คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : นิยายที่ผมอ่าน
อนที่ 1
นิยายที่ผมอ่าน
ลอหลับาแล้วเี่ยหูฟั
ุะไ้ยินเสียระิบเรียอผมอยู่
ถึะเลยเวลาที่ะ้อับรถออไปหาเพื่อนแล้ว แ่ผม็ยันั่อ่านนิยายออนไลน์ที่เพิ่นัเียนเพิ่อัพโหลล่าสุแบบไม่บอไม่ล่าว แล้วแฟนพันธุ์แท้อย่าผมะทำอย่าไรไ้ นอาะทิ้ิรรมทุอย่าที่ทำอยู่แล้วเริ่มอ่าน
นิยายออนไลน์ที่นาน ๆ ทีะอัพโหลทีนี้ เป็นแฟนฟิอวเาหลีวหนึ่ื่อ SEVENTEEN พระเอื่อ ิมมินยู ส่วนนายเอือ อนวอนอู
ถ้าพูถึแนวอเรื่อนี้็้อบอว่าเป็นแนวโอเม้าเวิร์ส พล็อที่ำลัมาแรสำหรับโลนิยายาร์ูนออนไลน์ใน่วนี้ โอเม้าเวิร์สะแบ่เพศรออผู้นออเป็น 3 แบบ ไ้แ่ อัลฟ่า เบ้า และโอเม้า
ึ่แน่นอน ิมมินยูเป็นอัลฟ่าอย่าไม่้อสสัย ทั้หล่อ รวย ลา เ้มรึม เรียไ้ว่ามีทุแพทเทิร์นวามเป็นพระเอประทานเ้ามาอยู่ในัวอิมมินยูนน่าหมั่นไส้ และู่อพระเออัลฟ่า็เป็นออนวอนอู นายเอโอเม้าแสนี น่ารั แ่ีวิรันทามำรานิยายน้ำเน่า
ถึบอว่ามันเป็นนิยายน้ำเน่า แ่ผม็ไม่เลิอ่านมันสัที แถมิถึั้นสถาปนาัวเอเป็นพ่อออนวอนอู อยาเ้าไปในนิยาย ไปหอมหัว ไปบูส่เ้านอน อยาปป้อ้วยัวอผมเอ
ทำไมนะหรอ
็ไอุ้พระเอเนี่ยสิ ปาเ้าไป 20 อนแล้วยัไม่รัลูายผมเลย โอเ นายสอนไม่ใู่่แห่โะาัน็พอเ้าใไ้ แ่ถ้าอัลฟ่าอย่าพระเอัอลูายผม็ลายเป็นู่ีวิแล้ว
ไม่รู้ว่าไรท์เอร์รออะไร อยาเียนอีเมล์หรือทวิไปถาม แ่ิรที่ว่าเป็นไรท์เอร์เา ไม่มีที่ิามเลย แถมทั้ 20 อนที่ผ่านมา ไม่เยบรรยายวามรู้สึอัวละรพระเอเลย นไม่รู้เลยว่าพระเอิอะไรอยู่ นี่ือวามลึลับอนิยายเรื่อนี้
และอนล่าสุนี้ยัเป็นอีหนึ่อนที่ทำผมอารม์เสีย พระเอยัหมาเมินวอนอูอผม แถมยัถูแม่อมินยูัไว้ในห้อนอนทั้ ๆ ที่ยัป่วยอี้วย
ุแม่รับ ถึุย่าะเป็นนบัับให้ทัู้่แ่านันเพราะมินยูเือบะลวนลามและัวอนอูอนวอนอูฮีท แ่วอนอู็เป็นว่าที่ลูสะใภุ้แม่นะรับ เี๋ยว่อไปพอพระเอนายเอเ้ารัันแล้ว มีลูันแล้ว ุแม่ะหัวเน่าไ้นะรับ อย่าหาว่าผมไม่เือน เพราะนิยายแนวนี้็้อบแนวนี้ทั้นั้น พระเอนายเอที่โนับแ่าน านั้น็รััน สร้ารอบรัวมีวามสุ บบริบูร์ . . . แ่ว่าเมื่อไหร่ล่ะ
พระเอะรออะไรอยู่ันแน่
ในะที่ำลัิหัวเสียับนิยาย ็มีสายเ้าาเพื่อนที่นัันไว้ ะโทรมาามแล้วสินะ
“วอน อยู่ไหนแล้ว”
“ยัไม่ไ้ออาห้อเลย"
“อะไรัน เห็นว่าอนแรไลน์มาว่าะออมาแล้วนี่ หรือับรถไม่ไหว
อาารแย่อีแล้วหรอ”
“ใเย็น ๆ ไม่เป็นอะไรทั้นั้น อนนี้ีึ้นแล้ว เี๋ยวามไปน่า
ยัไ็้าไปสอวันอยู่แล้ว ้าเพิ่มอีแ่ไม่ี่ั่วโม รอไม่ไ้เลยหรอเพื่อนรับ”
“ถ้าไม่ไหว้อโทรบอเลยนะ ไม่รู้อาารมึะแย่ึ้นมาเมื่อไหร่อี”
“หลัานี้ไม่ำเริบมาสัเือน สอเือนแหน่ะ สบายใไ้”
“พูอย่าเป็นเรื่อปิไปไ้”
“็ปิสำหรับูนะ แล้วะุยอีนานไหม ถ้าอยาุย่อูะไ้ไม่ออไปแล้ว”
“เออๆ ับรถีๆ”
หลัาวาสาย็ไ้แ่ถอนหายใให้ับโรประำัวอัวเอ ถ้าโรอผมไม่ำเริบึ้นมาเมื่อ
5 วัน่อนแผนารไปเที่ยวทะเลอผมและเพื่อน ๆ ผมไม่้อับรถเอหรอ
ไล็ไล แถมับนเียว ไม่มีนผลัอี
โรประำัวอผมไม่มีหมอนไหนวินิัยไ้ว่าเิาอะไร หมอบานบอว่าอาะเป็นโรทาพันธุรรม แ่ผม็ไม่อาทราบไ้ เพราะผมเป็นเ็ำพร้าที่ไม่รู้้อมูลอพ่อแม่เลย
ถึอย่านั้น ผม็สามารถใ้ีวิปิไ้ เพราะโรอผมมันะำเริบมาเป็น่ว ๆ และนาน ๆ ที แ่็ินเวลาไปเป็นอาทิย์ โย่วที่โรำเริบ ผมะอ่อนแร อึอั อวัยวะภายในร้อนเหมือนะทุอย่าะละลายอรวมัน หายใิั อ่อนแรเินไปไหนไม่ไ้เลย และหลัานั้น็ะ่อย ๆ ีึ้น เ้าสู่สภาวะปิ ไม่ส่ผลใ ๆ ่อร่าาย
แ่มัน็น่าหุหิเพราะไม่รู้เรื่อว่าอาาระมาำเริบอนไหน
ผมนสัมภาระึ้นรถและับออนอัวเมือ ผมแวะามทาเรื่อย ๆ
นเ้าัหวัเป้าหมาย สมับเป็นัหวัที่มีฝนุ
เพราะอนนี้ผมมอไม่เห็นทา้าหน้าแล้ว ฝนหนันทา้าหน้าาวไปหม
ถึะเปิไฟหน้ารถ่วยส่อทา็ไม่ไ้่วยให้วิสัยทัศน์ีึ้น
ฝนหนันเหมือนเป็นพายุ มีทั้ลม ฟ้าร้อ และฟ้าผ่า อาาศแย่ะนเหมือนวันสิ้นโลามทีู่ในหนัภัยพิบัิ
ท่ามลาฝนที่ลมาอย่าหนั ผม็ยัื้อับฝ่าฝน่อไป แ่แล้วอยู่ ๆ ็มีฟ้าผ่าเ้ามาทา้าหน้า พร้อมเสียฟ้าร้อั ผมใมานหัรถออ้าทา รถอผมไถลลเนินป่า แม้ผมพยายามเหยียบเบร ็ไม่อา่วยอะไรไ้เลย เพราะวามลื่นาฝนบวับวามเร็วอรถ ทำให้รถพลิว่ำหลายลบ
ัวอผมถูรึไว้้วยเ็มันิรภัย มอเห็นวามพัพินาศและวามระัระายอ้าวอภายในรถเหมือนเป็นภาพสโลโมั่น อาะเป็นเพราะหัวอผมระแทเ้าับอะไรสัอย่า
ผม้อายแน่
ๆ
ทะเลสาบที่อยู่้าล่าเนินป่าเป็นสิ่ที่หยุารพลิว่ำอผมเอาไว้
ัวผมเ็บหนันไม่สามารถบรรยายออมาไ้ว่าเ็บส่วนไหนอร่าายบ้า
รถยน์่อย
ๆ มลใ้น้ำ น้ำทะลัเ้ามาสู่ภายในรถาระที่แ
ผมับรถ่อย
ๆ มลสู่ใ้ทะเลสาบ หาปล่อยให้เป็นแบบนี้เรื่อย ๆ ัวผมอาะ้อาอาาศหายใาย
มาว่าะายเพราะบาเ็บสาหัส
ใระยอมายันเล่า
ไม่ว่าะายแบบไหน ผม็ไม่ยอมายหรอ
ผมฝืนวามเ็บปวามร่าาย
ปลเ็มันิรภัย แล้วแทรัวผ่านหน้า่ารถออมา ีที่อนรถพลิว่ำ
ทำให้ระแ นเิ่อให้เอาัวลอผ่านมาไ้
ัวผมหลุออารถยน์
ลอย้าอยู่ใ้พื้นน้ำลาทะเลสาบ มอรถอัวเอที่่อย ๆ มลสู่พื้น านั้นพยายามว่ายึ้นหาผิวน้ำ
แ่ว่าัวผมไร้วามรู้สึไปแล้ว
สมออผมยัออำสั่ให้ีาเพื่อไปสู่ผิวน้ำ แ่เหมือนาผมะเลิทำามำสั่แล้ว
าอผมเริ่มพล่ามัว แสสว่าาผิวน้ำเริ่มเลือนรา
ผมไม่เห็นแสาผิวน้ำอีแล้ว ผมาอาาศหายใ ผมะมลและายไปอย่าทรมาน
่วยผมที ใร็ไ้
เมื่อใล้ะาย
้นทะเลสาบที่วระมืมิและน่าลัว ลับมีแสสว่าส่อึ้นมา เสมือน้นทะเลสาบลายเป็นผิวน้ำเสียเอ
รถยน์ที่วระอยู่ ลับไม่อยู่เสียแล้ว
านั้น
แสสว่าที่ผมเห็น็มื่อย ๆ มืล อาเป็นเพราะผมนั้นไม่สามารถยื้อีวิัวเอไว้ไ้อีแล้ว
.
.
“เอัวสัที”
#โลนิยายมินวอน
ความคิดเห็น