คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : สิ่งตอบแทน (แสนทรมาน)
ตอนที่ 6 สิ่งตอบแทน (แสนทรมาน)
วันต่อมาเมื่อชานนท์มาถึงโรงเรียนที่โต๊ะประจำของเขาตอนเช้า ซึ่งยังไม่ค่อยมีใครมาเท่าไร เขาก็พบกล่องขนาดฝ่ามือหนึ่งกล่อง และมีการ์ดอยู่บนนั้น ความคิดแรกของชานนท์คือคู่อริส่งบางสิ่งมาแกล้งเขา ความคิดที่สองอาจมีใครลืมทิ้งไว้ เพื่อให้หมดความสงสัยเขาจึงเปิดการ์ดขึ้นอ่าน เป็นลายมือที่ไม่สวยมากแต่ก็อยู่ในระดับดี ลายมือแบบนี้เป็นลายมือผู้หญิงชัวร์เขาคิด
To.ชานนท์
ฉันให้ สิ่งตอบแทนเล็กๆน้อยๆ ที่นายช่วยฉันไว้เมื่อวานขอบใจจริงๆ^_^ ทานให้อร่อยนะ
เมื่อชานนท์อ่านข้อความจึงเข้าใจแจ่มแจ้งแดงแจ๋ต้องเป็นยัยต๊องกรรณิกาแน่นอนที่ส่งของมาให้ และแอบยิ้มน้อยๆ สิ่งที่ชานนท์ได้รับคือคุกกี้รูปวงกลมรสช็อกโกแลตและรสนม แต่ชานนท์ไม่ได้กินเขาคิดอะไรดีๆได้แล้ว
ฝ่ายกรรณิกาก็รู้สึกกังวล เธอคิดไปว่าเขาจะได้รับรึเปล่า เขาจะชอบมั้ย เขาจะรู้หรือเปล่าว่าเธอเป็นคนให้ท่าทางลุกลี้ลุกลนทำให้แยมต้องทักขึ้น
“กันแกเป็นอะไรวะ นั่งไม่ติดที่เลยรึว่าแกเป็นริดสีดวงทวารหนัก”
“จะบ้าเหรอวะแกสิเป็น ฉันแค่คิดว่าเขาจะได้คุกกี้รึเปล่าก็แค่นั้น”เมื่อเพื่อนทักกรรณิกาจึงยอมนั่งลง
“โธ่เอ้ย! แกจะคิดมากทำไม ถ้านายชานนท์ไม่ได้รับ คนอื่นเขาก็เอาไปแทนแล้วล่ะ”แยมพูดติดตลก
ไม่ได้ให้กำลังใจกรรณิกาเลย
“นี่แน่ะ ไม่ให้กำลังใจเพื่อนบ้างเลยนะแก”กรรณิกาหยิกแขนอวบๆของแยม ไม่วายคิดกังวล ก่อนที่กรรณิกาจะทันคิดอื่นไกล ก็มีผู้มาเยือนสองสาวหันไปมองแล้วทำตาโตผู้มาใหม่ก็คือชานนท์!
“นี่ของเธอใช่มั้ย”ชานนท์พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบและชูสิ่งของในมือขึ้นมันคือกล่องขนมที่กรรณิกาให้เขานั่นเอง กรรณิกามองดูแล้วพยักหน้า แล้วเขาก็โยนมันมาตรงหน้าของกรรณิกา “เอาของเธอคืนไป ขอบใจนะที่อุตส่าห์ให้มา แต่ฉันไม่ต้องการ” พูดจบชานนท์ก็กลับหลังออกเดิน
“นี่นาย! ถ้าไม่อยากได้ขนาดนั้นก็บอกกันดีๆก็ได้ ทำอย่างนี้ไม่สมควรเลยนะ”เป็นแยมที่พูดขึ้น ชานนท์
หันหน้ามามองแล้วยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัยแล้วเดินจากไปด้วยท่าทางเคร่งขรึม “โธ่เอ้ย!”แยมสบถ กรรณิกาได้แต่บอกให้เพื่อนใจเย็น ในใจของกรรณิกาตอนนี้รู้สึกฉุนขึ้นมานิดๆแต่ก็เก็บอารมณ์ไว้ข้างในไม่โผงผางออกไป
“ใจร่มๆน่ะยัยแยม ฉันก็เคยบอกแกแล้วไงว่านายนี่น่ะมารร้าย กวนสุดๆอย่าใส่ใจเลย”
“นี่แกไม่โมโหบ้างเหรอวะ นายนั่นทำใส่แกถึงขนาดนี้เลยนะ ทำไมไม่ตอบกลับ”แยมยังไม่หายโมโห
“ก็แกเล่นแย่งบทฉันก่อนนี่นา ฉันก็เลยต้องรับบทปลอบแกไง”กรรณิกาพูดติดตลก
“ยังเล่นได้อีกนะ”แต่มันก็ทำให้แยมยิ้มออก “แล้วแกจะทำไงต่อ”แยมถาม
“ยังคิดไม่ออก ค่อยว่ากันใหม่ ส่วนแกไม่ต้องคิดมากหรอกนะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง”กรรณิกาบอกเพื่อน แยมได้แต่พยักหน้ารับและเข้าใจว่านี่คือปัญหาของเพื่อนที่เจ้าตัวจะจัดการเอง เธอคอยให้กำลังใจเฉยๆ
หลังโรงเรียนเลิกกรรณิกาไปยืนดักรอที่ห้องที่ชานนท์เรียนคาบสุดท้ายเมื่อเขาออกมาเธอก็เดินเข้าไปหาทันที
“ขอคุยด้วยสิ” แล้วกรรณิกาก็เดินนำออกไปยังฟากหนึ่งของตึกติดกับทางบันได (บันไดตึกมีสองฟาก)
ชานนท์มองกรรณิกาสักครู่ก็อมยิ้ม แล้วเดินตามหลังเธอไป เมื่อเห็นชานนท์มาแล้วจึงยื่นสิ่งหนึ่งให้ ชานนท์มองของที่อยู่ในมือกรรณิกามันคือกล่องคุกกี้นั่นเอง
“นายรับไว้เถอะ มันเป็นค่าตอบแทนที่นายช่วยฉันไว้”น้ำเสียงของกรรณิการาบเรียบ
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องการ”สายตาของชานนท์แน่นิ่งจนยากที่จะรู้ว่าคิดอะไรอยู่ แต่กรรณิกายังไม่ละความพยายาม เธอเอากล่องยัดใส่มือของชายหนุ่มพร้อมพูดด้วยเสียงที่ดังขึ้น
“รับไปเถอะจะได้ไม่เป็นหนี้บุญคุณกัน หลังจากนั้นนายจะทิ้งขยะหรือโยนให้หมากินก็แล้วแต่นาย” ชานนท์มองกล่องที่อยู่ในมือแล้วเขาก็โยนมันใส่ถังขยะที่อยู่ใกล้กับที่พวกเขายืนอยู่ กรรณิกามองตาด้วยสีหน้า
อึ้งทึ่งไม่คิดว่าเขาจะทำจริง เธอจึงคิดจะกลับในเมื่อเสร็จธุระแล้วแต่ชานนท์ใช้ตัวขวางไว้
“นี่นายจะมาขวางฉันทำไมหลีกไปนะ ในเมื่อนายรับกล่องขนมไปแล้วก็หมดเรื่องคุยแล้ว”
“แต่ฉันยังไม่หมดเรื่องคุย”ว่าแล้วชานนท์ก็เดินเข้ามาใกล้กรรณิกา เธอถอยหลังหนีจนไปชิดกำแพง มองหาทางหนีทีไล่แต่อับจนหนทางเพราะตัวชานนท์ขวางทางซะหมดทางหนี ตอนนี้เธอชักกลัวผู้ชายตรงหน้านี้แล้ว ชายหนุ่มหยุดตรงหน้ากรรณิกาที่ห่างกันเพียงก้าวเดียวแล้วพูดขึ้น
“ไม่ต้องกลัวฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก ฉันแค่อยากถามว่าเธอต้องการตอบแทนฉันจริงๆรึเปล่า”
“ชะ ใช่”เสียงของกรรณิกาติดขัด “แต่ว่านายรับกล่องขนมไปแล้วนี่จะเอาอะไรกับฉันอีก”เธอถามไม่ไว้วางใจคนตรงหน้า
“ของนั่นฉันไม่นับหรอกนะ” ชานนท์ตอกลับอย่างเอาแต่ใจ
“ได้ไงกัน เลิกล้อเล่นบ้าๆแบบนี้ได้ไหม ฉันจะกลับบ้าน”กรรณิกายิ่งกลัวขึ้นไปอีก
“ลืมแล้วเหรอฉันมันจอมวายร้ายนะของแค่นั้นมันไม่พอที่จะตอบแทนได้หรอก”ชานนท์พูดเสียงเย็น
“ก็ได้ ไม่นับก็ได้แล้วนายต้องการอะไร”กรรณิกาคิดหาทางรอดจึงตอบไป
“อย่างนี้สิถึงจะถูก แล้วขอได้กี่อย่างล่ะ” ชานนท์ยิ้มไม่หยุดที่กรรณิกาเล่นตามเขา
“กี่อย่างก็แล้วแต่นาย แต่มีข้อแม้ว่าต้องเป็นสิ่งที่ฉันทำได้และเป็นวันนี้วันเดียวที่นายจะขอได้”
“เธอทำได้แน่นอน อย่างแรกขอฉันเรียกชื่อเล่นเธอได้มั้ย”
“ได้” โหของจิ๊บๆจะขอทำไม กรรณิกาคิด
“ให้เธอเรียกชื่อฉัน”
“ได้” โหง่ายวะปกติก็เรียกอยู่แล้ว
“ให้ฉันทักเธอได้มั้ย”
“ได้”อีกแล้วขอแต่ของง่ายๆแล้วทำมาเป็นวางมาดให้เราตกใจ
“ให้เธอบอกชอบฉันและขอฉันเป็นแฟน”
“ได้” โหนึกว่าอะไรซะอีก แต่เดี๋ยวอะไรนะแฟน“เฮ้ย !!!ไม่ได้” เมื่อนึกได้ว่าชานนท์ขออะไรกรรณิกาก็รีบปฏิเสธทันที แต่ชานนท์กลับยิ้มกว้างให้ขณะนี้หน้ากรรณิกาเริ่มร้อนผ่าวอยากจะหายไปต่อหน้าของชานนท์ซะให้ได้ เธอจะทำยังไงดีล่ะทีนี้ นี่ฉันต้องทำตามที่เขาบอกใช่มั้ยคงทรมานไม่น้อยถ้าจะพูดกรรณิกาคิดกับตัวเอง
ความคิดเห็น