ที่สุดแห่งรัก...คือเธฮ

ลำดับตอนที่ #3 : จบแล้วรักนี้

เขาตรงไปที่โรงแรมที่นัตซึมิเคยพักอยู่  หลังจากสอบถามกับทางโรงแรมแล้วจึงทราบว่านัตซึมิออกไปแล้ว แต่ซุนคูก็ยังไม่ตัดใจเขาขอร้องให้ทางโรงแรมบอกเลขที่ห้องพักของนัตซึมิ แม้ว่าโดยปกติแล้วจะเป็นการผิดกฎถ้าจะบอกเลขที่ห้องพักของแขกให้คนภายนอกทราบ แต่เป็นที่เขาจะต้องพบเธอให้ได้ หลังจากใช้เวลานานเป็นชั่วโมง ในที่สุด พนักงานโรงแรมคนหนึ่งก็ใจอ่อน

"นี่ ๆ คุณมาทางนี้ " พนักงานต้อนรับคนหนึ่งเรียก ซุนคูอย่างกระซิบกระซาบ ซุนคูรีบเดินมาหา บริเวณด้านข้างรอบบี้

"คุณ นัตซึมิพักอยู่ที่ห้อง 4128 ชั้นไม่รู้หรอกนะว่าเธอไปหรือยัง แต่คุณรีบขึ้นไปดูละกัน ชั้นช่วยได้แค่นี้แหละ" พนักงานต้อนรับ รีบเดินไปประจำที่รอบบี้เหมือนเดิม

"ขอบคุณครับ" ซุนคูรีบไปที่ลิฟท์แต่ลิฟท์ยังอยู่ชั้นบนอยู่ หลังจากยืนกระสับกระส่ายอยู่ครู่หนึ่ง เขาตัดสินใจวิ่งขึ้นบันไดไปถึงชั้นที่ 41

"นัตซึมิ คุณอยู่หรือเปล่า..นัตซึมิ" ซุนคูเกาะเรียกนัตซึมิ แต่ก็ไม่มีเสียงตอบออกมา ทั้งที่ซุนคูวิ่งขึ้นบันไดมาถึง 41 ชั้น แม้ว่าจะเหนื่อยล้าแค่ไหน แต่เขาก็ยังตะโกนเรียกนัตซึมิอยู่นาน ทั้งที่ไม่เสียงตอบออกมาหรือความเคลื่อนไหวใด ๆ ภายในห้อง แต่เขาก็ยังไม่ยอมถอดใจ

"นี่..คุณเอะอะอะไรนักหนา คนเขาจะนอน " คนที่พักอยู่ห้องข้าง ๆ ออกมาต่อว่า ซุนคูทีทำเสียงดังรบกวนคนอื่น ทำให้ซุนคูจนใจ

"นัตซึมิ...เรื่องราวที่เกิดขึ้นได้โปรดเชื่อเถอะว่ามันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด....ผมอยากจะอธิบายให้คุณฟัง แต่ว่าคงไม่มีโอกาสที่ทำอย่างนั้น คุณคงคิดว่าผมเป็นผู้ชายที่เลวมากที่สินะ ถึงได้ทำให้คุณผิดหวัง ทั้งที่คุณยอมเชื่อใจผม แต่ผมก็ยังทรยศคุณ ผมคงไม่มีโอกาสได้รับความเชื่อใจจากคุณอีกแล้วใช่ไหม " ซุนคูหยุดพูดไป เขาหายใจเหนื่อยหอบ    เพราะการวิ่งมาเมื่อครู่นี้ ยังบวกกับเขาไม่รู้ว่าจะพูดยังไงให้ นัตซึมิยอมยกโทษให้เขา ที่สำคัญเขาไม่แน่ใจว่าเธอยังอยู่ข้างในหรือเปล่า

"ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไง นานแค่ไหน ผมจะรอคุณเสมอ .......ตลอดไป ไม่ว่ายังไงผมก็จะรอโอกาสจากคุณอีกครั้ง ผมขอโทษที่ทำร้ายจิตใจคุณ หากว่ามันจะทดแทนกันได้ ผมอยากบอกว่าผมรักคุณ  คุณอาจคิดว่ามันเร็วเกินไปที่จะใช้คำนี้ แต่ผมรู้ใจตัวเองดี ผมหวังว่าสักวันหนึ่งคุณจะเข้าใจ " ซุนคูที่ในตอนนี้นั่งทรุดลงหน้าห้องด้วยความหมดหวัง และความเสียใจที่นัตซึมิไม่ยอมให้อภัย เขาพยายามลุกขึ้นยืนและเช็ดน้ำตาที่เอ่อล้นจนเกือบจะกลายเป็นหยดน้ำรินไหลออกมา  แม้เพียงเล็กน้อยแต่ก็บอกได้เขาเสียใจมากจริง ๆ เขาเดินจากไปเงียบ ๆ โดยที่ไม่มีโอกาสรู้เลยว่า นัตซึมิที่อยู่อีกฝากหนึ่งของประตูบานนั้นได้ยินทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาพูด เขาไม่มีโอกาสได้รู้ว่าเธอเองก็เสียใจไม่แพ้เขาเช่นกัน

"ชั้นก็รักคุณ แต่เรารักกันไม่ได้หรอก...สักวันคุณจะเข้าใจว่าชั้นทำทุกอย่างเพื่อคุณ…ความรู้สึกของคุณ....มันเป็นเพียงความหวั่นไหวเท่านั้น สักวันคุณก็จะลืมมันไปเอง" นัตซึมิร้องไห้ออกมาดัง ๆ เพื่อระบายความอัดอั้น หลังจากก่อนหน้าที่เธอนิ่งเงียบไม่ยอมพูดอะไร เพราะกลัวซุนคูจะได้ยิน เธอเองก็เสียใจไม่ต่างจากซุนคู แต่เพราะคิดว่าเธอเองก็มีคู่หมั้นแล้ว เขาเองก็มีเช่นกัน มันจึงไม่มีทางที่เราจะรักกันได้ อีกทั้งเธอไม่แน่ใจว่า ความรู้สึกที่เป็นอยู่นี้จะใช่ความรักจริง ๆ หรือไม่ บางทีอาจเป็นเพียงความหวั่นไหวเท่านั้น หากให้เวลารักษาบาดแผลในใจ สักวันเธอและเขาคงลืมเรื่องนี้ได้ เธอเชื่อว่าซุนคูคงไม่สามารถที่จะทำอย่างนั้นได้จริง  นัตซึมิค่อย ๆ แง้มประตูออกไป แต่ก็ไม่พบซุนคูแล้ว ดังนั้นเธอจึงหยิบกระเป๋าและเดินทางออกจากโรงแรม และเดินทางกลับประเทศญี่ปุ่น

"ลาก่อน" นัตซึมิกล่าวคำอำลากับซุนคู ทั้งที่เขาไมได้ยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว แต่มันเป็นเพียงในสายตาของเธอ เพราะความจริง ซุนคูยังยืนอยู่บริเวณนั้นเพียงแต่ซ่อนตัวไม่ให้เธอเห็น เขาตั้งใจว่าในเมื่อเธอไม่อยากพบเขา เขาก็จะไม่ปรากฏตัวให้เธอเห็น แต่สำหรับเขาแม้โอกาสจะมีน้อยนิดแค่ไหน เขาก็อยากจะพบเธอเป็นครั้งสุดท้าย เขาจึงไม่ยอมไปไหนเพราะเชื่อว่านัตซึมิยังอยู่ในห้อง

                                "ลาก่อน " ซุนคูกล่าวคำอำลาเช่นกัน และเขาก็เดินจากไปอีกทาง

ความรักที่เกิดขึ้นในระยะเวลาสั้น ๆ มันก็มักจะจบลงง่าย ๆ เช่นนี้เสมอ