คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Someone like you 2
Someone Like You 2
ผ่านไป 1 อาทิย์ฝั่ K ็เริ่มลับันแล้ว ส่วน เฮุนนั้นยัไม่ลับมา และแบฮยอนไม่้อถามถึนั่มป่าไผ่อยู่หมีแพน้าอยู่ที่ิเ่า
“ฮยอ!! ผมื้ออฝามาให้”เ็ำอินที่ลับมา็ะโนเรียพวพี่ๆทั้หลาย
“ไหนๆๆ!”เลย์ ีโอ านยอล ูโฮ ริส ็้นูในถุทันที
“รามยอน!!!”
“รับ”
“ไ!!”ีโอ ูโฮ เลย์ รุมว้าอรามยอนใส่ไนหลบแทบไม่ทน “อย่าิะหนีนะ มานี่เียวนี่” ทั้สี่วิ่ไล่ัน นานยอลเริ่มเวียนหัว
“ย๊า ย๊า ฮยอผมเ็บนะ”
“สมวร!”
ว่าพวนี้ะหยุไ้ เล่นเอาเหนื่อยเลยทีเียว เลย์ึัสินในว่ามื้อลาวันนี้วระเป็น รามยอนะใส่อะไรเพิ่มอีีไหม นั้น้อิอีที
“านยอล นาย่วออไปื้ออไ้ไหม มันหมอีแล้ว”เลย์ที่ยื่นระเป๋ษั์อูโฮให้านยอลแล้ววอนให้ไปื้ออทำมื้อเย็นลาวันและมื้อเย็น
“รับ”
“เฮ้ย! นั้นระเป๋าั์ันนิเลย์”ูโฮรีบโวยึ้นทันทีที่เห็นระเป๋าั์ัวเอ
“็ใ่ไ ั้นเปลี่ยน”เลย์หยิบแบล็าร์ออาระเป๋าั์อูโฮแล้วโยนระเป๋าั์นั้นให้เา
“อ๊ะ านยอล”เลย์ยื่นแบล็าร์ให้านยอลที่ยืนยิ้มีใ
“ูโฮใีั ไม่้อลัวรับ ผมะใ้อย่าประหยั”านยอลรีบเ็บไว้ในระเป๋าเสื้อทันที
“านยอล...นาย..”ูโฮทำหน้าเหมือนะร้อไห้ แ่ทำไไ้ในเมื่อเาเป็นลีเอร์ะเิเรื่อแบบนี้็ไม่แปล
“ันไป้วย”
“ี ะไ้มีน่วยถืออ ริสเอานี้ไป”เลย์ยื่นุแรถอูโฮให้ริสแล้วทั้สอ็ออาหอไป
“เลย์....นั้นรถ้านนนนนน”
“ริสฮยอับรถไ้้วยหรอรับ”เมื่อึ้นรถมาานยอล็ถามทันที เพราะเาไม่เยเห็นริสับรถเลยสัรั้
“อย่าูถูันสิ ฮ่าๆ”
“รับ”
ทั้ริสและานยอลเียบันลอทา ไม่มีใรที่พูเลย ริสึเอื้อมมือไปเปิวิทยุอรถเพื่อฟัเพล
‘เอาละรับ วันนี้ะเริ่มหัว้อที่โ่ัันในทวิเอร์นะรับ นั้น็ือ #kymrried’
านยอลหน้าแึ้นทันที เารู้ีว่า ky ืออะไร านยอลรีบหยิบโทรศัพท์ึ้นมาแล้วเ้าทวิ แท๊พวนี้เ็มไปหม ไม่ว่าะเลื่อนึ้นหรือล็เอมัน
‘ันว่า มยย. ้อฟินันถ้วนหน้าเลยละะ วามริัน็แอบเียร์ู่นี้เหมือนันนะะ”ีเหิพูึ้นสนับสนุน
‘นั้นน่ะสิรับ ถ้าสอนนี้บันะีไม่น้อย ริสยอล นี่ฟินริๆ’ีเาย็ร่วม
“ไร้สาระน่า~~~”ริสพูึ้นแล้วเอื้อมมือไปเลื่อนรายาร
านยอลที่ไม่ิว่าริสะพูแบบนี้็ใไปั่วะ
“นะ นั้นน่ะสิรับ ไร้สาระ ฮ่าๆ”
ลอเวลาทั้ารับรถไปื้ออ อนื้ออ หรือแม้เวลาอนลับมาที่หอ านยอลแทบะไม่พูสัำเลย
“อ้าวลับมาันแล้ว”
ริสและานยอลถืออเ้ามาวาที่รัว านยอลเินทีู่โฮแล้วยื่นแบล็าร์ืนให้พร้อมสลิป
“เยอะไม่ใ่น้อย...”ูโฮทีู่ไปสลิป็แทบสิ้นใ ยอเินที่เสียไปนั้นเยอะพอสมวร านยอลไม่สนใอะไรแล้วเินเ้าห้อไป
ปั!
แผ่นหลัอันสวยถูไปประูห้อแล้วทรุัวลนั่อยู่รนั้นพร้อมๆับน้ำาที่ไหลลอาบแ้มเนียนสวย
“ฮึ ฮื่อๆ”น้ำาที่ลั้นไว้ลอมา็ไหลออมาอย่าห้ามไม่ไ้ ำพูอริสอนอยู่ในรถนั้นวนอยู่สมออานยอล
“ฮื่อๆ ทำไม ฮึ ผมมันน่ายะแยนาเลยหรอ ฮื่อๆ...ฮยอถึไม่สนใผม... ทั้ๆที่ผมรัฮยอมาั้นานแล้ว ฮื่อๆ”
“ฮื่อๆๆ”เสียร้อไห้อันแสนเ็บปวนั้นสร้าวามทรมานใให้ับน้านอ เายืนพิประูห้อานยอล ยืนฟัเสียร้อไห้นั้น
‘ทำไมนายไม่มอหันมามอันละานยอล สำหรับันแล้ว นายมี่าเสมอ านยอล’
เาเินออไปารนั้น เาอยาะเ้าไปปลอบนในห้อแ่็ทำไม่ไ้ เาไม่มีสิทธิ์ะทำแบบนั้น
อนเย็น..
“เลย์ทำไมมีแ่ผัอ่ะ”ูโฮบ่นึ้นเมื่ออาหารที่วาอยู่บนโ๊ะมีแ่เมนูผัทั้นั้น
“ทานๆไปเถอะน่า อย่าเรื่อมา”
“เอาน่าฮยอ เลย์ฮยอั้ใทำให้เราเลยนะ ทานๆไปเถอะ”ไบอ แล้วหันไปีบผัเ้าปา แถมยัับใส่านีโออี้วย
“ไย๊า มันะล้นานอยู่แล้ว”ีโอที่เห็นไเอาแ่ีบผัใส่านอัวเอนมันแทบะล้นานเสียให้ไ้
“ฮยอะโเร็วๆไ”
“ันโว่านายแล้วนะ”ีโอหยิบะเียบึ้นมาีบผัเ้าปาามไ
“อี้ิ้นั้นะทำเอาไปไหนน่ะ?”ริสถามึ้นเมื่อเห็นเลย์ัอาหารใส่ถ้วย ูสิมีเมนูเนื้อ้วย
“เรื่ออัน เวลาินเาบอห้ามพู เ้าใ!”เลย์หันไปส่แล้วยถาอาหารออารัวไป
๊อๆ
“านยอล...านยอล”
“รับ”านยอลรีบวิ่มาเปิประูให้เลย์ทันที
“ันเอามื้อเย็นมาให้น่ะ ไม่เห็นนายออไปทาน ไม่สบายหรือเปล่า”
“เปล่ารับ เ้ามาในห้อ่อนเถอะรับ”
เลย์วาถาอาหารลบนโ๊ะ้าเียอานยอลและหันไปมอานยอล ู็รู้ว่า เพิ่ร้อไห้เสร็
“มีปัหาอะไรับริสหรอ?”
“ปะ เปล่ารับ ะไปมีไ้ไ ฮ่าๆ...ผมทานละนะรับ”านยอลเปลี่ยนเรื่อทันที
“ว้าว! มีเมนูที่ผมอบทั้นั้นเลยเลย์ฮยอรู้ใผมัเลย”านยอลมอเมนูที่อยู่รหน้า ทุอย่ามีแ่ออบอานยอลทั้นั้น
“แน่สิ ฮ่าๆๆ”
“แ่อพวนี้ ผมไม่ไ้ื้อมานิรับ?”
“เออ....ันลอ้นู้เย็นีๆนะ มันเอ เลยทำมาให้นาย”
“ออ อบุรับ”านยอลทานมื้อเย็นอยู่ในห้อสอนับเลย์ที่เอาแ่นั่มอานยอล นผ่านไปสัพัานยอล็ทานเสร็
“อิ่มแล้วรับ ฮิ”านยอลยิ้มโว์ฟัาวๆให้เลย์ “เียวผมเอาไปล้าให้นะรับ ะออูทีวี้านอเสียหน่อย”านยอลถือถาอาหารแล้วเินออาห้อพร้อมๆับเลย์
“ิถึ เฮียัเลย!!”แบฮยอนที่เพิ่ลับมา็เอระโอริสเป็นนแร
เพล้!!
านยอลที่เินับมาเลย์็เอริสับแบฮยอนยืนอันพอี านยอลใมานเบลอทำถาอาหารหล่น ถ้วยามึแ านยอลที่ไ้สิ็รีบ้มเ็บทันที
“านยอล!!!”ทั้เลย์ แบฮยอน ไ ีโอ ูโฮร้อ้วยวามเป็นห่วแล้วรีบวิ่มา เพื่อูว่าานยอลเป็นอะไรหรือเปล่า
“ัน่วยเ็บ”แบฮยอน็รีบเ้ามา่วยเ็บ านยอลไม่รู้ะทำอย่าไ น้ำาอเาไหลลมาอีแล้ว เาไม่อยาให้ใรเห็นาอเา
“โอ้ย!”้วยวามลนลานอานยอลทำให้เศษถ้วยบามือสวยๆเ้านไ้
“านยอล เป็นอะไรหรือเปล่า”แบฮยอนีบับมืออานยอลมาูแผล เพื่อะพาไปทำแผล
“อ๊ะ!!”แ่สิ่ที่ไ้ลับมาือถูานยอลสะบัมือใส่ “านยอล..”เาไม่สนใว่าแบฮยอนะทำหน้าอย่าไ รู้สึอย่าไ เา็รีบวิ่ไปออไปทันที
“านยอลเป็นอะไรอเาน่ะ”แบฮยอนหันไปถามทุนที่อยู่ที่นี้
“ไม่รู้เหมือนัน เอาเป็นว่า่วยันเ็บ่อน็แล้วัน”ูโฮัสินไม่ยุ่เรื่ออเมมเบอร์ ริสที่ยืนอยู่้านหลัไม่รู้เหมือนันว่าานยอลเป็นอะไร แ่เาเห็น เห็นว่าานยอลำลัร้อไห้ และที่ไม่พอใมาที่สุือทำไม้อทำแบบนั้นับแบฮยอน้วย ริสึัสินใเินามหาานยอลไป
“อี้ฟาน นายะไปไหน”เลย์ที่เห็นว่าริสไปทาเียวับที่านยอลวิ่ไปเมื่อี้ึรีบถาม
“ลับห้อ”แ่ทาที่ริสำลัไปนั้นไม่ใ่ทาลับห้ออเาเลย
ปั!
านยอลวิ่มาถึาฟ้าแล้วทรุัวลร้อไห้ ภาพที่แบฮยอนับริสอันมาาย้ำไป้ำมา ในใมันแทบแเป็นเสี่ยๆ ใบหน้าอริสในอนนั้น มันเ็มไป้วยวามสุ วามิถึและวามรั ึ่านยอลไม่เยไ้มันเลยสัรั้ เพราะ...ริสเ็บไว้แ่แบฮยอน เพียนเียวเท่านั้น
ปั!
“เลย์ฮยอหรอ ผมอนเียวสัพันะรับ”
“านเลี่ย นายทำเินไปแล้วน่ะ!!”
“ริสฮยอ!”านยอลที่ิว่าเป็นเลย์ที่ามึ้นมาแ่ลับเป็นริสที่อนนี้ำลัโมโหัเสีย้วย
“านเลี่ย นายรู้ัวไมว่าทำอะไรลไป!”ริสเินรไปที่านยอลแล้วระาแนานยอลึ้นมา
“ผะ ผมเ็บนะฮยอ ฮึ”านยอลพยายามะึแนอัวเอลับ แ่ริสลับบีบไว้นแน่น
“เ็บนะสิี ะรู้ไว่า สิ่ที่นายทำแบฮยอนไว้เหมือนี้มันเป็นอย่าไ”
“ฮยอไม่มีวันที่ะเ้าใผมหรอ!!”านยอลรวบรวมแรใ้มืออี้าหนึ่ผลัริสนล้มลไป “ฮยอไม่มีวันเ้าในอย่า ไม่มีวันเ้าใวามรู้สึอผม!! ฮึ เพราะฮยอเ้าใแ่แบฮยอนนเียว ฮื่อๆ”านยอละโนใส่หน้าริสอย่าั น้ำาที่ไม่่อยไ้เห็นมาหนั อนนี้เาไ้เห็นเป็นบุาแล้ว
“แล้วนายเ้าใันไม านเลี่ย! นายิว่าทำแบบนั้นแบฮยอนะไม่เ็บหรือไ แบฮยอนเ็บ ัน็เ็บนายรู้ไม!!”านยอลมอริสอย่าเบอลๆ็น้ำาที่ลออยู่ที่หน่วยา
“แล้วผมละ...ฮื่อๆ ฮึ...”
“านเลี่ย!!ๆๆ”ริสรีบวิ่ไปรับร่าอานยอลที่ำลัะล้มลไปับพื้น านยอลที่หมสิไปไหนอยู่วแนอริส เพราะวามเหนื่อยล้าาารร้อไห้ทำให้านยอลเป็นหมสิไปแบบไม่รู้ัว
“อี้ฟาน!! านยอล!!”เลย์ที่ิะมาามานยอล็เห็นานยอลอยู่ในอ้อมออริสไปเสียแล้ว “นายทำอะไรานยอลนะ!!”เลย์ึานยอลเ้ามาหานแล้วผลัริสให้ออาานยอล
“ันเปล่า..”
“นายวรเ้าใานยอลเสียบ้า!!”เลย์เริ่มโหโมที่ริสทำให้านยอลเป็นแบบนี้ เลย์ัสินใอุ้มานยอลแล้วเินล้าล่าทันที ปล่อยให้ริสอยู่รนั้น
เลย์อุ้มานยอลมาที่ห้ออานยอล็เอแบฮยอนที่ำลัเปิออมาพอี
“เลย์ฮยอ านยอล!!”แบฮยอนใมาเมื่อเห็นเลย์อุ้มานยอลที่หมสิมาถึหน้าห้อัวเอ แบฮยอนเปิประูให้ว้าึ้น ให้เลย์อุ้มานยอลเ้ามาในห้อ
“เลย์ฮยอนี่มันเิอะไรึ้นรับ ผมไม่เยเห็นานยอลเป็นแบบนี้มา่อน”แบฮยอนที่นั่อยู่้าเียานยอลถาม้วยวามเป็นห่ว ั้แ่รู้ัันมา เาไม่เยเห็นานยอลอ่อนแอไ้นานี้เลย
“...ัน...ไม่รู้เหมือนัน...อัว”เลย์รีบลุออาห้อไปทันที
“านยอลนายเป็นอะไรไป ันไม่อบเวลานายอ่อนแอเลยนะ ลับมาเป็นแฮปปี้ไวรัสนเิมสิ านยอล..”
วันนี้ในเวลาสายๆ านยอล็ฟื้นึ้นมาทำให้แบฮยอนที่นั่เฝ้าอยู่้าเียนั้นีใ แบฮยอนรับไปนั่บนเียอานยอลทันที
“านยอล..านยอล เย้!านยอลฟื้นแล้ว”แบฮยอนแทบะระโให้หอถล่ม เพราะเมื่อืนานยอลเิเป็นไ้ึ้นสู เือร้อนแบฮยอนและเลย์ที่อยเ็ัวให้ ส่วนานยอลที่ื่นึ้นมาพร้อมๆับอาารปวหัวนั้น็เบือนหน้าหนีแบฮยอน เายัไม่อยาเอใรในอนนี้ ไม่พร้อม..
“านยอล นายหิวอะไรหรือเปล่า...รู้สึปวหัวไหม อยาอาเียนหรือเปล่า เมื่อืนไ้นายึ้นสูมาเลยรู้ไหม...ันเป็นห่วแทบแย่”แบฮยอนรีบถาม้วยวามเป็นห่ว โยไม่รู้เลยว่าานยอลนั้นแทบไม่ไ้สนใหรือฟัมันสันิ
“านยอล...”
“ันอยาอยู่นเียว...”
“านยอล...นาย”
“ันบอว่าอยาอยู่นเียวไละ!! ไม่ไ้ยินหรือไ”านยอละโนใส่แบฮยอนที่ทำท่าทีไม่อยาไป วามริแล้วเาไม่อยาทำแบบนี้เลย แบฮยอนไม่ผิ เาผิเอ ผิที่ไม่สามารถอทนวามเ็บปวพวนี้ไ้แล้ว ผิที่เาไม่สามารถทนมอริสับแบฮยอนไ้อีแล้ว
“็ไ้...นาย็พัผ่อนให้มาๆน่ะ”แบฮยอนเินออาห้อไปแล้วเินรไปที่ห้อนั่เล่นที่มีทุนนั่พร้อมหน้าพร้อมา
“านยอลเป็นไบ้า?”เลย์ถามึ้น แ่สายา้ออยู่ับารปลอผลไม้ในูโฮทาน
“ฟื้นแล้ว...แ่...เาบอว่าอยาอยู่นเียว”แบฮยอนพู้วยน้ำเสียน้อยใ เาไม่เยเห็นานยอลเป็นแบบนี้มา่อน านยอลไม่เยึ้นเสียับเาเลยสัรั้เลย
“านยอลฮยอเป็นอะไรไปเสียนะ หลัาเสร็อนฯ านยอลฮยอ็เริ่มเปลี่ยนไปเลย...”ไพูอย่าสสัย
“นั้นสิ มัน้อมีเรื่ออะไรแน่ๆ เลย์นายรู้ไหม นายอยู่ับานยอลแทบะลอเวลา”ูโฮสนับสนุนวามิอไแล้วหันถามเลย์ที่นั่อยู่้าๆ
“....ัน...”เลย์หันไปมอหน้าริสสัพั และริส็หันมามอเลย์้วยเ่นัน ราวับว่าอ่านสายาออ “็ไม่รู้เหมือนัน านยอลไม่ไ้บออะไร”
“น่าเป็นห่วัเลย...ันเป็น่วานยอลั”ีโอพูอย่าเป็นห่ว เมมเบอร์ทุนไม่อบเวลาที่านยอลเป็นแบบนี้ทุน มันทำให้ทุสิ่ๆรอบัวูไร้ีวิีวา
“ันเพิ่นึไ้ เลย์ออไป้านอพร้อมันหน่อยสิ”
“เฮ้ย!”ูโฮแทบไม่ฟัเลย์ให้อบลับแ่อย่าใ ็ับแนเลย์ออาหอทันที ส่วนเลย์็รีบวามีแทบไม่ทัน ีน่ะที่้าๆประูที่เ็บหมวอแ่ะนไว้อยู่
“อะไรอสอนนี้ นี่ฮยอไปเล่นเมส์ันเถอะ ผมเอามาาบ้าน้วย”ไหันไปวนอี 3 นที่เหลือ
“เอาสิๆ”แบฮยอนรีบอบทันที
“้วยน”าม้วยีโอ
“ริสฮยอล่ะ”
“อืม”
“เย้! ั้นไปันเถอะ..”สิ้นเสียอไ ทั้4 ็เินามไไปที่ห้ออเาแล้วเล่นเมส์ในนั้น านยอลแอบฟัพวเาุยันนรู้ว่า ไม่มีใรอยู่รนี้แล้ว ึเินไปที่รัว เพื่อหาอะไรทานแล้วะทานยาเสีย
านยอลเปิูู้เย็น็ไม่เอมื้อเ้าเลย สสัยะทานันนหม านยอลึัสินใหยิบนมปัมา 3 แผ่นับนมอีแ้วหนึ่ แล้วมานั่ทานที่โฟา านยอลนั่ทานไ้สัพั ูโฮับเลย์็ลับมา ็เอานยอลพอี แ่ยัไม่ทันไ้ทัทายถามไถ่ านยอล็ลุหนีไปเสีย่อนแล้ว านยอลเินไปที่รัวเพื่อเอาแ้วไปเ็บแล้วทานยา แ่็หมสิไปเสีย่อน
ุบ!! เพล้!! โร้ม!!
“เิอะไรึ้นรับ”ทั้สี่นที่เล่นเมส์อยู่ในห้อไ้ยินเสียัึรีบออาห้อมาทันที
“านยอล!!”เลย์ที่ิว่าเสียัมาารัว แ่พอิๆไป านยอลเพิ่เ้ารัวไปเมื่อี้ เลย์ึรีบวิ่ไปรัวทันที
“านยอล...านยอลๆ”เลย์รีบวิ่เ้าไปพยุานยอลที่นอนราบไปับพื้น เลย์ใ้มือทาบที่หน้าผาแ่็้อรีบัมือลับทันที
“ให้ายสิ ไ้ยัไม่ลเลย านยอลทำใีๆไว้น่ะ!”
“รีบานยอลไปโร’บาลเถอะ เียวันับรถไปเอ”
“ผมไป้วย ผมเป็นานยอลฮยอ”ไพูึ้น
“ัน้วย”ีโอเสริม
“ั้นเียวันับเฮียะามไปน่ะ”
“อืม..ป่ะไปเร็ว”เลย์รีบอุ้มานยอลแล้วรีบวิ่ออไปทันที
“เฮียเียวผมไปเอาหมวแปปหนึ่น่ะ”พูบ แบฮยอน็รีบวิ่ไปที่ห้อัวเอทันที ริสไ้แ่มอหลัแบฮยอนที่วิ่ออไป
“แบฮยอน...นายรัานยอลไหรอ...”
อนนี้ในห้อพิเศษอโรพยาบาลเอนแห่หนึ่ในโล เ็มไป้วยเหล่าเมมเบอร์ทั้ 11 นที่อยู่ันเ็มห้อ เพราะหลัาที่รู้่าวว่าานยอลไม่สบายน้อเ้าโรพยาบาล ทุน็รีบอั๋วเรื่อบินบินรอินอนและนั่รถมาที่นี้
ส่วนานยอลนั้น หมอไ้บอว่า ร่าายอ่อนแอ รวมไปถึสถาพิใ้วย ไม่วรให้เป็นแบบนี้นานๆอาะทำให้านยอลเป็นโรึมเศร้าไ้ ฮันเิที่เพิ่บินลับมา็สั่ห้ามหมอห้ามเอาเรื่อนี้ไปบอใร ลัวว่าแฟนลับะเป็นห่ว
“ระหว่าที่ันไม่อยู่ เิอะไรึ้นับานยอล บอันมาสิ”ฮันเิที่เินเ้าห้อมา็เอ่ยถามเหล่าเมมเบอร์ทุน แ่ใ้เสียไม่ัหนัไม่อยารบวนเวลาพัผ่อนอานยอลในอนนี้
“ผมไม่รู้เหมือนันว่าเิอะไร แ่่วนี้านูแปลๆไป”แบฮยอนอบ เาูเป็นห่วานยอลมาว่านอื่น ั้แ่เ้าห้อมาเา็เอาแ่นั่มอานยอลอยู่เียนไ้ ไม่ยอมลุไปไหนเลย
“แปล?”ฮันเิทวนำพู
“รับ...เป็นอย่าที่แบฮยอนพู านยอลูแปลๆไป ไม่ร่าเริ ไม่สใสเหมือนอย่าเย”ูโฮพู่อ ฮัเิที่นั่ฟั็พยัหน้ารับอย่าเ้าใ และหันไปมอบุลหนึ่เอาแ่พิฝาผนัอมอไปที่แบฮยอน
“ันพอะรู้ว่าแล้วว่าเิอะไร อนนี้ทุนลับที่หอพัไ้...เียวันัารทานี้่อน”
“รับ”แล้วฮันเิ็เินออาห้อไป แ่ทุน็ยัไม่แยย้าย ยัเป็นห่วานยอลอยู่
“ไม่เยเห็นานยอลอพวเราล้มหมอนนอนเสื่อไ้นานี้เลย”ลู่ห่านพูึ้น สายาเ็มไปวามเป็นห่วรุ่นน้อที่นอนอยู่บนเียนไ้ ที่หลัมือที่สายน้ำเลือ ภายในห้อมีเรื่อทำวามร้อนและไอน้ำ เพื่อให้านยอลนั้นรู้สึอุ่นึ้น และที่บริเวหัว็มีผ้าสีาวพันไว้ เพราะอนนี้านยอลล้มลไปนั้น หัวอานยอลระแทับพื้นเลยทำให้หัวแ
“พวนายเพิ่ลับมา เอา้าวอไปไว้ที่หอ่อน็ไ้”ูโฮเอ่ยึ้น
“...อืม็ไ้..เียวเย็นๆมาะใหม่”เทาอบรับและเินไปที่แบฮยอน “ไปพั่อนเถอะ...เียว็ไม่สบายไปอีนหนึ่หรอ”เทาเินไปโอบไหล่ แบฮยอนที่เ้าแ่นั่มอานยอล
“แ่....”แบฮยอนทำท่าทีปิเสธ แ่โนสายุๆอเทาเ้าเสีย่อน “็ไ้..”
“ไม่ห่วหรอ เียวทานี้ ันับอี้ฟานะูเอ”เลย์พูให้แบฮยอนหายเป็นห่ว ทุน็ลันามนั้น ึเินออาห้อไป โยมีูโฮเป็นนรถไปส่
“ทำไม้อเป็นัน อี้ิ้”ริสที่เียบอยู่นานถามึ้น ้วยสีหน้าที่ไม่พอใ
“เพราะนายทำให้านยอลเป็นแบบนี้ไล่ะ”
“ันั้น....ทำัวเอัๆ”ริสไ้พึมพำนเียว แ่เลย์ลับไ้และเียบไว้ เลย์ึลุึ้นไปหาานยอลที่เีย ัผ้าห่มให้
“อืม...มะ ไม่..ไม่...”
“ผม...ผม...”
านยอลรีบับมือริสไว้ทั้น้ำา เารั้ริสไว้ไม่ไ้ ริสำลัะาไป ริสในุเ้าบ่าวและแบฮยอนที่อยู่เ้าบ่าว พวเาำลัะแ่านัน
“ยะ อย่าไป..”านยอลอ้อนวอนทั้น้ำ ทรุเ่าลอร้อ แ่ริสลับสะบัมืออานยอลออแล้วเินเ้าพิธีแ่านไป โยไม่เหลียวลับมาเลย
ริสสวมแหวนให้ับแบฮยอนและแบฮยอน็สวมแหวนให้ับริส ทั้สอ่ายิ้มให้ัน่ามีวามสุ นทั้าน่ายิ้มให้ับวามรัอทั้สอ แ่าาานยอลที่ยืนมอพวเาทั้น้ำา้วยวามเ็บปว
เลย์ที่เินเ้าัผ้าห่มให้านยอลนั้น็เห็นว่าานยอลำลัร้อไห้ทั้ๆที่ยัหลับอยู่แท้ๆ านยอลเปลี่ยนท่านอน เป็นแบบุ้ น้ำา็ไหลออมาไม่หยุ
‘ฝันร้ายอยู่ั้นหรอ...’เลย์ให้มือเ็น้ำาที่แ้มให้านยอล เาไม่อบน้ำาอเ็นนี้เลย เาอบเวลาที่เ็นนี้มีวามสุ ร่าเริ สใส ไม่ใ่แบบนี้ ที่เอาแ่ร้อไห้ เลย์ลับมานั่ที่เิมแล้วไปมอริสที่ยืนุยโทรศัพท์อยู่รระเบียนอห้อ ้วยใบหน้าที่เร่เรีย
อนเย็น
“อืม..ุนี้ีว่า านยอละูสใสึ้น”
ุบ!
“หืม?...ไอารี่อานยอลหรอ น่ารัั”แบฮยอนที่ะเอาเสื้อผ้าไปให้านยอลนั้น็ันเอสมุไอารี่ที่้อลมาาู้เสื้อผ้า แบฮยอนพลิูสมุเล่นนั้นอย่าสนใ ลวลายอเล่นมันเ็มไป้วยูมะุ๊าที่านยอลอบมาที่สุ นี่เป็นสิ่ที่ไ้าแฟนลับสิน่ะ
“อะไรน่ะ”แบฮยอนึระาษใบหนึ่ออาสมุเพราะมันปลายระาษมันโผล่ออมาให้เห็นและมันสะุาเสีย้วย
“รูปนี่มัน...”
“แบฮยอนไ้แล้ว เลย์ฮยอโทร.มาบอว่าานยอลฟื้นแล้ว”
“อะ อ๋อ เียวะามออไปนะ”แบฮยอนรีบเ็บรูปับสมุเล่นนั้นไว้ที่เิม ัารเ็บเสื้อผ้าอานยอลใส่ระเป๋า แล้วเินออาห้อไป
“านยอล! ฮึ นายฟื้นแล้ว ฮื่อๆ”แบฮยอนที่เินเ้าห้อมา็เอานยอลในท่าึ่นั่ึนอนบนเียแล้ว ้วยเป็นห่วและีใทำให้แบฮยอนร้อไห้โยไม่รู้ัว แบฮยอนรีบวิ่เ้าไปอานยอลทันที
านยอลไ้แ่นั่นิ่ๆให้แบฮยอนอ ไม่พู ไม่ถาม ราวับว่าานยอลนั้นเป็นหุ่นปั้น
“นายรู้ไหม ันเป็นห่วนายมาแ่ไหน...ฮึ”
“อย่าร้อไห้เป็นเ็ะไ้ไหม...”านยอลพูบ็เบื่อนหน้าทันที เายัไม่อยาเอแบฮยอนับริสในอนนี้ เาไม่พร้อม
“ฮยอฟื้นแล้ว เย้! ะมีนไปื้อานมมาให้ินทุวันแล้ว”เฮุนพูึ้นอย่าีใ
“ิไ้แ่เรื่อพวนี้”ลู่หานหันไป่อว่า นเฮุนนั้น้อยู่ปา้วยวามไม่พอใ
“รีบลับาิเ่ามาหาฮยอเลยน่ะ...นี่! อฝา หายไวๆนะฮยอ”เทาวาอฝาไว้้าานยอลที่หันมามอหน้าเทาเสร็แล้ว็หันลับมอ้านอระอย่าเิม
“เียวไปบอเมเนฯ่อนีว่า ว่าานยอลฟื้นแล้ว”
“ันไป้วย”ิ่วหมิ่นและเินเินออไป้านอเพื่อโทร.หาเมเนฯ
“านยอลปวหัวอยู่หรือเปล่า?”ีโอเินเ้ามาถามานยอล เป็นหน่วยล้าายอทุน
“...”านยอลไม่พูอะไร ไ้แ่เพียส่ายหัวไปมาเล็น้อยเท่านั้น
“หิวหรือเปล่า พวเราื้ออมาให้เยอะแยะแน่ะ”แบฮยอนที่เียบอยู่นานถามึ้น เาแ่อยาให้านยอลพูบ้า็เท่านั้น
“...”แ่สิ่ที่ไ้ลับมาือวามเียบ ั้แ่านยอลฟื้นึ้นมา ็ไม่พูไม่า เอาแ่มอไป้านออย่าเียว ไม่ว่าทุะพยายาม่วยันมาแ่ไหน านยอล็ยัเป็นแบบเิม
“เออ..ันเอาเสื้อผ้ามาให้นาย้วยนะ พรุ่นี้นาย็ออาโรพยาบาลไ้แล้ว”านยอลรีบหันมามอแบฮยอนทันที
“ใรใ้ให้นายไปยุ่ับู้เสื้อผ้าันแบฮยอน....เออ...ันอโทษ”านยอลที่รีบอโทษแบฮยอนทันที เมื่อรู้ว่าัวเอำลับีบแนอแบฮยอนอย่าแน่นนเป็นรอยแ
“มะ ไม่เป็นไร ันผิเอแหละ”
“นายแ่เอาเสื้อผ้ามาใ่ไหม ันไม่ไ้ยุ่อะไรเลยใ่ไหม!”านยอลที่ลัวว่าแบฮยอนะเห็นสมุเล่นนั้น
“ไม่เห็นอะไรเลย”แบฮยอนพูปออไป เพื่อวามสบายใอานยอล
“านยอลใเย็นๆ”เลย์ที่เห็นท่าว่าไม่ีึรีบเ้ามาปลอบานยอล ในเวลานี้ น่าะให้านยอลอยู่นเียวน่าะีที่สุ
“ผมอยาอยู่นเียว ่วยออไปให้หมเลย”
“็ไ้...ถ้ามีอะไร็เรียพยาบาลนะ”เลย์บออย่าเป็นห่วแล้วทุน็พาันออาห้อไป
ในร้านาแฟ้าๆโรพยาบาล เหล่าเมมเบอร์ทั้ 11 ไ้มานั่ับลุ่มปรึษาว่าะทำอย่าให้านยอลเป็นปิ
“ันไม่สบายใเลยที่านยอลเป็นแบบนี้”แบฮยอนเริ่มพู่อน
“นั้นนะสิ านยอลฮยอไม่เยเป็นแบบนี้มา่อน”ไ
“แล้วเราะทำอย่าไันี”เฮุนที่เริ่มมีวามิอผู้ให่
“ิแบบนี้เป็นับเา้วยหรอ”ลู่หานแอบแวะเบาๆ
“พวนายมาอยู่รนี้เอ”ฮัเิเินเ้ามาที่พวเานั่อยู่ ุรนี้เป็นุที่่อย้าลับานมา
“เมเนฯ านยอลละ”เลย์รีบถามทันที ที่ฮัเิเอา้นิเ้าอี้
“หมอให้ยาลายเรีย ยาลไ้และ็ยานอนหลับไปแล้วแหละ”ฮันเิบอ้วยท่าทาเหนื่อยใ
“เอาเป็นว่าเราพัเรื่อานยอลไว้ แล้วมาุยเรื่อสำััน่อน”
“เรื่อสำั!?”
“ใ่....ทันทีที่ารพัลอ 3 เือนบล พวนายะมีารถ่ายแบบ ่อ้วยรายารไวราี้ หลัานั้น็เริ่มฝึ้อมเพลใหม่ัน”ฮันเิเปิาราานแล้วบอให้เหล่าเมมเบอร์ฟัอย่าละเอีย
“เยอะอ่ะ”เฮุนเริ่มบ่น
“นายหยุบ่นสัทีไ้ไหม”ลู่หานหันไปุเฮุน้วยวามรำา
“แล้วานยอลละรับ”เลย์ถาม ถ้าานยอลไม่ไ้ร่วม แฟนลับ้อสสัยแน่ว่าานยอลนั้นเป็นอะไรไป
“หมอบอว่า ไม่เป็นไร ี้วย้ำ านยอละไ้ไม่เสี่ย่อโรึมเศร้า”
“อ้าว..แล้วนี้ เฮีย หายไปไหน?”ลู่หานถามึ้น เมื่อที่นั่้าัวเอไร้เานัวสู หายไปไหนั้เมื่อไร
“นั้นสิ เมื่อี้ยัอยู่รนี้อยู่เลย”
.
.
.
“ันะไม่อโทษที่ทำให้นาย้อนอนโรพยาบาลหรอนะ านเลี่ย”
อย่าลืมิแท๊ #kysomeonelikeyou หรือ #kykpop ้วยนะะ
Talk : ไรท์ลับแล้ว ^^ เป็นไบ้าสนุไหม อมเม้นบอไรท์้วยนะ อมเม้นมันเป็นำลัใารอัพอน่อไปน่าาา
ความคิดเห็น