัว ถึงพลิกตัวหันมาสบตาแป๋วผ่านความมืด
มือนิ่มๆ เลื่อนลงมาจากขอบเตียงนอน เลื่อนลงมาให้เซฮุนใช้ฝ่ามือหนากุมเอาไว้ตลอดนิทราอันแสนหวาน
.....kiss…..
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย!!”
“แฟนมาค้างที่ห้องทั้งคืน แต่มึงดันทำแค่จับมือกันนอน ไม่ได้ทำอะไรกันเลยเนี่ยนะ??”
“มึง มึ๊งงงงง!! ไปเช็คด่วน กูว่ามึงต้องหมดสมรรถภาพแล้วแน่ๆว่ะเชี่ยเซฮุน”
สิ่งที่เซฮุนทำได้ก็คงเป็นแค่การเอามืออุดรูหูก็เท่านั้นแหละ ไอ้เพื่อนปากสัตว์เดียรัจฉานทั้งหลายมันกำลังวิจารณ์พฤติกรรมของเขาอย่างสาดเสียเทเสีย
กะอีแค่ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษมันผิดกฎหมายมาตราไหนมิทราบ!!??
ชายหนุ่มร่างสูงเจ้าของใบหน้าหล่อร้ายกาจผุดลุกขึ้น คว้าเอากระเป๋ามาฟาดไหล่ ทั้งที่ความจริงอยากจะฟาดกบาลไอ้เพื่อนเหี้ยๆให้สวะมันหลุดไปซักกระบุงมากกว่า
เสียงร้องเรียก เฮ้ย เหี้ย เอี้ย สัตว์ ดังเป็นแบ็กกราวน์อยู่ลิบๆซึ่งเขาก็ไม่ได้สนใจมัน เซฮุนกำลังสนใจแต่ว่า เย็นนี้ลูฮานฮยองจะสอนวิชาอะไรให้กับเขาซะมากกว่า
ท่อนขายาวๆเปลี่ยนจังหวะจากเดินเอื่อยๆมาเป็นเดินเร็วๆ แล้วก็กลายเป็นวิ่งว่องๆออกจากรั้วโรงเรียนโดยเร็ว วันนี้ลูฮานฮยองนัดสถานที่เป็นสถานีรถไฟใต้ดินคังเบียน เจ้าตัวบอกว่าวันนี้ต้องไปซื้อหนังสือเรียนเพิ่มกันอีกนิดหน่อย เซฮุนจึงไม่รอช้าที่จะวิ่งกระหืดกระหอบไปยังสถานที่นัดให้เร็วที่สุด
“รอนานมั๊ย??!!!”
เขาตะโกนถามไปก่อนตัวเพราะเห็นลูฮานฮยองยืนอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่
ลูฮานหันกลับมาแล้วก็รอจนกว่าเด็กหนุ่มจะหายหอบจึงตอบ “ไม่เท่าไหร่ พอรอได้”
“ฮี่....ฮยอง!”
“อะไร?”
“ก่อนไปซื้อหนังสือ แวะร้านเกมส์ก่อนน้า ผมอยากไปที่นั่นมาตั้งนานแล้วล่ะฮยอง แบบว่า,, ไม่ได้เล่นเกมส์นานจะลงแดงตายยังไงก็ไม่รู้ นะน้า ฮยองนะน้า~!” เซฮุนกำลังแปลงกายเป็นเจ้าแมวขี้อ้อน “สัญญาว่าถ้าเล่นจนจุใจเมื่อไหร่จะรีบให้ฮยองติวให้”
“ให้เวลาแค่ชั่วโมงเดียว”
“หง่ะ....ฮยอง ชม.เดียวจะไปพออะไรกันเล่า”
“งั้นก็ครึ่ง”
“อ่า.............ชั่วโมงเดียวก่ะด้ายย....................ยย”
ในที่สุดเด็กชายเซฮุนก็ต้องยอมพ่ายแพ้แก่คุณแม่(ทูนหัว)อีกครา คนตัวสูงลากเท้าตามด้วยอารมณ์เซ็งจิตไปซื้อตั๋วแล้วก็นั่งก้มหน้างุดไม่พูดอะไรไปตลอดทาง
แต่พอถึงร้านเกมส์เท่านั้นล่ะ วิญญาณลิงก็กลับสู่ศาลโดยเร็วไว เซฮุนเล่นเกมส์อย่างเมามันส์จนลืมไปด้วยซ้ำว่าไม่ได้มาคนเดียว เด็กหนุ่มยิ้มร่าเปลี่ยนเครื่องเล่นอย่างเริงร่า
จนลูฮานอดถอนหายใจออกมาไม่ได้
นี่เค้ามีแฟนหรือมีลูกกันแน่??
“ลูฮานฮยอง..”
“หมดเวลาแล้ว!”
รอยยิ้มของเซฮุนถูกดูดกลืนไปเหมือนเจ้าก้อนไม่พึงประสงค์ในชักโครก ก่อนที่เจ้าของใบหน้าหล่อจัดแต่นิสัยเด็กสุดๆคนนั้นจะสาวสวบๆเข้ามาหา เขย่าแขนแล้วก็ประนมมือขอร้อง ขอเลื่อนเวลาอีก 10 นาที
“ไม่ได้!!”
“น้านะ...”
“นายนี่มัน!! ถ้าไม่ติวตอนนี้ ฉันก็จะไม่ติวให้นายอีกแล้ว!!!!”
“ฮย๊องง!!!~”
เซฮุนทำเสียงฟึดฟัดออกจากจมูก มองหน้าขึงขังของลูฮานแล้วก็ต้องหางตกหูลู่ ยอมโดนลากปลอกคอไปร้านหนังสือแต่โดยดีไม่มีขัดขืน
ลูฮานคว้าหนังสือที่ชินลูกกะตาให้เซฮุนหอบสองสามเล่ม จ่ายตังค์แล้วก็ออกจากร้านด้วยความเร็วสูง ตลอดทางที่เดินไปป้ายรถเมล์ ลูฮานไม่ยอมพูดอะไรออกมาอีกเลย
เอาแต่นิ่งเงียบ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่??
“”นายนั่นน่ะ เด็กจะตาย ดูสิ ขนาดค้างด้วยกันทั้งคืนยังไม่กล้าทำอะไรเลย””
“”แล้วมันไม่ดีรึไง””
“”ไอ้ตอนนี้มันก็เหมือนจะดีน่ะนะ แต่เด็กยังไงก็คือเด็ก เวลานายมีปัญหาอะไร ก็ปรึกษาไอ้เด็กนั่นไม่ได้หรอก มันก็จะก่อกวน นอกเรื่อง ทำให้โกรธแล้วก็ลืม วิธีแบบเด็กๆ””
อา....ลูฮานคิดไม่ตกแล้วนะ!!
ถ้าเซฮุนทำตัวให้เป็นผู้ใหญ่กว่านี้ก็ดีสินะ นี่อะไร พามาซื้อหนังสือก็ร้องงอแงจะเล่นเกมส์เป็นเด็กๆ แล้วจะไม่ให้เขาเก็บเอาคำพูดไร้สาระของเหล่าเพื่อนผองที่มหาวิทยาลัยมาคิดได้ล่ะ?
“ลูฮานฮยอง”
“ฮยอง!!”
“ฮยอง!!” เซฮุนสะกิดนิ้วที่หัวไหล่ พอหันไปเขาก็แลบลิ้นปลิ้นตาใส่ มันก็ดูตลกดีหรอก ถ้าไม่ได้มาทำให้ดูตอนนี้
“เมื่อไหร่จะโตซักที!!!”
“เห?”
“เมื่อไหร่นายจะโตเป็นผู้ใหญ่กับเค้าซักที!!!!”
“ถ้าผมโตเป็นผู้ใหญ่ แล้วฮยองจะมีแฟนเด็กไปเพื่ออะไรล่ะ ฮึ^^”
เซฮุนตอบหน้าตาย คำตอบแบบเด็กๆ คำตอบที่ลูฮานไม่อยากจะฟัง ไม่อยากได้ยินมันเลยด้วยซ้ำ!!!
“ไม่ต้องเจอกันซักพักได้มั๊ย? ไม่ต้องคุยกัน ไม่ต้องโทรหากันซักพัก แค่ซักพัก ให้ฉันมีเวลาอยู่กับตัวเอง” เขาพูดเบาๆ แต่ดังชัดเจนสำหรับโอเซฮุน
“ฮยองเป็นอะไร เมื่อวานก็ยังดีๆอยู่นี่ หรือว่าฮยองมีคนอื่น ฮยองไม่รักผมแล้วเหรอ?”
ลูฮานส่ายหัวให้กับคำตอบนั้น ส่ายหัว ส่ายหัว แล้วก็ส่ายหัว
“ก็เพราะนายเป็นแบบนี้ นายไม่เคยพูดอะไรให้มันจริงจังซักเรื่อง ทุกอย่างสำหรับนายมันเป็นแค่เรื่องล้อเล่น มันเหมือนเกมส์ ที่พอแพ้ก็เริ่มเกมส์ใหม่ ไม่พอใจก็รีเซตเครื่องใหม่ เซฮุน นายช่วยทำให้ฉันมั่นใจในตัวนายซักนิดได้มั๊ย”
“......”
“ให้ฉันได้มั่นใจ ที่จะให้นายกอดฉัน ให้ฉันได้มีความมั่นคงเวลาอยู่ในอ้อมกอดนาย.....”
“ฮยอง.......”
“ฮยอง.........” เซฮุนร้องเรียกอยู่ตรงนั้น ร้องเรียกฮยองของเขาที่วิ่งขึ้นรถประจำทางไปแล้ว ...ฮยอง......ผมทำผิดอะไร??...............
ฮยอง.........
.....kiss…..
เซฮุนแทบจะอยากถอดนิ้วโป้งมาใส่แบตเตอรี่ เพราะเขารู้สึกเมื่อยมันเหลือเกิน เมื่อยที่ต้องกดโทรออกหาลูฮานฮยองแต่กลับได้รับเสียงผู้หญิงที่ไม่รู้จักหน้าค่าตาดังกลับมาแทน
“”ฮยองจะเอาอย่างนี้จริงๆน่ะเหรอ ฮยองไม่สงสารผมรึไง ฮยอง...เปิดเครื่องเดี๋ยวนี้เลยนะ””
“”ทำไมต้องปิดมือถืออย่างนี้ด้วยล่ะ ฮยอง ฮยองโกรธอะไร ฮยองทำแบบนี้กับผมไม่ได้นะ!!””
“”ไม่รู้ว่าผมคิดถึงรึไง ฮยอง เปิดเครื่องเซ่!! ผมคิดถึงลูฮานฮยองใจจะขาดอยู่แล้วนะ!!””
“”ฮยองจะเอาอย่างนี้จริงๆใช่มั๊ย?!!””
“”ฮยอง ผมอยากได้ยินเสียงฮยองนะ ลูฮานฮยอง....~””
เสียงอันหลังสุด ข้อความตอนท้ายมันเงียบหายไปนานจนกระทั่งสายถูกตัดไปเอง ลูฮานเลยรู้ว่า เจ้าเด็กเอาแต่ใจมันสิ้นฤทธิ์ไปแล้ว
ลูฮานอยากจะหยิบมือถือแล้วโทรกลับไปต่อว่า
‘ทำไมถึงได้ชอบทำตัวเป็นเด็กแบบนี้??’
เขาอยากถามเซฮุน
แต่ก็ต้องยับยั้งชั่งใจเอาไว้ เขาไม่ควรโทรไป เพราะนั่นมันอาจทำให้อีกฝ่ายได้ใจ และสุดท้ายมันก็จะเข้าวังวนแบบเดิมๆ คือเขาต้องยอมใจอ่อนให้กับการอ้อนแบบเด็กๆ
ในเมื่อจะดัดนิสัย มันก็ต้องใจแข็งกันหน่อยล่ะ อดทนไว้ลูฮาน!!
เฮ้อ~
เขาตัดใจ ก่อนจะกดปิดโทรศัพท์อีกครั้ง
ที่เค้าเคยพูดกันไว้ว่า
ไม่ห่างกัน ก็จะไม่รู้ว่าคิดถึงมากแค่ไหน
เคยคิดอยู่เหมือนกัน... แต่ก็ไม่เคยเจอกับตัวเองเลย
เพิ่งจะรู้ก็วันนี้...วันที่ขาดน้ำเสียงทะลึ่งทะเล้นของโอเซฮุนคอยกล่อมตอนนอน
.....kiss…..
ลูฮานตื่นเช้าผิดปกติ เขาจัดแจงตัวเองจนเรียบร้อย ทั้งแต่งตัวแล้วก็มื้อเช้า ก่อนจะคว้าเอากระเป๋าเป้ใบโปรดพาดขวางไหล่แล้วออกจากบ้าน
...เห็นมั๊ยล่ะ? ไม่มีเจ้าเด็กบ้านั่นโทรมาปลุกก็ตื่นเช้าเองได้เหมือนกัน......หึ....
ลูฮานชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวออกจากรั้วบ้าน
เมื่อเห็นเด็กผู้ชายตัวสูงที่มักมาพร้อมใบหน้าก่อกวนยืนค้ำรั้วประตูบ้านอยู่ตรงนั้น......
ลูฮานเลือกที่จะยกเท้าหนักๆนั้นให้เดินผ่านไป พยายามคิดว่าไอ้ตัวสูงๆนี่มันเป็นแค่เสาไฟฟ้าต้นนึงเท่านั้น แต่มันกลับทำไม่ได้ เพราะเสาไฟฟ้ามันไม่มีชีวิต
แต่โอเซฮุนมีชีวิต...
“ฮยอง!”
....ไอ้ลูฮาน!! นายชื่อฮยองรึไงกันเล่าห้ะ?!!....
กว่าจะกร่นด่าตัวเองให้จบ เซฮุนก็สาวเท้ามาถึงตัวเสียแล้ว เขาคว้าแขนเล็กๆของคนตัวบางแล้วรั้งให้หันมาหากัน
“ฮยอง ทำไมต้องเดินหนีผมด้วยล่ะ!!”
“...........”
“โทรไปก็ปิดเครื่อง ฮยองก็รู้นี่ว่าผมติดฮยองขนาดไหน ไม่ได้เห็นหน้าวันเดียวก็จะลงแดงตาย แค่ไม่ได้ยินเสียงผมก็จะขาดใจแล้ว แต่ฮยองกลับยังแกล้งผม!!!”
“ฉันบอกแล้วไง ว่าไม่เจอกันซักพักได้มั๊ย แล้วทำไมต้องตามกันมาด้วยล่ะ!!”
“ผมไม่เข้าใจ ฮยอง....โกรธผมเรื่องอะไร ไปฟังใครเค้าพูดอะไรมา?”
เซฮุนก้มหน้าลงจ้องลูฮานด้วยแววตาข้องใจ
ส่วนขอบตาของลูฮานก็ร้อนผ่าว มีน้ำปริ่มเหมือนจะกลั่นตัวแล้วหยดลงล้างแก้มใสนั้นให้ได้
“เพื่อนฉันบอกว่า...นายมันเด็ก เด็กเกินว่าจะดูแลฉันได้ เด็กเกินกว่าจะปกป้องฉัน จริงๆแล้ว....นายอาจจะไม่ได้รักฉันจริงๆก็ได้ นายก็แค่.....” ลูฮานพูดไปก็ร้องไห้ไป จนเซฮุนต้องแทรก
“ไม่จริงหรอก ผมรักฮยองจะตาย!”
“แต่ว่า...”
“จะไปเชื่อพวกเค้าทำไม ฮยองต้องเชื่อผมสิ ......ผมน่ะ ไม่เคยปล่อยให้ฮยองร้องไห้คนเดียวเลยนะ ก็จริง.. ที่ฮยองไม่เคยให้ผมจับมือ แต่ผมก็อยู่ข้างๆตลอดไม่ใช่เหรอ? ผมน่ะ เป็นห่วงฮยองนะไม่งั้นจะตามเทียวรับเทียวส่งฮยองทำไมกัน ผมหวงฮยองจะตาย..แค่มดมันกดฮยอง ผมก็แทบจะขยี้มันแหลกคามือแล้วถ้าฮยองไม่ห้าม” เซฮุนสาธยายข้อดีของตัวเองให้อีกฝ่ายฟังด้วยน้ำเสียงตั้งใจ จริงจังสุดใจขาดดิ้นเลยล่ะ!
“ที่ฮยองไม่มั่นใจ เพราะฮยองไม่เคยเปิดใจต่างหาก”
“..........”
“ฮยอง.........ไม่มีใครเจนเทิลเมนเท่าผมอีกแล้วนะ ดูสิ เมื่อคืนก่อนที่ฮยองอยู่ค้างกับผม ผมยังไม่ทำอะไรฮยองเลย รู้มั๊ยว่ามันลำบากแค่ไหน ที่ต้องทำแค่จับมือแล้วข่มตาหลับ ทั้งที่มือฮยองนุ่มจนอยากจะ....เอ่อ......อยากจะรู้ว่าที่อื่นจะนุ่มอย่างนั้นมั๊ย?”
ลูฮานหลุดหัวเราะขำอยู่คนเดียว แต่เซฮุนยังไม่รู้ตัว
“ฮ๊า!! เห็นมั๊ยเล่า หาแฟนอย่างผมไม่ได้ง่ายๆเลยนะ เพื่อนฮยองน่ะ หาแฟนดีๆอย่างผมไม่ได้ต่างหากเลยใส่ไฟผมซะขนาดนั้น พวกเค้าต้องวางแผนให้ฮยองทิ้งผม แล้วเข้ามาเสียบแทนแน่ๆ..”
“พอแล้ว!”
ชายหนุ่มตัวบางค่อยๆเงยหน้าขึ้น เขาใช้ตาแดงๆช้อนขึ้นสบกับดวงตารีเรียวก่อนจะวาดรอยยิ้มขึ้นช้าๆบนริมฝีปาก
“ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย! พูดอย่างนั้นแล้วจะให้ฉันโกรธลงได้ยังไง นายมันขี้โกงชัดๆ!!”
“หายโกรธแล้วเหรอ?”
“ไม่ได้โกรธ” ลูฮานตอบเบาๆ แต่มันกลับทำให้เซฮุนฉีกยิ้มกว้างได้อย่างไม่เคยทำมาก่อน
เด็กหนุ่มเคลื่อนตัวไปข้างหน้าเพียงนิดเพื่อให้ได้กลิ่นหอมของแชมพูที่ลูฮานฮยองใช้ได้ชัดเจนยิ่งขึ้น เขาเกลี่ยซับคราบน้ำตาบนพวงแก้มสีแดงเรื่อจนสะอาดเอี่ยมอ่อง ก่อนเอ่ยถามเสียงแผ่ว “กอดได้มั๊ย?”
...เห็นมั๊ย ผมน่ะสุภาพบุรุษกลับชาติมาเกิดเลยนะจะบอกให้!!
“อือ...”
“ฮยองตอบอือนะ อือแปลว่าใช่นะฮยอง!!”
“รู้แล้วล่ะน่า ฉันเรียนสูงกว่านายนะ!” ไม่รอให้เวลามันเดินให้เหนื่อยแล้ว โอเซฮุนเอื้อมมือทั้งสองไปแตะเบาๆที่ไหล่บาง พอมั่นใจว่าผู้ชายข้างหน้ามีตัวตนอยู่จริงๆไม่ใช่ความฝัน เขาก็รั้งเข้ามากอด
ฝ่ามือของเขาโอบอยู่ที่หัวทุยเล็กนั้น ปลายจมูกโด่งซุกอยู่กับกลุ่มเส้นผมสีน้ำตาลอ่อน เซฮุนอยากจะกอดร่างบางให้แน่นจนจมเข้าไปในอกกว้างๆของเค้าเลยด้วยซ้ำ...คนอะไรตัวหอมชะมัด!
โอเซฮุนเกือบจะได้ช็อกตายคาอ้อมกอด ใช่! อ่านไม่ผิดหรอก โอเซฮุนนั่นแหละ
เพราะเจ้าคนตัวเล็กเค้ากอดตอบ เซฮุนรับรู้ถึงสัมผัสเย็นๆจากฝ่ามือเล็กๆบนแผ่นหลัง ปลายเท้าที่เขย่งขึ้นมันทำให้ลูฮานทรงตัวไม่ค่อยอยู่....สุดท้ายก็กลายเป็นว่า คนที่ทำให้อ้อมกอดแน่นขึ้นนั้นไม่ใช่เซฮุน แต่เป็นลูฮาน
“ปล่อยได้แล้ว....”
“ฮยองกอดผมเองต่างหาก” เซฮุนยิ้มมุมปากให้ในระยะเผาขนจนแพขนตาเรียงสวยต้องกระพริบ 1 ปริบแล้วหันหนี
ตั้งสติไปพักใหญ่ทั้งยังอยู่ในอ้อมกอด ก่อนจะหันกลับมาเล่นเกมส์จ้องตากันอีกครั้ง
“เซฮุน”
“ฮยอง”
...ให้ตายสิ ทำไมต้องมาใจตรงกันตอนนี้ด้วยเล่า!...
“พูดก่อนสิ”
“นายพูดก่อน”
...ตาบ้าเอ๊ย นายจงใจสบตาฉันแล้วหาจังหวะพูดให้พร้อมกัน!!...
“..........” ลูฮานจึงเป็นฝ่ายเงียบเอง
แต่หลังจากนั้นไม่ถึงวินาทีเค้าก็ต้องเบิกตากว้าง เซฮุนใช้สายตาสะกดจิตเข้าให้แล้ว เขาช้อนปลายนิ้วที่หลังกกหูของคนตัวเล็ก และเอียงหน้าหลบปลายจมูกโด่งรั้นเพื่อกดจูบลงมา
แล้วริมฝีปากของเราทั้งคู่ก็แตะกัน จากแค่แตะเบาๆเป็นการทาบทับที่แนบแน่น เซฮุนจูบเก่งอย่าบอกใครเชียวล่ะ เขาสามารถทำให้คนที่ขัดขืนและกลัวการจูบมาตลอดใจเต้นไม่เป็นส่ำแถมแข้งขาก็อ่อนยวบยาบจนถ้า...ไม่มีมืออีกข้างประคองเอวไว้ล่ะก็..
คงได้ตัวอ่อนพับครึ่งลงไปกับพื้นแน่ๆ!!
“อื้มม...เซฮุน......~”
ดีที่เซฮุนไม่ใช่เด็กก้าวร้าว ดื้อดึงดันอะไร พอลูฮานประท้วง เขาก็ถอนจูบออก (แม้มันจะดูยืดยาดอืดอาดไปบ้างก็เถอะ =”=)
ฝ่ามือใหญ่ของเซฮุนรวบเอาปลายนิ้วเรียวเล็กทั้งห้าไว้เต็มอุ้งมือ เขารู้ดีว่าลูฮานฮยองเขินแค่ไหน ก็เลยคิดหาทางออกโดยการวิ่งไปป้ายรถเมล์ด้วยกัน
ฮึๆ,, บอกแล้ว
ว่าไม่มีใครรู้ใจฮยองเท่าผมหรอก
อ้อ!! ไม่มีใครรักฮยองเท่าผมด้วย เพราะผมรักฮยองเท่าหัวใจของผม!!
“”ฮ๊า!!~ นี่นายเสียจูบแรกให้เด็กนั่นไปแล้วเหรอเนี่ย?!!””
“”ก็พี่บอกเองไม่ใช่รึไง ว่าคนเป็นแฟนกัน เค้าก็อยากจะทำแบบนั้น””
“”แล้วมั่นใจรึไงเล่า ว่าเด็กนั่นมันรักจริงน่ะ!!””
“”......””
แล้วผมจะตอบพี่ไปทำไมล่ะ?
แค่เซฮุนรู้คนเดียวก็พอ ว่าลูฮานคนนี้มั่นใจในความรักของโอเซฮุนมากแค่ไหน??
The end
ความคิดเห็น