attack on titan [yaoi] jean x armin

ลำดับตอนที่ #2 : รุ่งอรุนของวันใหม่และเพื่อนใหม่

แสงแดดส่องผ่านหน้าต่างห้องพักเข้ามากระทบตาเด็กหนุ่มผมสีบลอนด์ทองตัวเล็กให้ตื่นจากฝันหลังจากที่ลืมตาตื่นขึ้นเขาก็บิดขี้เกียจ2-3ทีแล้วหันไปมองชายอีกคนที่นอนหลับยังไม่รู้สึกตัวก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าต้องทำอะไรต่อไป 'ต้องรีบไปเตรียมอาหารเช้า' คิดได้ดังนั้นอาร์มินก็โดดลงจากเตียงแล้วทำธุระส่วนตัวของตัวเองก่อนแล้วค่อยทำอาหารเช้าซึ่งก็ไม่ได้เริ่ดหรูอะไรแค่ขนมปังปิ่งทาเนยกับโกโก้อุ่นๆ
"เฮ้ อาร์มิน"
"!!!!?"
ตกใจจนแทบทำอาหารเช้าตกพื้นจู่ๆคนที่คิดว่าหลับอยู่กลับมายืนพิงประตูห้องครัวซะงั้น
"อ..อรุ่นสวัสครับ แจน"พูดทั้งรอยยิ้ม
"อรุ่นสวัสทำอาหารเช้าอยู่เหลอ?"แจนถาม
"ครับ ผมทำส่วนของคุณเอาไว้ด้วย"ผมตอบ
"อ่า ขอบใจ"
แล้วเขาก็เดินมานั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับผมแล้วเราสองคนก็จัดการอาหารเช้าของตัวเองไปอย่างเงียบๆ
"เดียวฉันล้างให้เองนะนายจะไปก่อนเลยก็ได้"แจนพูด
"แต่ผม...."
"เอาเถอะน่านายทำอาหารเช้าให้แล้วนิคงไม่ดีมั้งถ้าต้องให้นายเป็นคนเก็บให้ด้วย"
แล้วเขาก็หยิบจานของผมไปเพื่อที่จะเอาไปล้างส่วนผมก็ถือกระเป๋าออกไปรอแจนที่หน้าห้องพักจนกระทั้งแจนออกมาแล้วเราสองคนก็เดินไปที่อาคารเรียนด้วยกันตลอดการเดินทางเราไม่พูดอะไรกันจนบรรยากาศน่าอึดอัดผมคิดว่าคงต้องชวนคุยอะไรซักอย่างก่อนถึงห้องเรียน
"เอ่อ ทำไมแจนถึงเข้ามาเรียนที่นี้เหลอครับ"ผมถาม
"อ๋อ เพราะถ้าจบจากโรงเรียนนี้ทางโรงเรียนจะรับรองเรื่องเข้ากองทัพนะสิ"แจนตอบ
"เอ๋ แจนอยากเป็นทหารเหลอครับ"
"ปล่าว แค่ตระกูลฉันทำงานเกี่ยวกับสถานที่ท่องเทียวหรือรีสอร์ทซึ่งฉันจะต้องรับช่วงต่อ..."
เขาหยุดพูดไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ
"แต่ฉันไม่อยากรับตำปหน่งต่อจากพ่อ"
"ทำไมล่ะ??"
"เพราะถ้าฉันรับตำแหน่งเมื่อไรอิสระของฉันก็จะหมดไปทันทีและฉันก็มีความฝันของตัวเองอยู่แล้วด้วย"
"ความฝัน? อะไรงั้นเหรอ"
เขาหยุดเดินแล้วเอานิ้วชี้มาจิ้มที่ปากของผมพร้อมยื่นน่าเข้ามาใกล้ราวกับต้องการให้ผมได้ยินแค่คนเดียว
"ความลับนะ"

ตึกตัก~

'อะไรกันเมื่อกี้.....แค่คำพูดธรรมดาไม่ได้พิเศษอะไรเลยแท้ๆ'แจนถอยออกไปแล้วแต่ผมยังคงยืนกุมหน้าอกของตัวเองอยู่ที่เดิมสงสัยกับอาการของตัวเองที่เกิดขึ้นแค่พริบตาแต่กลับฟังลึกถึงจิตใจ
"เฮ้ อาร์มิน เหม่ออะไรอยู่รีบไปกันได้แล้ว"แจนตะโกนกลับมา
"อ...อืม"ก็ได้แต่บอกตัวเองในใจว่าคิดไปเอง
พวกเราเดินกันมาจนถึงห้องเรียนเมื่อเปิดประตูเขาไปก็ไม่มีใครอยู่ซักคนบางที่ผมกับแจนอาจจะมาเป็นสองคนแรกก็ได้พอคิดแบบนั้นผมกับแจนก็หาที่นั่งของตัวเองก่อน
"จะว่าไปนายละทำไมถึงเข้าเรียนที่โรงเรียนนี้ละ"
คำถามนั้นทำผมลังเลอยู่นานกว่าจะยอมพูดเพราะสาเหตุที่พวกผมมาเรียนที่นี้เพราะ
"เพราะผมอยากออกไปนอกกำแพงนะครับ"
"ห่า!!!!?"
"มันคงแปลกสินะครับ"
"ทำไมถึงอยากออกไปนอกกำแพงแห่งชีวิตละ"
"เพราะปู่ของผมเคยออกไปด้านนอกของกำแพงมาแ้ล้วไม่เคยกลับมาอีกเลย"
"...เลยอยากออกไปตามหา"
"ก็ไม่เชิงท่านหายไปก็ตั้ง9ปีแล้วผมไม่คิดว่าท่านจะยังมีชีวิตหรอกแต่ถ้าท่านตายข้างนอกนั้นจริงผมก็อยากเห็นโลกภายนอกที่ท่านยอมตายเพื่อมองมันผมก็อยากจะเห็นมันครับ"
"......................................"
"คงจะแปลกสินะครับ คงจะเบื่อสินะครับ...แฮะแฮะ"
"ฉันไม่ได้พูดแบบนั้น"
"เอ๋"
"ก็ไม่เห็นเป็นไรนินายมีเป้าหมายของนายฉันก็มีของฉันถ้าเทียบกับนายแล้วของฉันมันก็แค่ความเอาแต่ใจ.."
เขาพูดพร้อมทองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย
"ไม่ใช่แบบนั้นหรอกแจน ปู่ผมพูดเสมอว่าการทำตามความฝันของตัวเองไม่ใช่เรื่องไม่ดีแค่เราทำมันด้วยความตั้งใจจริงแค่นั้นก็มากเกินพอแล้วละ"ผมพูดพร้อมกับยิ้มส่งให้เขาไป
"ขอบใจนะ"เขาหันมายิ้มตอบผม
 ครืน~~
ทันใดนั้นเสียงประตูก็ดังขึ้นทำให้ผมกับแจนต้องหันไปดูก็พบกับคนที่คุ้นหน้าคุ้นตา
"เอเลน มิคาสะ"ผมทักพวกเขาทั้งสองคน
"อ้าวอาร์มินอรุ่นสวัสแล้วก็...."
เอเลนเปลี่ยนสายตาจากผมมามองที่แจนบางที่ผมอาจจะคิดไปเองแต่ระหว่างทั้งสองคนเหมือนมีพายุเข้ารุนแรงเลย
"ฉันเอเลน เอเลน เยเกอร์"เอเลนแนะนำตัวแล้วยื่นมือให้อีกฝ่าย
"แจน แจน กิลชูไตล์"แจนเองก็แนะนำตัวแล้วจับมือตอบ
ทั้งสองก็ยังไม่ยอมปล่อยมือออกจากกันแถมทำน่าโหดมองหน้ากันเงียบๆแบบนี้รู้สึกไม่ดีชอบกล
"มิคาสะ แอคเคอร์แมน"ว่าพลางเอาตัวมาแทรกระหว่างคนสองคนที่ีกำลังจะเปิดศึกกัน
'ต้องขอบคุณเธอจริงๆมิคาสะ'
"อ..อืมยินดี"
แล้วประตูก็เปิดออกอีกครั้งพร้อมกับนักเรียนคนอื่นๆที่เริ่มทยอยมากันแล้วพวกผมจึงเริ่มกลับไปนั่งที่ของตัวเองจนผู้หญิงสวมแว่นวัยกลางคนคนหนึ่งเดินเข้ามาถ้าทางจะเป็นอาจารณ์
"เอาละนั่งที่ได้แล้วก่อนอื่นก็ต้องแนะนำตัวเองก่อนสินะฉัน ฮันซี โซเอะ เป็นอาจารณ์สอนเคมีถ้างั้นเริ่มจับกลุ่มละสองคนแล้วมาหยิบอุปกรณ์ได้เลยนะ"
'เจ้แกไม่คิดจะสอนหรือพูดอะไรหน่อยเหรอมาถึงก็เจองานเลยแบบนี้ใครจะตั้งตัวทัน'
"เอาถ้าไม่รีบเดียวอาจารณ์จะจับเป็นหนูทดลองให้หมดเลยนะเอาวัตถุดิบยิ่งขาดอยู่"
"!!!!!?"
สินคำพวกนักเรียนในห้องก็รีบวิ่งหาคู่ของตัวเองทันทีผมก็ต้องรีบด้วยแล้วแต่เพราะมันวุ่นวายมากทำให้หลังของใครบางคนมาชนผมจนกระเด็นไปชนกับอกของใครก็ไม่รู้พอเงยน่าขึ้นไปดูก็พบแจนยืนจับข้อมือของผมอยู่
"เป็นอะไรไหม"
"อ่ะ..ม..ไม่เป็นไร ขอบใจ"
"เอาพวกนายตรงนั้นนะถ้าจะจีบกันก็ให้จบคาบก่อนนะ"
อาจารณ์คนนั้นพูดขึ้นทำให้ทุกสายตาต่างมองมาที่ผมกับแจนตามด้วยเสียงหัวเราะของพวกผู้ชายกับเสียงกรีดกราดของผู้หญิง ผมกับแจนผละออกจากกันในทันทีก่อนจะไปเอาอุปกรณ์มาทำงานของตัวเอง คาบเรียนผ่านไปอย่างราบรื่นในคาบเช้าพอพักกลางวันเอเลนก็มาชวนผมไปกินข้าวด้วยกันผมหันไปมองชายผมสีอ่อนไถข้างแล้วคิดในใจ 'อยากให้เขามาด้วยกัน' แต่ก็ไม่ได้พูดออกไปผมทานข้าวเที่ยงกับพวกเอเลนจนเสร็จกำลังจะตรงไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะวิชาต่อเป็นการฝึกศิลปะการต่อสู้ประชิดตัว

ที่ลานกว้าง

"สวัสดีนักเรียนใหม่ทุกคนฉันมีชื่อว่า มิเกะ วัลแคร์ เป็นครูมาสอนแทนครู รีไวล์ เพราะเขางานยุ่งอยู่บนกำแพงทำให้ไม่สามารถลงมาสอนพวกเธอได้ในวันนี้เพราะงั้นฉันจะเป็นคนสอนพวกเธอชั่วคราว.......มาเริ่มกันเลย"
ว่ากล่า่วจบก็เริ่มฝึกกระบวนท่าก่อนให้จับคู่สู้จริงเลยผมที่เอาแต่ลนลานทำอะไรไม่ถูกก็ได้คนๆนั้นช่วยไว้........แจน
"อาร์มินมาซ้อมกับฉันไหม"
"อ..อืม"
ไม่รู้ทำไม่แต่ผมดีใจนะที่คู่ซ้อมคนแรกของผมเป็นเขาและไม่นานหลังจากนั้น........ผมก็ถูกเขาเหวี่ยงจนต้องไปนอนอยู่กับพื้น
"เป็นไรไหมโทษทีรุนแรงไปหน่อย"
"อืม...ไม่หรอกผมอ่อนแอเองมากกว่า"
พูดออกไปทั้งหน้าเศร้าๆมีหรือที่พระเอกของเราจะไม่ช่วยเหลือ
"ลองนายบุกบ้างสิ"
แจนพูดแล้วส่งมือมาให้ผมผมจับมือนั้นไว้แล้วดึงตัวเองขึ้นก่อนจะเป็นฝ่ายบุกเขาบางผมออกหมัดซ้ายไปก่อนแต่เขารับมันไว้ได้แล้วออกแรงบีดแค่นิดเดียวแขนของผมก็ไปขัดอยู่ตรงหลังผมแล้ว
"อืม...ไม่ไหวแฮะช้าก็ช้าแรงก็ไม่มี"แจนพูดแล้วปล่อยแขนผม
"ขอโทษนะ"ผมพูดด้วยเสียงสำนึกผิด
"อะไรไม่ใช่ความผิดนายซะหน่อยนายแค่ไม่เหมาะจะใช้ความรุนแรงก็แค่นั้นเอง"
"ขอบคุณที่ปลอบครับแจน"
"นี้ฉันพูดจริงนะ ก็นายเป็นคนดีนิ"
".........แจนเองก็เป็นคนดีเหมือนกันนะ"
".........ไม่หรอกน่า"
"งั้นผมจะเข้าไปอีกทีนะครับ"
"อืมเข้ามาได้เลย"
ผมออกตัววิ่งเข้าไปคิดจะจับข้อมือเขาไว้แต่โดนเขาจับซะเองและที่แย่ที่สุดก็คือผมเสียหลักล้มโดยที่มือของแจนยังจับผมอยู่ส่งผลให้เขาล้มตามผมลงมาผลที่ได้คือเขาคล้อมตัวผมไว้
"!!!!!!!!!!"
อาจเป็นเพราะความตกใจที่ทำให้ทั้งผมและเขาไม่ยอมขยับออกจากกันจ้องหน้ากันอยู่อย่างงั้นจนกระทั้ง
"แกจะทำอะไรอาร์มินห่าาาาาาาาาาาา"
เร็วเหมือนเสียงทันทีที่พูดจบเอเลนก็เข้าเตะแจนให้ออกจากตัวผมแจนกระเด็นออกไปนอน
แหงกอยู่กับพื้นผมที่ตั้งสติได้ก็รีบเข้าไปห้ามเอเลนทันที
"ใจเย็นไว้เอเลน"
"นายจะมาขวางทำไมหมอนั้นเกือบทำ......นายในที่แบบนี้อยู่แล้วนะ"
"..............................................................................................."
"แกเอาสมองส่วนไหนคิดฮ่า"แจนลุกขึ้นมาพูด
"แล้วที่แกทำนะมันจริงไหมเล่า"เอเลน
"นั้นมันอุบัติเหตุโว้ยคนที่ดึงฉันล้มลงไปทับมันก็เพื่อนแกเองนั้นแหละ......แล้วอีกอย่างเพื่อนแกนะ.......มันก็ผู้ชายไม่ใช่หรือไง"
"แล้วไงหรือแกกล้าปฏิเสธได้เต็มปากว่าอาร์มินนะ..."
"พอได้แล้วเอเลน"มิคาสะขอบใจนะ(T T)
"อะไรอีกละมิคาสะ....."
"บอก-ให้-พอ-ได้-แล้ว"
"อึก......เอ่อก็ได้"
เอเลนยอมรามือจนได้แต่ผมกลับรู้สึกผิดไม่หายที่ปล่อยให้มิคาซะคุมสถานการแทนผมที่เป็นต้นเหตุหลังเลิกเรียนต้องไปขอโทษ

เลิกเรียน

"เอ่อ...แจน"ผมเรียก
"ฮืม...ว่าไงอาร์มิน"เขาตอบ
"คือ เรื่องเอเลนนะผมขอโทษด้วยนะ"
"......ไม่เป็นไรหรอก แต่ฉันสงสัยทำไมเขาถึงห่วงนายขนาดนั้น"
"ฮึก.....ถ้าสัญญาว่าจะไม่ขำก็จะบอก"
"อืม"
"มันก็ไม่มีอะไรมากแค่ผมเคยถูกเขาใจผิดคิดว่าเป็นผู้หญิงเกือบจะโดนข่มขืนเลยละดีที่ตอนนั้นเอเลนกับมิคาสะมาช่วยไว้ทัน"
"อืม....ฉันไม่นึกแปลกใจเลย"
"เอ๋"
"ก็นายน่ารักออกขนาดนี้นิน่า"
ฉ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
"เอาเถอะตอนนี้ก็ไม่มีอะไรแล้วงั้นกลับกันเถอะ"
"อ อืม"
เขาเดินนำน่าผมไปส่วนผมก็เดินตามเขาไปเงียบๆ 'ทำไมถึงพูดแบบนั้นออกมากันละ' ความคิดนั้นตามถามผมทั้งคืนจนนอนไม่หลับสุดท้ายก็ต้องยอมรับแต่ผมอย่างจะคิดให้ดีเสียก่อนที่จะบอกกับเขาไปผมคงต้องการเวลาคิดมากกว่านี้







____________________________________________________________________

จบไปอีกตอนแล้วครับฝากคอมเม้นด้วยนะครับ ขอกำลังใจจากนักอ่านทุกคน สวัสดีครับ