บ่วงรักซาตาน

ลำดับตอนที่ #8 : ทางตัน

ทางตัน

เสียงของนาฬิกาปลุกนานแล้ว แต่อิงค์กาญจน์ยังนอนกลิ้งไปมาบนเตียงนอน

เป็นเช้าวันจันทร์ที่ขี้เกียจไปทำงาน ครั้งแรกในรอบหลายปีที่เข้าทำงานที่โรงแรมในเครือวัฒนาไพศาล การต้องเผชิญหน้ากับเจ้านายผู้เย็นชาเป็นสิ่งที่เธอหวั่นใจ

หญิงสาวดีดตัวลุกขึ้นสะบัดศีรษะไปมา เพื่อไล่ความวิตก

‘อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด’ คิดได้แค่นั้นก็จัดการธุระส่วนตัว หารู้ไม่ว่ามีภัยอันตรายรอเธออยู่ข้างหน้า

“กริ๊งๆ”

“ค่ะ ได้ค่ะพี่แข”

 อิงค์กาญจน์รับคำหัวหน้าบัญชีที่ให้เธอไปพบที่ห้องทำงานตามปกติเช่นที่เคยเป็นมา เพ็ญแขมักเรียกให้หญิงสาวไปรับงานด่วนมาทำแบบนี้เป็นประจำ แต่ครั้งนี้หาใช่เหมือนครั้งก่อนๆไม่

“ก๊อกๆ”

“เข้ามา” เสียงผู้สูงวัยกว่ากล่าวด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าผู้มาใหม่เป็นใคร

อิงค์กาญจน์หุบยิ้มแทบไม่ทันเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นใครอีกคนที่นั่งไขว่ห้างตรงข้ามกับพี่แขของเธอ โดยมีเลขาคนสนิทอย่างอาวุธยืนหน้านิ่งอยู่ห่างออกไปทางด้านหลัง

หญิงสาวฝืนยิ้มพร้อมกับยกมือสวัสดีอย่างเสียมิได้ หล่อนไม่คิดจะเจอเขาที่นี่ เวลานี้

“นั่งก่อนสิอิง”

                “ค่ะ”

                น้ำเสียงอันอบอุ่นของเพ็ญแขดึงสติของหญิงสาวให้กลับมาสนใจสถานการณ์ตรงหน้า

‘มันต้องมีเรื่องอะไรแน่’ ลางสังหรณ์บอกหล่อนเช่นนั้น

“ที่พี่เรียกอิงมาวันนี้ พี่มีเรื่องจะขอความช่วยเหลืออิงหน่อยจ๊ะ”

หญิงสูงวัยกล่าวด้วยน้ำเสียงขอความช่วยเหลือกึ่งบอกเล่า

“คุณปราณนต์เขาต้องการคนมีความรู้ด้านบัญชีไปช่วยดูข้อมูลบางอย่างที่เป็นความลับมาก ซึ่งพี่มองไม่เห็นใครจริงๆ เพราะถ้าเรื่องนี้รั่วไหลจะมีผลเสียต่อบริษัท”

ปราณนต์มองหน้าหญิงสาวนิ่ง อย่างรอคำตอบว่าหล่อนจะตอบรับหรือปฏิเสธ

เดิมทีเขาแค่อยากได้ใครสักคนที่ไว้ใจได้ และมั่นใจว่าเพ็ญแขจะช่วยเขาได้ในเรื่องนี้ ในวันที่เขามาปรึกษาคนเก่าแก่ของบิดา ก็ได้เสนอหญิงสาวตรงหน้าเขาให้ มีบางอย่างบอกเขาให้ตอบตกลงในทันที และแจ้งความประสงค์กับเพ็ญแขว่าต้องเป็นหล่อนเท่านั้น ทั้งที่เจ้าหล่อนพยายามหลีกหนีเขาทุกทาง แต่เขาก็จะดึงหล่อนให้เข้าใกล้เขา

อิงค์กาญจน์เลือกที่จะไม่มองหน้าเขา แต่รู้สึกถึงกระแสบางอย่างที่ส่งมาถึงหล่อน เขากำลังจดจ้องหล่อนอย่างเอาเป็นเอาตาย

“เริ่มงานเมื่อไรคะ”

หญิงสาวเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ มันก็แค่เรื่องงาน คงไม่มีเรื่องอื่นเข้ามาเกี่ยวข้อง เพราะเธอก็คงส่งงานผ่านเลขาของเขาอย่างอาวุธเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา

“ขอบใจอิงมากนะที่ช่วย เริ่มวันนี้เลยจะ”

เพ็ญแขเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงการขอบคุณจากใจ นางไม่รู้ถึงวัตถุประสงค์ของเจ้านายที่ระบุว่าต้องเป็นอิงค์กาญจน์เท่านั้น

“อาวุธ ไปเก็บของของคุณอิงค์กาญจน์ไปห้องทำงานฉันด้วย”

น้ำเสียงอันทรงอำนาจ สั่งเลขาหลังจากหญิงสาวตอบตกลง

“เดี๋ยวนะคะ เก็บของอะไรหรอคะพี่แข”

หญิงสาวเลือกที่จะถามหญิงสูงวัยตรงหน้า โดยไม่หันไปถามคนตัวโตที่สั่งเลขาคนสนิท

“อ้อพี่ลืมบอกอิง ว่าอิงต้องไปนั่งทำงานในห้องทำงานของคุณปราณต์ เพราะเป็นข้อมูลลับ ไม่สามารถนำเอกสารออกมาทำข้างนอกได้”

“ตามนั้นนะ ขอบคุณน้าแขมากครับ ผมขอตัวก่อน”

ปราณนต์เอ่ยทิ้งท้ายแค่นั้น ก็หันไปสบตากับเลขาแล้วเดินออกไป ทิ้งให้อิงกาญจน์อึ้งพูดอะไรไม่ออก จะกลับคำก็ไม่ได้

‘ทำใจยอมรับได้อย่างเดียวอิงเอ๊ย’ อิงค์กาญจน์คิดได้แค่นั้นก็ขอตัวไปเก็บของ

อิงค์กาญจน์เริ่มทำงานตั้งแต่ย้ายของมาโต๊ะทำงานใหม่ แต่ก็ไม่เห็นวี่แววเจ้าของห้อง หล่อนรู้สึกโล่งใจ และทำงานเพลินจนใกล้เที่ยง หล่อนขนของใช้เฉพาะที่จำเป็นมา เพราะคิดว่าถ้างานนี้เสร็จสิ้นเธอก็จะได้กลับไปนั่งทำงานที่โต๊ะเดิม

คิดได้อย่างนั้นอิงค์กาญจน์ก็ตั้งหน้าตั้งตาตรวจสอบเอกสารที่เลขาคนสนิทของคนเจ้าปัญหา เธอเรียกเขาว่าอย่างนั้น จนท้องเจ้ากรรมร้อง จึงหันมามองนาฬิกาข้อมือตัวเอง

“ห๊ะ จะบ่ายแล้ว”

อิงค์กาญจน์เก็บเอกสารบนโต๊ะจนหมดใส่ลิ้นชักโต๊ะทำงาน โดยไม่ลืมล๊อก คว้ากระเป๋าเงินใบจิ๋วกับโทรศัพท์มือถือเตรียมออกไปหาอะไรทาน

“ขอโทษที่ผมเอาอาหารกลางวันมาให้ช้าครับ”

อาวุธเอ่ยอย่างสำนึกผิด แล้วชี้ให้แม่บ้านที่ถือถาดอาหารเดินตามหลังเขามา โดยที่อีกฝ่ายยังงงกับคำกล่าวของชายตรงหน้า

“อะไรหรือคะ”

“บอสให้ผมเอาอาหารกลางวันมาให้คุณอิงครับ พอดีบอสติดประชุมด่วน ไม่สามารถมาทานกลางวันด้วยได้ครับ”

“ไม่เป็นไรคะ เดี๋ยวดิฉันไปหาทานเองได้ค่ะ”

กว่าที่อิงค์กาญจน์จะตอบกลับอาวุธได้ ก็ผ่านไปหลายวินาที เธอสะดุดกับคำบอกเล่าของเลขาหนุ่มที่บอกว่าบอสของเขาไม่สามารถมาทานอาหารกลางวันกับหล่อนได้ เขามีเหตุผลอะไรถึงบอกเลขาเขาแบบนั้น

“ถ้าคุณอิงไม่ทาน ผมต้องโดนดุแน่ๆ เลยครับ ได้โปรดเห็นใจผมด้วยนะครับ”

เลขาหนุ่มกล่าวอย่างอ้อนวอนพร้อมทำตาละห้อยจนคนถูกอ้อนวอนต้องยอมอย่างจำใจ

“ก็ได้ค่ะ แต่ครั้งนี้แค่ครั้งเดียวนะคะ ดิฉันก็เป็นแค่พนักงานคนหนึ่งเท่านั้น อย่าทำแบบนี้อีกนะคะ ฝากบอกบอสคุณด้วย”

อิงค์กาญจน์กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงใจ

“ขอบคุณมากครับ ทานอาหารกลางวันให้อร่อยนะครับ”

เลขาหนุ่มออกจากห้องไปนานแล้ว แต่หญิงสาวยังคงนั่งมองอาหารที่วางบนโต๊ะโดยไม่แตะต้อง หล่อนไม่เข้าใจว่าคนสั่งการเขาคิดอะไรกันแน่ ตั้งแต่ให้หล่อนมาทำงานใกล้ๆเขาแล้ว ยังมาทำดีด้วยอีก

‘หรือเขามีแผนอะไร’

คิดได้แค่นั้น หญิงสาวก็ก้มหน้าก้มตาทานอาหารตรงหน้าจนหมด พร้อมเตรียมยกถาดอาหารจะไปเก็บห้องครัว แต่แม่บ้านคนเดิมก็เคาะประตู พร้อมเดินเข้ามาพร้อมแจ้งความประสงค์กับหล่อนแล้วเก็บถาดไป

อิงค์กาญจน์กล่าวได้แค่คำขอบคุณ แล้วหันกลับมาสนใจงานที่ยังทำค้างต่อ หวังให้งานนี้สำเร็จโดยเร็วที่สุด เธอจะได้ออกไปจากห้องนี้เสียที