คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ผลปรโยชน์ของเธอและฉัน
ตอนที่3 ผลปรโยชน์ของเธอและฉัน
กรรณิกามาเข้าห้องน้ำก่อนกลับบ้าน เมื่อออกมาจากห้องน้ำเธอได้ยินเสียงเอะอะเหมือนคนตีกัน เธอจึงแอบไปดู ปรากฏว่าภาพเบื้องหน้ามีคนกำลังต่อสู้กันอยู่เธอจึงซุ่มดูอยู่เงียบๆเธอไม่รู้ว่าเป็นใครมั่งเพราะมันมั่วกันไปหมด มีคนหนึ่งล้มลงและคนตัวใหญ่กว่าขึ้นคร่อม และต่อยไปที่ใบหน้านั้นจนหันไปตามแรงที่โดนชก คนที่อยู่ข้างล่างได้จังหวะแม้จะโดนต่อยพลิกขึ้นมาทับคนตัวใหญ่แล้วกระหน่ำชกลงไป คนอยู่ด้านล่างมือควานหาบางสิ่ง และมันก็คว้าได้ท่อนไม้ เมื่อกรรณิกาเห็นว่ามันจะใช้ท่อนไม้นั้นฟาดไปยังศีรษะของคนที่อยู่ด้านบน เธอจึงรีบตะโกนช่วยทันที
“ช่วยด้วยค่ะช่วยด้วยมีคนต่อสู้กันค่ะทางนี้ค่ะลุงยามเร็วค่ะอยู่ทางนี้ค่ะ!!! ”กรรณิกาตะโกนสุดเสียงและทำท่าเรียกคนมา พวกที่หมอบลงไปลุกขึ้นวิ่งหนีไปคนละทิศละทาง ไอ้หัวหน้าหน้าเหมือนโจรผลักชานนท์ที่อยู่บนตัวมันออกแล้วรีบวิ่งหนีไปทันที ส่วนชานนท์นั้นลุกขึ้นไปหาแว่นตาของเขาที่ถูกโยนถิ้งแล้วกะจะวิ่งหนีเพราะคิดว่ามียามมาจริงๆ กรรณิกาวิ่งมาหาเขา เธอเห็นแว่นตาตกอยู่จึงเก็บมายื่นให้เขา “นี่ของนายรึเปล่า”
“ขอบคุณไปล่ะ”ชานนท์คว้าแว่นมา หันหลังจะวิ่งแต่กรรณิกาเรียกไว้ก่อน
“ไม่ต้องหนีไม่มีใครมาหรอกฉันแค่ตะโกนช่วยเฉยๆ” ทำให้ชานนท์หันกลับมามองทำให้กรรณิกาเห็นหน้าเขาชัดขึ้น “นายชานนท์นี่! ”กรรณิกาตกใจคนที่เธอช่วยไว้คือนายชานนท์ ยังไม่ได้พูดอะไรต่อชานนท์ก็เซเหมือนจะล้มเธอจึงไปประคองเขา
“ขอบใจ” ชานนท์บอกเบาๆ กรรณิกาจึงประคองเขาไปที่ห้องพยาบาลซึ่งอยู่ไม่ไกลจากห้องน้ำมาก และครูก็ใกล้จะกลับพอดีเธอจึงขอร้องครูว่าขอทำแผลก่อนแล้วจะปิดห้องพยาบาลให้ เพราะครูมีธุระด่วนต้องไปก่อน จึงเหลือแค่ชานนท์กับกรรณิกาสองคนในห้องพยาบาลนั้น กรรณิกาให้ชานนท์ไปล้างแผลด้วยน้ำสะอาดก่อนเพื่อกำจัดผงดินที่ติดแผล จากนั้นจึงให้เขานั่งตรงเตียงทำแผลแล้วเธอก็เอาสำลีชุบแอลกอฮอล์มาเช็ดตามแขนที่มีบาดแผลของชานนท์ ชานนท์เกร็งแขนกัดฟันข่มความเจ็บแสบไม่กล้าร้องออกมา เมื่อล้างแผลเสร็จกรรณิกาก็ใส่ยาให้ แล้วปิดแผลด้วยผ้าปิดแผลป้องกันเชื้อโรคเข้าแผล แล้วเธอก็หันมาทำแผลที่หน้าให้ชานนท์ เธอรู้สึกใจเต้นตึกตักแรงขึ้นเรื่อยๆ จนไม่กล้าจะมองหน้าอีกฝ่ายเพราะหน้าเธอตอนนี้คงแดงมากแน่ๆเลย
“เอ่อ....ถอดแว่นก่อนสิ” กรรณิกาบอกชานนท์ เขาก็ยอมทำตามแต่โดยดี เมื่อกรรณิกาเงยหน้าขึ้นมาจะเช็ดแผลมุมปากให้เขาสายตาของทั้งสองก็สบตากันพอดี ดวงตาที่ปราศจากแว่นนั้นคมเท่ยิ่งกว่าตอนที่ใส่แว่นอีก ทำให้หัวใจของกรรณิกายิ่งเต้นแรงขึ้นอีกเธอต้องข่มใจไว้เดี๋ยวเขารู้อัตราการเต้นของหัวใจของเธอที่ตอนนี้มันเต้นเร็วกว่าปกติซะแล้ว กรรณกาหลุบตาลงต่ำตั้งสมาธิกับแผลที่ปาก แต่เมื่อมองที่ปากของเขาใจมันก็กลับมาเต้นเร็วอีก ปากหยักได้รูปน่าจูบชะมัด เธอคิด เฮ้ยไอ้กันคิดอะไรเนี่ยรีบทำจะได้เสร็จๆ กรรณิกาเผลอหนักมือจิ้มแผลที่ปากของชานนท์อย่างจังจนเขาร้อง
“โอ้ย เจ็บนะเบาๆหน่อยสิ” ชานนท์ร้องใส่
“ขอโทษ เผลอมือหนักไปหน่อย” กรรณิกาขอโทษเขา
“มือรึนั่น”ชานนท์บ่นเสียงเบาแต่ระยะใกล้กันจึงทำให้กรรณิกาได้ยินเต็มๆ
“ก็มือละสิคนนึงช่วยยังกล้ามาว่าอีกนะเนรคุณจริงเลย นายเนี่ย”กรรณิกาว่ากลับไปโดยไม่อาย ทั้งๆที่เป็นคนที่ตัวเองแอบชอบแท้ๆ แทนที่จะอายไม่กล้าตอบแต่กลับพูดแรงๆใส่ซะงั้น ซึ่งกรรณิกาเองยังแปลกใจเช่นกัน พูดอย่างกับสนิทกับเขา และอาการใจเต้นแรงก็เบาบางลงแล้วคงเป็นเพราะบรรยากาศที่ดูเป็นกันเองหรือเปล่านะ และก็รู้สึกหัวใจอบอุ่น มีความสุขยังไงไม่รู้ สับสนนะแบบนี้กรรณิกาคิด
“ฉันขอโทษ เธอรีบๆทำเถอะจะได้กลับบ้านกัน”ชานนท์บอกกรรณิกา สาวตาโตเหลือบมองอย่างค้อนๆก่อนหันมาทำแผลต่อ
“ทำไมนายถึงไปต่อยกับพวกนั้นล่ะ”กรรณิกาถามอย่างสงสัย
“พวกมันส่งจดหมายมาท้าน่ะ ก็เลยจัดให้นิดหน่อยตามคำขอ ตอนนั้นถ้าเธอไม่มาห้ามนะฉันคงชนะเจ้าพวกนั้นแล้ว”ชานนท์ตอบแล้วพูดเหมือนเป็นความผิดของกรรณิกาที่มาห้ามเขาก่อนที่จะชนะพวกหน้าโจร
“ฉันขอโทษนะที่ขัดขวางชัยชนะของนายแต่ฉันว่าแทนที่นายจะชนะแต่จะสลบคาเท้าพวกมันมากกว่า”กรรณิกาส่งสายตาแค้นๆไปให้ชานนท์
“ทำไมฉันต้องสลบคาเท้าพวกมันด้วย ก็ฉันได้เปรียบอยู่นี่”ชานนท์สงสัย
“ก็ไอ้คนที่นายกำลังชกอยู่ตอนนั้นมันคว้าได้ไม้กะจะตีหัวนาย ฉันจึงร้องห้ามได้ทัน ถ้ามันไม่ได้ไม้ฉันก็ไม่ไปขวางพวกนายหรอก นายควรจะขอบใจฉันนะที่นายไม่ต้องได้เข้าโรงพยาบาล”กรรณิกาอธิบาย
“จริงเหรอ”ชานนท์ถึงกับตกใจนี่เขาเกือบจะโดนฟาดหัวซะแล้ว “งั้นขอบใจเธอนะ เธอชื่ออะไรเหรอ อยู่ม.6เหมือนฉันด้วยนี่ห้องไหนหรอ สักวันฉันจะได้ตอบแทนเธอ” เมื่อหายตกใจชานนท์จึงขอบคุณกรรณิกาและถามชื่ออย่างร้อนรน
“จะรีบไปไหนพูดช้าๆก็ได้ เอาเป็นว่าฉันชื่อกรรณิกาชื่อเล่นกัน อยู่ม.6/2 ชัดมั้ย”
“ชัดครับชัดมาก.....”ชานนท์ทำเสียงยืดยาวใส่ “ฉันชื่อชานนท์ พัฒนชัย ชื่อเล่นว่านนท์อยู่ม.6/3 ชัดมั้ย”เขาพูดล้อแบบกรรณิกา
“เออ”คำเดียวสั้นๆห้วนๆ
“เธอนี่เป็นผู้หญิงภาษาอะไรไม่มีความเป็นกุลสตรีเลยนะ”ชานนท์ว่าใส่เสียงกวน
“อย่างฉันไม่มีอยู่แล้วล่ะไอ้ความเป็นกุลสตรี แล้วนายจะมากวนฉันทำไมเนี่ย เขาว่ากันว่าเงียบขรึมไง กวนโอ๊ยชะมัด”กรรณิกาว่ากลับ
“ก้าวร้าว”ชานนท์ว่าใส่ แล้วยักคิ้วให้เชิงท้าทาย กรรณิกาคิดหาคำมาต่อว่าชานนท์ไม่ได้ จึงเอาสำลีซับกระแทกหน้าของชายหนุ่มหนักๆ จนเจ้าตัวร้องโอดโอย กรรณิกายิ้มสะใจให้ที่เอาคืนได้สำเร็จ
“ยัยผู้หญิงก้าวร้าว”ชานนท์เสียงจ๋อยลงทันที กรรณิกาไม่ได้โต้กลับแต่ทำแผลให้จนเสร็จ
“เอ้าเสร็จแล้ว”หญิงสาวบอกชานนท์ เมื่อเธอติดพลาสเตอร์เหนือคิ้วให้กับเขา
“ขอบใจนะ”ชานนท์บอกกรรณิกาพร้อมส่งยิ้มให้ ทำเอากรรณิกาหน้าร้อนผ่าวโชคดีที่ชายหนุ่มไม่เห็นปฏิกิริยานั้นเพราะมัวแต่สนใจแผลของตน
“อือกลับกันเถอะ” กรรณิกาบอกแล้วทั้งสองก็ออกจากห้องพยาบาลพร้อมกับปิดประตูล็อกกุญแจให้เรียบร้อย แล้วเดินออกจากโรงเรียน
“บ้านเธออยู่ไหนหรอ”น้ำเสียงชานนท์ไม่ค่อยมั่นใจที่ถามออกไป
“อยู่แถวๆนี้แหละ ฉันกลับก่อนนะ” แล้วกรรณิกาก็เดินหายไปในซอยๆหนึ่ง ชานนท์มองตามแต่ไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก แล้วก็เดินกลับบ้านของเขา กรรณิกาเดินออกมาจากซอยเดิม เมื่อเห็นว่าชานนท์ไปแล้ว
ที่จริงกรรณิการู้จักบ้านของชายหนุ่มซึ่งอยู่หมู่บ้านเดียวกันกับเธอและซอยเดียวกันด้วย กรรณิการู้นานแล้วตอนนั้นเธอบังเอิญเดินผ่านขณะกลับจากโรงเรียน บ้านหลังหนึ่งซึ่งอยู่กลางซอยเธอเห็นชานนท์อยู่ในบ้านหลังนั้น เธอจึงลองผ่านดูทุกวันจึงแน่ใจว่าเป็นบ้านของเขา ส่วนบ้านของเธอนั้นอยู่ท้ายซอย กรรณิกาเลี่ยงที่จะเดินผ่านบ้านของชานนท์เพราะกลัวว่าเขาจะสังเกตเห็นเธอแล้วจะยุ่ง และเธอก็กลับมาบ้านอย่างปลอดภัย
บ้านของชานนท์: คืนนี้ชานนท์นอนคิดถึงเรื่องหลังโรงเรียนเลิกและกรรณิกาที่ช่วยเขาไว้ เขาต้องขอบใจเธอเป็นอย่างมากถ้าไม่ได้เธอช่วยไว้ป่านนี้เขาคงนอนอยู่ในห้องสีขาวของโรงพยาบาลแทนห้องนอนนี้แน่และนึกถึงตอนที่คุยกับหญิงสาวตอนนั้นเขาพูดคุยออกมาอย่างเป็นตัวของตัวเองไม่ได้สร้างภาพขรึมอย่างที่ทำต่อหน้าคนอื่น เรื่องนี้ทำให้เขาแปลกใจตัวเองและในใจของเขาก็บอกว่ามันมีความสุข สนุกทำให้เขาต้องคิดถึงมันอีก
29 ตุลาคม
โอ้! ไม่อยากจะเชื่อวันนี้เป็นวันโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ เอ? ต้องบอกว่าโชคดีในเหตุการณ์ที่โหดร้ายสิ วันนี้หลังเลิกเรียนฉันได้เจอกับนายชานนท์คนที่ฉันแอบชอบมานาน แต่ดันเจอกับเขาในสถานการณ์ฉียดตายของเขา เขากำลังตีกันอยู่กับนักเรียนกลุ่มหนึ่งเขาเกือบจะโดนไม้ฟาดหัว แต่ฉันแกล้งตะโกนร้องขอความช่วยเหลือหลอกให้มันหนีไป แล้วฉันก็พาเขาไปทำแผลที่ห้องพยาบาล ฉันได้จับแขน จับไหล่ จับหน้าของเขา
โอ๊ย~ หัวใจจะวายนายชานนท์พอถอดแว่นออกแล้วยิ่งดูเท่ไปอีก แววตานี่คมบาดใจ แต่ลึกๆแววตานั้นออกจะ
ขี้เล่นไม่น้อย แถมยังมาว่าฉันไม่มีความเป็นกุลสตรีอีกพูดงี้หยามหน้ากันมากมาย แต่ก็จริงดังเขาว่าแหละ
งานเย็บปักถักร้อยอย่าหวังจะได้เข้าใกล้ แต่นายนั่นนะต่อล้อต่อเถียงกับฉันไม่หยุดแถมปากร้ายด้วย ไหนใครต่อใครว่ากันนักหนาว่าเป็นคนเงียบขรึม สุภาพบุรุษ กวนโอ๊ยชะมัดนายนี่สร้างภาพเก่งจริงๆ
แต่ถึงยังไงฉันก็ดีใจจริงๆในที่สุดวันนี้ก็มาถึงวันที่เขารู้จักฉันและพูดคุยกับฉัน เป็นวันแสนสุขจริงๆ ถือว่าเป็นค่าตอบแทนที่ฉันช่วยเขาไว้ก็แล้วกัน แต่ที่น่าแปลกเวลาคุยกับเขาไม่ยักอาย แต่กลับเป็นตัวของตัวเอง และความรู้สึกอบอุ่นใจนี่มันยังไงกัน ช่างมันเถอะคืนนี้ฉันคงฝันดีแน่ๆ งั้นราตรีสวัสดิ์
ความคิดเห็น