คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Fiction:::ฮิบาริเสียท่า!
แก๊ง! เพล้ง!
“หวา ไปโดนห้องรับแขกของกรรมการรักษาระเบียบอีก งานนี้เจ้าห่วยสึนะไม่รอด”เสียงซุบซิบดังขึ้นในชั่วโมงเบสบอล
นานๆจะฟลุกตีได้สักครั้งหนึ่ง แต่ทำไมถึงต้องตีไปโดนกระจกห้องนั้นด้วย สึนะร้องไห้ในใจ
“ไม่เป็นไรสึนะ”ยามาโมโตะลูบหัวสึนะ”ฉันไปเก็บเอง”
“จะดีหรอยามาโมโตะ ฉันเป็นคนทำนะ”สึนะถามด้วยเสียงเกรงใจ
“อื้ม ระหว่างนี้ก็ฝึกหวดไม้ให้แม่นๆนะ”ยามาโมโตะพูดทิ้งท้าย ส่งยิ้มให้แล้วเดินจากไป
“เฮ้ย! แก! เจ้าบ้าเบสบอล! แกทำอะไรรุ่นที่สิบน่ะ หา!”
แอ๊ด
“ขออนุญาตคร้าบบ”
ชิ้ง
สายตาไม่ประสงค์ดีจากฮิบาริ เคียวยะ(อยากถามพี่แกจังว่าไม่มีเรียนเหรอ)ส่งมายังผู้ที่พึ่งมาใหม่หน้าตายิ้มแย้ม
“เดี๋ยวก่อน”
ฮิบาริเรียกยามาโมโตะก่อนที่ยามาโมโตะจะออกไปเพราะเก็บลูกเสร็จแล้ว
“หือ”
“คิดว่าเข้ามาเก็บแล้วจะจบเรื่องหรือไง”
“แหะๆ”
ยามาโมโตะหัวเราะกลบเกลื่อน ส่วนฮิบาริ ส่งสายตาไม่พอใจและพูดด้วยเสียงเย็นๆ
“กระจก”
ยามาโมโตะทำเป็นไม่ได้ยินก่อนจะสำรวจทั่วๆห้อง
“ไว้มาเคลียร์หลังเลิกเรียน ออกไปได้แล้ว”
“...”
“ฉันจะพูดอีกครั้ง ออกไปได้แล้ว”
“หืม”การที่ยามาโมโตะทำเป็นฟังไม่รู้เรื่อง เท่ากับการยั่วโมโหฮิบาริ พี่ท่านมีเครื่องหมายปูดบนหัวเรียบร้อยแล้ว
“ฉันขอพูดเป็นครั้งสุดท้าย ออกไปซะ”
“ขอเคลียร์ค่ากระจกก่อนละกัน”ยามาโมโตะยิ้ม ฮิบาริเริ่มมีลางสังหรณ์แปลกๆ
“จะเคลียร์ยังไง”
ยามาโมโตะเดินเข้ามาใกล้ฮิบาริ จึงทำให้ฮิบาริถอยหลังโดยอัตโนมัติ
ทำไมเราถึงต้องเดินถอยหลังด้วย...ฮิบารินึกในใจ
“นั่นสิ ยังไงดีน้า”
ยามาโมโตะยิ้มเหมือนเดิมแต่เจ้าเล่ห์ เดินชิดเข้าไปอีก
ฮิบาริถอยจนหลังไปชนกำแพง แต่ดูถ้าว่าผู้ที่มาเก็บลูกเบสบอลเมื่อครู่จะรุกหนักเข้าไปอีก หน้าของยามาโมโตะโน้มลงไป และกำลังจะถึงที่ๆหมายตา
“จูบนายแทนค่ากระจกก็แล้วกัน”
ที่ๆหมายตา...ปากที่มักพูดคำเย็นชาของฮิบาริ
…………
……..
….
..
….
……
……….
พึ่บ!
ทอนฟาที่ไม่ทราบว่าฮิบาริเอามาจากไหน ยังไง เมื่อไหร่ ถูกเอามาฟาดหัวของยามาโมโตะอย่างแรง
เลือดค่อยๆไหลลงมาจากศีรษะ ลงไปตามแก้ม ยามาโมโตะแตะเลือดนิดๆ แล้วหันมาตะครุบมือของฮิบาริอย่างรวดเร็วและแม่นยำ ก่อนจะเข้าไปประกบปากในช่วงเวลาอันสั้น
ฮิบาริตาโตขึ้นด้วยความอึ้ง รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ยามาโมโตะผละออกแล้ว(ว้า เสียด๊ายเสียดาย >_< - ผู้แต่ง)
“แก...”
“นี่เป็นค่าทำขวัญเฉยๆ ยังไม่ได้คิดค่ากระจกเลยนะ”ยามาโมโตะยิ้มระรื่น ขณะที่อีกฝ่ายหน้าแดงจนไปถึงใบหู
“แล้วจะมาเคลียร์ค่ากระจกหลังเลิกเรียนน้า”ว่าแล้วก็เดินออกไปจากห้องอย่างอารมณ์ดี
‘ค่ากระจกงั้นสินะ จ่ายหนักๆละกัน’ยามาโมโตะยิ้มให้กับความเนียนของตัวเอง ในขณะที่ฮิบาริคิดอีกอย่าง
‘ต้องสร้างกรงเหล็กหลายๆชั้นในห้องนี้แล้วสิ ครั้งนี้รอดตัวไปแต่คราวหน้าอย่าหวัง!!’
ความคิดเห็น