ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ฟ้าหลังฝนกับสายรุ้ง
ฉันก้มหน้าเดินไปอย่างไร้จุดหมาย
“เรารักเจน”
“ขอโทษนะ......เบล”
ถ้อยคำนี้ยังดังก้องอยู่ในหู.......
น้ำตายังไหลออกจากตาฉันไม่หยุด
ฝนตกโปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสาย
ทำไมฉันโชคร้ายอย่างนี้นะ.........
ผู้คนหลายคนเดินผ่านฉันไปอย่างไม่สนใจ
ก็แหงล่ะสิใครมันจะบ้ามาเดินตากฝน
ใครมันจะบ้าอย่างฉัน!
รอคนเป็นชั่วโมงรอจนฝนตก
แล้วเขามาไหมล่ะ! หา!
เบล....แกมันโง่......
แกมันโง่ให้เขาหลอก.........
“เธอมาเดินตากฝนทำไมล่ะ”
ฉันเงยหน้าขึ้นมาหาต้นเสียง
เขาเป็นผู้ชายหน้าตาดีทีเดียว
แต่ฉันไม่สนหรอก
“แล้วนายเกี่ยวอะไรด้วยเล่า!”
“เบล.....เหรอ......”
“ทำไมนายรู้ชื่อฉัน”
ฉันไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ
“เบล.....ร้องไห้ทำไม”
“นายอย่ายุ่งได้ไหม!”
“แค่ฝนตกฉันก็ซวยจะแย่อยู่แล้ว!”
เกลียด........ฝน........
มันเหมือนพระเจ้าจงใจแกล้งกัน
เพราะพอฉันพูดจบฝนก็หยุดทันที
“ฝนตก....แย่ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ!”ฉันตวาด
“หันหลังไปดูสิ”
ฉันไม่เข้าใจเท่าไหร่แต่ก็หันไป
“สวยจัง.........”
บรรยากาศที่เคยมืดมนของฝนหายไป
ตอนนี้ท้องฟ้าปรอดโปร่งมีสีฟ้าใส....
และเหนือขึ้นไปนั้น.......
รุ้งกินน้ำเจ็ดสีสวยงามอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
“มันไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นใช่ม้า”
“ขอบใจนะ....ว่าแต่.....นายเป็นใคร”
คุยกับคนไม่รู้จักตั้งนานบ้าแล้วฉัน
“เธอ.....ไม่รู้จักฉัน”
“อืมก็ใช่”
“โจ้......ฉันชื่อโจ้.....จำไม่ได้เลยหรอ”
“ก็.......ไม่”
มันคุ้นๆอยู่หรอกแต่นึกไม่ออก
“โกหก.....เธอโกหก”
“เราเคยเจอกันเมื่อไหร่”
“12 ปีก่อน”
“นานขนาดนั้นฉันจำไม่ได้หรอก”
ก็แหงเรื่องตอน 6 ขวบยังจำไม่ได้เลยนี่ 17 แล้วนะ
“ไม่เป็นไร”
“ฉันจะทำให้เธอนึกออกเอง!”
“เรารักเจน”
“ขอโทษนะ......เบล”
ถ้อยคำนี้ยังดังก้องอยู่ในหู.......
น้ำตายังไหลออกจากตาฉันไม่หยุด
ฝนตกโปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสาย
ทำไมฉันโชคร้ายอย่างนี้นะ.........
ผู้คนหลายคนเดินผ่านฉันไปอย่างไม่สนใจ
ก็แหงล่ะสิใครมันจะบ้ามาเดินตากฝน
ใครมันจะบ้าอย่างฉัน!
รอคนเป็นชั่วโมงรอจนฝนตก
แล้วเขามาไหมล่ะ! หา!
เบล....แกมันโง่......
แกมันโง่ให้เขาหลอก.........
“เธอมาเดินตากฝนทำไมล่ะ”
ฉันเงยหน้าขึ้นมาหาต้นเสียง
เขาเป็นผู้ชายหน้าตาดีทีเดียว
แต่ฉันไม่สนหรอก
“แล้วนายเกี่ยวอะไรด้วยเล่า!”
“เบล.....เหรอ......”
“ทำไมนายรู้ชื่อฉัน”
ฉันไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ
“เบล.....ร้องไห้ทำไม”
“นายอย่ายุ่งได้ไหม!”
“แค่ฝนตกฉันก็ซวยจะแย่อยู่แล้ว!”
เกลียด........ฝน........
มันเหมือนพระเจ้าจงใจแกล้งกัน
เพราะพอฉันพูดจบฝนก็หยุดทันที
“ฝนตก....แย่ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ!”ฉันตวาด
“หันหลังไปดูสิ”
ฉันไม่เข้าใจเท่าไหร่แต่ก็หันไป
“สวยจัง.........”
บรรยากาศที่เคยมืดมนของฝนหายไป
ตอนนี้ท้องฟ้าปรอดโปร่งมีสีฟ้าใส....
และเหนือขึ้นไปนั้น.......
รุ้งกินน้ำเจ็ดสีสวยงามอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
“มันไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นใช่ม้า”
“ขอบใจนะ....ว่าแต่.....นายเป็นใคร”
คุยกับคนไม่รู้จักตั้งนานบ้าแล้วฉัน
“เธอ.....ไม่รู้จักฉัน”
“อืมก็ใช่”
“โจ้......ฉันชื่อโจ้.....จำไม่ได้เลยหรอ”
“ก็.......ไม่”
มันคุ้นๆอยู่หรอกแต่นึกไม่ออก
“โกหก.....เธอโกหก”
“เราเคยเจอกันเมื่อไหร่”
“12 ปีก่อน”
“นานขนาดนั้นฉันจำไม่ได้หรอก”
ก็แหงเรื่องตอน 6 ขวบยังจำไม่ได้เลยนี่ 17 แล้วนะ
“ไม่เป็นไร”
“ฉันจะทำให้เธอนึกออกเอง!”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น