ที่สุดแห่งรัก...คือเธฮ

ลำดับตอนที่ #1 : ที่สุดแห่งความทรงจำ

เริ่มเรื่อง

                                “มีคนบอกว่าผู้หญิงจะดูสวยที่สุดก็คือเวลาที่อยู่ในชุดราตรีสีขาว ถือช่อดอกไม้ และเดินเคียงข้างคนรัก พร้อมกล่าวคำสาบานว่าจะรักกันตลอดไป...แต่ชั้นไม่อาจสัมผัสได้ถึงความรู้สึกนั้นเลย”

“นี่เธอยังไม่ได้ไปเลือกชุดเจ้าสาวอีกเหรอ..”นามิ  คุยกับ นัตซึมิ เพื่อนสนิทที่กำลังจะเข้าสู่ประตูวิวาห์ในอีกไม่ช้า

                                “เอาไว้ก่อนก็ได้ เดี๋ยวแม่ชั้นเค้าก็ไปเลือกให้เองแหละ”นัตซึมิ ตอบอย่างไม่ยินดียินร้าย

                                “ตกลงแม่เธอแต่งหรือว่าเธอแต่งกันแน่...ถ้ามันแย่นักทำไมเธอไม่คุยกับคุณทัตซึยะให้รู้เรื่องไปล่ะ”นามิ รู้เรื่องราวทุกอย่างดี เธอจึงไม่อยากจะยุส่งเพื่อนให้เดินเข้าสู่หนทางที่อาจทำให้ชีวิตของ นัตซึมิ ที่เหลือไม่มีความสุขอีกเลย        

“ชั้นทำอย่างนั้นได้เหรอ..ชั้นกับ ทัตซึยะน่ะคบกันมานานแล้วนะ...ถึงตอนนี้ชั้นจะไม่ได้รักเค้าแล้ว แต่เมื่อก่อนชั้นก็รักเค้ามากจริง ๆ เธอก็รู้ใช่ไหม   ชั้นไม่คิดว่าการที่ชั้นหวั่นไหวไปกับใครสักคนที่เพิ่งเจอกันมันคือความสุขทั้งชีวิตของชั้น..อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีกเลย มันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว” นัตซึมิพูดตัดบทและก็ลุกออกไป

                                “นี่เธอจะไปไหน”นามิตะโกนถาม

                                “ไปเลือกชุดเจ้าสาว”นัตซึมิตอบ

                เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อ 3 ปีก่อน ขณะที่ นัตซึมิไปดูงานที่เกาหลี ตอนนั้นเธอมีอายุได้ 26 ปีซึ่งอยู่ในวัยเริ่มแรกของการทำงานและเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ ในชีวิตที่สำคัญเธฮได้พบกับ มุนซุนคู ชายหนุ่มชาวเกาหลีที่ทำหน้าที่เป็นล่ามให้กับบริษัทของเธอ ด้วยความที่นัตซึมิทำหน้าที่เป็นเลขาของประธานบริษัทที่ร่วมคณะไปด้วยกัน ทำให้หน้าที่การติดต่อประสานงานต่าง ๆ เป็นหน้าที่ของ นัตซึมิและ ซุนคูทั้งสองทำงานได้เข้าขากันมากทำให้งานทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี

                                “นี่...นัตซึมิ วันนี้เราไปหาอะไรดื่มกันไหม..” ซุนคูชวนนัตซึมิ ที่ดูเหมือนจะเหน็ดเหนื่อยมาจากงาน

                “ชั้นไม่ชอบไปไหนกับผู้ชาย...แต่ก็ขอบคุณมากที่อุตส่าห์ชวน” นัตซึมิปฏิเสธ คงเพราะเธอเป็นคนไม่ค่อยไว้ใจใครง่าย ๆ  แม้ว่าซุนคูจะเป็นเพื่อนร่วมงานที่ดี แต่ก็ไม่ได้หมายความถึงจะไปไหนมาไหนด้วยกันสองต่อสอง

“ผมรู้แล้ว...แฟนคุณคงหวงสินะ.....ไปเถอะน่าอย่าคิดมาเลย ...ผมแค่อยากทำให้คุณหายเหงาเท่านั้น..ที่ญี่ปุ่นคุณอาจมีเพื่อนมากมาย แต่ที่นี่น่ะ..คุณมีผมคนเดียว .....ผมพร้อมจะเป็นเพื่อนของคุณนะ” ซุนคูยังตามดื้อนัตซึมิอยู่ เพราะเขารู้ว่า เธอเหงาและคงต้องเพื่อนสักคน นัตซึมิอาจะเป็นผู้หญิงแกร่งในสายตาของใครหลายคน แต่สำหรับเขาเธอเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอคนหนึ่ง เธออาจต้องการใครสักคนดูแล และปกป้องเธอในเวลาแบบนี้

                นัตซึมิหันกลับไปมอง ซุนคูที่ยืนคล้อยหลังเธอไปไม่ไกลนัก    ในใจก็ยังคิดว่าไม่เหมาะสมที่จะไปไหนกับผู้ชายที่ไม่ได้แฟนกันแต่ ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้ว่า ซุนคูเป็นคนดี และไว้ใจได้ ตลอดเวลาที่ร่วมงานกันมา 2 เดือน เขาให้เกียรติเธอเสมอ

“ก็ได้...แต่ขอเป็นร้านใกล้ที่พักชั้นแล้วกัน.....คุณจะขัดข้องหรือเปล่า” นัตซึมิถามด้วยความไม่แน่ใจ ว่าซุนคูจะเห็นด้วยหรือไม่

                                “ไม่มีปัญหา   เชิญครับเจ้าหญิง “ ซุนคูผายมือออกเพื่อให้เกียรติ นัตซึมิเดินนำหน้าเขาไปก่อน

                                “ขอบคุณ” นัตซึมิกล่าวแสดงความขอบคุณอย่างถือตัวราวกับตัวเองเป็นเจ้าหญิง

                ซุนคูพานัตซึมิมานั่งรับประทานอาหารอยู่ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง เป็นร้านที่นัตซึมิไม่เคยเห็นมาก่อนแม้ว่ามันจะอยู่แถบโรงแรมเธอก็ตาม

                                “ไม่คิดว่าจะมีที่สวย ๆ อย่างนี้ใช่ไหม...คราวนี้เชื่อใจผมหรือยัง” ซุนคูรีบออกตัว

                                “ค่ะ....เชื่อแล้ว” นัตซึมิรีบเอ่ยชม

                “สงสัยคงจะเคยพาแฟนมาที่นี่ล่ะสิ...”นัตซึมิแกล้งแซวไปอย่างนั้นเอง ไม่คิดว่าจะจี้ใจดำ ซุนคูเข้าให้

                                “ถ้าคุณหมายถึง คู่หมั้นทีไม่เคยพบกัน งั้นผมขอตอบว่าไม่เคย” ซุนคูเงียบไป

                                “ขอโทษนะ..ถ้าชั้นทำให้คุณไม่สบายใจ” นัตซึมิหน้าเสียเมื่อเห็นสีหน้าของ ซุนคู

                “ไม่เป็นไรหรอก..มันไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไร แค่เรื่องที่ผมไม่อยากพูดถึง....ยิ่งกับคุณ” ซุนคูพูดเหมือนต้องการประชด นัตซึมิ ซึ่งเธอเองก็งง ๆ กับสิ่งที่ซุนคูพูดออกมา

                                “คุณมาพูดประชดชั้นทำไม.....ชั้นไม่ได้เป็นต้นเหตุซะหน่อย” นัตซึมิไม่ค่อยพอใจนัก

                “คุณไม่ต้นเหตุของเรื่องบ้า ๆ นี้หรอกนะ เพียงแต่ผมไม่อยากพูดกับคุณเพราะ คนที่มีความรักที่สมหวังออย่างคุณไม่มีทางเข้าใจเรื่องแบบนี้หรอก” ซุนคู

                                “รู้ได้ไง..ทำไมถึงตัดสินคนอื่นง่าย ๆ แบบนี้ ถ้าคุณเล่ามาชั้นต้องเข้าใจแน่”

                “ไม่ใช่ตอนนี้ ผมไม่อยากทำลายบรรยากาศ ขอโทษที่พูดจาไร้สาระ เรามาทานอาหารกันต่อเถอะ เสร็จแล้วเดี่ยวผมจะไปส่งคุณที่โรงแรมเอง” ซุนคูเปลี่ยนเรื่องคุย

“คุณนี่เป็นคนดีเหมือนกันนะ...”นัตซึมิรู้สึกซึ้งใจกับคำพูดง่าย ๆ ของซุนคู อาจไม่ใครเชื่อว่า ไม่เคยมีใครพูดกับเธอแบบนี้มาก่อนเลย แม้แต่ทัตซึยะ คู่หมั้นของเธอ

“..........................”ซุนคูไม่ได้พูดอะไร แต่ก็พอจะเดาชีวิตรักของ นัตซึมิออก เธอคงไม่เคยได้รับความรักจากใครมาก่อน แม้แต่คนที่รัก เพราะแค่คำพูดง่าย ๆ แต่กลับทำให้เธอซึ้งใจได้ขนาดนี้ ทำให้เขาเกิดความสงสารและเห็นใจนัตซึมิเป็นที่สุด เธอคงจะเหงา เหงาทั้งที่มีคนรักอยู่ข้างกาย มันคงเป็นความรู้สึกเดียวกับเขาในเวลานี้

                การรับประทานอาหารค่ำจบลงด้วยดีและสร้างความประทับใจให้กับทั้งสองฝ่าย มิตรภาพได้เริ่มขึ้นแล้ว หากว่ามีความไว้ใจให้กันก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะคบหากัน ไม่ต้องเจาะจงว่าจะเป็นในฐานะคู่รักแต่เพียงอย่างเดียว

                นัตซึมิเรียนรู้ว่า ซุนคูเป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่ง ถึงเขาจะดูสุขุม แต่ก็เป็นคนอารมณ์ดี แฝงด้วยความอบอุ่นที่เมื่อเวลาเธออยู่ด้วยก็จะรู้สึกดีเสมอ เค้าเป็นคนไวใจได้คนหนึ่ง เธอดีใจที่ตัดสินใจทำความรู้จักซุนคูให้มากกว่าที่ผ่านมา เธอเองก็แปลกใจเหมือนกันว่าทำไม เพียงดินเนอร์ธรรมดา ถึงทำให้เธอมีความสุข ทั้งอาหาร บทสนทนาก็แสนจะธรรมดา แต่หลาย ๆ อย่างกลับดูพิเศษ ไม่ว่านัตซึมิจะพยายามทำความเข้าใจเท่าใด เธอก็ไม่อาจแก้ปริศนาได้ และในที่สุด เธอก็หลับไป