How to... สูตรลับมัดใจของยัยจอมวางแผน

ลำดับตอนที่ #5 : Help me ฮา

ตอนที่ 5 Help me ฮา

‘โอ๊ยสายแล้วยัยแยมนะยัยแยมไม่รอกันมั่งเลยจำไว้ขึ้นห้องไปแกโดนแน่ยัยหมูอ้วน’กรรณิกาบ่นกับตัวเองขณะรีบขึ้นห้องเรียน ด้วยความรีบเธอไม่สังเกตว่าเชือกร้องเท้าหลุดและก็ทำให้เธอนั้นเหยียบมันเข้าอย่างจังจนเสียหลักล้มลง

“โอ๊ย!”กรรณิการ้องขึ้น

“เธอเป็นอะไรมั้ย”มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งถามกรรณิกาพร้อมกับนั่งลงตรงหน้าเธอ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองก็ต้องทำตาโตค้าง ไม่คิดไม่ฝันว่าเขาจะมาเห็น

“นะ..นายชานนท์”กรรณิกาพูดตะกุกตะกักเอ่ยชื่อเขาออกไป ชานนท์ดันแว่นขึ้นสบตากรรณิกา จนเธอต้องหลบสายตาหันไปมองเท้าของตัวเอง

“มาฉันช่วยพาไปห้องพยาบาล” ว่าแล้วชานนท์ก็มาประคองให้กรรณิกาลุกขึ้นแล้วพาเดินไปห้องพยาบาล ระหว่างทางเดินไปนั้นแม้นักเรียนส่วนใหญ่จะขึ้นห้องเรียนกันเยอะแล้วแต่ก็มีบางส่วนที่ยังไม่ขึ้นต่างพากันมองมาที่ชานนท์และกรรณิกา กรรณิกาทำได้เพียงก้มหน้าก้มตาเดินไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาเพราะเธอรู้สึกอายที่ได้มาเดินกับหนุ่มฮอตของโรงเรียน เมื่อถึงห้องพยาบาลกลับไม่มีใครอยู่เลยทำให้ชานนท์ต้องพยาบาลกรรณิกา

ชานนท์พากรรณิกามานั่งที่เตียงรักษาซึ่งเคยเป็นที่ที่เธอเคยรักษาให้เขา แต่ตอนนี้เขาต้องรักษาให้เธอ 

ชานนท์ถอดรองเท้า ถุงเท้าของกรรณิกาออกแล้วเอาน้ำแข็งใส่ผ้ามาประคบที่ข้อเท้ากรรณิกา  ข้อเท้าของหญิงสาวตอนนี้ทั้งแดงทั้งบวมขึ้นอีก  เมื่อชานนท์ประคบน้ำแข็งลงไปกรรณิกาชักเท้าขึ้นบ่งบอกว่าเจ็บมาก

“เจ็บหรอ โทษทีนะอดทนแป๊บนึง ฉันจะประคบไว้สักครู่นะ”เมื่อประคบน้ำแข็งไว้สักครู่ตามที่ชานนท์บอก ต่อมาเขาก็ไปหายามาทาและนวดข้อเท้าให้อย่างเบามือ มือซ้ายของชานนท์ประคองข้อเท้า มือขวาทายานวดให้ จากความรู้สึกเจ็บตอนแรกของกรรณิกาแต่ตอนนี้เธอรู้สึกเขินมากกว่า หากมีใครสังเกตจะพบว่าหน้าของกรรณิกาออกเป็นสีชมพูระเรื่อและหัวใจของเธอก็เต้นเร็วผิดจังหวะอีกแล้วรู้สึกหัวใจสูบฉีดเลือดดีเกินไป

“เสร็จแล้ว”ชานนท์บอกกรรณิกา “เธอไม่สบายรึเปล่าหน้าแดงเชียว”ชานนท์มองเห็นหน้ากรรณิกาที่แดงขึ้นเรื่อยๆพร้อมกับมือที่ไวเท่าความคิดไปอังที่หน้าผากของกรรณิกา “ตัวก็ไม่ร้อนนี่ เธอเป็นอะไรบอกฉันได้นะ”

“เปล่าฉันไม่ได้เป็นอะไร มันร้อนน่ะหน้าเลยแดง”กรรณิกาแก้ตัวข้างๆคูๆ “ขอบใจนะ”’

“ไม่เป็นไรหรอกถือว่าหายกันกับที่เธอเคยช่วยฉันไว้”ชานนท์พูดทำให้กรรณิกานึกขึ้นได้เรื่องที่เธอเคยช่วยเขาและดีใจที่เขาจำเธอได้  แต่มันก็เป็นแค่การตอบแทนเท่านั้นที่เขาคิดกรรณิกาถึงกับจ๋อยลง   กรรณิกาตั้งท่าจะใส่ถุงเท้าแต่ชานนท์กลับคว้ามันไปแล้วใส่ให้เธอพร้อมทั้งสวมรองเท้าและมัดเชือกรองเท้าให้กรรณิกา   กรรณิกาถึงกลับพูดไม่ออกได้แต่มองตามการกระทำของเขา  กรรณิกาเคยตั้งคติพจน์ไว้กับตัวเองว่าถ้ามีผู้ชายสักคนนั่งลงมัดเชือกรองเท้าให้กับเธอ  เธอจะรักคนๆนั้นมากๆเลยล่ะ และในตอนนี้ก็มีผู้ชายคนหนึ่งที่เธอแอบชอบมาทำในสิ่งที่เธอตั้งไว้มันช่างเป็นอะไรที่โรแมนติกมาๆเลย ทำให้กรรณิกาเผลอมองใบหน้านั้นซะนาน  คนถูกมองรู้ตัวว่าถูกมองก็หันมายิ้มให้กรรณิกาด้วยมาดสุภาพบุรุษ  แต่รู้สึกว่ามาดสุภาพบุรุษจะหายไปในพริบตาเมื่อเขาเอ่ยออกมาว่า

“มองคนหล่อเหรอ ที่รัก”ชานนท์แกล้งถามกรรณิกาขณะที่เธอกำลังเหม่อลอย

“อือ”กรรณิการับคำไปกับคำถามนั้นแล้วก็ได้ยินเสียงหัวเราะทำให้สติเธอกลับคืน แล้วเธอก็ทำหน้างงว่าตัวเองทำอะไร “หัวเราะอะไรเหรอ”เธอถามชานนท์

“เปล่าไม่มีอะไรหรอก”ชายหนุ่มตอบและเขาก็ยังหัวเราะไม่หยุดทำให้กรรณิกายิ่งสงสัยหนัก

“บอกมาเดี๋ยวนี้นะว่านายหัวเราะอะไร”กรรณิกาเค้นเสียงดุ

“ไม่บอก”ชานนท์หัวเราะและทำเสียงกวนใส่เธอ กรรณิกาลุกขึ้นจะชกชานนท์แต่เขาไวกว่าลุกหนีทัน กรรณิกาจะลงไปตามแต่ก็ต้องนั่งลงที่เดิมเพราะเธอยังเจ็บที่ข้อเท้าอยู่ ชานนท์จึงรีบมาดูแต่แล้วเขาก็ต้องตกใจเมื่อกรรณิกาฉีกยิ้มให้เขาเป็นสัญญาณว่าเขาโดนเธอหลอกเสียแล้ว

“บอกมาซะดีๆว่านายหัวเราะเรื่องอะไร”กรรณิกาไม่ถามเปล่า และยังดึงเสื้อของชานนท์ไว้ ชายหนุ่มจึงต้องยอมแต่โดยดีนั่งลงข้างหญิงสาวแต่เขาก็ยังนั่งนิ่งไม่พูดอะไร ทำให้กรรณิการู้ยังว่าดึงเสื้อเขาอยู่ แล้วชานนท์ก็หัวเราะออกมาทำให้กรรณิกายิ่งงงเข้าไปอีกสงสัยจริงๆว่าตัวเองทำอะไรเปิ่นๆออกไปหรือเปล่า

“เธอนี่ต๊องจริงๆเลย จะบอกให้ก็ได้ว่าฉันขำอะไร”ชานนท์อมยิ้ม “ก็เธอน่ะนั่งเหม่อมองหน้าฉันอยู่ได้ ฉันก็เลยถามว่ามองคนหล่อเหรอแล้วเธอตอบว่าใช่จะไม่ให้ฉันหัวเราะเธอได้ไง”ชานนท์เว้นคำว่าที่รักไว้หากเขาพูดคงโดนเธออัดน่วมแน่งานนี้ “แล้วนี่เธอยังมาเผลอดึงเสื้อฉันค้างอีก ยิ่งทำให้ฉันหัวเราะเธอไง”พูดจบชานนท์ก็หัวเราะอีกรอบ กรรณิกาที่เพิ่งรู้ตัวกับการกระทำของตนก็อายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนีได้แต่ก้มหน้ารับความน่าอับอายของตน ‘โอ๊ยแล้วทำยังไงดีเนี่ย’กรรณิกาคิดกับตนเอง

“เธอเรียนอะไรเหรอเดี๋ยวฉันไปส่ง”เมื่อชานนท์รู้ว่าตัวเองหัวเราะจนเกินไปแล้วและกรรณิกาที่เอาแต่ก้มหน้านิ่งเขาจึงถามเพื่อที่จะได้ไปส่งเธอเพราะว่าเธอคงจะยังเดินได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่  กรรณิกายอมให้เขาไปส่งแต่โดยดีเพราะขายังเจ็บอยู่ เธอบอกห้องเรียนแล้วเขาก็ประคองไปส่ง     เมื่อถึงห้องเรียนชานนท์เข้าไปบอกอาจารย์เรื่องอุบัติเหตุและอาการบาดเจ็บของกรรณิกาที่ทำให้เธอมาเข้าเรียนช้า และก็ได้ผลกรรณิกาไม่ถูกเช็คขาดเพื่อนๆในห้องของกรรณิกาต่างซุบซิบต่างๆนานาที่เห็นชานนท์มาส่งกรรณิกา  เมื่อหมดชั่วโมงเรียนเพื่อนๆต่างพากันรุมล้อมโต๊ะที่กรรณิกานั่งอยู่ถามถึงว่าไปไงมาไงถึงได้ให้ชานนท์มาส่ง ไม่ได้มีใครเป็นห่วงอาการบาดเจ็บของกรรณิกาเลยแม้แต่คนเดียวและเธอก็ตอบเพียงว่า “เขาบังเอิญเดินผ่านมาเจอ”เพียงเท่านั้น

วันต่อมาขณะที่กรรณิกากำลังจะข้ามถนนเพื่อจะกลับบ้าน เธอมองจนแน่ใจว่าไม่มีรถสวนมาเธอจึงเดินข้ามได้ก้าวเดียวก็มีคนดึงเธอกลับมาฝั่งเดิมพร้อมกับที่รถมอเตอร์ไซต์คันหนึ่งขับผ่านไปอย่างรวดเร็ว  ทำให้หญิงสาวตกใจมากตัวสั่นใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม และคนที่ช่วยเธอไว้เขย่าร่างเธอเบาๆทำให้เธอรู้สึกตัว กรรณิกาหันมองหน้าผู้ช่วยชีวิตและเธอก็ต้องตกใจอีกรอบเพราะคนที่ช่วยเธอคือชานนท์  กรรณิกาบอกขอบคุณเขาแต่เขากลับตอบมาว่า ‘ยัยต๊องเอ้ยเดินข้ามถนนก็ดูรถซะมั่งมัวแต่เหม่ออยู่นั่นแหละ’แล้วเขาก็เดินจากไป

1 พฤศจิกายน

       คุณไดอะรี่วันนี้ฉันเกือบโดนรถชนซะแล้วแต่ดีนะมีคนช่วยไว้ได้ทันและคนๆนั้นก็คือนายชานนท์คนที่ฉันแอบชอบนี่ไง  ตอนนั้นตกใจมากเลยก่อนข้ามฉันก็ดูจนแน่ใจแล้วนะ ไอ้รถมอ’ไซต์บ้านั่นไม่ดูคนข้ามถนนเลยแต่ก็ต้อง

ขอบใจนิดนึงที่ทำให้ฉันได้คุยกับเขาอีกแถมยังโดนว่าต๊องมัวแต่เหม่อแต่ไม่โกรธหรอกเพื่อเป็นการตอบแทนที่เขาช่วยฉันจะเอาขนมไปตอบแทนก็แล้วกันฮึๆแค่คิดก็เขินแล้ว>.<