คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ ๔ (๑๐๐%)
บทที่ ๔
ท่าอาาศยาน
หม่อมพราวลัย อหลานายทั้สอร่ำไห้ ้วยเพราะเลี้ยูทั้สออ์มาั้แ่ยัเยาว์ รานี้ะ้อมาาันไล ไม่รู้อีนานเท่าไหร่ถึะไ้ลับมาพบันอี พอะาันริ ๆ ็เิใหายอย่าบอไม่ถู
หม่อมเ้าภูมิภัทรทรปลอบประโลมอยู่นาน ึไ้ลายอาารโศเศร้าไปบ้า เห็นุป้า้อมาเสียน้ำาเพราะน นะไป็รู้สึเสียใอย่าบอไม่ถูเ่นัน
“อย่าร้อเลย่ะ หลานไป็เพื่อไปเล่าเรียนนำวามรู้ลับมาพันาบ้านเมือเรา เห็นุป้าร้อไห้เ่นนี้ หลานใอไม่ีเลย”
“็ป้าใหายนี่นา เห็นั้แ่ยัเล็ๆ อนนี้ะาันเสียแล้ว ป้าิถึทั้สออ์มา” หม่อมพราวลัยับน้ำหูน้ำา นผ้าเ็หน้าเปียุ่ม นวลลออ็พลอยน้ำาลอไป้วย
“เอาไว้พีะหาหลานสะใภ้แหม่มมาฝานะะ รับรอว่าุป้าะไ้ไม่เหา” หม่อมเ้าภูมิรพีทรเย้า เลยไ้รับ้อนวโเ้าให้
“อย่าแม้แ่ะิเียวายพี ป้าเอาาย รู้ทั้รู้ว่าป้าไม่อบแหม่มหัวทอ” หม่อมพราวลัยสะบัหน้าพรืใส่ท่านายอ์เล็ ่อนะหันไปพูับหลานายนโปร
“รัษาเนื้อรัษาัวนะลู ั้ใเรียนหนัสือ ูแลน้อ้วย อย่าให้เเรไปิแหม่มหัวทอไ้ ถ้าป้ารู้ป้าะึ้นเรือบินไปามถึอัฤษเลยอยู” หม่อมพราวลัยู่ำับ สอพี่น้อไ้แ่ยืนลอบำันสอน
“นั่น ภาภูมิมาพอี” หม่อมเ้าภูมิภัทรทรโบหัถ์เรียสหายรัที่ระหืระหอบวิ่มาแ่ไล
“อประทานอภัยฝ่าบาท เี่ยับม๊าร้อไห้ให่เลย ะไม่ยอมปล่อยหม่อมันไปท่าเียวเลยฝ่าบาท” หนุ่มเื้อสายีนพูพลาหอบ ยมือไหว้อโทษอโพยเป็นารให่
“ั้นี ็นายเล่นไม่บอไม่ล่าวท่านล่วหน้าสิ ถึไ้เป็นแบบนั้น แล้วแน่ใแล้วหรือว่าพ่อับแม่ะไม่ไปามลับ” ท่านายรัสถามสหาย้วยวามเป็นห่ว
“ไม่อฝ่าบาท ลัวเรือบินะาย ไม่ล้าไปอ และที่ไม่อยาให้หม่อมันไป็เพราะไอ้เรือบินนี่แหละ” ภาภูมิโบไม้โบมือเป็นารให่ ่อนะหันมาเห็นหม่อมพราวลัยยืนมออยู่
“สวัสีอรับหม่อม อประทานโทษอรับ ระผมไม่ทันมอ”
หม่อมพราวลัยรับไหว้้วยสีหน้าไม่ใร่ะพอในั แ่เพราะเห็นเป็นสหายรัอหลานายึพยัหน้าเป็นเิให้อภัย
“แล้วนี่ ใรันหรือฝ่าบาท” ภาภูมิเอ่ยถึสุภาพสรีที่ยืน้มหน้าอยู่้าหม่อมพราวลัย
“อ๋อ น้อนวลลออน่ะ เป็นหลานสาวอุป้ามาาบาปะอิน”
“สวัสีรับุนวลลออ ื่อเพราะสมัวริรับ” ภาภูมิเอ่ยทัหิสาวที่เยหน้าึ้นมามอเอียอาย หม่อมพราวลัย้อสหายหลานายเม็
“น้อลออะ นี่ภาภูมิ เพื่อนรัอพี่เอ” ท่านายรัสแนะนำ
นวลลออเลยระพุ่มมือึ้นไหว้้วยท่าทาเินอายับสายาออีฝ่าย
“ไ้เวลาแล้วล่ะรับพี่ายภัทร เี๋ยวะไม่ทัน” หม่อมเ้าภูมิรพีรัส ่อนะเินไปสวมอหม่อมพราวลัยและูบแ้มเป็นรั้สุท้าย
“ุพระุเ้าุ้มรอนะลูนะ”
“แล้วหลานะเียนหมายมาหาบ่อยๆ อใหุ้ป้ารัษาสุภาพ้วย” หม่อมเ้าภูมิภัทรทรอและรัสร่ำลา
“ฝาุป้า้วยนะะ น้อลออ”
“เพะฝ่าบาท อให้ฝ่าบาททรเินทาปลอภัยเพะ” นวลลออระพุ่มมือไหว้ ทั้ที่ใหายอย่าบอไม่ถู
ยิ่มอเห็นแผ่นหลัอายผู้เป็นที่รัเินาไป น้ำาเ้ารรม็พาละไหลเสียื้อๆ ไม่รู้ว่าอีี่เือน ี่ปี ถึะไ้พบ และถ้าหาทรลับมาพร้อมับนรัริั่ที่หม่อมพราวลัยว่า ใอเธอะาเป็นแน่...
“ลา่อนเพะท่านาย...”
สามเือนผ่านไป...
หิราเอนหลัพิหมอนอิใบให่ในอนบ่ายแ่ ใบหน้าระบายไป้วยรอยยิ้ม ้าายมีอวบับแสอบ่าวอยปรนนิบัิพัวีอยู่ไม่ห่า
อนสายอวันนี้ หม่อมพราวลัยไ้รับหมายบับที่สามาแนไล นาน้ำาลอทุรั้ที่ไ้ฟัเรื่อราว่า ๆ าหลานายทั้สอ วามิถึและวามห่วใยัินหัวใหิรามามายเหลือเิน
“หลานมาแล้วเ้า่ะุป้า” นวลลออ ลานเ่าเ้ามาหาพร้อมับระพุ่มมือไหว้
หิสาวอยู่ในเรื่อแ่ายนัเรียนโรเรียนบวรลัษ์เเ่นเียวันับหม่อมพราวลัยเมื่อรั้สมัยยัสาว
โรเรียนบวรลัษ์ เป็นโรเรียนหิล้วนอันับหนึ่ในพระนร มีื่อเสียโ่ัมามายาวนาน นัเรียนในโรเรียนล้วนแ่เป็นลูเ้านายหรือนให่นโในบ้านเมือ
“ลับมาแล้วหรือ วันนี้มา้าว่าเวลามาทีเียวนะแม่ลออ”
“อประทานโทษเ้า่ะุป้า หลานมัวทำารบ้านับุหิรวิสรา ว่าะเสร็็เลยเวลามามาโทีเียว”
“วันนี้มีหมายาอัฤษมา ป้าอยหลานอยู่เทียว” หม่อมพราวลัยบอยิ้มๆ เมื่อเห็นสีหน้าีใอหลานสาว
“แล้วุป้าอ่านหรือยัเ้าะ ท่านายทรรัสว่าระไรบ้า”
“เห็นบอว่าสบายี อนนี้ไ้เ้าประทับที่หอพัอมหาวิทยาลัย ส่วนท่านายพีประทับที่โรเรียนประำ สุสัปาห์ถึะเส็ออมาพบท่านพี่ไ้ และะเปิเรียนพร้อมันในอีสามวัน้าหน้า”
“น่าสนุนะเ้าะ รุลอนอนะสวยมา” หล่อนบอพร้อมับินนาารถึึรามบ้าน่อสูให่มีหิมะโปรยปรายลมา และเห็นท่านายภัทรำลัเินอยู่ท่ามลาหิมะาวโพลน
“อันนี้เห็นะริ เพราะทรอัภาพมาให้้วย สวยมาทีเียว” นาบอพร้อมับเอื้อมมือไปหยิบภาพถ่ายส่ให้หลานสาว
นวลลออ้อมอภาพใบนั้น้วยรอยยิ้ม ในภาพท่านายทั้สอทรลออ์้วยเรื่อนุ่หนา ทรยืนออันอยู่ลาถนนที่มีหิมะาวโพลน มีึสไล์อัฤษอยู่ทาเบื้อหลั สอพี่น้อยืนส่ยิ้มแป้นมาให้ วนนมอหัวใระุสั่นไหวไ้อย่า่ายาย
“อ้อ มีหมายถึหลาน้วยนะ”
นวลลออเลิิ้วึ้น้วยวามประหลาใ ่อนะเปลี่ยนเป็นยิ้มว้าเมื่อหม่อมพราวลัยยื่นหมายมาให้ หล่อนแะหมายในอึ้นมาวาสายาอ่าน และ้อหน้าแ่านเมื่อเยหน้าึ้นสบาับผู้เป็นป้า
“ไม่้ออ่านให้ป้าฟัอ เ็บไว้ไปอ่านที่ห้อเอเถอะ” หม่อมพราวลัยเอ่ยราวับล่วรู้้อวามในใหมายน้อยบับนั้น ว่านเียนนั้นเียนมาเพื่อุประส์ใ
“อบพระุเ้า่ะุป้า”
ถึน้อนวลลออ…
ราแรพี่ไม่แน่ใว่าะเียนหมายถึน้อีหรือไม่ แ่สุท้ายพี่็้อพ่ายแพ้ให้ับวามิถึที่มี่อัวน้อนไ้ นับแ่วันที่พี่ไ้มีโอาสพบน้อ ถึแม้ว่าะเป็นเพีย่วเวลาอันแสนสั้น แ่พี่หาไ้มีวามรู้สึเ่นนั้นไม่ เราสอนเหมือนเยพบและรู้ัันมานานแสนนาน นั่นอาะเป็นเพราะเราอาเยเป็นเนื้อูุ่าหันันมาั้แ่าิปรา่อน แ่น้อส่ยิ้มมาให้ หัวใอพี่นี้แทบะลอยลม เ็บเอาใบหน้าสวยๆ และเสียหวานๆ นั้นมาฝันถึอยู่ร่ำไป โอ้ อนิา พี่ิว่านนั้นไ้หลุมรัน้อนวลลออนหมหัวใเสียแล้ว
ไ้โปรเถอะนีอพี่ หาว่าหมายรับับนี้อยู่ในมือน้อแล้ว โปรใ้หัวใอันแสนามอน้ออ่านมันเถิ และะเห็นถึวามรัวามิถึนล้นหัวใอัวพี่นี้ส่มาให้ หาว่าน้อนวลลออมีใรัน โปรอบหมายอพี่้วยเถิแ้วา... แล้วพี่ะอย…
รัสุหัวใ
“P”
นวลลออวาหมายล้วยหัวใเ็มอิ่ม หล่อนมอเห็นพระพัร์ท่านายภัทรลอยเ่นึ้นมาในอาาศ ถ้อยำในหมายนั้นั่หวานล้ำเหลือเิน สุท้าย หล่อนไ้รู้แล้วว่า ท่านายทรมีใเสน่หา่อหล่อนมาเพียใ...
“หม่อมัน็รัพระอ์เพะฝ่าบาท”
หล่อนเอ่ยับท่านายในอาาศ้วยหัวใรัอันับแน่นมาแสนนาน วันนี้มันไ้ปลปล่อยแล้ว หล่อนไม่รู้ะสรรหาำไ้ว่ามาเปรียบเปรยับวามสุในหัวใที่หล่อนไ้รับในวันนี้ไ้อีแล้ว
หล่อนหยิบปาาและระาษึ้นมา ่อนะอบแทนวามรัเ้าอหมายบับนี้ ้วยรัทั้หมอหัวใหล่อนเ่นัน...
“เ้ามัน็เหมือนเ้านายอเ้า โห หลอลว”
น้ำเสียุ่นเือ ลอยมาระทบหูอพี่เลี้ยสาว นนไ้ยิน้อระวีระวาเามาถาม้วยวามร้อนรน
“ใรทำอะไรหรือเ้าะุส้มี๊ บอพี่บัวเลยเ้า่ะ พี่บัวะไปัารมันให้เอ” บัวถามอย่าระือรือร้น เป็นเือเป็นร้อนแทนนายสาว
“ไปเลยพี่บัว ัารให้ส้มี๊ที ส้มี๊ล่ะเลียนั”
หม่อมราวศ์ริาร์ยมือึ้นออ พลาสะบัหน้าเิ่ใส่ปลาทอในอ่าแ้ว ยิ่มอเห็นมันว่ายน้ำีพุป่อๆ อมันอย่าสะบายอสบายใ นี้น้อยใยิ่หุหินั
“ไ้เลยเ้า่ะ ว่าแ่ะให้พี่บัวไปัารใรที่ไหนหรือเ้าะ”
“อัฤษ่ะ”
“หา! อัฤษ” บัวยมือทาบอ อุทานลั่น้วยวามใ
“ใ่ ่วยไปัารนหลอลวที”
“ั้อัฤษ พี่บัวหรือเ้าะะมีปัหาไป เปลี่ยนเป็นบาะปิไม่ไ้หรือเ้าะ” พี่เลี้ยเอ่ยเสียอ่อน่อลอเอาในายน้อย
“ถ้าเิอยู่ใล้นะ ส้มี๊ะัารให้อ่วมไปเลย” เ้าะปุลุำหมัลมแล้ให้พี่เลี้ยู้วยวามโมโห นมอเลยยิ้มำ เพราะมันูไม่น่าลัวเลยันิ แ่แลูน่ารัน่าัเสียมาว่า
“โธ่ นีอพี่บัว อย่าโรธท่านายเลยเ้า่ะ บาทีท่านอาะทรยุ่มา นไม่มีเวลาเียนหมายมาหาามที่เยให้สัาไว้็ไ้” บัวให้เหุผล
“แ่อันทีริ ถึะยุ่แ่ไหน็น่าะเียนมาหาุส้มี๊บ้านะเ้าะ ูสิ ผ่านมาั้หเือนแล้ว ยัไม่มีวี่แววันิเียว”
บนโ๊ะอาหาร่ำในเย็นวันหนึ่ สมาิราสุลอิเทพทั้สี่นั่รับประทานอาหารันอย่าพร้อมเพีย หลัอาหาราวเสร็สิ้น ทับทิมรอบอโปรสมาิัวน้อยสุบนโ๊ะ็ถูยึ้นมา
“อืม พ่อว่าเม็ทับทิมมันรูปร่าแปลๆ นะ”
หม่อมเ้าพัลลภทรัทับทิมสีมพูึ้นมามอ รูปร่ามันอ้วนบ้าผอมบ้าประหลาอบล
“ะไม่แปลไ้อย่าไรล่ะะ ็ฝีมือลูสาวนเล็อท่านพ่อนะี”
หม่อมราวศ์รวิสราบอ ่อนะหันไปลอบำับหม่อมราวศ์รสสุนธ์ เมื่อแม่ัวีนั้นยื่นปาู๋อย่าแสนอนมาให้
“ั้นอหรือ ่าปั้นไ้สมัวรินะเรา” หม่อมเ้าพัลลภทรสรวลอย่าถูทัย นึอยู่แล้วเทียวว่า้อเป็นฝีมืออแม่อมแสบ
“น่าน้อยใริ ลูหรือ็อุส่าห์ั้ใทำถวายท่านพ่อเทียว่ะ เสียใมา่ะ” เ้าัวเล็ประสานมือันบนหน้าั ้มหน้า้มาหน้าเศร้า
“ั้ใทำถวายท่านพ่อ หรือเพราะอยาทานเอันแน่๊ะแมุ่” รสสุนธ์แล้รวนให้บ้า หวัให้นัวเล็นั้นหันมาสนใ ูเหมือนะไ้ผลทีเียว เพราะแม่ัวีเยหน้าพร้อมับส่้อนวโมาให้
“ุพี่รส็ทำ้วยไม่ใ่หรือะ แสว่าัวผอม็เป็นอุพี่ั้นี”
“ูพูเ้า อย่านั้นหรือเรียว่าผอม นั่นเาเรียินน้อย่าหาล่ะ ัวอ้วนแบบเธอนั่นเาเรียินุ” หม่อมราวศ์รสสุนธ์อบอย่าอารม์ี แล้แหย่ริาร์พอหอมปาหอมอในแ่ละวันนั้นือวามสุเล็ๆ น้อยๆ อเธอ
“โธ่ น้อินุเสียที่ไหนัน เาเรียว่าินให้อิ่มะไ้โเร็วๆ ่าหา” ริาร์อบลับ ทำให้ทุนหัวเราะรืนึ้นมาพร้อมัน มีเพียเ้าัวเล็เท่านั้นที่ยัทำท่า้อนประหลับประเหลืออยู่เ่นเิม
“เอาล่ะๆ ไม่ว่าะินน้อยหรือินุ มัน็อร่อย้วยันทั้นั้นแหละ อบใลูๆ ทุนมา ที่อุส่าห์ทำทับทิมรอบอร่อยนานี้ให้พ่อ”
เป็นประำทุวันที่หม่อมเ้าพัลลภะ้อเป็นนอย่าศึระหว่ารสสุนธ์ับริาร์บนโ๊ะอาหาร ารสนทนาระหว่าธิาทั้สอไม่ใ่เรื่อให่โแ่อย่าใ แ่มันลับนำพารอยยิ้มและเสียหัวเราะมาให้อ์เอเสียมาว่า
วันหยุสุสัปาห์ สามพี่น้อราสุลอิเทพพาันไปเินลา หาื้อ้าวอมาเรียมานเลี้ยลอรอบรอบวันประสูิอหม่อมเ้าพัลลภ ที่ะัึ้นในวันเสาร์หน้า
านรั้นี้นับเป็นาน้า เนื่อาเป็นารรบรอบสี่สิบรรษาอหม่อมเ้าพัลลภ ธิาทั้สามึไ้ลวามเห็นันว่าะัานถวายท่านพ่ออย่าสมพระเียริ
บัรเิถูส่ให้ับผู้หลัผู้ให่ที่เารพนรบเมื่อสัปาห์ที่ผ่านมา และในวันนี้สามพี่น้อ็ัวนันมาหาื้อผ้าเพื่อนำไปัุใส่ในาน รวมทั้ัลออ์ใหม่ให้ับหม่อมเ้าพัลลภ้วย
นวลลออ ำลัมอหาผ้าผืนามให้หม่อมพราวลัยใส่ไปร่วมาน นมาพบับหม่อมราวศ์ทั้สาม้วยวามบัเอิ
หม่อมราวศ์รวิสราแนะนำนวลลออเพื่อนรัให้ับน้อสาวทั้สอนไ้รู้ั และเอ่ยัวนเธอให้ไปร่วมในานรั้นี้้วย
นวลออึันอาสาอเป็นลูมือ่วยานเพื่อนรั และหลัเลิเรียนในทุวัน หล่อนไ้ออนุาหม่อมพราวลัยไป่วยานที่วัอิเทพ
สี่สาวสนทนาันอย่าถูอ โยมีนัวเล็สุเป็นหัวเรือให่สร้าเสียหัวเราะทุรั้ นวลลออรู้สึเอ็นูน้อสาวอเพื่อนรัมาเป็นพิเศษ โยมัะหาออร่อยๆ มาฝาทุรั้ที่มีโอาสเสมอ
หม่อมราวศ์ริาร์็รู้สึรัและนับถือนวลลออเสมือนพี่สาวแท้ๆ นหนึ่
เมื่อวันานมาถึ แเหรื่อ่าทยอยเ้ามาร่วมาน วัอิเทพอย่าอุ่นหนาฝาั่ โ๊ะ่าๆ ถูัแยส่วนระหว่าผู้หลัผู้ให่ับหนุ่มสาว ้นไม้แทบทุ้นถูประับแ่้วยไฟหลาสี น่าื่นาื่นใแ่ผู้ร่วมานเป็นอย่ามา
านในวันนี้ไ้รับพระมหารุาธิุาพระอ์เ้าอิเทพ พระบิาอหม่อมเ้าพัลลภทรเส็มาร่วมาน้วย พร้อมับพระายาือหม่อมาวเรือ
และ่วเวลาที่สำัอาน็มาถึ เมื่อวนรีไทยไ้บรรเลเพลัึ้น พร้อมับมีร่าเล็ที่แสนะุ้นา ียิ้มแป้นออมาในุไทย ่อนะร่ายรำประอบเพล
ออวยพรอ่อนหวานประสานศัพท์ ร้อรับบรรเลเพลประสม
ทั้ร่ายรำามาน่าม สุสมอารม์รื่นื่นฤี
ทุ์โศโรภัยไม่บีา ทั้สมมารปรารถนาในทุที่
สบโโภทรัพย์ทับทวี เริศรีเียริยศปราเทอ..
หลันรีหยุบรรเลล เสียปรบมือึ้ออผู้นในาน็ัึ้น ร่าเล็เินยิ้มแป้นเ้าไปสมทบับพี่สาวทั้สอ
สามพี่น้อ้มลราบแทบบาทอหม่อมเ้าพัลลภ นอ์เอถึับน้ำพระเนรลอ้วยวามื้นันใ
“อให้ท่านพ่อมีพระพลานามัยแ็แร อยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้ับลูและน้อๆ ลอไปนะะ” หม่อมเ้าพัลลภ้มลูบระหม่อมธิานโเป็นารอบุ
“ลูอให้ท่านพ่อมีวามสุมาๆ นะะ” รสสุนธ์ูบแ้มบิา ึ่หม่อมเ้าพัลลภทรอบุเ่นเียวับรวิสรา
“อวัอลูออะ่ายเสียหน่อย แถมลูยัรำผิั้หลายท่า ท่านพ่อเสียใไหมะ” เ้าัวเล็บอเื้อยแ้ว
“ไม่เลย่ะ ส้มี๊รำไ้สวยที่สุเท่าที่พ่อเยูมา อบใลูๆ ทุนมา”
หม่อมเ้าพัลลภรัสเสียเรือ พร้อมับโอบอธิาทั้สาม้วยวามรั แเหรื่อในาน็พลอยน้ำาึมไป้วย
“แม่ให่ แม่รส แม่ส้มี๊ มาหาย่าีลู ทูลระหม่อมปู่มีอวัะให้”
หม่อมาวเรือเอ่ยเรียหลานสาวทั้สาม
สามพี่น้อลานเ่าเ้าไป้มราบแทบบาทอพระอ์เ้าอิเทพและหม่อมาวเรือ ึ่ประทับอยู่โ๊ะเียวันับหม่อมเ้าพัลลภ
“นี่สำหรับแม่หิให่ อให้อายุมั่นวัยืนนะลู” พระอ์เ้าอิเทพทรล้อสร้อยอทอำเส้นให่ให้แ่รวิสรา
“ส่วนนี่อแม่หิรส อให้อายุมั่นวัยืน” รสสุนธ์้มราบแทบบาทเมื่อทรล้อสร้อยอทอำให้เ่นเียวัน
“เลิเป็นลิไ้ะที็ราวนี้ ืนนี้หลานรำสวยมาส้มี๊ มาหาปู่เถอะ ปู่ะให้ราวัลเ้า”
ริาร์ระพุ่มมือราบลแทบบาท ่อนะยื่นแนป้อมๆ ออไปรับสร้อย้อมือทอำอทูลระหม่อมปู่ที่บรรสวมให้
“อปู่ื่นใหน่อย”
ริาร์ทำหน้าปุเลี่ยนอบล แ่็ยอมเอียแ้ม้ายวาให้ับพระอ์เ้าอิเทพแ่โยี
“มาหาย่ามาลู”
หม่อมาวเรืออ้าแนออว้า เ้าะปุลุเลยเินเ้าไปหาอย่าว่า่าย หม่อมทรอหลานรัพร้อมับหอมแ้มป่อๆ ้ายวา้วยวามมันเี้ยว
และบทสนทนา็ำเนินไปเรื่อย โยที่ริาร์ำ้อนั่สบเสี่ยมอยู่บนเ้าอี้ระหว่าพระอ์เ้าอิเทพและหม่อมาวเรือ ทั้ที่อยาออไปเล่นับพี่ๆ ใแทบา แ่ิที่ทูลระหม่อมปู่ไม่ยอมให้ยับัวไปไหนเลย
“อ้อ นึึ้นไ้พอี ไ้่าวว่าท่านายภัทรับท่านายพีไปเรียนที่อัฤษไ้เือบปีแล้วหรือหม่อม” พระอ์เ้าทรรัสถามหม่อมพราวลัยที่นั่ร่วมโ๊ะันเมื่อนึึ้นไ้ เ้าัวเล็สุบนโ๊ะหูพึ่ทันทีที่ไ้ยินื่อ
“เพะฝ่าบาท”
“อย่านี้หม่อมไม่เหาแย่หรือ” หม่อมาวเรือเอ่ยถามึ้นบ้า
“็เหายามิถึน่ะ่ะหม่อม อิันเลี้ยมาแ่อ้อนแ่ออ ู่ๆ มาาไปไลั้อัฤษ็ใหายเหมือนัน โีหน่อยที่ไ้แม่ลออมาอยู่เป็นเพื่อน เลยพอลายเหาลบ้า”
หม่อมาวเรือเลิิ้วึ้นเป็นเิแปลใ เพราะแน่ใว่าไม่เยไ้ยินื่อนี้มา่อน
“ใรหรือแม่ลออ”
“หลานสาวอิันเอ่ะ ไปรับัวมาาบาประอิน เี๋ยวนี้านบ้านานเรือน็ไ้แม่ลออ่วยเป็นหูเป็นาให้ อิันเอ็อายุมาแล้ว เรี่ยวแรเหมือนสมัยสาวๆ มัน็หหายลทุวัน” หม่อมพราวลัยเอ่ยราวับนปรับทุ์
“อีเี๋ยวหม่อมะสบาย ท่านายภัทรับท่านายพีำลัมอหาแหม่มสวยๆ มาฝาหม่อมระมั” พระอ์เ้าอิเทพทรเย้าหม่อมพราวลัย
“หม่อมันพราวนาออย่าให้เป็นอย่าที่ฝ่าบาทรับสั่เลยเพะ หาเป็นเ่นนั้นอหม่อมันไ้แายเป็นแน่ โยัีที่ท่านายภัทรยัมีใให้ับนทานี้บ้า”
“หมายวามว่าอย่าไรหรือหม่อม หรือว่าท่านายภัทรมีู่หมายแล้วหรือ” หม่อมาวเรือเอ่ยถาม
“อิัน็หวัเ่นนั้น่ะหม่อม เห็นเียนหมายส่หาันออบ่อย” หม่อมพราวลัยยิ้ม้วยวามสุเมื่อพูถึเรื่อราววามรัระหว่าสอหนุ่มสาวที่นาหมายมั่นปั้นมือ
“แล้วใรันหรือ ว่าที่หลานสะใภ้อหม่อม บอันทีโทษ เผื่อในโอาสหน้าะไ้เป็นผู้หลัผู้ให่ไปสู่อให้หลานาย” พระอ์เ้าอิเทพทรรัสถาม้วยวามสนพระทัย
“็แม่ลออหลานสาวหม่อมันยัไละเพะฝ่าบาท เห็นที้ออประทานอนุารบวนฝ่าบาทเสียแล้วเพะ”
ริาร์แทบะไม่ไ้ยินารสนทนา่อานั้น หลัาอประทานอนุาาออมาเปลี่ยนเรื่อแ่าย
เ้าะปุลุยืนมอปลาทอในอ่าแ้วภายในห้อนอนหน้าเศร้า ิใหหู่อย่าบอไม่ถู เธอยื่นมือลไปในอ่าปลาเ่นเย ปลาทอพุป่อ็แหวว่ายเ้ามาหยอล้อับมือป้อมๆ อผู้เป็นนาย
“ท่านายโห ท่านายไม่รัษาสัา ส้มี๊ะไม่อยหมายบ้าบออะไรอีแล้ว”
แมะบอว่า อาหายไปัพันะะ
เพราะ้อปั่นโปรเเพื่อรายานวามืบหน้าในวันที่ 1 นี้
เลยมาแ้ล่วหน้า่ะ
ความคิดเห็น